Czas.

Mirador - viewer

Czas.

Adnotacje

Wyświetlanie 662 adnotacji

Dodawanie notatek tylko dla użytkowników zalogowanych

Opcje

N"139.

Kraków, 21 Czerwca — Niedziela

Rok 1885.

CZAS

Prenumeratę przyjmują:

Arlministracya ,CZASU" wH nltowle iurzędypocztowo. UlrJ.rnwą frrnnnrrM f księgarnia

8. A. Krzyżanowskiego, handel Z. Skalskiego* w Sukiennicach, biuro dzienników i ogłoszeń E. Silber

stema w hotelu Saskim, handel Ba)era przy ulioy Grodzkiej, trafika Kuklińskiego w Sukiennicach.

—

U g l o i i r n l a (inseraty) przyjmuje się za oplata od miejsca winrszs drukiem drobnym (petitowymi

za pierwszy raz 10 cent,, za Każdy następny po 5 cant.

—

iad««iane (na3 stroniedzieiniika) oa

miejsc i wiersza drukiem drobnym po 30 cent. za kaidy

rai.

—

O(łoncnla I irnoim« tlą

przyjmnję: w e L w o a i e Ajencya ,CZASU" w głównym składzie tytoniu Nr. II przy ul. Tryhunal

skiej L.4; w P a r y ż a wyłącznie p. Adam, Rne Clóment 4; (prennmeratę p. W. Raczkowski, Fanbonrg

Poissoniśre 33); w W lr d o l n pp. Haasenstein A Yogler ;także w Hamburgu, Frankfurcie n. M., Ber

linie, Lipsku, Bazylei i Wroeławin), A. Oppelik, Stnbenbastel Nr. 2 , R. Mosse (także w Berlinie, Ham

burgu, Monachium i Norymberdze!, H. Senalek, M. D nk es,

M. Steni, tylko prenumeratępp. H. Gold

skmidt A C., w Frankfurcie n. M. G. L. Daube A C.

W W ansaw te przyjmują ogłoszenia pp. Reiehman i Frendler, biuro ogłoszeń przy ul. Senatorskiej

Przsdpłata na ,,CZAS"

od dniaIgoLipca 1885 r.

Z przesyłką pocztową w państwie

Austryackiem z

tik caly rok 2 4 złr.

ua pół rokn

nakwartał

na 1 miesiąc

ałr. 12

złr. O

złr. 2

-5

Z przesyłką pocztową do Niemiec:

na cały rok 30 marek.

na pół rokn

na kwartał

na 1 miesiąc

28 marek

14 marek

O marek.

Uprasza się o wczesne zamawianie i wyraźne wy

pisanie nazwiska i miejsca odbioru albo nadesłanie

dawnej opaski drukowanej z adresem.

Prenumerata Uczy się tylko

od pierwszego do ostatniego dnia

w miesiącu.

Prenumeratę, którą przyjmuje Administracya Czasu

w Krakowie i wszystkie urzędy pocztowe, najdogo

dniej i najtaniej przesyłać przekazem poczto

wym.

Cena BCzasu* zagranicą ogłoszona jest w tytule

k%idego Numeru,

2W Miejscową prenumeratę przyj»

mtijc Administracya «Czasu," tu

dzież ajencye pp. E . Sliberstelna

biuro dzienników 1og;ł’oszeń who

telu Saskim, handelZ.Skalskiego

w Sukiennicach pod 1.27, sprze

daż gazet Kuklińskiego w hallSu

kiennicI.6,księgarnia8.A.Krzy

żanowskiego w rynku głównym,

handelHessa w rynku głównym.

handel Bajera przy ul.Grodzkiej.

;W’WeLwowieprzyjmujeprenu

meratę p.JózefKnapp wgł’ównej

trafice cygar 1tytoniu Hr, 2 przy

ulicy Trybunalskiej

Przeg’ląd Polityczny.

K,raków 20 czerwca

Zamieszczony wczoraj komnnikat Polit. Corr.

w sprawie prezydentury Dra Smolki, nie wystar

czał jeszcze dla Wiener Allg. Ztg, która stara się

zeń wysnnć wniosek, iż tylko na przypadek, gdy

by się w obozie czeskim nie znalazł odpowiedni

kandydat na prezydenta, byłby skłonnym Dr Smól

ka ponownie objąć prezydynm. Ażeby przeszko

dzid wszelkiem u błędnemu tłumaczeniu pomienio

nego komunikatu, upoważnieni jesteśmy ze

strony autentycznej do kategoryczne

go zaprzeczenia, jakoby JE. Dr Smolka

uie chciał nadal przyjąć prezydentury

w Izbie poselskiej Rady państwa.

Zmowa robotników w Bernie nietylko nie nstała,

ale przeciwnie zaczyna przybierać czem raz szer

sze rozmiary. Cznć w tych rozrnchach rękę rady

kalnego stronnictwa, podburzającego do gwałtów

i excessów. Jeżeli zaburzenia rychło się nie za

kończą, nie będzie mogła władza dłnżej zwlekać

z użyciem surowych środków, jakie się okażą ko

niecznemi dla utrzymania porządku i ukarania

ekscedentów. Mówią nawet o zarządzeniu stanu

wyjątkowego i o wydalaniu z miasta indywiduów,

niemogących się wykazać dostatecznem utrzyma

niem, a reflektujących na łowienie ryb w mętnej

wodzie. Namiestnik hr. Schdnborn, który Berna

wcale nie opuszczał, stara się łagodzić i uspakajać

roznamiętnione frakcye robotników. Wczoraj bo

wiem udała się doń deputacya robotników, i żą

dała, aby rząd skłonił fabrykantów do zgodzenia

się na 10-godzinny dzień pracy. Na to oświadczył

Namiestnik, iż dziesięcio godzinnej pracy, jako

normy,^ rząd popierać nie może, i że to należy po

zostawić dobrowolnej ugodzie fabrykantów z ro

botnikami. Namiestnik doradzał robotnikom , aby

się zgodnie porozumieli z właścicielami fabryk, i

przestrzegał ich w końcu przed szkodliwemi na

stępstwami dłuższej zmowy i dalszych wybryków.

Fremdenblatt zamieszcza następujący komunikat:

,,Niektóre dzienniki powtórzyły doniesienie dzień

nika Zastawa, który zamieścił plotkę o zamierzo

nym przemarszu armii austryackiej przez tervto

ryum serbskie, i tym podobne niedorzeczni ści. Tn

tejsze dzienr,iki, przyjmując do wiadomości po

wyższe doniesienie, nieomieszkały zaopatrzyć je

komentarzem, wykazującym bezmyślną niedorze

czność podobnych wersyj, które nie zasłngnją na

wet na to, aby im zaprzeczać. Podzielamy najzu

pełniej zdanie naszych kclęgów, i możemy tjlko

dodać, iż w kołach dobrze poinformowanych n

ważają odnośne doniesienie Zastawy jako banalny

i widocznie tendencyjny wymysł."

Dzienniki alzackie, te, które są organami stron

nictwa autonomicznego w tym krajn, przyznają

zmarłemu niedawno feldmarszałkowi Mantenflowi,

że przybył do Alzacyi z życzliwemi chęciami i

ze szczerym zamiarem, aby przygotować zapro

wadzenie w niej regularnych rządów konstytucyj

nych. Dla jakich przyczyn dokonać tego nie mógl.

w to na razie wchodzić nie chcą. Rządy, jakie po

nim nastąpić mogą, budzą w Alzacyi żywe obawy.

Z innych stron odzywają się znów głosy o Man

teuflu, że na podstawie zupełnego zaufania, j kie

posiadał u cesarza Wilhelma, od czasu kiedy przy

boku jego zajmował stanowisko adjutanta jeneral

nego, był on jedynym człowiekiem w państwie,

któremu ujść mogło, jeżli się czasem oparł wy

raźnej woli księcia Bismarka.

Z Kissingen donoszą, że ma tam przybyć Da

dni kilka, podobno na wezwanie ks. Bismarka,

poseł niemiecki w Paryża, książę Hohenlohe Od

bierze on zspewne instrnkcye, jakie stanowisko

ma zająć w Paryżu wobec zmian zachodzących

w ministerstwie angielskiem.

W skład gabinetn Salisbnrego weszło sześciu

członków z dawnego gabinetu Rescoasfielda, a mia

uowicie Ryszard Cross, który tak jak dawniej ob

jął ministerstwo spraw wewnętrznych; Northcote,

który za Beaconsfielda był ministrem skarbn, a dziś

objął przewodnictwo w Tajnej Radzie; Smith, wów

czas ministrem marynarki będący, objął teraz de

partament wojny; Manners jeat dziś, jak za Bea

consfielda, ministrem poczt; Earl of Carnaryon, po

wołany obecnie na wicekróla Irlandyi, dzierżył

w gabinecie Beaconeflelda tekę ministra kolomj.

Teraźniejszy minister finansów Hicks-Beach, był

wówczas sekretarzem stanu dla Irlandyi.

W jaki sposób ułożonym został modus viv ndi

między gabinetem Salisbnrego a przywódzcami

większości obecnej Izby, dotąd niewiadomo. Z te

legramu donoszącego, że Salisbnry i Gladstone

mieli się przedwczoraj udać razem do królowej,

wnosić można, że rokowania w tej mierze odby

wają się z samym Gladstonem.

Ratyfikacya ze strony dworu pekińskiego po

koju zawartego z Francyą już nastąpiła. Zawarty

traktat miał być dzisiaj Izbie francnskiej przed

łożony. Obsadzenie Langsonn przez wojska fran

cuskie, przewlecze się jednak do października,

znużonego wojska bowiem nie chcą jenerałowie

narażać w tej porze na nowe, utrudzające marsze.

W przesileniu miuisteryaluem włoskiem skoń

czy się może na ustąpieniu samego Manciuiego

Większość Izby pragnie bowiem, jak utrzymnje

część prasy włoskiej, aby Deprtfs pozostał. Gło

sowano przeciw całemu ministerstwu, bo się Da

pretis solidaryzował z Mancinim, cios jednak wy

mierzonym byPgłównie przeciw Manciniemu. Takie

głosy odzywają się teraz w znacznej części prasy

włoskiej, zachęcające Dapretisa do p )Zostania. On

jednak trwa podobno w zamiarze ustąpienia.

0 położeniu Polaków , a nawet o sprawie

polskiej w szerszeni jej znaczeniu rekon

strukcyi politycznej, w ostatnich dwóch tygo

dniach wiele było mowy w dziennikach ber

lińskich.

Głosy te rozdzielić należy na dwie kate

gorye: te, co są tylko wyrazem uczucia

sprawiedliwości wobec nowych ucisków — i

t e , które w chwili zapamiętałego gnębienia

Polaków, jakby dla kontrastu, czy ironii fanta

styczne i złudne s)iują kombinacye. Pierwsze

budzą w nas uczucia wdzięczności — drugie

wzniecają podejrzenia i mogą zaledwie trafiać

do przekonania polityków kawiarnianych lu

biących sobie stawiać budki z kart, lnb ła

mać głowę nad odgadywaniem rebusów.

Do tępienia Potekow, zabrały się dwa są

siednie północne m ocarstwa, od przeszłoro*

cznego zjazdu w Skierniewicach i to tak zgo

dnie 1 systematycznie, jak się tępi filokserę

w winnicach, chrząszczyka w wyrębach lasów

i kaniankę w koniczynie. Ukaz z 27 grudnia,

pierw szy akt nowego prześladowania religij

nego ’w. W ilnie i kały zresztą prąd i syste

mat w Rosyi jest tego kierunku ciągłą i stra

szną illustracyą. j t

W Prusiech szykany germanizacyjne na

każdym kroku, od szkółki wiej-skiej, a ż do

kwestyi obsadzenia A rcybiskupstwa guieżń.—

pozuańskiego — nie były snać jeszcze wystar

czającym wyrazem tej rozczulającej zgody

dwóch rozbiorowych mocarstw. Chciano coś

zrobić w stylu rosyjskim i wydano pamiętny

nkaz m inistcryalny, ogłaszający banicye dla

osadników polskich, w obrębie państwa pru

skiego.

Odezwały się głosy oburzenia z katolicką

Gerthanią na czole w imię zasad chrześciań

skich. Tnne dzienniki, nawet liberalne, zwy

kle podjudzające przeciw Polakom— tym ra

zem rządowi niepotaknją, nie chodzi im wpraw

dzie o zasadę wolności i rów ności praw oby

watelskich— ale dowodzą one, że dotknięci

banicyą osadnicy polscy, nie są owym szko

dliwym pasożytem , ale przeciwnie siłą pro

dukcyjną, siłą pracy częstokroć zawisłą od

kapitałów niemieckich - a więc korzystuą i

potrzebną dla interesów ekonomicznych sa

mychże Niomców.

Na podobne przedstawienia, aby wyrok mi

nisteryalny złagodzić i nie przeprowadzać bez

względnie — odpowiedziała niedawno N or dd .

A!lg. Z tg w duchu Hartmanowskiej doktryny,

że dla celu wewnętrznej kolonizacyi, czyli

wyparcia napływu Polaków, a zastąpienia ich

Niemcami, trzeba wszelkie względy prawne i

ekonomiczne odsunąć na bok, nieżałować ofiar

dla w ielkiej patryotyczno-państwowej idei. —

Wzrasta też emigracya przymusowa z dniem ka

żdym, a rozporządzenie znać rozszerzyłosię z’pu

granicznych powiatów pruskich, na W ielkopol

ską i Szląsk — gdzie, jak ostatnie mówi do

niesienie, w pewnej miejscowości zamknięto

kopalnie, bo wszyscy robotnicy byli Polacy,

poddani rosyjscy.

Któżby się domyślił, źe to wszystko jest

tylko wstępem i przygotowaniem dla wywo

łania tem większego efektu a confrario. ,,Książę

Bismark myśli o odbudowaniu państwa pol

skiego" tomat to nie nowy, kilkakrotnie jnź

obrabiany.

Znana gwałtowność drażliwość nerwowa, ja

kiej ulega ks. Kanclerz ilekroć mowa o zgnę

bieniu propagandy polskiej — ma być tylko

fenomenem psychologicznym wywołanym tą

sprzecznością, że czuje on odrazę do Pola

ków w obrębie państwa pruskiego— a obok

tego żywi plany w skrzeszenia państwa pol

skiego pod egidą Niemiec.

Książę Kanclerz bocznemi drzwiami zwykł

dawać przystęp do swojego biuraróżnyin ajen

tom publicystycznym. Są to specyaliści do

rzucania ballon d ’essai w różnych kierunkach.

Wiadomo — że czerpią tam niekie

dy natchnienia ludzie ze szkoły Lassala i

Marxa, co więcej, mówiły zło języki, że to

uboczne wejście do sanctuarium dyplomac,yi

enropejkiej, bywało nawet przystępne dla

wysłańców z Genewy, a przywódzców nihili*

stycznego spisku w Rosyi. Takie złośliw e po

głoski krążyły swego czasu w Petersburgu.

Ma ks. Bismark także specyalistę do kwestyi

polskiej — j e st nim, jak nas zapewniają pan

Friinkel, publicysta z Monachium. Jest nawet

cała teorya bardzo loiczna i daleko sięgają

ca , znana zresztą czytelnikom Czasu, z pa

miętnej rozmowy Kanclerza, teorya o potrze

bie dla Niomiec zapory, i rozgraniczania od

Rosyi. — Rzecz bardzo charakterystyczna, że

przed każdym nowym zjazdem trzech czy

dwóch cesarzy, puszczanym bywa w świat

ballon d ’essai polski.

Przed samym zjazdem Skierniewickim pe

wion junkier pruski, zostający w stosunkach

z kanclerzem— ogłosił bardzo znakomitą roz

prawę, w której do w odził, żo rekonełrnkcya

Polski i to w jak najszerszych granicach aż

po Czarne morze jest koniecznością, kwestyą

życia iub śmierci dla handlu i przemysłu

niemieckiego. Wiadomo, jaka harmonia wła

śnie w systemie tępienia Polaków w parę

raieBięcy później nastąpiła.

Teraz zbliża się zjazd trzech monarchów

podobno w Czochach. Jak nas i dobrze po

informowanych berlińskich i petersburskich

źródeł zapewniają - toczą się już pewne pre

liminarya dyplomatyczne du tego pouowuegp

aktu zbliżenia. Hasłem tych rokowań ma być

twierdzenie, że wiele materyi w przeszłym

roku zawieszonych, teraz ma stać się podstawą

układów, gdyż są już dojrzale. Donoszą nam, że

Giers porusza kilka punktów z kwestyi wschor

du europejskiego. N ie brak do tego zresztą

symptomatów, jak ruch w Albanii. Gabinet

petersburski nie ma występować wprost prze

ciw Turcyi, ale bierze rolę obrońcy ludów

słow iańskich jakoby zagrożonych wzmagają

cym się ruchem panhelłeńskim. Są to pogło

ski, które powtarzamy cum grano scditi bo

któż dociecze zamiarów i obrotów takich dy

plomatycznych graczy. To tylko pewną, że

zjazd nowy, nie ograniczy się na akcie re

wizyty, że sama Loika faktów zmusza w kom

binacyi trzech dominujących w środkowej

Europie mocarstw iść uaprzód, lub się roz

dzielić — ale nie dozwala zatrzymać eię na

tym samym punkcie platonicznych objawów

przyjaźni. B allon d ’essai polskie może być pa

rowauiem planów wschoduich p. Giersa.

Przyjaźń, choćby najściślejsza, nie wyklucza

targu — a jak do boju trzeba mieć kilka

w pogotowiu strzał w sajdaku -

takidi

układów trzeba przystępować z kilkoma tal

jami kart stasowanych zręcznie.

Oto prawdopodobnie przyczyna pojawionia

się nowej brosznry, opatrzonej koroną ksią

żęcą , jakby znakiom kanclerza,, a noszącej

tytuł Pinia Poloniae. Argumentów nie stre

szczamy; snują się one na temat, żo pau

4two polskie pod księciem niemieckim stano

wiłoby pożądaną zaporę między dwoma aglo

meratami, a zawisłe od Niemiec, przez siimo

już uczucie wdzięczności nie mogłoby być dla

nich niebezpieczne.

Artykuły N Bed. Tagellztt, o których

daliśmy wiadomość, są odbiciem tej samej

taktyki przedzjazdowej. Jost to pismo bru

kowe bez politycznego znaczenia, ale tem

lepiej kwalifikujące się do rozszerzania rze

czy, których w razie potrzeby nie omieszka

zapewne jedno z pism urzędowych w brutal

ny sposób zbijać.

Zdając sprawo z tych objawów, nie potrze*

POTOP

(84)

POWIEŚĆ

przez

Henryka Sienkiewicza.

(Ciąg dalszy.)

T o m irzecl.

ROZDZIAŁ I.

Wierny Soroka wiózł swego pułkownika przez

łgy głębokie, sam nie wiedząc dokąd jechać, co

ocząć, gdzie się obrócić.

Kmicic nietylko był ranny, ale i ogłuszony wy

trzałem. Soroka od czasn do czasu maczał szmatę

7 kuble wiszącym przy koniu i obmywał mn

warz; chwilami zatrzymywał się dla poczerpnię

ia świeżej wody przy strumieniach i jeziorkach

)śnycb, ale ani woda, ani postoje, ani ruch ko

nie zdołały zrazu wrócić panu Andrzejowi

rzytomności - i leżał jak martwy, aż żołnierze

idący razem, a mniej doświadczeni w rzeczach

m od Soroki, poczęli się troskać czy żyje.

Żvie odpowiedział Soroka; za trzy dni tak

gdzie n a ’koniu siedział, jak każdy z nas.

Jakoż w godzinę później Kmicie otworzył oczy

z ust jego wydobyło się jedno tylko słowo:

p,ć!

Soroka przytknął blaszankę * czystą wodą do

,p, warg,lecz pokazało się, ie otwarć» «t apra

ia panu Andrzejowi ból nieznośny

ić! Ale przytomności jnż nie stracił: je n

ic nie pytał, jak gdyby nic nie pamięta ,

liał szeroko otwarte i patrzył bezmyślnie na g ę

ie leśne, na szmaty błękitnego nieba widne na

łowami między gęstwiną i na swoich towarzysz!ów

atrzał tak, jak człowiek zhndzony zo 8nu lDb

trzeźwiony z upicia; i pozwolił nie mówiąc ani

Iowa, opatrywać się Soroce, nie jęczał przy, rbZ*

iązywaniu bandaży, owszem , zimna woda, którą

achmistrz obmywał ranę, zdawała się sprawiać

iu przyjemność, ho czasem uśmiechał się oczyma.

A Soroka pocieszał go:

Jntro panie pułkownika dur przejdzie. Da

óg, że się uchronim.

Jakoż pod wieczór odurzenie poczęło istotnie

przechodzić, bo przed samym zachodem słońca,

Kmicic spojrzał przytomniej i nagle spytał:

Co tn taki szum?

Jaki sznm? niema żadnego — odpowiedział

Soroka.

I widocznie szumiało tylko w głowie pana An

drzeja, bo wieczór był pogodny. Zachodzące słoń

ce przenikając skośnemi promieniami w gęstwinę,

przesycało złotemi blaskami mrok leśny i bramo

wało czerwone pnie sosen. Wiatr nie wiał -- i tyl

ko tu i owdzie z leszczyny, brzóz i grabów spły

wały liście na ziemię, albo zwierz pierzchliwy

czynił lekki szelest pomykając w głębiny boru przed

jezdnymi.

Wieczór był chłodny, jednakże gorączka poczę

ła widocznie chwytać pana Andrzeja, bo po kil

kakroć powtórzył:

Mości książę! — między nami na śmierć i

życie!

Z?iemniło się wreszcie zupełnie i Soroka my

ślał już o noclegu, ale że weszli w mokry bór i

błoto poczęło chlapotać pod kopytami koni, je

chali więc dalej, aby dobrać się do wysokich i

suchych części lasu.

Jechali godzinę i drugą, nie mogąc przebrać się

przez bagno. Tymczasem uczyniło się znów wi

dniej, bo zeszedł księżyc w pełni. Nagle Soroka

jadący na przedzie, zeskoczył z knlbaki i począł

pilno rozpatrywać grunt leśny.

Konie tędy szły -

rzekł: widać ślady na

błocio.

Kto mógł tędy przejeżdżać, kiedy tu żadnej

drogi niema? rzekł jeden z żołnierzy podtrzymu

jących pana Kmicica.

Ale ślady są - i to knpa cała! Ot tam mię

dzy sosnami widać jasno jak na dłoni.

Może bydło chodziło.

Nie może być Nie pora leśnjcb pastwisk,

widać wyraźnie kopyta, jnżci jacyś Iludzie mus,eh

tędy przejeżdżać. D obrzeby było choćby budę le

śniczą znaleść.

To jedźmy śladem.

Soroka wskoczył znowu na konia i ruszyli. Ślady

kopyt w torfiastym gruncie, ciągle były wyraźne,

a niektóre, o ile przy świetle księżyca ni ,żna, ^

miarkować, wydawały się zupełnie świeże. Jednak

że konie zapadały do kolan i wyżej. Już obawiali

się żołnierze czy przebrną, czy głębsze jeszcze to

piele nie odkryją się przed nimi, gdy po upły

wie pół godziny do nozdrzy doszedł zapach dymu

i żywicy.

Smolarnia tu musi być! -

rzekł Soroka.

A ot tam skry widać -

rzekł żołnierz.

I rzeczywiście w dali ukazała się smuga czer

wonawego, przesyconego płomieniem dymu, około

której skakały iskry tlejącego pod ziemią ogniska.

Zbliżywszy się, ujrzeli żołnierze chatę, studnię

i dożą szopę, zbitą z bierwion sosnowych. Konie,

zmęczone drogą, poczęły rżeć; liczne rżenia od

powiedziały im zpod szopy, a jednocześnie przed

jezdnymi stanęła jakaś postać, ubrana w kożuch

przewrócony wełną na wierzch.

A siła koni? — spytał człowiek w kożuchn.

Chłopie! czyja to smolarnia? — rzekł So

roka.

Coście wy zajedni? zkądeście się tu wzięli? -

pytał znowu smolarz głosem, w którym widoczny

Dył przestrach i zdziwienie.

jjje bój gjęt _ odpowiedział Soroka — nie

zbóje.

Jedźcie w swoją drogę, mc tu po was!

Zamknij pysk i do chaty prowadź, dopóki

prosim. A nie widzisz chamie, że rannego wieziem.

Coście za jedni?

Pilnuj, abym ci z rusznicy me odpowiedział.

Lepsi od ciebie parobku! Prowadź do chaty, a nie,

to cię we własnej smole ugotujem.

Jeden się przed wami me obronię... ale bę

dzie nas więcej. Gardła wy tu położycie!

Będzie i nas więcej... prowadź!

To i chodźcie, nie moja sprawa.

Co masz jeść dać, to daj, i gorzałki. Pana

wieziemy, który zapłaci.

Byle ztąd żyw wyjechał.

Tak rozmawiając, weszli do chaty, w której na

kominie palił się ogień, a z garnków postawio

nych na trzonie rozchodził się zapach duszonego

mięsiwa. Izba była dość przestana. Soroka zaraz

na wstępie zauważył, iż pod ścianami stało sześć

tapczanów, okrytych obficie baraniemi skórami.

To tu jakaś kompania mieszka — mruknął

do towarzyszów. —

Podsypać rusznice i czuj duch!

Tego chama pilnować, by nie umknął!... Niechże

dzisiejszej nocy kompani LŚpi na dworze.* bo my

izby jnie nstąpim .

—

Panowie nie przyjadą dziś — rzekł smolarz.

—

To i lepiej, bo nie będziem się o kwaterę

spierali, a jutro sobie pojedziem — odparł S oroka

tymczasem wykió mięsiwo na misę, bośmy głodni,

i koniom owsa nie żałuj.

—

A zkądby tu owsa wziąć przy smołami, wie!

możny panie żołnierzu?

—

Słyszeliśmy konie pod szopą, to mmi być

i owies, smołą ich me żywisz.

—

To nie moje konie.

—

Czy twoje, czy nie twoje, jeść muszą jako

i nasze. Żywo, chłopie! żywo! jeśli ci skóra miła.

Smolarz nie odrzekł nic. A tymczasem żołnierze

złożyli śpiącego pana Andrzeja na tapczanie, po

czem sami zasiedli do wieczerzy i jedli chciwie

duszone mięsiwo wraz z bigosem, którego obszer

ny sagan znalazł się na kominie. Były także ija

gły, a w komorze przy izbie znalazł Soroka spory

gąsiorek gorzałki.

Jednakże sam zlekka się tylko zakropił i żoł

nierzom pić nie dal, bo postanowił mieć się przez

noc Da baczności. Ta opróżniona chata z tapcza

nami na sześciu mężów i z szopą, w której rżało

stado koni, wydała mu się dziwną i podejrzaną.

Sądził poprostu, że to jest schronisko zbójeckie,

tembard:iej, że w tej samej komorze, z której wy

niósł gąs:orek, odkrył sporo i ręża pozawieszanego

na ścianach, i beczkę prochu, oraz rozmaite ru

piecie, widocznie w dworach szlacheckich porabo

wane. Na wypadek, gdyby nieobecni mieszkańcy

tej chaty wrócili, nie można było spodziewać się

od nich nietylko gościnności, ale nawet i miłosier

dzia ; zamierzył więc Sjroka zająć zbrojną ręką

chatę i utrzymać się w niej przemocą, lnb drogą

układów.

Było to konieczne i ze względu na zdrowie Kmi

cica, dla którego podróż mogła stać się zgubną i

ze względu na wspólne wszystkich bezpieczeństwo.

Soroka był to żołnierz kuty i bity, któremu jedno

tylko uczucie obcem było, to jest uczucie trwogi.

A jednak teraz na wspomnienie księcia Bogusława,

strach go brał. Zostając z dawnych lat w słażbie

Kmicica, wierzył on ślepo nietylko w męstwo, ale

i w szczęście młodego pana; widział niejednokro

tnie jego czyny przechodzące zuchwalstwem miarę

wszelką i graniczące prawie z szaleństwem, które

jednak udawały się i uchodziły płazem. Odbył

Z Kmicicem wszystkie «podchody" pod Cbowań

skiego, brał udział we wszystkich zabijatykach,

napadach, zajazdach, porwaniach i doszedł do

przekonania, że młody pan wszystko może, wszy

stko potrafi, z każdej toni się wyratuje i każdego,

kogo zechce, pogrąży. Kmicie tedy był dla niego

uosobieniem największej potęgi i szczęścia — a

owóż wido znie teraz trafit swói na swego - nie!

widocznie pau Kmicie trafił na lepszego od siebie;

jakto? jeden mąż, kióry był już w rękn Kmicica,

porwany, bezbronny, zdołał wydostać się z jego

rąk i mało tego: obalić samego Kmicica, pogro

mić jego żołnierzy, i przerazić ich tak , że zbiegli,

bojąc się jego powrotu. Był to dziw nad dziwy

i Soroka głowę tracił myśląc o tem, wszystkiego

się bowiem na tym świecie spodziewał, tylko nie

tego, by znalazł się ktoś taki, ktoby po panu

Kmicica przejechał.

—

Zali skończyło się już nasze szczęście? -

mruczał do siebie, rozglądając się ze zdumieniem

do kola.

Więc choć dawniej, bywało, szedł z zamknię

temi oczyma za panem Kmicicem na kwatery Cbu

wańskiego, otoczone ośmiziesięciotys;ączną armią,

teraz na wspomnienie tego długowłosego księcia

z panieńskiemi oczyma i różową twarzą, ogarniał

go zabobonny przestrach. I sam Die wiedział, co

czynić. Przerażała go myśl, że jutro lub pojutrze

trzeba będzie zjecbać na bite trakty, na których

może ich spotkać sam straszliwy książę lub jego

pogoń. Dlatego to właśnie zjechał z drogi w głę

bokie lasy, a obecnie pragnął zostać w ouej le

śnej chacie, pókiby się nie zmyliły i nie znużyły

pogonie.

Lecz że i to schronisko z innych powodów nie

wydawało mu się bezpiecznem, chciał wiedzieć,

czego się trzymać, i w tym celu kazał żołnierzom

strażować przy drzwiach i oknach chaty, a sam

rzekł do smolarza:

—

Weź chłopie latarnię i chodź ze mną.

—

Chyba łuczywem wielmożnemu panu zaświe

cę, bo niemasz latarni.

—

To świeć łuczywem; spalisz szopę i konie,

wszystko mi jedno.

(Ciąg dalszy nastąpi).

J, « ivraKowie po 10 c,, we Lwowie lub z przesyłką pocztową 12c.

renmnerata wynosi:

Poczta w państwie Austryackiem

na cały rok na kwartał na 1 miesiąc

Niemieckiem

H zlr.

6złr.

2złr.50c.

in"nycłf°pS?nŁc?eh^”’

SŻwajcaryi, Turcyi

28^

prSoj°e,Tlel^CZt°7g.°

’

32 2h

8Zh

*3 Złr

°ie pod"**j* uptale

Rękopianńw nadsyłanych nie zwraca się.

1 z 6 • Strona 1

Mirador - viewer

Czas.

Opis

Struktura

Podobne

Błąd 404 - MBC

trans "Nie znaleziono strony" %}

Mirador - viewer

Opis

Struktura

Podobne

Błąd 404 - MBC

trans "Nie znaleziono strony" %}

Pobieranie pliku

Pobieranie pliku

Usuwanie komentarza

Wyszukiwanie zaawansowane

Zgłaszanie błędu