Mirador viewer

Czas.

Annotations

Showing 251 annotations

Adding notes only for logged in users

Filtering

T*? 209

K",W» !2. WracśnU - Niedziela

Rab 1852.

.»y..

*bowU1

lliStraf

»o

iiuo 8 ł/ a rano, wyjąwszy Poniedziałki i dm

;pują°e po świętach.

t’en*i

.. owi* niesiqc*ua 6 z?p. — Ł t . rl:.i"». 15 -»’p

i«a r tai ia razem * orze) vis;* noe*iowa i) r.lr. tu. k.

arB"Mü«ipiiG»S»

;.na!0 911 w iru?g.vrui Jozefa Czecha ptfj ÖAöwnvnt

at*)y

......

Ry.iia mr 46».

p-euądsa prsaiy)ij:. sią fronet n.ic!ią wpr-aSŁ do a i? A

gIPS-yart C*A«"’

wyi*siws,y ca ki;yercie: j,prenntoa

rąeyjne pieniądze.1*

PrcyJmnjR alf

ogłoszenia, rozprawy odezwy wszelkiego rodzajo.

doniesienia literackie, księgarskie, handlowe, przemysłowe

rolnicze itp.

uwiadomienia tyczące się sprzedały, kapną, dzierżaw itp.

iä« opłat ą

od wiersza jetytcwego sa jednorazowe umieszczenie po 8 gr.

następne po 3 grosze — z dopłat-ą 10 krajcarów za każdą

^»usaoyą ał stępo! rządowy.

äi2cay

i, ii ’Mb-, eoe ii nieprxyjmujq ei( , wyjąwszy od stałych lub

znanych korespondentów.

Numer pojedynczy kosztuje 10 groszy.

Odnośnie do odezwy umieszczonej w miesiącu lutym r. to. a mianowicie w ]frach 28, 3t i 37 CZASU,

Dyrekcya Dziennika CZAS widzi się zmuszoną zawezwać powtórnie szanownych Akcyonaryuszów

o *bezzwłoczne nadesłanie akeyj przez nich posiadanych lub przynajmniej numerów ich, co przy ma

jącej nastąpić spłacie akcyj jest koniecznem. Ustanawia się do teg-o ostateczny termin prekluzyjny

półtora miesięczny, to jest po, dzień 1 listopada r. to.

Ponawia się zarazem prośba (w miejsce osotonycli odezw) do osób mających u siebie akcye, ,za które

zapłata wniesioną nie została, aby takowe jak najrychlej Administracyi Dziennika CZA§ zw rocie chcieli

Krakow il września.

Kilka sl’ow o życzeniach rad departamento

wych francuzkich, których wyrażenia zajmowały

nas często w ,,Przeglądzie politycznym.44

Życzenia te już wszystkie se znane. Jakkol

wiek rady departamentowe nie mają i mieć nie

powinny *politycznego kierunku, życzenia ich by

ły polityczne.

Inaczej być mogło.

Radzcy

wprawdzie nie otrzymali politycznego mandatu,

ale polityka niezawodnie wpłynęła silnie na w y

bory. W ’yborcy dając gło sy kandydatom , nie

dawali je za lub przeciw Cesarstwu, ale to pe

wna, że niemi powierzyć chcieli interesa swoje

stronnikom księcia prezydenta i jego rządu. Ż y

czenia rad odpowiedziały mandatom.

Odpowiedzi te rozgatunkowały Deba ty : w j a

ki sposób, doniosła jedna z onegdajszych kores

pondencją naszych paryzkich. W sz akż e jest to

kwestya podrzędna, wiele rad oświadczyło w y

ra źnie życzenie Cesarstwa, a wiele niewyraźnie.

Alty podobne obliczenia m ogły mieć wagę, trze

baby wiedzieć wszystkie okoliczności, wpływające

na takową różnicę opinii, a więc nie tylko walki

przy wyborach członków rad, ale jeszcze obrot

dyskusyi na posiedzeniach, liczby głosów przy

wotowaniu rzeczonych adresów, itd. Jeden więc

przeto jest tylko ważny rezultat, i ten jest pewny

pomimo mniej lub więcej wybitnej formy wyra

żenia, to jest, że wiele zgromadzeń departamen

towych żądało Cesarstwa, a żad ne nie pokaza

ło choćby najmniejszej zachętki, aby się (ej no

wej formie rządu sprzeciwić miało.

Z wypadku tego, ważnego zaiste dla Francyi i

Ludwika Napoleona, czyli, jaki i kiedy zrobiony

będzie użytek? jest pytaniem, w którego rozbiór

wdawać się nie będziemy. W sz ystko bowiem,

cokolwiek w tej mierze powiedzianem być może,

leży na polu domysłów: pole otwarte i szerokie,

na którem znajdują się nie tylko polityczne wi

doki, ale że tak powimy, dyplomatyczne stosunki.

Unikamy zaw sze oceniania takowych. Zwraca

my więc tylko uwagę na zasadę, do której wszy

stkie rady, przemawiające głośno za Cesarstwem

lub też pomijające je milczeniem się przyznawa

ł y , na której się wszystkie bez wyjątku opiera

ły . Zasadą tą jest trwałość, stabilite. Dla do

pięcia tej koniecznej we Francyi potrzeby, żądają

rady departamentowe Cesarstwa, ?a w niem pra

wa sukcesyi, a nawet adopcji. Żjrczeń rzeczo

nych trwałość jest celem, forma rządu środkiem.

Pisząc w roku zeszłym o radach departamen

towych, odpowiedzieliśinj’ obszernie na kwestyą

jaka przedstawiaćby się m ogła: czy środek jest

dostateczny do dopięcia celu? Zaprzeczyć nie

można, że forma rządu, że dziedziczność jest

wielką rękojmią trwałości. Ale z ważyć potrze

ba, że we Francyi, zasadj na formie rządu o

parle, stracił)’ wiele z powagi i siły, jaką w in

nych posiadają państwach. Zmiany są tam tak

zwyczajne, że dziś nawet, gdzie potrzebę trwa

łości wszyscy niemal uznają, zdaje się, że owa

konstytucj’a żyjąca dopiero od sześciu miesięcj’,

bliską nowej jest zmiany. Jak wówczas tak więc

i dziś mówiąc o tjm przedmiocie, przyczynę

braku trwałości upatrujemy w osłabieniu narodu.

W zmocnić go przedewszystkiem wypada: wzmo

cnić przez wpajanie zdrowych zasad i wykorze

nianie zgubnych dążności, za pomocą religii i

moralności; wzmocnić przez przywrócenie w ęzłów

i wpływów naturalnycli, które stargała rewolu

cj’a; wzmocnić nakoniec przewagą interesów kra

jowych i miejscowj’ch właściwie reprezentowa

nych. Zwierzchność, która tego dokaże we Fr an

cyi, sprawi, że naród będzie chciał być rządzo

iij’m, dopełni wszelkich warunków owej trwało

ści i ugruntuje ją silniej, aniżeli na podstawie kil

ku milionów głosów , bo na sile i jednomyślnem

życzeniu c ałego narodu.

Korespondencyą Czasu.

S*’o*»«ll 7 września.

Cholera wcale nie ustaje i owszem z każdym dniem

więcej po kraju się szerzy i Iu wmieście wszędzie ofia

ry wydziera, na wszystkich ulicach i ze wszystkich stanów.

Towarzystwo Kredytowe w osobie pana Kwaśniewskiego,

zasłużonego utraciło u°zędnika. Wojsko poniosło kilka

strat w oficerach sztabowych, a jenerał komenderujący,

który strac,ił żonę, jak mówią, jest chory. W ogóle ws»ę

dzie popłoch, przerażenie, znękanie, a w niektórych oko

licach prowincyi jeszcze większe jnk tutaj, gdzie przecież

więcój sił ratunkowych, jak w małych miasteczkach lub

osadach wiejskich. Dziś jednak mimo łez i trwogi, po

łowę zaledwie dopiero nieszczęścia o!dąć można, ogrom

dopier ’ gdy minie epidemia się wykaże w nieskończonćj

ilości wdów i sierot, które zostaną bez opieki i utrzy

mania.

Sejm prowineyenalny odroczony z powodu epidemii do

19go li. m. również sądy, tylko gimnazynm polsko-kato

!ickio dotąd urzędownic nie zamkniętó, chociaż ledwie */,

uczniów w mieście została. Protestancko-niemieckie gimna -

zyurn, oddaw"a zamknięte.

W przeszłym tygodniu N. Pan był znów w Księstwie,

w Pile przyjął objad od stanu rycerskiego ziem pruskich;

z K-ięstwa, o ile nam wiadomo, był na nim, prze* króla

zaproszonym będąc, ksiądz arcybiskup.

W okolicach Bydgoszczy odkryto pokład węgla kamien

nego.

BScrlln 8 września.

+ Przed nadejściem odpowiedzi koalicyi darmstadłskiój

na ostatnią deklaracyą pruską, o kwestyi handlowo-cel

nej niemasz co pisać, chociaż jest to pora najpożądańsza

część litkrai;ko-ir tra*rem.

PAN FRANCISZEK PILAWSKI.

P o n ieść ostatniego * domu Aiecxi^j«w

przez Zygm. Kaczkowskiego.

(Ciąg dalszy).

Ale ledwie co wsiadł na konia, zaraz kilka wystrza

łów dało się słyszeć w lesie po prawej stronie, w tóm

miejscu gdzie druga pikieta stała i dym się wzniósł

biały nad czarnym jodłowym lasem, a w tym momencie

i taż pikieta o pięciu koniach pędem wbiegła pod obóz

z okrzykiem : Moskale 1 Starliśmy się z przednią stra

żą, dwóch padło!— Więc zaraz Puławski ruszył z ko

pyta na dół i odwróciwszy się, krzyknął jeszcze:— Strze

ineski! a duchem !

Myśmy też już wszyscy byli na koniach i tak jako kazał,

spuściliśmy się na łąkę suchą i stanęliśmy o sto kroków

od dr.igi, frontem ku lasowi a recte ku północy. Sta

nąwszy tak, widzieliśmy wszyscy jako Puławski dojeżdżał

rogą ku lasowi na prawo i w tymże momencie pokazała

8IS na łą,ce z góry Moskwa, ale tylko sześciu ich było.

,."raz da|i ognia do siebie, i wraz natarł Puławski z wiel

kim impetem na nich. Tu sześciu i tam sześciu; od dy

mu nie b y ło nic widać, jednakże ani pół Ave Maria nie

trwało, jeden dragon został, koń jeden z pod drugiego,

reszta uciekła, a nasi co koń mógł wyskoczyć przypuścili

mu nam. Zaraz Puławski stanął p r z e d frontem i zawo

ł a ł : — Panie Boże! dopomóż! nie wiele ich jest, da Bóg

wytniemy do nogi!

I zaraz nas zwrócił tak, żeśmy już stanęli frontem ku

wschodowi. Piechocie kazał stanąć w tyle we dwa sze -

re i; nas konnych wyciągnął także we dwa szeregi, mnie

z ojcem po.stawił na prawem skrzydle, Strzemeskiego na

le w e m ; Deręgowski źe to chłop duży, a siły niedźwie

dzićj i często gołą ręką uderzał na zbrojnych, a zawsze

na dużych i mocnych koniach jeździł, stawał w takich

terminach z kilkoma jeszcze dużymi zawsze we środku,

żeby to impet wstrzymać na sobie, więc i lulaj tak sta

nął z Łukowskim po jednej, a panem Balem po drugiej

stronie, a wszystko koń przy koniu, żeby jak najcieśniój.

Piechola jak rzekłem z bagnetami i dzidami, (chociaż i

konni niektórzy mieli dzidy) stanęła z tyłu, źeby to tych,

co się przebiją, imać zaraz na bagnet, a koncerzami bić,

albo i szablami, ba! nawet i toporami, bo i to mieli,

Zaraz teź i Moskwa z lasu małą polanką wypadła. Dra

goni byli, wszystko na karycli koniach, a tak się bły

szczeli do słońca, źć miłoby było patrzeć na nich, gdyby

się to niewiedziało, że śmierć niosą. Więc mnie serce za

pukało na dobre i musiałem trochę poblednąć, bo ojciec J

zaraz do innie: — Co ci ?

Nic— rzekłem— trochę mnie serce puka , ale to nic. j

—

Odetchnij!— rzeknie ojciec— i Matkę Najświętszą j

tniej na pamięci. Nie bój się nic, pokonamy! A uważaj —

dodał po chwili - kiedyby nas rozbili, trzymaj się mnie i

zawsze zwracaj do swoich, a nie rzucaj się na nieprzy

jaciela, bo pojedynkiem to na nic.

Moskwa wypadłszy z lasu, zrazu puściła się z ukosa

łąką na nas, ale obaczywszy nas juź sprawionych, spu

ściła się prosto na dół na drogę i stanęła może o jakie

dwa stajania od nas.

—

Hej! uderzyć!— krzyknie Deręgowski.

—

Milcz W asze!— zawoła na to Puławski, który cią

gle jeździł przed frontem na tym dziwnie pięknym tur

ezynie i czapkę białą już miał na głowie. Tymczasem

sprawiła się Moskwa; we wiele tam szeregów stanęli, to

niewiem, ale szerzej ich nie było od naszych. Ich pół

kownik czy rotmistrz na karym koniu, także wciąż jeź

dził przed swoim frontem i tak trwało na chwilę; i e aż

ochłódłein cały i zdawało mi się to, niby gra. Co widząc

pan Puławski, rzecze:

—

Cóż ten gawron myśli, że ja mu tu będę czekał do

nocy ?

—

Spoczywa— odrzeknie Dei^gowski— bo ma konie

zmęczone. — Na lo Puławski, zawsze przed frontem:

—

Marsz! stępą na pięćdziesiąt kroków! piechota za

mną, a trochę zdała.

Ruszyliśmy; ale i Moskwa zaraz ruszyła; ujechawszy

tak kroków z pięćdziesiąt obejrzał się Puławski i krzy

knie: Stój!— stanęliśmy i Moskwa stanęła. Jużeśmy byli

nie zdała od siebie, a żebym był miał tam jakiego zna

jomego, to bez mała bym go niebył poznał. Więc jeszcze

Puławski przejechawszy raz i krzyknąwszy: A no! w Imię

siedmiu ran Chrystusowych i Matki Najświęlszćj, królo

wej naszej! i odrzucił się na lewe skrzydło, a myśmy

ruszyli kłusem, Moskwa także. I co juź się potem działo,

tego niewiem, to tylko pomnę, że oni z jakimś krzy

kiem, a my z odgłosem: Jezus, Marya, Józef! wpadU*

1 of 4 • Strona 1

Mirador viewer

Czas.

Description

Structure

Similar

Error 404 - MBC

trans "Nie znaleziono strony" %}

Mirador viewer

Description

Structure

Similar

Error 404 - MBC

trans "Nie znaleziono strony" %}

Завантажити файл

Завантажити файл

Видалення коментаря

Розширений пошук

Повідомити про помилку