Mirador viewer

Czas.

Annotations

Showing 670 annotations

Adding notes only for logged in users

Filtering

77.

Kraków 5 Kwietnia — Czwartek.

Rok 1866.

CZAS

Prenumeratę przyjmują;

W Krakowie: Bióro Administracyi ,,Czas u° w Rynku pod L. 39 w domu p. Kirchmayera na dole,

tudzież wszystkie Urzęda pocztowe austryackie.

Ogłoszenia (inseraty) wszelkiego rodzaju, przyjm uję eię za opłatę: od wiersza drobnego (petit) za

jednorazowe umieszczeuie po 8 centów, za następue po 5 ceutów, oraz za opłatę należytości steplowćj

po 30 centów od każdorazowego ogłoszenia.

Prenumeratę I Ogłoszenia przyjmuję: we Lwowie w Ajencyi ,Czasu° p. Iqnacv Hercok

ulica Halicka Ner 240 - W Wiedniu p. A . Oppehk, Wollzeile 22 - Na Fraucyę i Anglię w Paryżu

L. Płorlski, Boulevard du Priuce Engćue, 95. - Zaś ty lk o ogłoszeuia: w Wiedniu, w Hamburgu

i w Frankfurcie nad Menem pp. Haaserustem i Vogler - w Berlinie p. A . Retemeyer - wFrankfurcie

nadMenemp.O.L.DaubeAComp.

w Lipsku p. Henryk Engler - w Wrocławiu p. Je,tke

et Saminghausen.

Iłękoplsma nadsyłane Redakcyi, nie zwracaję się i niszczone będę.

częte odpowiednio do tych potrzeb przepro

wailzonem OBtatecznie zostanie.

OGŁOSZENIE PRZEDPŁATY

na ,,CSRAS"

od Ig’o Kwietnia 1866

W Krakowie:

rocznie, półrooznie, kwartalnie, miesięcznie,

zlr.80.— złr. lO.

złr.5.

złr.8.

We Lwowie:

rocz nic,

półrocz n!a,

kwartalnie,

miesięcznie,

złr. 81.- złr. 10.50c.- złr.5 .85 c.-złr. 8 .

Z przesyłką pocztową w państwie austryackiem :

rocznie,

póirooznie,

kwartalnie,

miesięcznie,

złr. 84. —

złr. 18.

złr.6.

—

złr. 8 ’85 o.

Prenumeratę przyjmują:

W Krakowie: Administracya ,,C z a s u "

w Rynku głównym, w domu p. Kirchmajera

pod L. 39.

We Lwowie: w Ajencyi ,,Czasu14 p.

Ignacy Hercok, ulica Halicka Ner 240.

W Wiedniu: p. A. Oppelik, Wollzeile

Ner 22.

W Paryżu: (na całą Francy§, Anglię i

Belgi§) p. L . Płoński, Boulevard du Prince

Eugóne, 95;— tudzież wszystkie urzędy po

cztowe w kraju i za granicą.

Prenumerata liczy się tylko od Igo każde

do miesiąca.

Uprasza się o wczesne nadsyłanie pienię

dzy prenumeracyjnych i wyraźne wypisanie

nazwiska i miejsca odbioru, i ile możności o

nadesłanie dawnego adresu drukowanego, a

przynajmniej o zacytowanie nu meru tegoż

adresu.

Cena ,,Czasu44 za granicą, ogłoszona

jest w tytule każdego numeru.

Kraków 4 kwietnia.

Sama myśl Sejmu lwowskiego wysłania

deputacyi do N. Pana z prośbą o Kanclerza

dla Galieyi, wydała się od razu dziennikom

wiedeńskim przedstawiającym, lub przema

wiającym w imieniu stronnictwu centralisty

cznego a nawet narodowości niemieckiej,

prawdziwie potworną. Ani rozprawy Izby

nad wnioskiem, z których tak wyraźne zna

czenie tego życzenia przebijało, i gdzie za

strzegano jak najuroczyściej dążność jedy

nie autonomiczną,

z manifestem

cesar

skim i z widokami obecnego gabinetu zgo

dną , a nieprzesądzającą żadnej formy mo

narchii na przyszłość; ani sama osnowa

prośby tak umiarkowana, a nawet nskro

mna",

jak ją nazwał organ węgierski De

batte, upatrująca w Kanclerzu nie osobę po

lityczną, nie reprezentanta federalizmu w

państwie, ale prostego rzecznika potrzeb

kraju w radzie Korony i rękojmię przywie

dzenia do skutku zmian obiecanych w kie

runku przez rozpoczęte prace sejmowe wska

zanym ;— słowem, anijedno, ani drugie nie

zdołało wyprowadzić owych dzienników z o

burzenia. Galicya prosi o Kanclerza — to

potworność.

Widzieliśmy niedawno, że w trudnych ra

zach dzienniki niemieckie ratują się francu

szczyzną. Tak i tutaj: l’appetit vient tn man

geant, zawołano. Skoro Polacy zasmakują

w kanclerzu, zażądają ministra, a wtedy

państwo już się rozpadnie. Ministerstwo sta

m zniweczone przez ,,ministerstwa krajo

vea, to najwyższy separatyzm , to potwor

iość !...

Tak zapew ne; jest potworność, ale nie

!t prośbie sejmu lwowskiego, tylko właśnie

w takim o niej dzienników niemieckich wy

oku. Potworną jest ich pretensya wyłącznej

mpremacyi żywiołu niemieckiego w A ustryi,

bo z przykrością pisać nam przychodzi, że

tu nie ze stronnictwem centralizacyjnem ,

tle z ową supremacyą mamy do walczenia.

Dna to niechce kanclerstwa dla G alicyi, u

patrając w niem jakoby ujmę swego przy

wileju. Z centralizacyą bowiem konieczną

w Koronie, która jest wyrazem jedności w

monarchii, wybornie daje się pogodzić ta

kie kanclerstwo, o jakie Sejm lwowski u

prasza. Ale je st w niem myśl ,,saparatysty

czna" nie od Korony, monarchii i rządu, ale

od owej centralizacyi w sprawach wewnę

trznych krajów koronnych, jest rozdział z pod

stawą supremacyi niemieckiej, do jakiej ży

wioł niemiecki, a raczej jego organa roszczą

sobie prawa.

Byłożby to więc tak potwornem, gdy

by Galicya miała kanclerza w radzie Ko

rony? A gdyby nawet i ministra; o co wca

le Sejm nie prosi? Rzecz dziwna, jeśli pa

mięć ludzka jest krótka, przyjść jćj w po

moc musimy. W szak to bardzo niedawno,

jak w radzie Korony zasiadała sama naro

dowość niemiecka, co większa, jak nawet

do urzędów w całej Austryi żywioł niemie

cki był prawie wyłącznie powoływany. Czy

urosła tak bardzo stąd potęga państwa? czy

monarchia używa takiój pomyślności, aby

ndział jednego kanclerza, z innćj jak nie

mieckiój narodowości już rozpadnięciem mo

narchii zagrażał? W artoby się nieco nad

tem zastanowić, porachować się z przeszło

ścią, zanim się z supremacyą występuje tak

gwałtownie, że nawet w rzeczniku potrzeb

takiego kraju jak Galicya, upatruje się n

łliżenie niemieckiemu żywiołowi. Bo śmie

sznością jest, w prośbie sejmowej tak wy

rażonćj jak prośba Sejmu lwowskiego t

kanclerstwo, widzieć jakieś separacyjne i fe

deralistyczne dążności.

Na nic się też nie przydadzą wszelkie ti

derzenia na Sejm lwowski z tego powodu.

Polityka monarchii nic Sejmowi naszemu

zarzucić nie może. Sejm mógł mieć wady

i nie kryliśmy wcale takowych, ale wła

śnie pochodziły one z tych warunków, w ja

kich go dawny systemat postawił. U stawa

wyborcza wprowadziła w jego skład takie

żywioły, że ciągle miał do walczenia z nie

udolnością jednych i uprzedzeniem drugich

Właśnie też, aby owe następstwa zniknąć

raz mogły, i życzenie to znalazło w radzie

Korony obrońcę, Sejm uznał za stósowne

upraszać o kanclerstwo.

Wypowiedzieliśmy otwarcie co do owó

myśli nasze zdanie; zdawało nam się, że

chwila nie po temu. Nie przesądzamy atoli

w niczem odpowiedzi Monarchy. Ale to mamy

przekonanie, że jakkolwiek ona wypadnie,

Korona w prośbie do się zaniesionej, wi

dzieć będzie jedynie wyraz potrzeb kraju

a gabinet obecny obok zaufania, chęć tizy

skania skutecznój rękojmi, że dzieło rozpo

KORESPONDENCYA CZASD.

Wrocław 2kwietnia.

f Sytuacya coraz więcej się Rozjaśnia. Austrya

Prusy zbroją Bięjawnie, i ani pierwsza, ani dru

gie nie zaprzeczają już, że to czynią. Zakazano

tutaj dziennikom donosić o poruszeniach wojsko

wych i odwołano się w tym względzie do ich pa

tryotyzmn. Nie wiele też na tych szczególnych

doniesieniach zależy, skoro Bię ao rzeczy głównej

irzyznano. Ważniejszem byłoby wymiarkować,

czy wzajemny stósnnek obu gabinetów doszedł

już do tego stopnia nieufności, że nie masz już

nadziei pojednania się? Otóż półurzędowa pra

sa tutejsza nadziei tej jeszcze nie Btraciła. T ak

głosi i półurzędowa prasa wiedeńska. Czy tylko

głos ten jest szczery? Słyszymy oddawna, że o

bie strony ciągle go powtarzają, a jednak stosnuek

ich ciągle się pogarszał i ostatecznie zerwał, sko

ro przeciwnicy porwali się do broni, i na to tył

ko jeszcze zdają się czekać, kto pierwszy na dru

giego uderzy.

Nadzieja utrzymania pokoju bardzo też jest ma

ła. Wygląda prawie jak ironia, przyczepiona do

warunków, jakie Kreuzzeiitung Austryi stawia,

,,Prnsy muszą panować w Księstwach Nadelbiań

skieh, z przyzwoleniem Austryi jeżeli to jest mo

żebnem; jeżli zaś nie, to i wbrew jej przyzwolę

niu. Na szczęście, alternatywa ta nie jest jeszcze

rozstrzygniętą. Że się zbroimy, jest to konieczno

ścią w obec zbrojenia się Austryi; ale nie jest ko

niecznością, abyśmy się pozbyli nadziei utrzyma

nia pokoju-"

Osobliwe rozumowanie, które przeci

wnikowi nie pozostawia innego wyboru,; jak wy

nieść się z Księstw i oddać je pod panowanie

Prus, nie za jakiemś stósownem wynagrodzeniem,

lecz dla tej prostej przyczyny, że takie załatwie

nie sporu najwięcej odpowiada interesom Księstw,

Prus i Niemiec — a więc i Anstryi. Cóż, jeżeli

Austrya innego jest przekonania i nie zechce ot

uiego odstąpić? Kto pragnie pokoju, powinien i

sam być gotów do ofiar, jeżli ich żąda od prze

ciwnej strony.

Nie na lepszym gruncife opierają Bię nadzieje

pokojowe innych tutejszych dzienników. Najpe

wniejszemi zdawały się być te, które załatwienie

sporn przenosiły do Bundestagu; Projektr Wycho

dził od Anstryi i na pozór zdawał się być bardzo

właściwym i proBtym, i był nim rzeczywiście dla

państw czysto-związkowych. Ale Prusy i Austrya

są zarazem państwami europejskiemi. A jakkkob

wiek w ciągu wojny z Danią starały się sprawę

Bzleswicko-holsztyńską przedstawiać jako wewnę

trzną niemiecką, następnie całkiem od niej Bun

destag oddaliły, i pokój wiedeński i umowę ga

steińską zawarły udzielnie jako moęarstwa euro

pejskie. Jeżeli Austryi dogodną się dziś rzeczą

być zdaje przenieść sprawę do Bundestagu, nikt

jej tego nie może zabronić. Panując w Holsztynie,

kraju związkowym, ma nawet za sobą jakiś po

zór prawa. Ale Prusy ani myślą o tem, aby u

znać instancyą Bundestagu. Owszem projekt ga

binetu wiedeńskiego przedstawia się im jako krok

nieprzyjacielski. Celem jego istotnym nie jest za

łatwienie sporu, lecz zapewnienie sobie na przy

padek wojny pomocy państw Związku niemieckie

go, a przynajmniej zapewnienie się co do ich sta

nowiska w rzeczonym przypadku.

Taką dążność ma mieć okólnik, który Austrya

pod dniem 16 z. m . rozesłała do większej części

państw związkowych Osnowa jego nie jest nam

dotąd autentycznie znana. Podobnej dążności o

kólnik rozesłał rząd pruski pod dniem 24 z. m,

do wszystkich poselstw swoich przy dworach nie

mieckich. Osnowę jego zamieściła była National

zeitung (podajemy go dzisiaj. Red) Obszerny ten

zajmujący dokument, rzuca światło na cały prze

bieg Bprawy szleBwicko-holsztyńskiej od zawarcia

nmowy gasteińskiej aż do cbwili jego publikacyi.

Jest w nim wyjaśniony stosunek Prus do Anstryi

aż do ustania dyplomatycznego znoszenia Bię. W

ogólnych zarysach przedstawia on kwestyą refor

my Bundestagu, jej konieczność, jej stosunek do

Jrus. Wyrzeczona nawet jest przepowiednia, że

Niemcom grozi los Polski, jeżeli zawczasu nie po

myślą o odpowiedniej powołaniu swemu organi

zacyi. W końcn wezwane są rządy do stanowcze

go oświadczenia, czy i w jakiej mierze zechcą

pomagać Prusom, gdyby te miały być przez Au

stryą zaczepione, ,,lnb widziały się przez niedwu

znaczne groźby zmnszonemi do wojny°.

Gdzież tedy ijaka nadzieja pokoju? Dziwna, że

mimo to mało kto wojnę przypuszcza.

Bukarcst29marca.

(W .) Gdy chory w niebezpieczeństwie, dbali o

życie jego zwołują konsylium lekarskie. Biada cho

remu, jeżli lekarze w dyagnozie lub środkach za

radczych zgodzić się nie mogą, gdy wśród uczo

nych rozpraw drogi czas ulatuje, podczas gdy

chory zwolna resztkę sił traci, a z opóźnieniem

każdej chwilki pożądanego ratunku - w końcu i

życie.

Należy się obawiać, by obecne konferencye pa

ryskie nie sprawdziły podobieństwa dzisiejszego

stanu Rumunii z owym chorym. Nie dosyć bowiem,

że narady żółwim postępują krokiem, a w zdaniu

i zapatrywaniu się pełnomocników mocarstw pier

wszorzędnych rażąca zachodzi sprzeczność; ale u

wieln z nich wypowiedziana myśl albo nie odsła

nia prawdziwych zamiarów odnośnego rządu, albo

wyjawioną jest tylko dla tego, że tenże o niemo

żebnośei wypełnienia jej z góry jest przeświad

czonym. N ie spodziewać się też pomyślnego sku

tku poleceń danych wysłannikom tutejszym, ofi

cyalnie w Tuiłleryach przyjmywanym, a mających

żądać uwzględnienia życzeń narodu rumuńskiego,

mianowicie zaś wyboru obcego księcia i zacho

wania związku obu księstw, z czem właśnie Ro

sya i Turcya bibo z zupełnie odmiennych powo

dów nigdy się pono nie zgodzą. Jednakże pod

czas gdy Turcya poprzestaje na instrukcyi dauej

swemu reprezentantowi, by w razie postawienia

warunków sprzeciwiających się jej prawom do

księstw, ncbylił się od brania udziału w naradach

konferencyjuych, przeprowadza Rosya z żelazną

wytrwałością swe podziemne knowauia; konser

watywny carat zabawia się w rewolucyjną propa

gandę najczystszej krwi, karmiąc słodyczą jadem

zdrady zatrutą politycznych mołdawskich niedo

rostków. Po przegranej na jednem polu, przeno—

Bzą się apostołowie Bchyzmy i knut z podziwie

nia godną szybkością na inne; i tak świeżo wszel

kiemi siłami poczęli odstręczać zamożnych Rumu

nów od podpisywania pożyczki narodowej, zamy

ślając korzystać z finansowego rozstroju księstw,

by je zupełnie zdyskredytować i do zupełnego

przywieść upadku. Wykryw ają oni z sumiennością

anatomisty w upatrzonej ofierze wszelkie jej słabe

strony, by w dauym razie w każdą z nich równo

cześnie stanowczym ciosem uderzyć.

Może też wkrótce usłyszymy, że car dla do

tkniętych głodem Mołdawian pewną liczbę rubli

najmiłościwiej przeznaczyć raczył. Najtańszy to

jeszcze sposób, by wtedy umierający z głodu u

wierzyli w Danaos et dona ferentes. Rzeczywiście,

okropnem jest położenie Multan. D ziś odjechali

tam prezes komitetu głodowego i naczelnik kom i

syi zdrowiaD r Daville, jakoteż Dymitr Ghyka mini

ster spraw wewnętrznych; pierwszy z ponowną za

pomogą dla potrzebnjących i w celu położenia ta

my pojawiającemn się tyfusowi głodowemu, dru

gi dia zbadania na miejscu rzeczywistego polity

cznego stanu.

Donosiłem wam o prawdopodobucm rozwiąza

niu izby. Było to pierwotną myślą terażuiejszego

rządu, niewykonalną li-tylko dia tego, by podo

bnym krokiem nie podsycać separatystycznycłi

dążności Mołdawiau, które podtrzymywane obce

mi intrygami, łatwo wstrzymaniem się od wysła.

uia nowych posłów do Bukaresztu manifestować

się mogły. Zostawiono więc tę kwestyę na pó

źniej, zwłaszcza, że obrady nad bndżetem na rok

1866 i tak znacznie spóźnione jnż Bię rozpoczęły.

Uchwalono dotąd budżety kilku ministerstw, jako

to: spraw wewnętrznych i zagranicznych, wyznań

i wojny. Rząd przedłożył izbie protesta konsulów

francuskiego i angielskiego, żądające wynagro

dzenia poszkodowanych koncessyonarynszów pp.

Barkleya, Godillota i innych. Niektórzy posłowie

byli zdania, by rząd dzisiejszy w tej mierze by

łych ministrów do odpowiedzialności pociągnął, i

z ich nieprawnie zebranych majątków wyrządzo

ną skarbowi krzywdę powetował; jednem słowem,

by sobie z nimi tak jak z Liebreehtem postąpił.

Minister spraw wewnętrznych oświadczył na to,

że rząd zważając na godność poselską i senator

ską obżałowanych, nie ma prawa pociągnięcia icb

do odpowiedzialności bez powzięcia stósownej u

chwały ze strony izby i senatu. W tym ducha

przemawiają i dzienniki liberalne.

Pozawczoraj odbyła Bię ostateczna rozprawa

w procesie Liebrechta i trwała od godziny lOej

zrana do 11ej w nocy. Obrońcy Librechta żądali

odroczenia rozprawy, nie będąc przygotowani do

obrony, mało im bowiem zostawiono czasn do

przejrzenia aktów procesu; gdy jednak sąd na to

zezwolić nie chciał, mimo zapowiedzianej im kary

dyscyplinarnej podjąć się obrony nie chcieli. Zdoła

no nareszcie wśród wielkiego tłnmu publiczności od

szukać jurystę p. Rakovitza nowo-mianowango ad

wokata, który atoli dotąd nie złożył przysięgi na

adwokata. Szczęściemjznalazł się w izbie pop, i ten

w czasie posiedzenia odebrał od niego przysięgę.

Tak się rozpoczęła obrona, tak licha, jakiej mi

się dotąd słyszeć nie zdarzyło. Mimo wielu po

dobnych wykroczeń przeciw procedurze karnej,

po zatwierdzeniu winy Liebrechta przez sędziów

przysięgłych, wydał sąd po jednogodzinnej nara

dzie wyrok na 10 lat więzienia w kajdanach i

zwrot 1,507,000 piastrów.

Obżałowauy zapowiedział rekurs do najwyższej

izby kasacyjnej, celem ponownego przeprowadze

nia ostatecznej rozprawy. Pomimo nadzwyczaj

nej surowości wyroku, nio zualazłby się pewnie

nikt chcący uniewinniać Liebrechta; przeciwnie,

każdy to czuje, że jako zbrodniarz winien on być

przykładnie ukarany. Zewsząd jednak podnoszą

się głosy o wymiar sprawiedliwości dla wielu,

bardzo wielu jego spólników. Oto co w tej mierze

pisze Romanul:

,,Czy tylko jeden Liebrecht dla tego, że jest ob

cego pochodzenia, ma gładzić grzechy swoje i ca

łego szeregu domorosłych złoczyńców stokrotnie

więcej jak on winuych? Dlaczegóż tylko jego je

dnego uwięziono i ukarano, dlaczego nie pocią

gnięto dotąd do odpowiedzialności sprawców tylu

nieprawnych koncesyi i nadzwyczajnych kredy

tów, ludzi którzy zrujnowali finanse państwa, o

kradli skarb publiczny, zdradzali kraj, przelewa

jąc krew niewinuą w smutnej pamięci dniu 15

sierpnia. Mamy za złe Liebrechtowi, że nie ko

chał tej ziemi, która mu była obcą, a puszczamy

płazem zbrodnie o pomstę do nieba wołające, po

pełniane przez wyrodnych synów Rumunii. Ilań

ba nam, jeźli nie dopełnimy obowiązku, który na

nas cięży. Domagamy się tego w imieniu ojczy

zny, sprawiedliwości i honoruu.

Minister spraw wewnętrznych wydał okólnik

do wszystkich prefektów by się wszelkiemi siła

mi starali wytłumaczyć Indowi znaczenie fałszów

rozsiewanych przez ludzi złój woli o powrocie

pańszczyzny, zniesieniu prawa włościańskiego (ru

ra!nego) i t. d ., gdyż rząd czuwa nad nim, prze

strzegając zarazem sumiennego wypełnienia obo

wiązków ze Btrony swych poddanych bez różnicy

ich stanu.

Bardzo na czasie został wydany rozkaz mini

stra wojny do naczelników straży bezpieczeństwa.

Skutkiem ogólnego niedostatku w kraju coraz

częściej pojawiają się bandy rozbójnicze. Przed

parą dniami napadła taka banda, złożona ze sie

dmiu uzbrojonych i zamaskowanych złoczyńców,

na dom kapitana poczty o dwie mil od Bukare

sztu, a zabrawszy nocującym tamże czterem po

dróżuym pieniądze, pobili ich tak niemiłosiernie,

Część literacko-artystyczna.

KOCHANKA-DUCH.

POWIEŚĆ FANTA8TYCZNA

TeoFila C3-aut!or.

XIV.

Pani Imbercourt dziwiła się, dla czego tak sła

be wrażenie zrobiły na Maliwercie jej zalotne n

mizgi do Aversaka; niepowodzenie to w niwecz o

obracalo wszystkie jej wyobrażenia o strategii

kobiecej. Mniemała ona, że nic bardziej nie pod

syca miłości, jak zazdrość; a zapomniała bieda

czka, że aby była zazdrość, potrzeba wprzód po

starać się o miłość. Nie przypuszczała bowiem,

aby kawaler bywający od trzech lat regularnie

na jej środowych wieczorach, przynoszący czasa

mi do loży bukiecik, i niedrzemiący w jej towa

rzystwie, nie mógł być ehoć trochę zachwycony

jej wdziękami. Nie byłaż młodą, ładną, elegan

cką, bogatą? Nie graż na fortepianie jak uczeń

z konserwatoiyum, ubiegający się o pierwszą na

grodę? Nie naleważ herbaty z całą punktualno

ścią Lady Penelopy? Nie pisujeż bilecików cha

rakterem angielkim, długim, pochyłym, czysto a

rystokratycznym ? Czy- można co zarzucić jej po

wozom fabryki Bindera, jej koniom od Cremieux?

Czyż służba jej nie patrzy na liberyę pańskiego

domu? Obiady nie zasługująż na podziw sma

koszów? — Wszystko to zdauiem jej tworzyło

wcale powabny ideał.

Jednakże ta nieznajoma kobieta przelatująca

w sankach po lasku bulońskim nie mogła jej

wyjść z głowy; kilka już razy jeździła nad Btaw

w nadziei spotkania się z nią w towarzystwie Gwida.

Zawiodła ją nadzieja, i zazdrość jej szamotała

się w czczości; zresztą nikt tej damy nie znał

ani jej nie widział: Byłże Gwido w niej zakochany,

czy też przez proBtą ciekawość puścił si za nią

w pogoń? — Tych wątpliwości nie umiejąc roz

wiązać pani Imbercourt, przyszła do tego przeko

nania, że odstręczyła od siebie Gwida, dając mu

do zrozumienia że ją kompromituje; żałowała też

owego słówka, którem chciała go przynaglić do

wyraźnych oświadczyn. Gniewała ją ta zbytnia

uległość ze strony starającego się kawalera; wo

lałaby więcej obcesowej śmiałości.

Chociaż jej podejrzenia opierały się na owej

gonitwie po lasku Bulońskim, przeczuwała jednak

że pod tą przesadzoną dbałością o jej reputacyę

jakąś miłostkę ukrytą. Mimo tego w trybie życia

Gwida nic się nie zmieniło; a Jakób tajemuie wy

wybadany przez pokojówkę hrabiny, zapewniał,

że zdawien dawna nie postała żadna kobieta w

mieszkaniu jego pana, który bardzo rzadko wy

chodził, a jeżli kogo widywał, to jednego barona

Feroe, zgoła, żył jak pustelnik i po całych no

cach piBywał.

Aversac w dwójnasóD więcej jej nadskakiwał

niż przedtem; pani Imbercourt przyjmowała jego

zaloty z milczącą wdzięcznością opuszczonej ko

biety potrzebnjącej być ciągle zapewnianą od no

wego adoratora, że zawsze jest piękną. Nie ko

chała ona Aversaka ale miała dla niego wdzię

czność, że tak wysoko cenił to, o co Gwido zda

wał się nie dbać. Dla tego też we wtorek na

przedstawieniu T ra riaty zauważono, iż miejsce

Maliwerta zajął Aversac w białych rękawiczkach

i białej krawacie, z kamelią w dziurce od guzika,

wytrefiony i pachnący, i promieuiejący nśmiecha

jącem się szczęściem. Oddawna pałał on chęcią

podobania się pani Imbercourt, atoli pierwszeń

stwo dawane Maliwertowi zepchnęło go do trze

ciego czy czwartego rzędu adoratorów krążących

zdaleka około swego słońca, i czekających na

sposobność wcisnienia się do względów.

Był on bardzo nadskakujący: podawał jej lor

netkę lub afisz, uśmiechał się gdy co bądż mówi

ła, nachylał się tajemniczo gdy miał odpowie

dzieć, a kiedy pani Imberconrt koniuszkami pa

luszków dawała oklask, a całej siły walił w dło

nie, jakby chciał przed publicznością pochwalić

się z swego nrzędu kawalera stroente.

Już przebąkiwano po niektórych lożach: .C zy

małżeństwo Maliwerta z hrabiną rozeszło się?° - -

A kiedy Gwido po pierwszym akcie pokazał się

w krzesłach i robiąc przegląd widzów przelotem

tylko popatrzał na lożę pani Imbercourt — za

ciekawił część publiczności znającej go bliżej. Sam

Ayersac postrzegłszy go, uczuł jak wewnątrz nie

dobrze mu się zrobiło; chociaż i przez najlepsze

szkła nie można było wyczytać na twarzy Gwida

nawet i cienia nieukontentowania. Ani się zaczer

wienił, ani zbladł; brwi nie zmarszczył, usta ani

drgnęły; bynajmniej też nie miał drapieżnej miny

zazdrosnego kochanka; przeciwnie, w yraz twarzy

spokojny i pogodny powiadał raczej o tem błogim

stanie serca, kiedy się rozpływa w jakiej wewnę

trznej rozkoszy.

—

Gwido ma taką minę tryumfującą jakby się

kochał w jakiej bogińce łub królewnie — rzekł

stary, wysłużony Don Juan siedzący na balkonie.

Jeżeli pani Imbercourt myśli że go trzyma, to się

bardzo zawiedzie; i wątpię czy kiedy to małżeń

stwo przyjdzie do skutku.

Między jednym aktem a drugim Gwido wszedł

do loży hrabiny, aby się z nią pożegnać, ponie

waż na kilka miesięcy miał wyjechać do Grecyi.

Z Aversakiem był niewymuszenie grzeczny, ani

też traktował go w sposób zimno ceremonialny

urażonego człowieka; najspokojniej w świecie ści

snął rękę pani Imbercourt, która nie mogła ukryć

pomieszania chociaż siliła się, żeby udawać obo

jętność. Rumieniec, który ją oblał w chwili w ej

ścia Maliwerta do loży, ustąpił teraz śmiertel

nej bladości, do której nic a nic nieprzyczynił się

ryżowy puder. Spodziewała się z jego strony wy

rzutów gniewu, wybuchu namiętności, a nawet

może kłótni. Lecz zimna krew jego wcale nieu

dana, była dla niej dość nieprzyjemną niespo

dzianką. Przekonana będąc, że Maliwert ją ko

cha, w idziała się zawiedzioną. Odkrycie to obra

żało jej dumę i serce. Gwido bowiem natchnął

ją żywszem dla siebie uczuciem, niż ona sama

spodziewać się mogła, m iała się więc za bardzo

nieszczęśliwą. Komedya, którą odgrywała, gdy

już nie prowadziła do celu, zaczęła ją nudzić i

męczyć.

Gdy Maliwert odszedł oparła się o krawędź lo

ży, odpowiadając tylko tak lub nie na grzeczno

stki, które jej prawił Aversak, ogromnie z tropu

zbity tem milczeniem i oziębłością. Nie pojmował

jak się to stało, ale po wiośnie prędka nastała

zima. Szron ubielił róże.

—

Czyżem wystrzelił z jakiem głupstwem?

mówił do siebie biedny chłopiec, przed chwilą

tak dobrze przyjmowany — czy też były to pro

ste drwiny z jej strony? Kiedy wszedł Gwido

zdawała się być wzruszoną. Czyliżby kocha

ła go?

Aversak uważając mnóstwo szkieł wymierzo

nych na siebie, nie zmieniał roli, i ciągle nachy

lał się do hrabiny szepcąc do ucha w sposób po

ufały oklepane frazesy, które wszyscyby mogli

słyszeć bez tej niepotrzebnej tajemniczości.

Stary Don-Juan bawiący się tym małym dra

matem, którego każdy rnch bacznie śledził, rzekł

w duchu: Aversak nadrabia miną; biedaczek nie

utrzyma się na tem stanowisku. Zresztą to pół

główek; a półgłówki najczęściej mają szczęście

do kobiet. Głupstwo łatwo porozumiewa się z

szaleństwem. Gwido nie chce widać tej zdoby

czy; on go więc może zastąpić. To wszystko je

dnak nie powiada mi, w kim ten Gwido mógł Bię

zakochać?

Takie postrzeżenia robił sobie ów weteran Cy

tery równie mocny w teoryi jak niegdyś był w

praktyce; jakoż zaraz zaczął śledzić Maliwerta

czy nie wpatruje się w którą zlicznych piękności

siedzących w lożach.

—

Byłażby to ta sentymentalna blondynka w

girlandzie z śrebrnyeh liśei, w zielouej sukien

ce, co ubielona promieniem księżyca jak E lf

lub Nimfa wodna, wpatruje się w żyrandol

jak w księżyc na pełni? A może ta brunetka

z kruczym włosem, z greckim profilem, z oczyma

świecącemi jak węgle, pod bladą smagłą cerą

tak namiętnie ognista, że wziąłbyś ją za cór

kę Wenery milezyjskiej, gdyby to arcydzieło mo

gło płodzić dzieci? Lecz mylę się, ani jedua a

ni druga; ani księżyc, ani słońce! A taż księżni

czka moskiewska w tamtej loży przy scenie ta

ka wyczupierzona i ubrylantowana, z noskiem ta

tarskim nie mogłażby mu wpaść w oko? Prze

cież on lubi takie excentryczne osobliwości, i ja

ko zapalony wojażer miewa gusta barbarzyńskie.

Ależ i tn się mylę, nie spojrzał nawet na to pół

nocne bóstwo, a przynajmniej zmierzył ją takiem

okiem jakby oglądał jakie cacko malachitowe.

Czemużby nie miał się zająć tą oto Paryżanką,

C i a i wychodzi codziennie wieczór (wyjąwszy niedziele i dnie świąteczne)

Numer pojedynczy w Krakowie i we Lwowie kosztuje 10 centów.

Prenumerata wynosi:

ejaco w a w Krakowie. . . . rocznie złr. 20- kwartalnie złr. 5

miesięcznie

złr. 2

we Lwow ie...........

b21

5c.25

,,2

jc r t ą w państwie Austryackiótn

J’, ,

B do Prus . . ............................

tai. 17 sgr. 2

tal. 4

sgr 8

tal. 1 sr.16

Bzeszy memieckiój ,

21-10

5o10

","t"25

, Francyi i Anglii . . Bfran. 108

r frank- 2?

"f i -8uk- JO

Włoch i Szwajcaryi

116

o22

;

Belgii .....A.i B

-7

n iy z pieniądzmi przesyłane być winny franco do Administracji Czasu."

Ł ! a t y reklamacyjne

niezapieczętowane, nie ulegają frankowaniu.

L i s t ó w mefrsnkowanych me przyjmuje się.

1 of 4 • Strona 1

Mirador viewer

Czas.

Description

Structure

Similar

Error 404 - MBC

trans "Nie znaleziono strony" %}

Mirador viewer

Description

Structure

Similar

Error 404 - MBC

trans "Nie znaleziono strony" %}

Download file

Download file

Deleting a comment

Advanced search

Suggest correction