Mirador viewer

Czas.

Annotations

Showing 676 annotations

Adding notes only for logged in users

Filtering

Ner 60.

Kraków, Niedziela 14 Marca 1897

Rocznik L.

Hrahów 13marca.

I pokazało się, źe nota mocarstw do Gre

cyi nie była — jak to stwierdził lord skarbu

Balfour — ultimatum,’, że jednak musiała

Być czemś, nazwano ją — wezwaniem, som

mation. Na to wezwanie Grecya odpowie

działa polemiką z mocarstwami w nocie,

która raczej jest dziennikarskim artykułem,

niź aktem dyplomatycznym, zresztą wcale

dobrze i zręcznie napisanym; w formie bo

wiem jest on łagodny, nawet skromny i po

korny wobec majestatu koncertu europej

skiego, do wspaniałomyślności i sprawie

dliwości odwołuje się; w treści odmowny

i obstający za punktem głównym, za przy

łączeniem wyspy do królestwa, na mocy

plebiscytu, oraz za pozostawieniem wojska

greckiego na Krecie.

A tej treści nie zmienia tak nazwana do

datkowa nota grecka. I pokazało się, że ta

odmowa poczytaną została jako pomyślna

odpowiedź, chociaż zadowalniającą nie jest.

I pokazało się, że rząd grecki znalazł naj

właściwszą odpowiedź dla wytworzenia no

wego chaosu, oraz kłopotu dla jednomyśl

ności mocarstw. I pokazało się, źe po sze

ściodniowym terminie, Grecy wcale nie za

niechali dalszych na wyspie zaczepnych

działań, a nawet że powstańcy strzelali do

oddziałów mocarstw, które spełuiały dobry

czyn uwolnienia tureckich kobiet, dzieci,

oraz żołnierzy osaczonych w Kandauos.

I pokazało się, że termin sześciodniowy,

postawiony Grecyi w nocie zbiorowej, nie

odnosił się do odwołania okrętów i wojsk

greckich, lecz pozostawiony był gabinetowi

ateńskiemu do namysłu nad odpowiedzią i

do najzręczniejszego ułożenia jej. I poka

zało się, źe zamiast zastosować zapowie

dziane środki przymusowe, postanowione

przez admirałów, mocarstwa namyślać się

poczęły, czy należy przedłużać polemikę i

zmuszone zostały znowu naradzać się i po

rozumiewać, co dalej robić i jak. I poka

zało się, źe wśród krwawych i piekących

wypadków, trudno wymarzyć niedołężniej

sze i powolniejsze postępowanie.’ I pokaza

ło się que du sublime au ridicule il uy

a gu’un pas.

Co dalej się pokaże, do tej chwili nie

wiemy. Dotąd są same sprzeczne wieści,

pogłoski i zapowiedzi, podobno układy. Do

wszystkich bowiem trudności, nieodłącznych

od zgodnego zachowania się sześciu mo

carstw, przybyły parlamentarne, które krzy

żują działanie rządów, tak, iż dopiero po

posiedzeniu poniedziałkowem Izby francu

skiej , oczekują czegoś hardziej stanów

czego.

Tymczasem baron Banffy w odpowiedzi

na interpelacyę posła Horanszky’ego, bar

dzo trafnie określił położenie i z siłą i

prawdą zaznaczył, jedynie rozumną i da

jącą rękojmie w sprawie wschodniej poli

tykę istotnego status quo, to jest utrzyma

nia Turcyi. To oświadczenie bar. Banffego,

przynosi zaszczyt gabinetowi wiedeńskiemu

jasnością swoją i stanowczością. Trzeba-by

jednak, żeby zachowanie się dyplomacyi

odpowiadało słowom bar. Banffego.

Spodziewać się zatem należy, źe pomi

mo pociągu niektórych gabinetów do prze

dłużania polemiki z rządem greckim, prze

waży zdanie trzech cesarstw i że skute

cznymi argumentami przemówi się nare

szcie do Grecyi.

W istocie wojska greckie dotąd nie przy

czyniły się do uspokojenia Krety i zwię

kszyły tylko tam zamęt, a ich współudział

przy pacyfikacyi, skoro wyspa nie ma być

przyłączona do Grecyi, byłby dziwolągiem,

jak icb obecność jest naigrawaniem się

z prawa międzynarodowego. Żądanie zaś

plebiscytu jest jednem z najśmielszych, ja

kie mogło stawić małe państewko wobec

zjednoczonych mocarstw. To wskrzeszenie

napoleońskiej zasady wobec zmartwychwsta

łej Europy, jest pocieszne.

Ale przecież

Kreta jest dotąd częścią składową państwa

tureckiego i bez gwałtownego rozpoczęcia

jego rozbioru, niepodobna dozwolić jego

ludom, aby głosowały nad tem, czy chcą

do niego należeć, lub oderwrć się od niego.

Otworzyłoby to wrota istnej anarchii i wy

tworzyło przykład, za którym wiele innych

narodów w Turcyi chciałoby pójść. Nawet

podług zasady napoleońskiej, wtedy tylko

możnaby się odwołać do plebiscytu, gdyby

szło o uświęcenie wolą ludu, już dokona

nej

aneksyi; lecz zarządzać plebiscyt

w kraju, który do kogo innego jeszcze na

leży, byłoby co najmniej ekscentryczną

próbą.

Tymczasem Grecya nie porzuca postawy

Leonidasa, tym razem więcej zuchwałej i

wyzywającej, niż bohaterskiej. —

Sprężyną,

poruszającą cały ten ruch, jest raczej tajny

narodowy związek, niż rząd ; drugi uchyla

się przed wolą pierwszego.

—

Hasłem nie

przestaje być: ,,Kreta musi być do Grecyi

przyłączona.

Niema innego rozwiązania."

Tajny związek przedstawiają jawnie nie

którzy przewódcy, tworzący też jawny ko

mitet. Na czele jego stoi sędziwy prezy

dent Melas, z zawodu uczony i agitator

zarazem; majętny, nieżądający niczego dla

siebie, ma za sobą przeszłość bez osobistej

przyszłości, i z badań przeszłości wznosi

się wprost do dzisiejszych ideałów gre

ckich. Król często go do siebie wzywa,

aby wysłuchać jego rad i iść za niemi.

Jemu przypisują całe obecne postępowanie

monarchy, który rzekł do niego : ,,Liczę na

silę i środki waszego narodowego związku."

Środki zaś, i to znaczne, napływają od ko

lonij greckich i od Greków osiadłych za

granicą, którzy są wielce zamożni, a za

wsze gotowi ponosić ofiary dla sprawy chę

tniej, niż zamieszkali w kraju.

—

Zresztą

w ludności jest, jeżeli uie zapał, to rozgo

rączkowanie i rozm ;)*4enie. Lud ateński

dostrzegł dobrą wróżbę w tem, że wiekowe

drzewo oliwne na Akropoli raptem puściło

wypustki, i orzekł, że liście, któremi się

okryje, uwieńczą powracających zwycięz

ców. Jakieś słabe odblaski dawnej chwały

przyczyniają się wciąż do zawrotu głowy

tego narodu.

Mocarstwa - jak wiadomo — wystosowały

także notę do Turcyi; odpowiedź jej au

tentyczna dotąd nieznana. Zdaje się jednak,

że dała ją Porta 6go b. m.,

a jeżeli poda—

Da treść jest prawdziwą, to nie zbywa jej

także na zręczności. W zasadzie Porta miała

się ze znaną nieraz przez nią używaną re

zygnacyą zgodzić na wszystko, co niby

na jej korzyść postanowionem zostało; także

na autonomię Krety, z tem jednak zastrze

żeniem , źe porozumie się z ambasadorami

co do szczegółów mającego być zaprowa

dzonego porządku rzeczy. Tym sposobem

Turcya nie zrzeka się udziału w postano

wieniach co do Krety i pozostać chce stro

ną czynną wtedy, kiedy mocśrstwa prze

znaczały jej rolę bierną, a zachowywały

dla siebie wyłącznie orzeczenie co do au

tonomii wyspy.

Z jednej jak z drugiej strony mało jest

ułatwień, a sporo kłopotów dla koncertu

europejskiego.

Turcya jedna mogłaby go

wyratować z położenia, naprzemian powa

żnego i śmiesznego, uderzając od lądu na

Grecyę. Lecz widocznie koncert sobie tego

nie życzy, a może obawia się tylko. Przed

kilkoma jeszcze dniami mocarstwa uczyniły

kroki w Konstantynopolu, aby powstrzy

mać sułtana od wszelkiego działania. Wobec

tego przychodzi się zapytać, co znaczyć ma

nieustające gromadzenie wojsk tureckich na

granicy greckiej.

Turcy widocznie także zmiękli i nie są

tymi, jakimi byli dawniej. Zmiękli nietylko

tym rozstrojem, który w końcu udziela się

wszystkim, co osiadają nad Złotym Rogiem,

ale także wskutek ciągłej, nużącej, obraża

jącej i poniżającej opieki, rozciągniętej nad

nimi przez obcych. Coraz wyraźniej postę

py czynią upadek, zepsucie, demoralizacya,

zgnilizna i— zgnębienie, najgorszy ze wszyst

kich objawów, bo mu zawsze towarzyszy

fizyczna i moralna prostracya.

Oni czują,

że ich koniec się zbliża. Inni, źe się zbliża

dla nich dziedziczenie.

—

Do tego zatem

każdy się stosuje. A jednak Turcya jaką

jest, staćby mogła czas jakiś siłą faktu,

gdyby nie wstrząsali nią obcy i nie osłabiali

ciągłemi próbami wzmocnienia.

Gdyby po dłuższym przeciągu czasu u

marły powrócił na świat, niemałego zamie

szania stałby się przyczyną. Smutna to pra

wda, ale takim jest porządek rzeczy na

ziemi, tak chce przyroda, która nadała śmierci

nieodwołalne, bezwzględne prawo.

Cóż więc dziwnego, że wskrzeszona Eu

ropa tyle narobiła kłopotu i tylu zawikłań

staje się przyczyną. Ze jeduak umarli nie

wracają, a icb ukazywanie się jest tylko

tworem wyobraźni żyjących, zatem przy

puścić można, że nieboszczka Europa zni

knie z brzaskiem, jak duch ojca Hamleta.

Przegląd polityczny.

Skończyły się zatem wybory z V knryi, a z nia i

pierwsza próba powszechnego głosowania w An

stryi. Rfzultat byf mniej więcej zgodny z pierwo

tnemi cblicz eniami; nie przewidziano tylko całko

witej poralki gocyalistów w Wiednin i wogóle

Anstryi niższej. iak nie oczekiwano świetn ego icb

zwycięztwa w Krakowie i we Lwowie. Roepitru

jąc szczegółowo dokonace wyto-y , nd rzyć mus

przedewszystkiem stauowisko, jakie w li;b zajęł(

stronnictwo liberalne. P aitya ta, niegdyś tak po

tężna w Anstryi, że p rzez dłngie lata kierow ała

niem al niepodzielnie jej losami, nie odważyła się

nawet na stawianie własnych kandydatów w pią

tej knryi. Z aledwie czterech lib erałów zdołano

w niej przemycić pod firmą ,,niemiecko postępową"

i to wyłącznie w Czechach i na Morawie, gdzie

narodowe walki jednoczą rozmaite niemieckie

stronnictwa. N atom ia st k raje alpejskie pozostały

wierne sztandarowi katolickiemu, a wszyscy de

pntowani piątej knryi z Anstryi wyższej, Sale

bnrga, Tyroln i ziemi Przedarnlańskiej, są kato

lickimi k o ns erw atystam i. Socyaliści uzysk ali tam

niezn aczn e mniejszości. Również Sty ry a wyśle do

parlam entu trzech k on serw atystów, a tylko w sto

licy tego krajn wystąpili do wałki kandydaci in

nych odcieni. Pow odz enia antysemitów og raniczają

się terytory alnie do Anstryi niższej, gdzie w spo

sób nieprzewidywany, pokonali pewnych zwycię

stwa socyalistów. W K a ry ntyi i zachodnim Szlą

skn, wybrano jeszcze paru narodowców niemie

ckich, blisko spokrewnionych z antysemitami.

Socyaliści, poko nani w Wiednin, pow etowali czę

ściowo tę klęskę w Czecbacb, gdzie zdołali prze

prowadzić 7 depntow anycb, zdobyw ając całą pół

nocno zachodnią część kraju. Zwycięstwa ich na

Morawach są bardzo wątpliwe. Wybrano tam

wprawdzie 3 socyalistów, ale to jedynie dzięki

popa rcia liberalnych Niemców, którzy z niecą

wiści do Czechów głosow ali solidarnie, zwłaszcza

przy wyborach ściślejszych, na socyalistycznych

kandydatów . Tej samej kombinacyi, tndzież po

mocy Stojałow skiego zaw dzięcza swoje pow odze

nie socyalista Cing8r w Cieszyń skie m, który zd o

łał niestety pokon ać dzielaeg o narodow ego kan

dydata p. Cienciałę. Kraina, G orycya i Dalmacya

wybrały posłów słowiańskich, w Istryi natomiast

przeszedł kandydat włoski, wskutek rozbicia tam

tejszych Słowian, którzy sta nowią większość mie

szkań ców tej prowincyi. O wyborach galicyjskich

pisaliśmy jnż kilkak rotaie . B uk owina wreszcie wy

brała kandydatów przez rząd zaleconych. Reasumu

jąc w rażenie p rzeprow adzonej kampanii wyborczej,

dochodzi się do przekon ania, że mimo wieln wy

jątków , wywołanych sp ecyałnymi miejscowymi

warunkami, lndność Anstryi okazała się odporną

wobec s ocyalistycznych agiUcyi, a Słowianie u

trzymali całkowicie swój narodowy stan posiada

nia, tak , że zna cz na większość przedstawicieli V

knryi należy do słowiań skich narodowości.

Pięć dni upłynęło jnż od odmownej odpowiedzi

Grecyi, a mocarstwa nie powzięły jeszcze żadne

go postanowienia. Nie rozpoczęły na now o ża

dnycb oficyaloych pertraktaeyj z G recyą w sp ra

wie k reteńskiej, ani nie przedsięwzięły żadny ch

energicznych kroków przeciw małemu p aństew ka

heleńskiema. Tem więcej czasn m ają sfery poli

tyczne E uropy do zastanaw iania się nad właści

wymi zamiarami Grecyi. W yjaśniają je do pe

wnego stopnia oświadczenia posłów greckich przy

dworach mocarstw europejskich, złożone pr/y

wręczania noty, zawierającej odpowiedź Grecyi,

a podanej do wiadomości ogółu w łamach urzę

dowego dziennika greckiego Proia. Brzmią one,

jak następuje: l) Rząd grecki, proponując mo

carstwom, aby powierzyły wojskom greckim ,

znajdującym się na wyspie, przeprow adzenie pa

cjfikacyi wyspy, z wielką chęcią zgodziłby się,

gdyby projekt ten został przyjęty, aby z wojska

mi greckiemi działały ręka w rękę także i od

działy marynarskie statków europejskich. 2) Gdy

by mocarstwa zgodziły się w zasadzie ua ple

biscyt n a Krecie, rz ąd grecki niem a nic przeciw

tema, ażeby wyspa pozostała aż do cztsa prze

prow adz enia plebiscytu pod monarszem zw ierz

chnictwem sułtana .

Kn nieopisanemu zdumieniu Earopy, która uw a

żała to za niemożliwe w zraju ow ane m i niewy*

płacalnem państew ka , ukończyła G recya niemal

zapełnie rozpoczętą przed dwoma tygodniami mo

bilizacyę. Koszta jej pokrył nie skarb państw a,

pozbawiony prawie zapełnie potrzebnych zap asów

ka-sowyoh, lecz dobrow olne składki patryotycznych

Greków, zarówno w królestwie, jak w innych

państwach. Akcyę prowadziła rozszerzona po

wszystkich kraja ch , gdziek olwiek G recy mieszk ają,

Jig a narodowa".

Liga ta wywołała właściwie

caly ruch grecki na korzyść Krety, a ona o rg a

nizowała demonstracye i wywierała prcsyę na

dwór i gabinet, ona toż poczała się do obowiązka

zebrania środków na pokrycie kosztów ewentu

alnej wojny z Tarcyą, do której nieustannie parła

i prze.

Natomiast mobilizacyę wojsk tnreckicb uw ażać

możoa za bardzo nieudaną. Transporty wojsk na

granicę tnreoką ulegają ciągłym przeszkodom

wskutek wadliwie zorganizowanego rucha na ko

lejach, prowadzących do granicy greckiej. Z wiel

kim wysiłkiem i z wielkim, jak na środki tu

reckie kosztem, zdołał dotychczas rząd sułtański

w ystawić i wysunąć na granicę zaledwie 25,000

żołnierzy, 5000 koui i kilkadziesiąt dział polnych.

Iutendantura zaś turecka jest tak wadliwą, że

ANIOŁ ŚMIERCI.

(39)

Powieść liryczna

przez

Kazimierza Tetmajera.

(Ciąg dalszy).

Prowadzony przez panią Heimerthową do komi

tetowego salonu, Rdzawicz wymyślał sobie, że się

dał zabrać i tej ,,podłej babie," która go zabrała.

Ale kiedy spojrzał na nią, spostrzegł, że można

ją przezywać, jak się chce, tylko nie ,,babą," bo

nią nie jest. Wydała mu się teraz młodszą, niż

w pierwszej chwili, kiedy ją zobaczył w gardę

robie. Mogła mieć lat najwyżej dwadzieścia siedm

i twarz m iała niepospolitą i subtelną, której głó

w ną ozdobą były przy rudych włosach i białej i

delikatnej cerze, duże, ciemne brwi i duże, cie

m ne oczy, oraz długi, lekko zagięty nos o cien

kich nozdrzach. Wysoka była i wiotka, nie za

szczupła jednak, a przytem w ruebu miała dys

tynkcyę angielskiej damy dobrego towarzystwa;

z tem wszystkiem było w niej coś takiego, że

Rdzawiczowi, kiedy spojrzał na nią, mimowoli

przyszło na myśl słowo: ,literatura", w Yerlai

ne’owskiem znaczeniu: net tout le reste est litte

rature ^

Zły,’ że go odciągnęła od Eli, odpowiadał Hei

merthowej grzecznie, ale tak krótko, że odezwała

się doń z uśmiechem :

Przepraszam pana, żem pana zabrała, mech

pan się jednak nie lęka. Uwolnię pana zaraz od

obowiązków. Z resztą, powiem panu szczerze, to

był tylko pretekst. Miałam ogromną ochotę pana

poznać -- od ,Wampira."

Cieszę się, żem go namalował.

Patrząc na storczyki u gorsu . które

wa miała n gorsn, Rdzawicz myślał, że nikt y,

tylko ona bnkiet mn przysłała i rzekł głośno.

Jeżeli się mylę, powie mi pani, że jestem

śmieszny; pani należy się odemme podziękowanie

za kwiaty, które mi pani raczyła przysłać wraz

z zaproszeniem na dzisiejszy rant, wszak a

Heimerthową zmieszała się cokolwiek, ale na

jednę sekundę i odpowiedziała, imitując dosko

nale prostotę prcstoty:

—

Tak, to ja. Myślałam, że panu tem zrobię

przyjemność, a chciałam ją zrobić. Byłam zupeł

n’e zamagnetyzowana pańskim ,W ampirem ," ko

niecznie potrzebowałam wypowiedzieć jakoś mój

entuzyazm. Ale z czego się pan domyślił? Mnszą

pana przecież ludzie zasypywać kwiatami?

—

Nikt muie nigdy niczem nie zasypuje, pani,

a poznałem po storczykach, które pani ma u gorsn.

Heimerthową rzuciła okiem na butonierkę Rdza

wicza przy fraku i rzekła:

—

Myślałam, że pan tak dnżo dostaje kwia

tów, że nie chcąc nikomu zrobić przykrości, z n -

czyjego pan nie w ybrał.

—

Nie, pani, tylko nie wiedziałem od kogo

bnkiet.

—

A teraz

a le to byłoby za m ieszczańskie,

o cobym się pana była spytała.

—

A ja pani odpowiem bardzo niegrzecznie,

ale tak , jak jest: i teraz nie byłbym wziął, bo

się nosi między lndzi kwiat albo kupiony od ogro

dnika, albo z ręki, którą si§ kocba.

Hdmertbowa zamyśl H się trochę i rzekła sen

tymeL talnie:

—

Tak, ma pan racyę. Kwiat dzisiaj jest ro

dzajem tego, czem była niegdyś rękawiczka n

hełm u.

W salonie komitetowym było pełno: w kostyu

mach z dworn Ludwika XV rozmawiali ze sobą

poprzebie ra ni mężczyźni i k obiety, a wśród nich

kręcili się ci, którzy ubierać się mającym wystą

pić w obrazach pomagali.

—

Pani nie występuje? -

spytał Rdzawicz

Heim ertbow ej.

—

Nie.

Wtem jakiś młody, ostry kobiecy głos, wyma

wiający r z francuska, ozwał się około ncha Rdza

wieża:

—

Jak tu gorąco, to może szlak trafić! Pani

Pomianowska, podepnij pani sobie suknię, bo zje

dzie z pani.

—

Vou8 dites, princesse? — zawołała, podbie

gając prawie pani Pomianowska z rozanielonym

uśmiechem .

—

To księżna Zasławska, wielki cudak, a ta

panna obok, to jej siostra, księżniczka Izabella -

objaśniła Rdzawicza Heimerthową.

—

Ogon się pani wlecze — mówiła dalej księ

żna.

Uff! Jak tu gorąco. Pani Brannberger, nie

ma tam gdzie wody, albo limonady?

—

Księżna pozwoli, że każę podać — podsn

nęła się pani Pomianowska.

—

Już ka’załam — nbiegła ją pani Brannberger.

—

Dziękuję.

—

Mai8 twus vous fatiguez trop, princesse —

mówiła pani Pomianowska.

—

Vraiment, princesse, vous etes si fatiguee —

nie d ała się podbić pani Brannberger.

—

Ale nie, tylko mówię wam, że tn szlak może

trafić od gorąca. Cóż n licha, gdzież ta w od a?

—

Prawda, gdzież ta woda? — powtórzyła, pa

trząc z góry na panią Brannberger pani Pomia

now sk a.

—

Jnż niosą — odparła pani Brannberger, pod

suwając pani Pomianowskiej pod nos ucho ze zna

cznie większym brylantem, niż jej.

—

Ab, bocbaDa baronowa! — rzekła księżna,

spo strz eg ając Heim erthową.

—

Spójrz -no pani, czy

dobrze wyglądam z tyłu? Któż jest ten pan? —

spytała prawie nie zniżając głosu, spojrzawszy na

Rdzawicza.

—

Pan Roman Rdzawicz, artysta.

—

Czy pan gra?

—

Nie, rzeźbię i malaję.

—

A, to dobrze. Mój panie, coś mi tak żle

siedzi we włosach, m ożebyś mi panpop rawił.

—

Permettez, princesse — pod su nęła się pani

Pomianowska.

—

Princesse, permettez — na chyliła się pani

Braunbergerowa.

—

Dzięknję wam, ten pan jest artysts, to on

to lepiej zrobi. Jut? Dziękuję. Pan jest zręczny.

Ale pan nie jest ten sam, co to ptaki wypycha?

Bo takie same nazwisko. Wszak pan Rawicz?

—

Rdzawicz.

—

Aha, prawda, przepraszam. Powiadam panu,

jak wypycha ptaki! Kiedyś mi czaplę wypchał,

jak żywa! Widziałaś pani u mnie, pani Pomia

ncwska?

—

Ah, admirablement! A merseille! - krzy

kn§ła pani Pomianowska, spoglądając z pełną

przekąsu wyższością na panią Brannberger, która

widocznie u księżny musiała nie bywać i która

w ostatecznej potrzebie, czując, że je st pokony

waną, zatrzęsła pani Pomianowskiej pod nos swoją

piękną kitką brylantową we włosach, w których

pani Pomianowska miała jakiś lichy dyademik

i to z fałszywymi kamieniami.

Księżna zaś mówiła dalej: Powiadam panu, pa

nie Rawicz, jak Rdzawicz wypcha ptaka, to kom

pletna satysfakcya patrzeć. Mais tiens! Morski!

Patrz no Iza. Dzień dobry pana, zkądże się tu

pan wziął?

—

Witam księżnę. Cóż tam wypychamy? —

rzekł Morski, który wszedł przed chwilą do salonu.

—

Któż pana tu puścił? Tylko komitet ma pra

wo tu wejść? — spytała księżniczka Izabella.

—

Przecież to n nas, u nas, panno Belu; po

wiedziałem kom uś przy drzwiach, że je ste m Mor

ski, z a raz mi je tak roztworzył, aż m yślałem , że

mnie w nos palnie. Pa nie Rdzawicz, niech pan mię

przedstawi pani baronow ej— zwrócił się do Rdza

wicza. —

Byłem ciekawy - mówił daiej do księż

n iczki - jakeśeie się zmienili od o statniego razu,

kiedym w as widział, a l e widzę, że je steście tacy

sami. Kochana gromadka.

—

I pan jest równie sympatyczny — odcięła

mu k siężniczka Izabella.

Heimerthową zapoznała Rdzawicza z obecnymi:

panie z miasta w itały się z nim uprzejmie, panie

z arystokracyi niektóre z chłodną grzecznością,

niektóre nadzwyczajnie grzecznie i z komplemen

tami , natomiast panie z półarystokracyi, ćwierć*

arystokracyi i półćwierci arystokracyi ledwo mu

kiw ały głową. Mężczyżui wogóle przyjęli go z po

krywaną światową formą niechęcią, zwłaszcza zaś

trzej jego koledzy, m alarze, których zaproszono

do urządzania żywych obrazów.

Malarzy tycb Rdzawicz znał z lat dawniejszych:

jeden grnby, tęgi i pospolity, blagier i reklamista

w najgorszym gatunku, zawracał t. zw.

,,inteli

gencyi" głowę wielkiemi obrazami, obliczonymi

na najbardziej płaski i tani efekt, dlatego też ni

gdy nie chybiał celn. Uwielbiano go za jego idea

lizm, patryotyzm i religijność, które afektował i

z których zrobił sobie wygodny kostium, myśląc,

że nie potrzebuje się męczyć sianiem głupców n a

około, bo sami schodzą i że płótno jest równie

cierpliwe, jak papier. ,,Mistrzowi Kapistranowi" je

dnak nie wystarczała sama tylko malarska sława:

sięgnął i po poetyckie laury i wydał tom wierszy,

w których przyrównywał się do Dawida, lwa,

hyacyntu i orła, i tu spotkał go fatalny wypadek’

albowiem w wierszu: ,,ja, do orła podobny, wbie

głem pod niebiosy* — w skntek nieuwagi korektora

wydrukowano: ,,ja, do osia podobny, wbiegłem

pod niebiosy", co ktoś w książce zakreślił i po

słał mu z dopiskiem : ,,masz racy§ mistrzu" .

Drugi, chudy, wysoki i jakby wypłowiały, m a

lował gołe suchotniczki w jarmużu, znpełnie nie

bieskie drzewa i ciemne obrazy, na których nic

zapełnie nie było w idać, nosił zawsze żałobne

u branie, trupią główkę przy czarnej tasiem ce od

zegarka, w butonierce więdnące tuberozy o woni

trupiej, pił absynt i chciał bić, jeżeli mu ktoś

powiedział, że nie jest neurastenikiem i że mu

nie grozi obłęd. Uwielbiały go panny z miasta

i najmłodsi poeci.

Trzeci wreszcie, który miał przy mankietach

podwójne spinki, z jednej strony złotą podkowę

z b rylancikami, z drugiej szpicrucik z brylantem ,

spięte złotem w ędzidłem : m alow ał sceny sportowe,

a oprćcz tego miał zaw sze p rzy sobie des photo

graphies obsc’bnes i sławnie gwizdał. Dzięki swe

mu rodzajowi i tym dwom przymiotom, był przyj

mowanym wszędzie i czasem pokazywał fotografie

panom a gwizdał paniom, a czasem na odwrót.

Jeżeli zaś przypadkiem zapom niał fotografij, albo

nie cbciał gwizdać, to się mu mówiło: pocóżeś tu

przyszedł, mój kochany? Księżnie Zasławskiej wy

malował ślicznie szczygła na szybie i za to dostał

właśnie od niej spinki, które miał przy mankie

tach.

Czwarty wreszcie, który i pomagał w ugrupo

wania obrazu i sam w nim brał udział jako m ar

kiz, był także Rdzawiczowi znajomy: był to młody

wielki pan, bardzo blady, w specyalnie za szero

kim kołnierzu, z umyślnie zawsze półodwiązaoą

kraw atką i włosami, przyczesanymi na nieład nad

czołem, npoeta", który ,,nie dbał o to, żeby był

znany", wiecznie z Mussetem w kieszeni i czar

nym pierścionkiem z dyamentem na palcu, które

mu nie można było zrobić większej przyjemności,

jak stosując do niego z Roili: Jacąuea etait grand,

loyal, intrepide et superbe, i który damom w pisy

wał na wachlarze: j ’aime et pour un baiser je

donnę mon ginie, albo: ,,.le bonheur suprem e,

Aptes qu on a vaincu, c’est d’auoir desarmi —

w sztambuchy zaś całą piątą strofę z Namouna.

ranie z arystokracyi, swoje kuzynki i znajome

trochę nudził, ale m arzyły o nim mnssecistki z nin

teligeneyi", zwłaszcza te, które miały tylko dobre

chęci być ,raincues" .

(Ciąg dalszy nastąpi’).

...:.

,,C ... wychodzita ,.z,

,Mu,lVtal**,

0 !dzielne Nra Czasu, o ile zap;*s starczy w Krakowie n i 1*0 *t rano’

uj, Lwawi« P»*«« io.ł j.T L

. y;’_

L?”-owl(j P° 10 ct-i z przesyłką poczt. 12 ct. Dodatek 3 .t

We Lwowie Czas jest do nabycia w biurzo dzienników, prz , u!ioy Karola Ludwika !. 9 .

Prenumerata wraz z dodatkiem wynosi:

Wmiojson .

.......................................

»«A

" * Ka^°frtat *fimiesząc

Fo«t§wpańotwieauatryadLiem . . . ! i ! ! ! M zlr! 6Sr! 2S 60°.t.

do Y^och,Franoyi,°Anglii, Belgii, Szwajowi,Turl

? ***"

2 **80Ct

c: iinnych państw , należących do związku pocztowego

82 *łr.

8*łr.

3%h

przyjmuje ii§ tylko odZdooatetotego «Snlat w miesiącu. —

."laty%n;«

nn A ;l,:?ł,rf

pieniężne na prenumeratę i ogłosssnia (inseraty) uprasza się nadsyłać franco

P ,fi_l?l,s

r5y l p rastl w Krakowie.

Listy reklamacyjne niaopiecs§towane nie podlegaj§ opłacie

po^atowcL--Lzstóm nffrankowanych nie przyjmuje tię. -

Rękopismiw nadsyłanych niezwraca *ie.

?t’cbaueietą przyjmają:

Administraoya C’ios« w Mrokwwio I urzędy poostowe. Mlojaaową fr,u w a m « księgarnia

8-»

handel Karlińskiego w Snkiecaleach, biuro dzienników Mańkowskiej

w Sukiennicach, handel Kretschmera, biuro dzienników Hopoasa I Salomonowej w trafice w Sukien

nicach.

O ad o c aM lm (inseraty) prsyjmuje się aa opłat§ od miejsca wiersia drobnym d n -

fciem (petitem) aa pierwesy rat 10 ent., aa każdy naatępny po 6 ont. -

ladeilaas (na8stronic

od miejsca wieroza drukiem drobnym po 80 ent. aa każdy raz.

Ooloi,eala1)roHaoralo

przyjmuj§: w o la w o w io biuro diienników ulioa Karola Ludwika 1. 9 , oontrałne biuro ogłoszeń uliea

Kopernika 1. li; w P a r y ła wył§oanio p. Adam rue de Varenne 88, (prenumeratę p. W . Raoakowek

Oonrbevoi pod Paryżem rue du Chemin de fer żl): w W (ed alm pp. Haaaenstein A Vogler (takie

w Hamburgu, Frankfnreie n. M,, BerUnie, Lipskn, Bazylei i Wrooławin), A. Oppęlik, B . Mooee (takie

w Berlinie, Hamburgu, Monaohicm i Norymberdze), ń . Sohalok, M. Duke*, J . Dsnceberg, H. Fried

(tylkoprenumeratępp.F!.GnldsohmidAGomp.l; w *rubfant« ». se. G .L .DacbeAComp

8 C Za każdą zmianę adresu dopłaca się 20 ct. " W

1 of 8 • Strona 1

Mirador viewer

Czas.

Description

Structure

Similar

Error 404 - MBC

trans "Nie znaleziono strony" %}

Mirador viewer

Description

Structure

Similar

Error 404 - MBC

trans "Nie znaleziono strony" %}

Download file

Download file

Deleting a comment

Advanced search

Suggest correction