Mirador viewer

Czas.

Annotations

Showing 616 annotations

Adding notes only for logged in users

Filtering

267.

Kraków 21 Listopaaa — Sobota

BfA 1863.

-?i

Wychodzi o u"!simie tana, wy)ąwwy ponie-iiałki i dni fcwląt^csne.

Preiaw*^iF^*teu

*»ocżTą(wpaństwieAn.t*yac*"*m*:

rocznie . .

,J. auLtr. S4

pdJrco»nle.............

k’?artah:.;..........................

mieBlfcznle.......................

S rsr!. SB

Nomer pojedynczy kc iwtajt) 10 cpntóa.

f*RKNUMEB!LTf »KZYJJTJJĄ:

B’dro Adm niatr*oyi ,,C .hjl’ w ryjkn pod L. 39 w uomj p. Kirokmą)eni *** *«ll,

fndi!d. wsiysfMn D?s§dy poos,iowe lui iiyaoblu

MtoSlMlMMIMMggMWatll WMIIUU1UMU

8MPI

w w^akowik:

m a m ie .......................................... «L EJrr. r ł

półrocznie............................................

B10

k w a r V n i e ......................................... B

m i e s ię c z n i e ..........................................

PrsBr^inoją»le:

veaos«BNiA, o:»szw^j uwiadomienia, lokiepii:eia WBzekłeęo rodzaju, za oplotą:

od wie vz- drobnego za jednorazowe anne-,i menie b centów, za następne po f centów.

Do każdego obwieszczenia zzłąjsyó nz?oiy 80 centów na opłatę etępiową s i fcsiduraaows

üUuleßzofcöiiIe.

lis ty z pkniędami przesyUu!b byi winny franco dobióra Adminis*raeyi bC«m is *

LISTY "eklamaeyine nmi.pl°i;sętvw sne nic biegają frankowdn* ..

L lS T i _uetranhuwuie n i e przyjmują -»J«

K|KOi3MA n*.hsy mt Hedak^yi u e i wracają i t , i uzawzone by!%*

Od Administracyi ,,Czasu" .

I|o dzisiejszego Numeru dołączają się

listy zwrotne dla tych PP. Prenume

ratorów, kt,órym prenumerata kończy

się dnia 3 0 g o listopada.

Iraków, an!a 20 iisiopada

AczkolwieK prawie już wsaystkie dofcii*

menta gabinetu paryskiego w sprawie puk

skiej zrane nam były, jednak dziś tak zbiór

tych dokumentów zwany żółtą księgą, jak

i przedstawienie położenia Francyi, dozwa

lają o t §ć w ogóle polityk§ francuską a ra

czej napoleońską w kwestyi polskiej

Pierwszem co się jasno przedstawia, jest

to, iż oddawna i zawsze rząd Napoleona III

baczne zwracał oko na Polskę, i to _eszcze

przed ow em wspaniałem obudzeniem *i§

narodu, które zwróciło na niego uwagę tak

ludów jak rządów. Rząd francuski czy

przeczuwał, czy też chciał, aby sprawa

polska dojrzała, ale dość, że już po wojnie

wschodniej nieomieszkał naciskać na gabi

net petersburski, aby choć cręściowo za

dość uczynił prawom Polski. Być może, i,ż

w tedy rząd francuski łudził się i mniemał,

że korzyści przymierza z nim zniewolą Ro

syę do postawienia stopniowo Folsh? w ta

kich warunkach, iżby mogła sama dążyć

do właściwych przeznaczeń. Złudzenie je

dnak długo nie trwało; niespełnione obie

tnice hr. Orłowa rozczarowały dostatecznie

rząd francuski, a co ważniejsŁS, poka

zuje si§ z jednego ustępu przedstawie

nia czyli niebieskiej kcięgi, iż wszystkie tak

nazwane przez Rosyę reformy, gabinet pa

ryski poczytywał za mało znaczące i niedo

stateczne, za nieodpowiednie jego myśli.

Przypatrywał się więc wypadkom, raczej

hamu je ?ejak przyspieszając postawą sw o

ją, bo pojmował wszystkie trudności towa

rzyszące kwestyi polskiej, a wiedział, że

gd_, stanie cna żądając koniecznie rozwią

zania, nie będzie mógł się jej wyprzeć, a

tem mniej ją opuścić; czekał więc na spo

sobną chwilę a tę może upatrywał wtedy

dopiero, kiedy kw estya wschodnia dojizeje

Lecz tymczasem, wypadki postępowały

spiesznym , zbyt niezawodnie dla Francy:

przedwczesnym krokiem, raz pod naciskiem

roz.budzonego życ’a narodowego, to znów pod

parciem terroryzmu i niepojętych czy umyśl

nych błędów rządu rosyjskiego. Nareszcie

przepełniło sięjednej nocy naczynie łez i bo

leści narodui opór bierny który nie zdołał

się dłużej przeciągnąć, przemienił się pod

ciosem proskrypcyi w zbrojne powstanie.

Powstanie to było wyraźnie Francyi nie

na rękę, było dla niej nie na czasie, było

rzec można nieszczęściem dla jej polityki;

nieprzygotowana, zajęta w Meksyku, zakło

potana niedoboem w budżecie, bez przymie

rzy i z niedokończoną kwestyą włoską,

Francya uznała, iż niemoże przyjść skute

cznie w pomoc Polsce, a wiedziała, iż jesz

cze mniej opuścić ją m oże; wiedziała, iź

zgnębienie Polski stanie się dla niej samej

klęską, czuła bowiem, że pod kwestyą pol

ską spoczywa wiecznie kwestya koalicyi

która jej samej zsgrażać może. To też daje

się to poznać w dokumentach początkowych,

jak Francya radaby była zakryć przed so

bą prawdę położenia, jak żywi!ą nadzieję,

iż opór stawiony proskrypcyi nie przemieni

się w powstanie narodowe, jak lękała się

dotknąć sprawy polskiej, aby nie nadać jej

zbytecznej a nie koniecznej wagi. Wtedy to

p. Billanlt odesłał Polaków do wspaniało

myślności cara, nie dla tego, aby w nią

wierzył, lecz że mniemał, iż słowa jego od

wleką kwestyę pol,iką. Lecz pomimo tych

słów ministra francuskiego, powstanie pol

skie pod naciskiem konieczności stworzonej

proskrypcyą i okrutnem postępowaniem Mo

skwy, coraz większe przybierało rozmiary,

coraz dłużej trw ało, słow em stając się na

rodowem narzucało się Francyi. Konwen

cya pruska przemieniła je naraz w kwe

sty§ europejską i pod tym względem ułatwi

ła zadanie Francyi, aczkolwiek, nie tyle

sama konwencya co towarzyszący jej tra

ktat Prus z R osyą, miał się następnie stać

tak wielK? przeszkodą w kwestyi polsk j.

Francya która w żadnym razie niemogła

była opuścić powstania polskiego, skoro ta

kowe okazało się nirodowem *skoro na

ród położył w niem przyszłość swoją, zna

lazła w konw encyi 8 lutego punkt oparcia.

Kozpoc%ę!a się wtedy wiadom a wspólna a

kcya, która wynagradzała Francy

zbyt

.,-7 .

wczesne wybuchniecie powstania^ *óo. po

zwalała jej zyskać na czasie i skryć nieja

ko za parawan wspólntgo działania, zaró

wno niemożność natychmiastowej pomocy

dla Polski, jako też zamiary f rancyi.

W ogóle, aby osądzić dobrze politykę

Francyi w sprawie polskiej, nie trzeba za

pominać — pomimo insynuacyj ks. Gorcza

kowa -

iż dla niej powsta.de było prsed

wczesnem; i że dla tego może wyrtuszonem

niejako zostało przez Rosy§, która w sto

sunkach swoich z gabinetem paryzkiui na

brała zapewne przekonania o prawdziwych

zanal«rach Francyi względem Polski

Przyznać jednak trzeba, iż sko_o rząd

francuski spostrzegł, że rozwiązanie sprawy

polskiej stało się nieumknione?na, bo powsta

nie jest narodowem, nie łudził się możli

wemi ustęprtwbmi Rosy?, lecz pojął, ż roz

wiązanie to nie może inaczej nastąpić, jak

w warunkach niepodległości Polski. Pierw

szym tego przekonania objawem była po

dróż ks. Metternicha do Wiednia i dane

księciu przez N apoleona III wskazówki.

Być może, iź tu gabinet paryzki popełn’i

niejakie błędy, być może, iż bardziej zde

cydowana postawa byłaby prędzej Austryę

pociągnęła, być m oże, iż niepotrzebnie usi

łow ał komplikować kwestyę pokką innemi,

lecz to pewna, iź nie zapoznał tej prawdy,

źe rozwiązać ?ą można jedynie wojną o nie

podległość Polski.

Bądź co bądź, rzeczy nie poszły podług

ego myśli i dał się wtedy wciągnąć, zape

wne w nadziei tylko wciągnięcia w ową

nieskończoną, uicpuj§tą, bezowocną akcyę

dyplomatyczną, która, iak się pokazało, nie

była czem innem , jak skrępowaniem ini

cyatywy i działalności Francyi w kwestyi

polskiej. Tu znów zdaniem nasze.i w obec

wypadk:ów w PoloCe, w obec wytępiającej

polityki Moskwy rząd f.ancuski popełniał

błąd , nie łudząc się, o co go wcele n.e

posądzono, ale udając złudzenie o dal

szej skuteczności wspólne? lecz nie i.złą

czonej akcyi. Wprawdzie ujiłował on ją

raz eszcze sprowadzić na właściwą dro

gę netami z dnia 20go i 2Igo czerwca,

lecz usiłowanie jego spełzło na niczem, bo

zamiast tym sposobem pociągnąć, chciał

być pociągniętym Odniósł też potrójną p o

rażkę : raz postępowaniem Moekwy w Pol

sce; powtóre odpowiedzią ks. Gorczekowa:

nareszcie wspólną akcyą, gdyż ta uniemo

żebniła tylko wszelką w Polsce skuteczną

działalność aż do chwili, w której dopro

wadziła do zimy i postawiła rząd francu

ski w niemożności wzięcia inicyatywy aż

do wiosny. Ominął więc wprawdzie dotąd

swoją cierpliwością Napoleon III koclicyę

zbrojną, lecz napotkał na równie niebezpie

czną bo tamującą jego działanie i stojącą

jako zapora należnego Francyi wpływu.

Wprawdzie tą razą zamiast przedstawiać

się jako związek mocarstw, przedstawiła

się koalicya pod firmą wspólnej z Francyą

akcyi, zasłaniając jednak zawsze przed ni§

węzeł koalicyi, bo podział Polsk’.

Uderzającym jest, iż wśród największych

trudności, wśród zawodu, a nawet wśród

własnych błędów nigdy rząd francuski na

chwil§ nie opuścił sprawy polskiej; i r?gdy

nie zamknął sobie drogi do najszczerszego

jej iozwiązjnia, nawet wśród owej wspólnej

dyplomatycznej akcyi, czego dowodem wszy

stkie a szczególniej ostatnie noty p. Drouyn

de Lhuys — pomimo tego, iż pióio jego

krępowała ta akcja. Starał się on ją

oddalić, to znów gdy się oddalić nie dała u

żjw a ł w celu ej załatwienia najrozmaitszych

środków, raz wpływu swojego na gabinei;

petersburski, to znów? wspólnej trzech m o

carstw akcyi aż nareszcie, gdy właśni)

wszystkie te środki go zawiodły, postawił

Napoleon III w mowia 5 listopada, już nie

Rosyi ale Europie, dyb mat: albo zadość

uczynienie prawom Polski, albo wcześniej,

czy późnią; wojna.

Cały więc dotychczasowy przebieg kwe

styi polskej jak się objawia z aktów dyplo

matycznych i przedstawienia Izbom złożo

nego dowodzi, iż gdy raz przedstawiała się

ona jako wymagająca nie^będaie europej

skiego rozwiązania, spoczywał w me? inte

res francuski, w tem zn aczeniu, że czu ła

Francya, iż upadek jej nie byłby czem innem,

ik głuchem zwycięstwem koaiicy i przeciw

niej samej, przeciw jej dążeniom

zasadom

Na szczęście, ten interes tranem k w kwe

styi polskiej jest także interesem cywilizacyi

i wolności, a więc jest także interesem eu

ropejskim i właśnie dia tego, zrozumieć by

powinny szczególniej dwa inne mocarstwa,

które działały dyplomatycznie, że sprzęci

wiając się należytemu jej rozwiązaniu, ’di,

wato?znie, wywołują więc straszną wojnę

powiększają tylko interes Francyi w buc

wie polskiej, a że sprawa ta rozwiązaną być

musi z niemi, lub pomimo nich,

Francya naołe nie wywoływać kcabcyi

lecz p.zed koalicj?ą coPąć eię nie może, a

Napoleen III nie może przyjąć stanowiska

Ludwika XV i Ludwika Filipa,, nie może

bezowocnie przemawiać za Polska, bo Frau

cya napoleońska m iże być roztropną, lecz

nie może być bezsilną.

’l

üBfißPülM*CIA C?,r’itf

W ied eń 19 listopada.

Dopiero wczorajsza wieczorna Altndpo.4 przy

niosła urząd( we zdanie o rozprawach nad stanem

Galicyi, odbytych onegdaj w Izbie niższej Rady

państwa. Z ciekawości« wyglądano ogólnie tej

ukazówki, aby poznać oposób zapatrywania si§

rządu na t§ spraw§. Owóż zauważono powszech

nie, że artykuł dzi jnnik; nrzędowego ’ epctwier

dził twierdzenia p. Ministra btanu. Pumino całej

surowości, z iahą przeciw Gal :yi wystąpił, dzien

nik starł ze słów Ministra ową szorstkość tak mu

niezwykłą, w j:ką swe ostatnie przemówienie od

początku do końca przyodział. Abmdpos* nieró

wnie w firmie jost łagodniejszą, a co do treści

nie pow iada wcale ,,aby w Gahcyi n iała być re

wołucya, której zamiarem jest oderwanie G?lieyi

od monarchii."

Co d(* tego twhrdzeiJa, które

zmnsiło posłów naszych do wiadomej odpowiedzi,

to nawet Vaterland , ’który zwykło nas me szczę

dzi, nie ośmielił się tym razem puwlórzyć zarzu

tów p. Minii tra Stann. Jtsteśmy vprawd: ,ie rewo

iucyunistami w «czach Vaterlandu, ale nie prze

ciw Austryi, pragniemy wskrzeszenia Polski, ale

w obecnem powstaniu nie idzie o oderwanie Ga

licyi. Ahemlpost atoli mówi otwarcie, i w tcm za

błoga iego artykułu, o co Austryi głównie idzie.

Dziennik urzędowy por.?ada w,raźnie; że chodzi

w Galicyi o przytłumienie powstania a,lDowiem

powstanie w Królestwie polskiem grozi Austiyi

niebespicczeństwem. Nie zakrywa on się bynaj

mniej jakąś rewolucya w Galicyi, która zmusza

rząd do Sin owyr’r śrcdkć , jak gdyby bez owe!

lewoiucyi skłonnym był do łagodnych; ile, by

najmniej. Rząd pustęruje snrowo w Galicyi z

powodu, że chce zniweczyć po’.’stanie w Pclsc*,

które mu zagraża. Nie też i mego nie mówił memo

rya! przez posłów naszych złożony, jak ty1ko, iż

zdaje się, że władze krajowe chcą zniweczyć w

Galicyi powstanie w Królestwie polskiem trwają

ce. Wszakże dodawał teaże dokument, że wie, iż

interes państwa musi być broniunym, ale źe naj

większa choćby surowość daje się pogodzić

z ludzkością, żąda zatem, aby władze postępowa

ły legalnie, pomimo nawet surowości. Szio posłom

naszym o stan prawny, a nie o politykę tym ra

zem, i nie mogli pozwolić, aby nielegalne postę

powanie w adz pokryte być miało zarzutem dąż

nosei politycznych, na które niema i być, r e mo

że źadneg« dowodu Owe składki, których wy

bieranie za pomocą tajnej orgamzacyi, ciągle

jest cytowanem jako oczywisty dowód rew«lucyj

nych *dążeń w Galicyi, wiadomo na jak’, cel użjte

bywają. Najlepszą odpowiedź znajduje rząd na

ten zarzut w owych internowanych Więzionych

powstańcach, których liczba coraz się zwiększa,

a którzy dobrowolnie schronienie w Austryi bzu

kają lub szukać onego są zniewoleni.

A kiedym wspomniał o powstańcach, p«z.?ólcie,

abj m do tego com wczoraj doniósł, d )dał słów

kilka. Foseł X Ruczka rozmawiał ,dzisiaj przed

otwarciem posiedzenia z hr. Recbbeig:en w spra

wie naszych jeńców wojenuyen w niewoli ro«yj

akiej, przyczem polecał p. Ministrów n«wy Bp s

ich, prosząc o w stawienie się, Dowied: iał się X.

Ruezka, że na pierwsze przedstawienie w ,tym

względzie tutejszego gabinetu nadeszła tal ;a od

powiedź z Petersburga iż po uspokojeniu P ilski

wszyscy jeńcy poddani auotryaccy *trzymają^ ą

mnestyę, a teraz dla niektórych tylko może Lyć

nadzieja gdyż wypuszczeni znowu by spieszyli do

boju przeciw Rusyi. Na przedstawi’;cie zaś X.

Ruezki, aby ministerstwo )poleciło poselctwu au

stryackiemu w Petersburgu, żeby się tam s t a r a ć

o uwolnienie tych jeńców, jakoteż aby w skutek

tego strony mogły Si§ wpront udawać za swojemi

do poselstwa austryackiego w tej stolicy, p. Mini

ster spraw zagranicznych dał przychylną «dpo

wiedź. Byłaby to w każdym razi naiważniejsza

wiadomość, jakąbym z Izby m«gł donieść, dz:isiaj

zaś jest ona jedyną, albowiem ni6dy noże posie

dzenie nie było tak pozbawione wszelkiego zaję

cia jak dzisiejsze. Przew odniczył mn wiceprezes

p. Hopfen. Na kizesłaeh miniRteryalnych byli pp.

Lasser, Plener, Hein. br. Rechberg vra- dwoma

radcami mjnisteryalnymi pp. Buol i Glunueld, a to

jak długo rzecz seta o traktat z Belgią, p mi

nister Stanu ukazał się na c’ wił§, również mini

ster marynarki i baron Kalchherg. Do końca sam

tylko wytrwał p Plener, nie m«gac opuścić ro z

praw nad budżetem finansów. Rozpoczął pi rząd k

dz;enny p Kuranda jako sprawozdawca komi«tyi

nad traktatom zawartym między Austi ją i Belgią

o zniesienie cła na Skaldzie. P. zedmi? t trącał o

politykę zagraniczną, stąd obecność hr Ee hberga

z dwoma radcarai ministerstwa, lecz Izba dała

traktatowi żądaną koi styta ,yjiią sunkeyą stóso

wnie do wniooku komisyi bez żadnej dyskusyi.

Następnie przyszły aa stół podatki stałe, z któ

rych spiaw§ zdawał imieniem kjmisy? fiuans. wej

p. Demel Izba pizyjęła wszystkie pozycyę i wnio

ski nietylko komisji ale i pp Bai atj i Loningera

Dalej br Wrauslaw wstąpił ua trybunę z rapor

tem Komisyi budżetowej nad dochodami z (tóbr

państwa. Tutaj jak również w innym raporcie

dochodach ze sprzedaży własności skarbowej, Izba

wszystkie pozycyę i wnioski prawie bez żadnej

uwagi prt eierdziła

Pizedmiot niewyczerpany, ktor?go dalszym spra

wozdawcą br Hartig; lecz gdy godz?na druga się

zbliżała, postawił jak zawsze p. Steffens wniosek

o zamknięc;e posiodzen’a Następne posiedzenie

ju’,ro na porządku dziennym dyskusya o subweL

cyi dla kolei lwowsko-czerniowieck:ej, a eweotn

ałoie dalszy ciąg rozpraw o budżecie

Jeżeli p. Kalcbberg n?’e zażąda jeszcze raz no

wego odroczenia, usłyszymy jutro, co rząd posta

nowił względem propozycyi p. Kleina, a raczej

jak postąpić zamierza z przed ńębiorc ami, którym

dał konccsyę. Izba bowiem nie jest stósnwnem

miejscem do licytacyi, przeto rząd albo coinie

uwój projekt i postawi inny, lub też zrobi wnio

sek o zmianę lego, jaki Izbie przedłożył,

di italiza ;a: rnbc.malopolska.pl

Warszawa 15l,topada.

O Z raportów o stoczonych potyczkach przez

odJz:ały naszych widać, it ani ich duch ani aiły

nie npailły bynajmniej, owszem wzrastają ciągle

a wyćwiczeniem coraz więcej żołnierz nasz zb!ita

się do regularnego wojska. Dzi !aj mogę przesiać

następuj jce wyciągi z raportów

,,Dowódzca oddziału jazdy brzesko-kujawskiej,

rotmistrz Okoniewski mający 80 do 100 koni,

atakowany był w dniu 27 października przez dw.e

roty piechoty i sotnię kozaków pod wsią Rosy

mii m; gdy cofając się odciągnął kozaków od pie

choty, natarł na takowych i rozbił ich , ubiwszy

im 3 ludzi. Przeszedłszy w powiat Łęczycki chciał

znowu vf? kilka dni potniej wrócić do powiatu B.ze—

Bko-kujawskiego. Nad Wartą we wsi Cepowia,

gdzie zamierzał się przeprawić przez rzekę,

spotkał kolumnę piechoty nieprzyjacielskiej, zwró

cił się więc ku rzece Ner i we wsi tegóż narwi

lka na drogi dzień musiał przyjąć atak sił prze

ważuyeh, bu szwadronu huzarów, sotni kozaków

regularnych kubańskich zwanych czcrkiesan i i 5U

duńskich. Natarli naprzód kozacy; przywitani gę

stym ognirm na bliBką odległość, zmięszali się i

zaczęli cofać; wstrzymani przez huzarów przypu

ścili wraz z niemi drugą ozarżę W tej drugiej szur

ży część n?”,zego oddziału wes da w ręczne starcie

na pałasze, lecz druga część cofnęła się w skutek

czego i pierwsze odparłszy atak cofać się musiała,

Straty z tego powodu mieliśmy do 20 zabitych,

Moskali pada takaż sama liczba. Następnie na

dział ter ścigany ze wszech stron przez przewa

tające siły rozdzielił się i rozi zedł w skuteir roz

kazu, po naznaczeniu terminu i punktu zebrania.*1

Naczelnik siły zbrojnej powiatu S chaczew

kicgo donosi, źe w dniu 29 pażdz., oddział jazdy

w sile 180 koni pod dowództwem rotmistrza Gros

mana, podany pizez pułkownika Syrewicza, na

iadł kozaków stojących w miastei zku Giabowie.

Wyciąg z tego raportu opuszczamy, gdyż

cały raport pułkownika Syrewicza o rozbi

ciu kozaków w Grabowie w Łęczyckiem i

potyczkach w okolicy Kiernozyi w powiecie

gostyńskim 2 t. m., podaliśmy w dzienniku na

szyra z 10 t. m. przesłane nam w liście z Mazo

wieckiego. Prz. Red. Cs,).

Pu?kownik Vnerzb:cki nadesłał tu raport o ru

chach dd?łaniach oddzułow w nołuduiowej czę

ści wojewódz. Lubelskiego od 20go października

do 2go listopada, a wspomnieć tu naltży, iż za

stępował on wówczas naczelnika sił zbrojnych

województwa Lubelskiego. Gdy dz?ennik wasz do

niósł tylko ogołowo o tych ruchach i działaniach,

zaraieszizam tu wyciąg z raportu, mogący obja

śnić wiele szczegółów

.,Aby zwieść Moskali, i pociągnąć ich za s«bą

od Ireny Janowa, przepisałem (20 pażdz.) od

działowi marszrutę nie wprost i najbliższą drogą

do punktu do którego zdąż Mem, lecz na Opele ßu

Puławom. Z swoim oddziałem pozostałem w aiier

gardz:e : dcwitdziawszy się dopiero z pewnością;

że Moskale powrócili od granicy do KraAnika i

za nami ku Opolowi przez Chiuśbnę idą, wyda

łem rozkaz aby w zy ,tkie oddziały zwróciły się

raptownie w prawo i forsownym marszem poszły

?rzez trakt lubelsko-k -aśnicki i przez Bychawę

i o W yjotiego zdazały. Podpułkownikowi K.yeió

ckiemu poleciłem takzi , aby ściągnął przez Bycha

wę do Wysockiego. Podpułkownikowi Ruekiemu

przepisałem mar.,z po prawym brzegu Wieprza ku

Krasnemu*:tawu, naznacząiac Żdżaune iako punkt,

do którego dojść winien, aby zatrudnić załogę

Krasnegos’itwu i Chełmna.

r Dnia 29go pażdz. skoncentrowałem oddzii

Krysińskiego, Szydłowskiego, Lenieckiego, Kozłow

sk.ego, część mego i żandarmeiyę pow.atu Lubel

skiego w mieście Turobinie, tam stałem dzień, a

w rocy rozłączyły się oddz*aly. Dnia 30go p ze

szedłem szosę krasnostawsko zamojską w trze( h

punktach, pomiędzy Ta.nogórą a twierdzą Z a m o

ściem. o.a noc stanąłem w Skierbieszowie, gdzie

Ft zii.ły zt’owi złączyłem. Dnia Bigo oddziały

Szydłowskiego i LenieekDgo znajdowały się w Tc

(zempach w Hrubieszów k,em, Krysiński w Woj

sława y ja w Czechówce; Kozłowski w Hołucz

nie; źa_idarmerya pod Wagnerem w BiałowoJach;

landarmen a pod Swidzińikim w Komoroohach ; a

nowemu oddziałowi kiubie zowskien,u pod dowódz

twem J*inoszy, kaz: iłem kierować s ę ku gianicy.

W nocy z 3 Igo paźdz. na Igo listopada powzią

wszy nąjdoKłaaniejsze wiadomości o rn ;ba h Mo

skali dowiedziawszy się że wszystkich str«n na

mnie zdążają w sile 32 rot (pomiędzy którymi

17 rot odciągniętych od granicy), wyaałcni rozl:a(ł.

( o naczelników oddziałów i,by natychmiast wyru

szali przez W ojsławice jedni przez üchanfe dru

i zajęli ptanowisko w Turowi«, Krasncm i

W; men. Podpułkownik Krysiński przez Chełm

«;kii *-owal się w Podlaskie; ra m ki zamiast dojść

do Żd; annej jak miał przepisane, staną! w Cheł

mie a duwi« dziaws*;y się o zbliżaniu się nieprzy

jaciela, cofnął się taLże na swoje dawne stano

wisko. Pozostałem wi§c tylko z trzema oddziałami,

częścią swego i żandarmeryą. Ponieważ, jak już

nadmieniłem, Moskale szli na nu ie ze wszystkich

stron, to jest od Zamościa, Hrubiszowa, Dubienki

i Krasnegostawu, i ponieważ na Ruebiego i Kry.

sińskiego rachować więcej nie mogłem, poleciłem

przeto Szydłowskiemu i Leuieekiemu, aby wyru

szyli w nocy w m?rsz ku Chełmowi, przez Le

szczany, Małudusin i Sfry?ne; Kozłowskiemu prze

pisałem drogę przez Wolę Mielecką do Depułtyc.z

i Chełma.

nOddz« ły Szydłowskiego i Lenieckiego wyruszyły

natychmiast podług rozkazu, pomimo okropnego

deszczn i błota. Kozłowski opóźnił się z tego po

wodu z oddziałem o 3 godzin, mnsiaiem wi§c,

doszedłszy z jazda swoją i żandarmeryą (120 ko

ni) do Małoduszna, zatrzymać się parę góazin, aby

tym sposobem utrzymać połączenie miedzy oddzia

łam! ’la m alarmowany byłem przez oddział mo*

ekiew s ji Emanowa (8 rot, 2 działa. 2 czwadronv

ułanóiY 3 sotnie kozaków). Utarczka jazdy ko

śztowała mnie do 20 kuni w zabitych, rs,nny«h

i zaginionych. Strat moskiewskich, dość znacznych

nie mogłem oł czyć. Zatrzymać się w Małodrsz

nie musiałem, bo tym sposobem ułatwi hm Kozłuw

ski mi dojście do Dopułtycz a Szydłowskiemu i

Lądeckiemu przez Chułm do Piasków. Kozłowski

z powodn opóźnieni", s ię, dcgnany także został

pod Chełmem prze? moskiewptą kolumnę, Strat

nie poniósł jednak żadnych i cofnął się w porząd

ku ku Rudzkiemu, z którym poleciłem mn połą

czyć się i na przyszłość wspólnie działać.

,,Oddział Szydłowski( go i Leciedkiego, które

ciągle trzymałem połączone i które odznaczają się

wzorowym pcrządk.em, najforsownhjszy m marszem

cofnęły się pi zez Wieprz w Dorohuczu przez Pia

s ki, Kozice, Przei zów, Bychawę, msjąc ciągle za

sobą Emaoowa; zatrzymując się wszęuzie tyle tył

ko ile ra konieczny odpoczynek trzeba było. Za

oddziałem jazdy cofnęłem się p»zez Depułtycze,

Dobrzyniów, Suchodoly, Bychawę, a w Stn.yże

wica eh złączyszy aię z Szydłów kim i Lenieekim

wyruszyliśmy, przez Kłudtmę do Borowa. Ema

nów dostawszy n«we w posiłku wojsko z Kraśnika

zaowu szedł za nami Kazałem więc Szydłowskie

mu Leuieekiemu ciągnąć w strunę Lubartowa

tam rozdzielić się chwilowo, a sam zostałem

w lesie Borowa o wiorstę drogi od Moskali, któ

lzy przeszedł szy mimo, doszli do Ksza, zabrali tam

rilku naszych maroderów i powrócili do Ratoszyna

a z tamtąd do Bełżyc i zapewne do Lublina.

Cel naszych utrudzających me,razów osiągnięty

został: odciągnąłem M( skali od granicy, ożywiłem

ducha narodowego w stronach gdzie już dość da

wno nie widziano wojska narodowego, bo oddzia

j nesze przeszły o sześć wiorst od twierdzy Za

mościa, ciągnąc 32 rot moskiewskich za sobą,*1

Warszawa l(?listopada.

0 l uisk moskiewski nietylko me zwolniał, jak

to myiniu głoszą dzienniki niemieckie, ale natęża

się coraz bardziej. Prześladowanie o uhiory t.wa

Gągte, chociaż mieszkańcy słuchając wezwania

J’ządi. Narodowego, zdjęli czarną barw§ i stosują

?ię do muskiewskich despotycznych ukazów o e*

)ioraeh, które, jednak niezagrudzdy drogi samo

wolności żołn’erstwa moskiewskiego, npoważn:ły

gii do dręczenia i więzienia ludu o wszelki ubi ór.

’p. ,:eden z moich znaiomych trzymany był cały

dzień w areszoie za to, żc miał na czapoc rze

mienną podpinkę; inny za lampas n spodni, ciem

niejszy niż materya z której nb;ói był zrobio

ny. Ale najwymowniejszym dowoden wściekłej

srogości moskiewskiej są morderstwa w Warsza’

wie i na prowincyi spełnione.w tych dniach. Te

g ż sami go dnia w którym dla prowokowania

Warszawy wystawiono azuhienicę na placu Tea

tralnym, D zi nnik Powszechny doniósł o dziesięciu

spełnionych morderstwach publicznie przez Mo.

skali w różnych miastach Kongresówki, a we

twa u l i pożmęi ligo t. m. rozstrzelano na stoku

cytadeli ś. p. Iguacego Truszyńskiego Ogłoszenie

moskiewskie mówi, że był on yjednym z nąjczyu

srcjszych członków organizacj?i zwanej Rządem

Narodowy .;i:? al na jakich faktach, na jakiem

-urpus delicti opiera to przekonanie, o tom prze

milcza zupełnie. Dalej ogłoszenie moskiewskie do

daje do męczeństwa jeszcze oszczerstwo, jakoby*

Truszyńtiki był wydał wyrok śmierci na swe

go ojca. Jakkolwiek miłość Oj :zyzny pie *wsze

miejsce trzyma przed miłością ojca, matki lnb

brata, ale będąc ciągłym świadkiia as ?,eg obe

cnego powstania, znając jego tysiączne szcze0óły

czując ducha jaki nim i:k ruje, " sem, że ani

idea naszej wolności, aui osi ’by stojące na cze!e

rucLn nie wymagały nr-dy id n kogo tak okro

pnych czyn.’w jak działań:, przseiw własnemu

ojcu, choćby przestępnemu. Pow’arzam, ani idea

Ojczyzny nie mogła Truszyńskiego nat(huąć tak

okropnem postanowieniem, atu Rząd ud niego

wymagać takiego czynu. Podpułkownik żandai

mów Truszyński nie bvł nawet nigdy skazywanym

ca śmierć, przeciwnie, jeżeli śp . Ignacy Truszyński

był czynnym w organizacyi, to życie i urzędowa

nie moskiewskie jego ojca, dawało mu t«m lc

; zą osłon§.

Uwolnienie w.ks. Konstantego, azamianor/ame B u

ga de jurt nami ?stniki«*m emskim, cztm był zdawna

de facto, nieje it także bynajmniej lymptomrtem

sfolgowama O Kru cień.iiw n: ja,.du moskiewskie

zwłaszcza jeżeli zwrócimy uwagę na reskrypt n;j

pisa**y przy tej Gaz;,i do Wóelkiego ks Kon

stautegu. BPrzekona! się. że łagodne e dki są nie

na czasie w Polsce ;11hgodu e p stępuwanie- - to się

znaczy m uej gęsto st /jące szubienice? to się znaczy

ucisk zasłaniany maską obłudną łaskawości, p.ze

śladówania w imie łaski. Naturalnie wszyscy Po

acy ?/olą of warty ncisk już pod wła mym n«.—

sswukim, niż zakryty fałszywem« relormami. Na

przeciw teg« spotęgowanego ucisku ?e strony

barbarzyńców, stoi laród niespożytą łalangr na

wszystkich ustach brzmi ?ym? walczyć do o

statka. Postanowienie to tak jest móęnes tak wy

1 of 4 • Strona 1

Mirador viewer

Czas.

Description

Structure

Similar

Error 404 - MBC

trans "Nie znaleziono strony" %}

Mirador viewer

Description

Structure

Similar

Error 404 - MBC

trans "Nie znaleziono strony" %}

Download file

Download file

Deleting a comment

Advanced search

Suggest correction