Mirador viewer

Czas.

Annotations

Showing 689 annotations

Adding notes only for logged in users

Filtering

N"145.

Kraków,

27Czerwca -

Piątek.

Kok

CZAS

SS8

Przedpłata na *CZAS*

od dniaIgoLipca 1879 r.

Z przesyłką pocztową w państwie

Auslryackiem:

na pół roku

na kwartał

na 1 miesiąc

złr-1*

złr. 6

złr. 58 -50

Z przesyłką pocztową do Niemiec :

ua pół roku

na kwartał

na 1 miesiąc

* 8 marek

1 4 marek

(i marek.

Uprasza się o wczesne zamawianie i wyraźne wy

pisanie nazwiska i miejsca odbioru albo nadesłanie

dawnej op a ski drukowanej z adresem.

Prenumerata liczy się tyłko od pierw szego do

ostatniego dnia w miesiącu.

Prenumeratę najdogodniej przesyłać przekazem

pocztowym.

Cena Czasu za granicą ogłoszona jest w tytule

każd ego numeru.

Kraków 36 czerwca.

Pierwsze wiadomości o wyborach w mo

narchii, które nas doszły wczoraj, obudzić

mogą nadzieję, że wypadną one lepiej, niż

z początku obawiać się należało; to jest

nieco więcej niż dotąd w duchu sprawie

dliwości dla uprawnionych życzeń różno

rodnych ludów A ustryi, autonomii krajów

i słusznego uwzględnienia narodowości wcho*

dzących w skład korony Habsburgów, a tem

samem, że przyczynią się do zapewnienia

jej przyszłości, potęgi, oraz dobrobytu i po

koju wewnętrznego. Jeżeli zestawimy z te

mi pierwszemi wiadomościami o wyborach

ostatnie ważne doniesienia z P ragi, zapo

wiadające w skutku kompromisu między

wiernokonstytueyjną a prawnopolityczną

szlaehtą, wejście nie pojedynczych grup,

ale wszystkich razem Czechów do Rady

państwa, jak tego pragnęliśmy zawsze go

rąco; to będziemy mogli nawet przypuścić,

źe jakaś mądra myśl i silna a zręczna ręka

kieruje w tej chwili rzeczą publiczną, tak,

aby wybory dopomogły nawie państwa do

płynąć szczęśliwie do portu i dotrzeć do u

pragnionego celu zgody wewnętrznej, opar

tej na trwałej podstawie sprawiedliwości

dla wszystkich krajów koronnych i stąd

wynikającej potęgi państwa i dynastyi.

Jeżeli żywioły zmierzające szczerze i u

ezciwie do tego celu zwiększą się znacznie

w przyszłej Radzie państwa, tem ważniej*

szemi i donioślejszemi stają się wybory

w naszym kraju. Po tylu latach wytrwałej,

roztropnej i mądrej przez reprezentacye na

sze obrony zasad, które dotąd nie zwycię

żyły, obrony nieznuźonej , wybić może na

reszcie godzina zebrania plonu i chwila prze

konania wszystkich, źe Polacy mieli słu

szność , przenosząc drogę czynnego działa

nia nad stanowisko bierne. Jakąż byłoby to

klęską dla nas samych , zawodem dla ko

rony i monarchii, dla naszych sprzymierzeń

ców i dla sprawy całej, gdyby właśnie o tej

ważnej i uroczystej godzinie, delegacja

z Galicyi do Rady państwa tak była zło

żoną, iżby nie mogła, n?e umiała lub nie

chciała stanąć na wysokości zadania: gdyby

przeniewierzyła się swoim tradycyom, swej

łączności ze Sejmem, lub okazała się słabą

i rozdwojoną, i raczej zajętą walkami we

wnętrznemi, niż zdobyczami na zewnątrz.

Uniknąć tego jest zadaniem i obowiązkiem

wyborców! W chwili właśnie, w której roz

poczynają się narady i zebrania przedwy

borcze miast, a szczególniej większej wła

sności, należy uprzytomnić sobie wielką od

powiedzialność narodową, która cięży na

tycli okręgach wyborczych dających ton i

kolor delegacyi naszej.

Odwołujemy się też w szczególności do

warstw oświeconych, zamożniejszych , oby

watelskich, do tych, których zadaniem i po

wołaniem, przechowywać i pielęgnować myśl

polską i tradycye narodową, odwołujemy się

do nich, aby za ich sprawą delegacja mogła

stanąć na wysokości zadania i w tym celu

powiemy jutro, jaką być niepowinna a jaką

powinna, a raczej, kogo należy a kogo nie

należy wyborcom powołać tym razem do

przedstawiania i bronienia najżywotniejszych

interesów polskich , sprawy i godności na

szego kraju.

KORESPONDENCYA ,,CZASU"

Wiedeń 25 czerwca.

(II) Z driem dzisiejszym należy uważać kwe

styę wejścia Czechów do Rady państwa za roz

strzygniętą. Już nie ulega żadnej wątpliwości, iż

Czesi przybędą i to razem, zjednoczeni, nie zaś

rozdzieleni. Najtrudniejszą stronę ugody czeskiej

przedstawiał układ z tak zwaną szlachtą history

czną. Rozwiązanie tej strony paktu z Czechami

udało się w sposób znakomity. Utorowanie drogi

szlachcie historycznej do sztucznego zwycięstwa

w kuryi większej posiadłości nie miałoby żadnej

trwałości i byłoby równą niesprawiedliwością, jak

dotychczasowe wyłączne panowanie Niemców

w tejże kuryi w Czechach. Tak Zaś, jak się sta

ło, Niemcy i Czesi podzielili między sobą władzę

w większej posiadłości. W kompromisie tym, za

wartym między ks. Karlosem Auerspergiem a hr.

Clam-Mertinitzem nikt nieśmie dopatrzeć się ujmy

dla konstytucyi. Osobistość hr. Karlosa Auerspcr

ga, prezesa Izby wyższej, marszałka krajowego

w Czechach, brata byłego prezesa ministrów, zna

nego naczelnika szlachty konstytucyjnej w Austryi,

jest dla sprawiedliwych Niemców rękojmią naj

lepszą, że ustawy zasadnioze nic doznają szwanku

wskutek tego kompromisu. Niepodobna rozprawiać

o zagrożeniu konstytucyi tam, gdzie hr. Karlos

Auersperg podaje swą rękę do wspólnej pracy.

Było naturalnie dla stronnictwa wiernokonstytu

cyjnego wygodniej dzierżyć przez tyle lat wy

łączną władzę w kuryi większych posiadłości

w Czechach, a oddanie lOciu mandatów w ręce

szlachty czeskiej nie jest żadną krzywdą dla Nie

mców, zwłaszcza, że wskutek ważnego tego faktu

Rada państwa stanie się pełnym parlamentem. Za

hr. Ilohonwarta Czesi byli jedynymi panami w ku

ryi wspomnionej, za hr. Taaffego kurya ta prze

stała być wyłączną domeną jednej narodowości.

Trudno zaprzeczyć, że hr. Taaffe przyczynił się

do zawarcia tego kompromisu, ale w rzeczy sa

mej stanął takowy siłą faktów i wypadków. Taka

ugoda nigdy nie może być dziełem sztucznem.

Należy ją raczej poczytać za wyraz procesu przeo

brażenia, jaki Austrya przebywa w skutek wiel

kich zmian dziejowych na Wschodzie. Kompro

mis ten dojrzewał sam przez się, tylko jego wpro

wadzenie w życie wymagało rąk wprawnych.

Główna zasługa należw się w tej mierze ks. Kar

losowi Auerspergowi, *który nie powodował się u

czuciarai, ale interesem konserwatywnego odłamu

stronnictwa wiernokon.uytueyjnego.

Gniew, jaki przebija w niektórych dziennikach,

narzekania na ,frak^izerwony*, na «gwardyę

szlachecką reakcyi*, ,są echem niezadowolenia

z nieuniknionego prawie obrotu wypadków. Wszak

była chwila za gabinetu hr. Potockiego, kiedy

p. Herbst otwarcie w Izbic oświadczył, iż przy

bycie Czechów do parlamentu zagraża panowaniu

stronnictwa wiernokonstytucyjnego. Taka obawa

jest obawą frakcyi, nic może zaś być obawą

wielkiej narodowości niemieckiej, która nigdy nie

potrzebuje lękać się Czechów. Bez woli Niemców,

bez woli większości w Radzie państwa, ugoda

z Czechami jest niemożebną. Chwila pojawienia

się wszystkich Czechów w Izbie jest bliską, i to

bez poprzednich umów po za parlamentarnych,

bez artykułów zasadniczych, bez odnowienia ery

hr. Hohenwarta. Zmysł polityczny Niemców i

stronnictwa wiernokonstytucyjnego jest rękojmią,

że ostateczne załatwienie kompromisu z Czecha

mi nia napotka na opór z ich strony. Im mniej

odpychać będą myśl ugody, tem mniejsze Czesi

otrzymają koncesye, tem prędzej zamknie się ta

rana w ciele monarchii, tem mniej uczuć się da

hegemonia węgierska. Jakkolwiekbądź, Czesi przyj

dą do Rady państwa, bo szlachta historyczna nie

podpisałaby paktu z ks. Auerspergiem, gdyby nie

była pewną innych Czechów.

Pał’y* 22 czerwca

(J. Z .) Wiadomość o śmierci cesarzowicza Lu—

Ludwika Napoleona zawiesiła na chwilę spór

dzienników i stronnictw. Od dwóch dni wszyscy

zajmują się tym wypadkiem, który jest najwa

żniejszym, jaki się zdarzył od lat dziewięciu w tym

kraju niespodzianek politycznych.

Pierwsze uczucie, jakiego się doświadcza wobec

tój śmierci, jest żal kobiety, która była matką i

cesarzową. Co za dziwny jój lor. Cudzoziemka wy

sokiego lecz ubogiego rodu, rozumem i przymio

tami ciała dostępuję daĄronii, piętnaście lat pa

nuje we Francyi a chwilami nawet rządzi nią.

Mówią, że za jej wpływem Cesarz wydał wojnę

1870 r. Marzy ona zwycięztwa, widzi na czole

swego syna wieniec sławy wojennój tak drogiój

narodowi francuskiemu. Nadzieje te upadły, Ce

sarz jeńcem pruskim, Francya deptana stopami

najezdników złorzeczy Napoleonom, których kilka

miesięcy przedtem wynosiła pod niebiosa. Cesa

rzowa opuszcza ^Francy§ i zaczyna się jćj wygna

nie. D w a lata przechodzą na obczyźnie, Cesarz

dręczony smutkiem umiera. Jego spadkobierca,

m łody książę Ludwik Napoleon, poświęca kilka

lat na wykształcenie się wojskowe i idzie walczyć

w szeregach angielskich w południowej Afryce.

Zwolennicy cesarstwa i partya żyjąca legendą Na

poleonów, dumnie podnosi we Francyi głowę,

w Zgromadzeniu narodowem dają się słyszeć mo

wy pełne nadziei w przyszłość. W tem nagle

jak piorun, wiadomość o śmierci księcia-preten*

denta uderzyła jego stronników i rozbroiła nie

przyjaciół. Nienawiść stronnictw, różnice opinii

ustępują miejsca nicości rzeczy ludzkich. Przed

grobem otwartym, wszystkie bez wyjątku dzien

niki zajmują się dziś Cesarzową zdetronizowaną,

wdową i matką płaczącą nad grobem nietylko

syna swego alo i swoich nadziei.

Dziś trudno jeszcze przewidzieć skutków tćj

śmierci. W każdym razie z dzienników nawet bo

napartystowskich widać, żo krewny Napoleona III,

który według konstytucyi cesarskićj miałby prawo

do tronu, nie będzie popieranym przez bonapar*

tystów. Książę Hieronim Napoleon syn Hieroni

ma Bonaparte, króla Westfalii, nic doznawał we

Francyi wielkiego poważania. Fizyczuie ciężki,

zbyt lubiący dobry stół, a zadnleko idący w tco

ryach nieograniczonćj wolności, towarzysz* Sainte—

Be u te na wielkich obiadach mięsnych *w Wiolkie

Piątki, ogłosił tyle wyznań wiary demokratyeznćj

i socyalnój, żo zawsze surowo sądzony przez par

tyę zachowawczą nic zyskał jednak zaufani« i

sympatyi republikanów.

Ogłosiwszy się republikaninem, należąc do li

czby 363 deputowanych zniechęcił ku sobie bo

napartystów i w nowych wyborach do zgromadze

nia nie otrzymał większości głosów.

,Tako librę

penseur nio może wziąść w swe ręce złamanego

sztandaru Napoleonów, szczególnie dziś, gdy spra

wa tronu tak ściśle jest złączoną ze sprawą re

ligii.

Dzienniki bonapartystowskie mówią, żo zabity

przez Zulów książę Napoleon wskazał następcą

po sobie młodego księcia Wiktora, syna księcia

Hieronima i księżniczki włoskiój Klotyldy. Ma on

lat 17, jeet w lyceutn Charlomagno w Paryżu,

gdzie przygotowuje się do szkoły wojskowej w 8t.

Cyr.

Cokolwiek zdeoydowanem będzie na radzie c e

sarzowej Eugenii z Rouherem naczelnikiem par

tyi, nie zdaje mi się, aby postanowienio o którem

zapowne dowiemy się za parę dni, było nszano

wanem przez całą partyę. Jedni zwolnieni od przy

wiązania dynastycznego, a wierni zasadzie demo

kratyeznój praw ludu, głoezonćj niegdyś przez ce

sarstwo, przyłączą aię do Ropubliki; druazy, idąc

za głosem swych opinij nieprzyjaznych dzisiejszój

formie rządu, dalój będą stanowić opozycyę pod

innym sztandarem. Tłum wahający się, niezdecy

dowany między monarchią prawowitą hr. Cham

borda, a monarchią konstytucyjną książąt Orleań

skich, przestraszony postępem) radykalizmu, w y

glądał zbawienia od cesarstwa. Wiadomość nade

szła z przylądku Dobrćj Nadziei obaliła wszyst*

rio rachuby. Republika chwilowo skorzvsta z tego.

Wszystko zdaje się jój sprzyjać, najśmielsza, naj

silniejsza partya, która w ciągłój byla z nią wal

ce, jest chwilowo zdeorganizowaną. Zobaczymy,

czy potrafi z tego korzystać, a przynajmnićj czy

szczerze i z godnością poda deskę zbawienia roz

bitkom.

Pary* 23 czerwca.

(J. Z.) Przesławszy wam wczoraj kilka uwag

nad śmiercią księcia Ludwika Napoleona, daję

dziś kilka szczegółów jak tę wiadomość przyjęto

na bruku paryskim i w Londynie.

Nie wspominając o kilku dziennikach mało

wpływowych, prasa republikańska francuska wy

raża się dosyć poważnie o śmierci spadkobiercy

Napoleona III. Pierwsza depesza przyszła do Pa

ryża około godz. 2ej w nocy i adresowaną była

do Gambetty, który natychmiast ndzielił jej treści

ministrowi spraw zewnętrznych. Paweł Cassagnac

otrzymał podobnąź depeszę okołc 6ej rano, a

Roubcr, którego dzionniki republikańskie nie

przestają nazywać byłym ,wico - cesarzem", ba

wiący obecnie w zamku swoim Cercey, uwiado

mionym został około 8cj rano. Szef partyi bona

partystowskioj został rażony jak piorunem, upadł

i dopiero po kilku godzinach przyszedłszy do

siebie, mógł przybyć do Paryża, gdzie w jego

hotelu przy ulicy Abatucei czekali go wszyscy

wybitniejsi bonapartyści. Dotąd nić oni jeszcze

nio zdecydowali, oprócz telegramu pooicszająccgo

przesłanego Cesarzowej Eugenii. Na zebraniu

w pałacu Rouhera ogłosili rczoluoyę, ża zostają

wierni sztandarowi Napoleońskiemu.

Tegoż samego dnia raryżunie, którzy wskutek

docyzyi kongresu wersalskiego, wynurzającego

życzenie przeniesienia rządu i parlamentu z W er

salu do I aryża, wywiesili w oknach sztandary i

zwinęli jc zaraz. Na bulwarach i ulicach dzien

niki przynoszące wiadomość o śmierci ks. Lu

dwika Napoleona, były rozrywano, organa bona

partystowskie wczoraj i onegdaj wyszły w kilku

wydaniach. Przygotowań do iluminacyi zanie

chano.

Lord Sydney, minister wojny, posiany przez

królową angielską do Chislehurst, udzielił Cesa

rzowej tę smutną wiadomość w obecności X. Go

darda. Nio miejsca tutaj opisywać rozpacz matki

i żal Cesarzowej. Cała arystokracya francuska i

angielska pospieszyła do Chislohurst, wyrazić Ce

sarzowej żal i sympatyę. Koledzy szkolni z W 00I

wich, jako też reprezentanci wojskowi dopomi

nają się, żeby oddać w Anglii wszystkie honory

winne poległemu księciu. Rouhcr udał się z Pa

ryża do Chislehurst, Jccz jeszcze niewiadomo o

postanowieniu radj familijnej; rzeczą jest jodnak

ftcwną, żo 17-letni syn księcia Hieronima Napo

cona odziedziczy spadek po księciu Ludwiku

Napoleonie.

Jest to wystąpienie na scenę nieprzewidzianych

dotąd okoliczności, jest to sgo adsum rządzącego

światem i wypadkami. Dla bonapartystów pier

wsze chwile tej dezorganizaeyi partyi są trudoo.

Śmierć ta icst nauką d!a wszystkich stronnictw

politycznych. F.t rot srudimini, mówił Bossu« t

swoim słuchaczom książęcym. Republikanie nio

są książętami krwi, lecz tylko bohaterami dnia i

z togo względu powinni się więcej zastanawiać

nad wyrokami Opatrzności.

Nowiny potoczne bledną wobec tych wielkich

wypadków, i dziś nic jeszcze nic wspomnę o pro

jekcie ustawy Juliusza Forry, który zaczął już

być rozbieranym w parlamencie francuskim. Takt

i zdrowy zmysł przyjmie z tego projektu to, co

jest godnem przyjęcia, a odrzuci co jest zawczc

snom, zbytocznem i nieliboralnem.

Dowiaduję się, ie kilku Polaków zostało mia

nowanych inżynierami kolei rządowych, a między

innymi Litwin p. Józef Judyoki geolog, który

dotąd pracował w St. Etienne nad !tartą geolo

giczną departamentu Loary, został mianowany

szefom sekoyi koloi żelaznych z Cahors do Mon

taban.

Nowy dyrektor opery układa aię z naszym ro

dakiem p. Wład. Mierzwińskim, którego chce

zaangażować jako pierwszego tonora do wielkiej

opery paryskiej.

Niejaki p. Buszko wek i, odpowiedzialny re*

daktor pisma La Comódis Polituj u«, został skaza

nym w sobotę przez trybunał !yoński na karę

2000 fr. i dwa miesiące więzienia, za nieprzy

chylne artykuły ogłoszone w tem piśmie prze

ciw p. Andrienx, prefektowi policyi paryskiej.

K r a k ó w 26 czerwca. Komitet przedwybor

czy odbył wczoraj pod przewodnictwem prezesa

Dra Józefa Majera posiedzenie, na któro zgro

madzili się niemal wszyscy członkowie, gdyż bra

kło tylko kilku z 50 wybranych.

Pierwszym przedmiotem byla kwestya kandy

datów. Przewodnictący zapytał, czy kto z obe

cnych nie zoehce przedstawić osób, które komi

tet miałby zalecić jako kandydatów na posłów

do Rady państwa.

Dr Zoll wnosi, aby utrzymać tych samych,

którzy dotychczas byli deputowanymi t. j. Dra

Ilydzowskiogo i Dra Weigla. Obaj położyli bar—

Część literacko-artystyczna.

ROMANS MŁODEJ ANGIELKI

(z aitgielskiego).

CZĘŚĆ PIERWSZA

IX.

Opowiadanie.

Sir Market zadając kłam wyrazom, które wy

rzekł do Fryderyka, szedł nazajutrz z rana w kie

runku pensyi panny Leroux. Z cygarem w ustach,

5 oczyma w dół spuszczonemi postępował zwol

ia, zatrzymując się co chwila, jak gdyby chciał

jak najpóźniej przybyć na miejsce przeznaczenia.

W końcu znalazł się przed mieszkaniem panien

Herrick.

a ’. .. Bógby dał, aby jej niebyło w domu!

pomyślał wzdychając.

Z okna wygląda młoda kobieta w jasno-niebie

skiej sukni: bogaty strumień ciemnych włosow

»pływa jej na ramiona. Patrzy na wiśnie, ktoie

)rzekupka pod samem oknem sprzedaje.

Ile za ten kosz? pyta głosem jasnym jak

cryształ źródlany, lecz spostrzegłszy I awła za

)omina o wiśniach.

Czy nie ma nikogo Miss Lenoro? zapytał

iśmiechńięty i tworząc dla wzroku osłonę z re i

Tzed nadaiącem słońcem.

Powiedz mi pan wprzód, co rozumiesz przez

ryraz _nikogo?" Jeżeli «nikogo" dotyczy pani

jange, nie ma jej; jeżeli Dżemimy, wyszła; ję

;c!i mnie — jestem.

Mogf więc iść na górę?

Jeżeli pan niezabłądzisz, proszę.

Paw eł otwiera drzwi salonu ; Lenora odeszła od

kna i zbliża się ku niemu. Świeżość jej pięknej

warzy i jej uśmiech przypominają letnie niebo.

—

Niemożesz pan pozostać długo, rzekła po

dając mu rękę. Dziś środa, dzień recepcyjny pa

ni Lange; musiemy jej więc ustąpić salonu.

Sir Market wpatruje się w nią poważnie, jak

gdyby chciał swym wzrokiem krytycznym do głę

bi ją przeniknąć.

Pod magnetyzmem tego wzroku Lenora raz ble

dnie, to znów się czerwieni i chcąc pokryć swoje

pomieszanie mówi szybko:

—

Ach, jakżem rada. żeś pan przyszedł! Mi

ma poszła malować z panną Peroliną, a ja z nu

dów daję lekcyę panu Trezorowi.

Mówiąc to wskazuje na drżącego i w postawie

kaleki siedzącego na ziemi pieska panny Leroux,

któremu przywiązała czerwoną wstążką nóżkę do

szyi.

—

Odbywa on regularnie te ćwiczenia. Przed

chwilą włożyłam mu kapelusz pana Cezara i o

kulary panny Leroux. Niewyobrazisz sobie pan

jak b’ył podobny do Fryderyka...

—

Fryderyk odjeżdża— rzekł przerywając Pa

weł — wraca do Anglii.

A... wyjeżdża! rzekła zimno. Czemuż nic

przyjdzie nas pożegnać, czy się_ lęka wzruszeń ?

—

Przyjdzie dziś po południu.

—

Spodziewam się, że niebędzie płakał? U nie

go tak o to nietrudno. A mnie to rozśmiesza- tak

się wydaję nieczułą! dodała wpatrując się w Pa

wła, j:ak gdyby się chciała uniewinnić przed mm.

Bo pani jesteś nieczułą, rzekł z zbytnią mo

że żywością, chcąc poprzeć sprawę przyjaciela.

—

Spojrzała na niego z zdziwieniem, aby się

przekonać, czy nieżartujc, ale widząc jego minę

seryo zapytała łagodnie.

j a? _ Co panu dało podobną opinię o

mnie ?

Własne pani słowa.

—

Nieczułą dla Fryderyka? -

zapytała spo

kojnie. Zapewne braknie nam go, gdy trzeba bę

dzie kupować bilety na kolej lub oddawać pa

kunki ... ależ przecie pan nie możesz wymagać,

abym dostała ataku nerwowego w chwili jego

odjazdu.

Paw eł zamilkł przekonawszy się, żc krok jego

był daremny.

—

Czyby się to panu wydało naturalncm ? po

wtórzyła z naciskiem.

—

Lepiejby było dla pani, gdybyś miała atak

nerwowy, a kochała...

—

Lepiejby było? zapytała oblewając sie

rumieńcem.

—

Niegniewaj się pani na mnie za moją otwar

tość. Krótko się znamy, ale się znamy dobrze!

rzekł z zadowoleniem, że może prawić po bra

tersku morały pięknej winowajczyni i z dumą,

że on jeden uśmierzać zdolny tę wcieloną burzę.

Byłabyś pani daleko szczęśliwszą idąc za mąż,

niż dzisiaj.

—

Tak pan sądzisz? rzekła cichym głosem.

—

Pani zaślubisz albo tyrana, albo niewolni

ka - mówił dalej, sam dziwiąc się swemu kra

somówstwu — człowieka, który ci będzie ulegał,

albo człowieka, któremu pani ulegać będziesz.

—

A któregoż radzisz mi pan wybrać? Mogęż

wiedzieć ?

—

W obecnych warunkach niewolnika.

Lenora zdaje się być nieco zmieszaną, lecz nic

nie odpowiada.

—

Zbyt panią cenię — mówił dalej sir Market

rozgrzany swoją wymową— abym nie mógł śmia

ło twierdzić, żc fiz’yczna piękność mężczyzny nie

wywarłaby na panią wpływu.

Tym razem spojrzała na niego przenikliwie.

—

Masz pan słuszność, nie lubię pięknych

mężczyzn. Ta rywalizacya z płcią naszą ma

w sobie coś upokarzającego dla mężczyzny.

—

Pani nie odepchniesz człowieka, który cię

za pierwszem poznaniem pokochał — rzekł l ’a

w eł— który obojętnym jest dla wszystkich innych

kobiet, który w gruncie uczciwym jest człowie

kiem, chociaż może nie błyszczy w oczach świa

ta—pani go nie odepchniesz, niezostawiwszy mu

nadziei, gdyby ci nawet zdarzało się niekiedy

dostrzegać w nim śmieszność.

—

Śmieszność? powtórzyła zdziwiona. Dopra

wdy nierozumiem pana.

—

Nic mówmy więc o tcm. Lecz czy może

mieć nadzieję?

Usta jej nrżą i nie może zdobyć się na odpo

wiedź.

—

Przynajmniej zechcesz go pani wysłuchać,

gdy tu przyjdzie dziś wieczór.

—

NYysłuchać ?.. kogo? zapytała podnosząc du

mnie głowę.

—

Kogo?., a o kimże mówiliśmy dotąd? od

powiedział Paweł zmieszany.

Nastąpiła chwila przykrego milczenia. Twarz

Lenory nagle pobladła, oczy jej stanęły w słup

ze zdumienia.

—

Rozumiem teraz—zawołała z oburzeniem

czyim pan jesteś posłem. Powiedz mu pan — mó

w iła cedząc każdą sylobę — powiedz mu, niech

na inny raz sam prowadzi swoje interesa.

I mówiąc to tonem imponującym, wskazała mu

ręką drzwi.

Spełniło się co przewidywał Paweł. Wybiegł

więc do przedpokoju, lecz spostrzegłszy że za

pomniał kapelusza, wraca do salonu, i cóż się

oczom jego przedstawia? Oto Lenora padła na

sofę zakrywszy rękami oczy i gwałtownem wybu

chła łkaniem.

—

Na Boga! zawołał-co pani? co się stało?

Słysząc głos jego, nic może stłumić szlochania

i głębiej zanurza twarz swą w poduszkę.

—

Lenoro! Lenoro! wołał, padając przy niej

na kolana i zapomniawszy całkiem swej roli po

średnika. Cóżem ucz,ynił?.,

powiedz!.. O gdy

bym to był przewidział, wolałbym sobie dać ję

zyk uciąć.

Lenora leży bez ruchu; przez palce jej płyną

gorące łzy. *Schylając się nad nią, słyszy szept

zuledwo zrozumiały, w którym przebija się jednak

boleść i gniew:

—

Zostaw mnie pan samą! pocoś tu pan przy

chodził? Idź pan... idź!

—

Niepójdę zanim mi niepowiesz com zawi

nił— rzekł Paweł na pół nieprzytomny i mówiąc

to oderwał jej siłą obie ręce od twarzy. Lenoro!

droga moja Lenoro!

()czy jej zalane łzami, twarz karmazynowa ze

wstydu, żc zanim płacze. On to zrozumiał z na

miętną i niepokonaną radością. Zdaje się, żc i

ona odgadła myśl jogo, gdyż go odtrąciła gwał

townie.

—

Czego pan chcesz odcmnie? rzekła z bły—

Bzeząeemi od łez oczyma. Kazałam panu wyj^ć.

Wyjdź pan!

Wyszedł.

Wieczorem obie panny Herrick znajdują się

w pokoju I)żcmimy. Lenora siedzi przy łóżku

blada jak kwiat ligustru, z szkarłatnymi powie

kami. I)żcmimę pali ciekawość, lecz nieśmie py

tać o powód tego fenomenu.

—

Dżemimo! rzekła nagle Lenora — jedzmy

ztąd... jedźmy gdzie indziej.

—

Jakto? mamyż opuszczać Dinan? rozstawać

się z panem Market? zapytała Dżemima zdziwio

na tcm nicspodzianem żądaniem.

—

Znudził mnie już Dinan... a jeszcze bar

dziej sir Market — rzekła gwałtownie.

—

Odkądie to?

—

Od godziny 11-tcj minuty 25-toj z rana,

jeżeli chcesz wiedzieć dokładnie chwilę — odpo

wiedziała Lenora gorzko. Nie pytaj innio, lecz

jedźmy.

—

Gdzież jechać?

—

Gdziekolwiek! rzekła Lenora padając z znu

żenia na łóżko. Jedźmy na odpust do Guin

gamp.

—

Nic mam wyobrażenia co to jest odpust —

rzekła I)żcmimą, zbliżając się do łóżka w ubra

niu nocnem, które jej dwadzieścia lat przyczynia.

—

Gdybyś uważniej czytała Murraya, mniej

byłabyś nieświadomą co jest odpust. Jest to ro

dzaj uroczystości religijnej, dość zapewne nudnej,

ale przynajmniej czas nam jakoś przejdzie. Jedź

my więc.

(Da,lszy ciąg n a stąpi).

*40»*--------—

Cs m wychodzi codziennie, wyjąwszy niedziele i dni świąteczne.

Oddzielne Nr« Czasu, o ile zapas starozy, w Krakowie po 10 o., we Lwowie lab z przeeyłką pocztową 12 o.

Prenumerata wynosi*.

rooztą w Państwie A n stry a ekie m .................................................

’?i’”wT

Niemieckiem

38złri= :*«n. oo o.

do Włoch, Franoyi, Anglii, Belgii, Szwajcaryi, Tnrcyi

a %a.

innych państw należących do związku p oc z to w eg o ....................

38*łr.

8 złr.

3 *fc

Prenumeratę przyjmuje się tylko od Ig o do ostatniego dnia w miesiąca. -

L is ty z pieniędzmi ’i OTu -

’-ary p ie n i ^ e na _prenumeratę i ogłoszen,ia (mseraty) nprasza się nadsyłać franco do Adminisfracyi

(H m w Krakowie. -

Listu reklamacyjne^niezapieesętowane nie nodiegają opłaoie p o o s t o w e i ^

!Astów nurfrankowanych nie przyjmuje się.

’

*’

H ę b o p h m n nadsyłane Bedakcyi nie zwracają się, lecz bywają niszczone.

Prenumeratę przyjmują(

.CZASU,« tudzież urzędy pocztowe. MJejsoewą prenumeratę ksio*

handel Nowakowskiej. O g « o e a e a l » (inseraty) przyjmują się za opłatą

/ 0* ^ łni! «^bpym (petitowym), za pierwszy rai 10, za każdy następny raz po fi p u g

8 stronnicy dzleanika) od miejtoa wiersza drukiem drobnym po 30 o. za każdy

oyrkuUrze, ogłoszenia itp.) przyjmują się za ceno 1 t i r . M %

a M eeot. od 100 egz. dla młojscowyih prenumeratorów. N a l e ż y % « ^

»Y,»«!!L

?f*

przekazem pocztowym. U((oaaenla I prenaiaeraię przyjmąjl;: *

*C?JA8B «W*łównŁm sktadzle tytonia Nr. 1 przy uUey Haliokief Nr ł) -;

« ’J * * 1 ?f CUmant 4 (prenumeratę p. Wincenty Raczkowski, Faubourg°tó

lif l

PP- Haasensteb k Yogter (takie w Hamburgu, Frankftircio nad Moneto,

PSw

L u J ’ A . Oppebk, Stubenbasteł Nr. 9 (takie w Pradae), B. Mossc,

(także w Berlinie, Hamburga, Monachium i Norymberdze), G. L. Daube * Comp. (takie w Frankfuroie

n. K,) Rotter A Comp.

1 of 4 • Strona 1

Mirador viewer

Czas.

Description

Structure

Similar

Error 404 - MBC

trans "Nie znaleziono strony" %}

Mirador viewer

Description

Structure

Similar

Error 404 - MBC

trans "Nie znaleziono strony" %}

Завантажити файл

Завантажити файл

Видалення коментаря

Розширений пошук

Повідомити про помилку