Mirador viewer

Życie Literackie.

Annotations

Showing 313 annotations

Adding notes only for logged in users

Filtering

W numerze m. in.:

MOJE DWUDZIESTOLECIE

TADEUSZ HOLUJ

# WISZ: Kartka wielkanocna

# J. KYDRYŃSKI: 'Słodki i gorzki smak konfitur

0 —J. MADEYSKI: W dwudziestolecie PPR

€> Z. GREŃ: Zbigniew Wójcik

0 W. MACHEJEK: Babcynsyn (II)

# T. KWIATKOWSKI: Nasze miasteczko

0 L. ELEKTOROWICZ: Azyle Trumana Capołe

TYGODNIK

Rok XII! 31 (601)

Kraków, 4 SIERPNIA 1963

Cona 2 50 zł

ZBIGNIEW KWIATKOWSKI

LIST DO URLOPOWANYCH

a ten reportaż wybieram się

nie biorąc ze sobą nic — ani

papieru, ani ołówka, ani a

paratu fotograficznego. Nic

nie biorę ze sobą — prócz

oczu i skóry.

Gdzie idziesz — ktoś mnie pyta.

Idę do piekła.

Do piekła potrzebna jest przepu

stka. Dostaję przepustkę i towarzy

sza. Pierwsze jest formalnością. Dru

gie — kolega dziennikarz z „Głosu

Nowej Huty” jest od pierwszej chwi

li konieczny. On mnie prowadzi, on

mówi: pójdziemy tu i tu. A potem

pojedziemy tam.

— Wiecie o co mi chodzi? — upew

niam się jeszcze.

— Tak, będziecie mieli wszystko,

co wam będzie potrzebne.

Przerywam na chwilę swoją re

lację i zastanawiam się, gdzie przy

łapią Was moje słowa. Leżycie na

plaży w Międzyzdrojach? Gorąco?

Nie wiem, czy próbowaliście takiej

sztuczki: jeżeli pociągnąć nogą po

piasku, piasek gwiżdże. To znak, że

jest suchy, ciepły, sypki.

A może moja relacja dopadła was

siedzących na trawce w tatrzańskiej

dolinie? Kamień, o który siedzicie

oparci, jest ciepły; stracił swoją pod

stępną wilgoć.

A może siedzicie ukryci w którejś

ze wsi Limanowszczyzny — kraina

najpiękniejsza i nieodkryta?

Gdzieś tam jesteście. Nad morzem,

w górach, albo na wsi. Odpoczynek,

ucieczka, myśli, za które nie bierze

się odpowiedzialności, informacje

dochodzą spłaszczone. Jeżeli gdzieś

tam jesteście — szczęśliwi jesteście.

A teraz pówiem swoje: chc£ wam

ten spokój zakłócić. Przyszło to na

mnie sam nie wiem skąd. Złośliwość,

przekora? Może jedno i drugie, a

może jeszcze coś, czego w tej chwili

nie potrafię sformułować. Jedno jest

pewne: tych, którzy chcą tylko od

poczywać, których „nic nie obcho

dzi”, którzy ćhcą ąię „całkowicie wy

łączyć”, ostrzegam lojalnie: nie

czytajcie tego reportażu.

— Najpierw pójdziemy na stalow

nię.

Idziemy. Nad Hutą, pod niebem

zbielałym od żaru, ledwie dostrze

galny obłok. Nie ma śladu wiatru,

obłok zaczyna się tuż nad ziemią.

Wiem, że już jesteśmy w nim. Pył i

drgające nad jezdnią powietrze i po

wietrze drgające — silniej — nad da

chami stalowni, walcowni, powietrze

wysuszone, przesuszone, przenika do

pluc. Moja skóra — narzędzie pracy

w dniu dzisiejszym, teraz rzscz się

wyjaśnia, prawda? — jest mokra.

Pociągam ręką po piersiach, ręka

jest mokra. W Krakowie, w Rynku

temperatura sięga trzydziestu dwóch

w cieniu. Ile jest tu? Marteny grze

ją. Wielkie piece — grzeją. Walcow

nia — grzeje. Koksownia — grzeje.

Czy Huta ma swój własny mikro

klimat? Nikt mi na to nie umie

jednoznacznie odpowiedzieć, a jeżeli

tak, to i moje zdanie jest ważne.

Zatem — moim zdaniem — ma. Je

żeli nawet nie dowiedzie tego ter

(Dokończenie na itr. 2.)

% mejego obserwatorium

przeciw wo/nie

awarcie w Moskwie układu między przedstawi

cielami ZSRR, USA l W. Brytanii w sprawie za

kazu doświadczeń

nuklearnych w atmosferze,

W przestrzeni kosmicznej i pod wodą zachęca nadzie

ję świata, a przede ■ wszystkim narodów Europy do

snucia coraz okrągłejszych i odważniejszych perspek

tyw na DZIEŃ jutrzejszy. My Polacy chyba najlepiej

wiemy ile i jak szybko moglibyśmy osiągnąć pokojo

we cele gdyby nie permanentne oskubywanie bo

chenka naszego dorobku gospodarczego przez sytuacje

narzucane polityką zimnej wojny, preferującą ape

tyty reakcyjne i bońskie na nasze ziemie za

chodnia, przeciw naszemu kształtowi państwowemu

i społecznemu. Ma się rozumieć, nigdy nie można

było budować życia pokojowego, a tym byrdziej bu

dować socjalizmu na urojonych fundamentach jedno

stronnych aktów pokojowych, ponieważ imperialiści

kochają tylko swoją siłę i szanują cudzą silę. Nie

nawidzą i szanują. Naród polski, narody budujące

socjalizm nie dopełniały marzeń o odpowiedniej sto

pie życiowej należnej ludziom pracy — od lat przy

gotowując obronę przeciw wielkiej agresji, ale to był

i jest jedyny sposób zabezpieczenia jakiegokolwiek

istnienia narodowego, i zabezpieczenia lepszej egzy

stencji w przyszłości. Związek Radziecki reprezentuje

tu niewątpliwie wspaniały przykład poświęceń spo

łecznych na rzecz możliwie trwałego pokoju na świe

cie i zabezpieczenia perspektyw socjalizmil.

Zawarcie układu w Moskwie

świadczy o pewnej

atmosferze sprzyjającej wynikom rokowań; jeśli się

taka atmosfera utrzyma, to może wydać dalsze owoce

pokojowej

współpracy i koegzystencji — przeciw

wojnie i zwo’ennikom wojny Początki są zachęcające.

Na tapecie może się zna’eźć sprawa uregulowania

konfliktu berlińskiego i statusu Eerlina, sprawa paktu

o nieagraesji między państwami NATO i paktu war

szawskiego, zanim pakty wojskowe stracą rację bytu,

wreszcie: powszechne rozbrojenie. Za dużo pragnę?

W miarę smakowania nadziei — apetyt rośnie.

Partnerzy rozmów moskiewskich, a przede wszyst

kim ZSRR i USA posiadają gros potencjału militar

nego świata i przedstawiają największe możliwości

zbrojeniowe i jednocześnie rozbrojeniowe. W pierw

szym rzędzie należy brać pod uwagę dziedzinę możli

wości nuklearnych. Reflektantów do światowego klu

bu atomowego przypuszczalnie jest więcej, ale na to

musi być stać dane państwo. Przysłowie ludowe mówi;

„Kto nie ma pieniędzy, ten na jarmark nie chodzi”.

Spece obliczają, iż ambicje de Gaulle’a pobudzające

wysiłki zbrojeniowe Francji mogły wystarczyć na uzy

skanie ledwie 2 proc. udziału w ogólnoświatowym

magazynie broni nuklearnej.

Wstawiam te uwagi

w związku z nadziejami na praktyczne urzeczywist

nienie porozumienia

moskiewskiego, co musiałoby

wciągnąć w orbitę dalszych porozumień przynajmniej

jeszcz; dwa inne mocarstwa czy ąuasi mocarstwa.

Myślę, że wysoce niewygodną pozycję w obliczu ludz

kości zajęliby wszyscy ci, którzy przeciwstawiliby

zbrojenia — rozbrojeniu, a wojnę — pokojowi.

Sprawa pokoju i wojny przestała być domeną poli

tyków, teoretyków, arytmetyków rewolucji i kontr

rewolucji czy indywidualnych temperamentów. Osta

tecznie

ludziom zbyt krwistym przy braku innych

środków rozładowujących, można zalecić stary spo

sób — pijawki.

Ludzie chcą żyć, a me umierać. Od „bohaterskich”

mitów

samozatracenia dzielą nas nie tylko trupy

kilkudziesięciu milionów ludzi pomordowanych w cza

sie II wojny światowej, nie tylko stosy odrąbanych

rąk, nóg i głów, ale także te setki milionów ludzi,

którzy by stali się ofiarami III wojny światowej.

Hiroszima to tylko nikły choć wystarczająco ponury

zwiadowca w otchłani niezmierzonej zagłady.

Stoimy u progu nadziei. Na razie u progu... Oby nie

tylko...

Nadzieja rozpina się nad nami niby tęcza, ale samo

patrzenie w tęczę nie sprowadza pogody automatycz

nie. Nadzieja w naszych warunkach może być tylko

funkcją walki. W. IW.

Fot. G. Wlnogrand

JERZY HORDYŃSKI

IEDEŃSKI

FESTIWAL 1963

ie będzie przesadą stwierdze

nie, ze testiwai wiedeński rok

rocznie powtarzany w maju i

czerwcu zdobył rangę świato

wą. Postarano się o to pieczo

łowicie i miłośnicy sztuk przybywa

jący do Wiednia nie będą zawiedze

ni, jeśli oczywiście parę miesięcy

wcześniej postarali się o bilety kon

certowe, operowe i teatralne. Co

roku Wiedeń ofiaruje nowe przeży

cia i sensacje artystyczne, wtłoczo

ne pedantycznie w stare ramy: u

roczystej iluminacji ratuszowej i

koncertów w jej światłach: inaugu

racyjnego oraz pożegnalnego. Kon

wenans magistracki towarzyszył mi

przed dwoma laty i dokładnie po

wtórzył się 18 maja bieżącego roku.

Tysiące wiedeńczyków zajęło upa

trzone pozycje widowiskowe. Za

brzmiały fanfary, hymny, przemó

wienia. Oczywiście podnosił nastrój

patetyczny i niezawodny w takich

razach Wagner. Hoże dziewoje z ba

letu Opery odtańczyły wraz ze swoi

mi partnerami walca „Nad pięknym,

modrym Dunajem”. Oczywiście w

tym dniu wiedeńczycy, którzy po

dobnie jak krakowianie chylą swoje

głowy ku poduszkom około dziesią

tej, baraszkowali po mieście do pół

nocy narażając się na utratę dogod

nych środków komunikacyjnych,

dość wcześnie zapadających w nocną

ciszę.

Nie będę Wam relacjonował

wszystkich imprez, bo to nie ma

sensu. Chciałbym raczej w perspek

tywicznym, całościowym rzucie u

kazać rozmach i sens Festiwalu, któ

ry objął swoim zasięgiem muzykę,

teatr, plastykę i architekturę. Oczy

wiście na plan pierwszy podobnie

jak w latach ubiegłych wysunęła się

muzyka symfoniczna, kameralna i

operowa. Wiedeń jest bezsprzecznie

światową stolicą muzyki i robi

\vszvstko, aby ten prymat utrzymać.

W hierarchii tutejszych smaków r.a

planie pierwszym mieści się opera.

Kieruie mą artystycznie Herbert

von ICaraian. Nie ogranicza on swo

ich ambicji do ustalania repertuaru

i dyrygewama. ale również występu

je jako irscenizator. Przede ws^yst

k'm wielkich dziel wagnerowskich.

Traktuje Wagnera romantycznie. U

rnieszcza go w kręgu wielkiej legen

dy, eposu, dramatu poetyckiego. Re—'

dukuje scenografię do minimum, za

stępując rozbudowane detale sce

niczne kotarą i światłem, światłem

dyskretnym, ciemnym, w tonach nie

biesko—fioletowych. Czasami tak ści

szonym, że na scenie widać zaledwie

zarysy postaci, jakieś widmowe zja—.

wiska. U podłoża tych zaciemnień

ponoć nie stoi jedynie owa mitoło

giczno—rapsodyczna koncepcja, ale

choroba oczu Karajana, który na sil

ne światło reaguje nieznośnymi bó

lami głowy, a błyski fotoflesza po

wodują u niego ataki długotrwałej

migreny. Karajanowski Wagner jest

urzekający. Znika dętość i patos —

nieco przypominające popisy woj

skowych orkiestr — zostaje czysta

poezja, zdumiewająco kontemplacyj

na i wzniosła, jeśli wolno mi użyć

tego słowa w takim znaczeniu, jakie

nadaje mu Volkelt („Erhabene”).

Szczególnie wyraziście widać Kara

jana w „Parsifalu”. Miałem szczęś

cie po raz drugi w ciągu ostatnich

lat oglądać to przedstawienie, zaiste

genialne, w operze wiedeńskiej.

Traktowane jest tutaj oraz w Niem

czech jako rodzaj sumy narodowej.

Nikomu na myśl nie przyjdzie, aby

zaklaskać. Wybita do ostatn.ego sto

jącego iniojsca wiocwnia zapada w

uroczyste Jiilczenie po'każdym ak

cie W „Ta nnhauserze” święciła tri

umfy Elisabeth Schwarzkopf. szcze

gólnie aria—m odlitw a, piekielnie tru

dna muzyi znie, podbiła serca naj

ostrzejszych krytyków.

Po 16 latach przypomniano dzieło

najbardziej nowoczesnego z twórców

austriackiej opery, sławnego tu i po

ważanego* Gottfrieda von Einem —

„Śmierć Dantona”. Wystawiono ope

rę w Theater an der Wien w reży

serii Ottona Sch°nka. Potraktował

on całość jako obrazy historyczne.

Operując sprawnie tłumami (czyli

chórem) wyostrzył myśl muzyczną

i pozwelił sobie, nawet na duży pa

tos w II akcie. Ten patos przechodzi

w zakończeniu w ironie, gdy kat po

uprzątnięciu miejsca egzekucji nuci

liryczną i sentymentalną pieśń o

księżycu. Gottfried von Einem na

prał rćwmeż onerę pt. ..Prceos”. 7a

libretto posłuży* mu Kafka. To skło

niło mnie do pójścia na konferencję

prasową z kompozytorem. Niestety,

zawiodłem się. Z paru osobami ga

(Dokończenie na str. S)

1 of 12 • Strona 1

Życie Literackie.

➔

Description

Structure

Struktura

Gminne Wieści :

Biuletyn_Informacyjny_Miasta_i_Gm._Muszyna

Zeszyty_sadecko-spiskie

Similar

Similar publications

Gminne Wieści : kwartalnik społeczno-kulturalny gminy Kamionka Wielka. R. 7 (2007), Nr 29 (październik-grudzień).

Przeczytaj

Gminne Wieści : kwartalnik społeczno-kulturalny gminy Kamionka Wielka. R. 11 (2011), Nr 44 (październik-grudzień).

Przeczytaj

Gminne Wieści : kwartalnik społeczno-kulturalny gminy Kamionka Wielka. R. 13 (2013), Nr 51 (lipiec-wrzesień).

Przeczytaj

Gminne Wieści : kwartalnik społeczno-kulturalny gminy Kamionka Wielka. R. 13 (2013), Nr 50 (kwiecień-czerwiec).

Przeczytaj

Gminne Wieści : kwartalnik społeczno-kulturalny gminy Kamionka Wielka. R. 12 (2012), Nr 47 (lipiec-wrzesień).

Przeczytaj

Gminne Wieści : kwartalnik społeczno-kulturalny gminy Kamionka Wielka. R. 13 (2013), Nr 49 (styczeń-marzec).

Przeczytaj

Gminne Wieści : kwartalnik społeczno-kulturalny gminy Kamionka Wielka. R. 7 (2007), Nr 26 (styczeń-marzec).

Przeczytaj

Gminne Wieści : kwartalnik społeczno-kulturalny gminy Kamionka Wielka. R. 6 (2006), Nr 23 (kwiecień-czerwiec).

Przeczytaj

Gminne Wieści : kwartalnik społeczno-kulturalny gminy Kamionka Wielka. R. 7 (2007), Nr 28 (lipiec-wrzesień).

Przeczytaj

Gminne Wieści : kwartalnik społeczno-kulturalny gminy Kamionka Wielka. R. 5 (2005), Nr 21 (październik-grudzień).

Przeczytaj

Gminne Wieści : kwartalnik społeczno-kulturalny gminy Kamionka Wielka. R. 14 (2014), Nr 53 (styczeń-marzec).

Przeczytaj

Gminne Wieści : kwartalnik społeczno-kulturalny gminy Kamionka Wielka. R. 15 (2015), Nr 60 (październik-grudzień).

Przeczytaj

Gminne Wieści : kwartalnik społeczno-kulturalny gminy Kamionka Wielka. R. 15 (2015), Nr 58 (kwiecień-czerwiec).

Przeczytaj

Gminne Wieści : kwartalnik społeczno-kulturalny gminy Kamionka Wielka. R. 15 (2015), Nr 59 (lipiec-wrzesień).

Przeczytaj

Gminne Wieści : kwartalnik społeczno-kulturalny gminy Kamionka Wielka. R. 6 (2006), Nr 25 (październik-grudzień).

Przeczytaj

Gminne Wieści : kwartalnik społeczno-kulturalny gminy Kamionka Wielka. R. 13 (2013), Nr 52 (październik-grudzień).

Ocenianie publikacji możliwe jest wyłącznie dla użytkowników zalogowanych. Zaloguj się

0 ocen

Details

Przynależność do kolekcji

Komentarze (0)

Pobieranie metadanych

Pobieranie plików zdigitalizowanych

VIAF/NUKAT

Mirador viewer