Mirador viewer

Czas.

Annotations

Showing 670 annotations

Adding notes only for logged in users

Filtering

CZAS

Przegląd polityczny.

K.raków 24 sierpnia.

Według ostatoicb wiadomości telegraficznych,

podanych w, porannym dodatku, ambasadorowie

w Konstantynopolu przedłożyli Porcie projekt re

form, zaprowadzić się mających na Krecie. Amba

sadorowie odbyli w piątek i w sobotę wspólne

konferencye, na którycb podniesiono pojednawcze

stanowisko sułtana wobec Krety. Wedłog dzien

nika ateńskiego A s t y , miała już nawet Porta za

wiadomić ambasadora rosyjskiego, iż przyjmuje

propoaycye mocarstw z wyjątkiem punktu o sądo

wnictwie. Treść tych propozycyj wogóle nie jest

dotąd znaDą; to tylko pewna, iż obejmować one

mają szeroką autonomię dla Krety. Wedłng binra

Kentera, zachodzi obawa, czy Kreteńczycy nie od

rzucą planu reformy z powodu niedostatecznej rę

kojmi jej przeprowadzenia; według zaś informacyj

ajencyi Hayasa, panuje w Atenach powszechna

opinia, iż Kreteńczycy zgodzą się ostatecznie na

poczyniore ustępstwa. Do przyjęcia ustępstw na

kłaniają Kreteńczyków nsiłnie konsnlowie w Kanei,

a w tym samym duchu działać ma także gabinet

grecki, który wprost nie jest w stanie zapanować

nad ruchem, jaki się objawia w kraju na rzecz

Kreteńczyków.

O tem usposobieniu, jakie zapanowało w Ate

nach, można sobie wyrobić pojęcie, ze szczegóło

wego sprawozdania o omawianym już niejedno

krotnie odjeżdzie oficerów greckich na Kretę.

W sprawozdaniu tem znajdujemy następujący

ustęp:

Już na dwa tygodnie przed tym odjazdem odało

się potajemnie na Kretę czterech młodych ofice

rów, należących do wybitnych rodzin ateńskich,

a między nimi syn adjntanta królewskiego, Vas

sosa. Czyn ten przyjęty został tak w sferach woj

skowych, jak cywilnych z wielkim zapałem i wnet

też dojrzał projekt wysłania większej liczby ofice

rów i podoficerów na Kretę. Uczestnicy wyprawy

zostali z całego korpnsn oficerskiego w Atenach

wybrani, a każdy z oficerów dołożył ze swej kie

szeni na koszta, lob zbierał składki w bliskich

sobie kołach. Tylko imiona wybranych zachowano

w największej tajemnicy. Rząd wiedział więc o

samym fakcie, me znając jednak ani osób, ani

drogi, jaką oficerowie udać się mieli; statek stra

żniczy «Kissa° musiał wybrzeża Attyki dzień i

noc pilnować. Równocześnie otrzymał jeden z mło

dych komisarzy policyi, były oficer, polecenie, aby

wraz z wieloma żołnierzami policyi czuwał nad

wszelkiemi zebraniami oficerskiemi.

Komisarza tego pozyskali jednak oficerowie

bardzo szybko dla swycb planów, tak, że tenże

zdawał swej władzy bardzo niedokładne i sprze

czne raporta, aż wreszcie i sam na Kretę umknął.

W ten sposób zdołali zbiegowie dostać się wraz

z calem uzbrojeniem i zapasami amnnicyi, nała

dowanymi na wozy, do pobliskiej stacyi kolei pe

loponeskiej, którą ndali się aż w okolice Koryntn.

W ostatniej chwili otrzymał rząd jeduak jeszcze

pewne wiadomości, wskutek czego otrzymał cały

persoual policyjny w Megarze rozkaz udania się

na dworzec dla schwytania zbiegów. W chwili je

dnak gdy policya tamże nadeszła, przejechał wła

śnie umyślny pociąg, wiozący oficerów, nie za

trzymując się na stacyi. Wskutek tego oczekiwał

silny posterunek policyi na stacyi w Koryncie.

Lecz tak daleko pociąg nie doszedł wcale, gdyż

wysadził podróżnych na stacyi przed Koryntem,

zkąd natychmiast ndali się na pobliskie wybrzeże

i wsiedli na oczeknjący parowiec.

Wobec takiego ruchu, obejmującego całą gre

cką ludność włącznie z urzędnikami i armią, oka

znje się rząd grecki bezsilnym, a w razie wybu

chu ogólnego powstania na Krecie, wprost nie

mógłby zachować ścisłej neutralności.

Li HuDg-Czang opuścił już Anglię i udał się do

Ameryki. Równocześnie ogłasza T im es dłngi list

swego korespondenta, zawierający poglądy Li—

Hnng Czanga na jego odwiedziny w Anglii, oraz

na wyniki tych odwiedzin. Li Hung-Czang jest

zupełnie zadowolony z doświadczeń, jakie porobił

i oświadczył, iż polityka Chin dążyć powinna do

jak najrychlejszego postępu, tby Chiny jak naj

prędzej zajęły to stanowisko na wschodzie, jakie

ma Anglia na zachodzie. Lord Salisbury oświad

czył w jednej z rozmów, ii przychylny jest w za

sadzie żądania Chin podwyższenia taryf, mnsi je

dnak poprzednio mieć w ręku sprawozdanie Izb

handlowych w Scbanghai i innych miastach wscho

dnich, zanim zgodzi się na to podwyższenie. Li

Hung Czang domagał się od Salisburego natych

miastowej odpowiedzi w tej sprawie, dodając, że

Japonia otrzymała bez żadnego odszkodowan’a

zezwolenie Aoglii na to, o co teraz Chiny się sta

rają. Li-Hung-CzaDg objaśnił dalej korespondenta

Timesa, ie przy obecnej taryfie, po opłaceniu ko

sztów wojennych Japonii, nic z dochodów nie po

zostanie na bndowę kolei żelaznych i innycb in

westycyj, które są projektowane. Zgodzenie się na

taryfy nie wymaga żadnego świadczenia wzaje

mnego ze strony Chin. Gdyby jednak rząd angiel

ski tego żądał, to w dnin podwyższenia taryfy

mogłaby być wydana proklamacya, otwierająca

całe wybrzeże chińskie dla zamorskiego band!u.

Opłat uiszczanych wewnątrz kraju nie mogłyby

się Chiny jednak zrzec nawet po podwyższeniu

ceł dowozowych. Li Hung Czang tądzi, że Anglia

zgodzi s:ę na jego żądania.

Belgijski So ir podaje cd kilku dni depesze

z wiadomościami, ie rząd państwa Kongo przy

gotowuje wielką wyprawę zaczepną przeciw Ma

dystom. Pod dowództwem bar. Dbanisa mają być

(d dłuższego czasu gromadzone oddziały wojska

i zapasy amunicyi. Wiadomo, że anglo egipska

ekspedycya wyroszą do Dongoli; równocześnie

zatem jest w toku atak z granic państwa Kongo

ku górnemu Nilowi. Depesze z Brukseli zape

wniają, ie ekspedycya państwa Kongo opuściła

już Dongolę i dotarła do oddalonego o 250 kilo

metrów Lado nad Nilem. Państwo Kongo utrzy

muje na północno-wschodnich granicach nad rze

ką Uelle, w Munda i Dongo, wojskowe posterunki.

Operacya zatem jest w zasadzie możliwa. Nie jest

nieprawdopodobnem także dotarcse do Lado. Kraj

górnego Nilu od Wadelai do Lado, jest —według

ostatnich informacyj — ogołocony z sił zbrojnych

Madystów. Trudności tereun, ani wyżywienia nie

są również nie do pokonania. Kraj, przez który

wypada itin e r a riu m wyprawy tubylczych żołnie

rzy pod wodzą belgijskich oficerów, jest ładny i

żyzny. Na granicy Konga znajdnje się dział wód

Uclle i Nilu; teren zniża się o 300 m., zapewnia

jąc ekspedycyi dominujące stanowisko. Posunięcie

się zatem wyprawy w głąb posiadłości Madystów

aż do Lado, nie jest ntrndnione ani oporem zbroj

nym, ani formacyą terenu. Ekspedycya, o ile jest

dywersyą dla przyjścia z moralną pomocą wy

prawie anglo-egipskiej do Dongoli, zdaje się być

jeśli nie łatwą, to możliwą do wykonania. Inna

rzecz z planem koncentrycznej akcyi, dla ścieśnie

nia Madystów z dwócb stron, dla wzięcia derwi

szów w dwa «ognie,° z połndnia i północy. Od

ległość między obu ekspedycyami wynosi w linii

powietrznej 1500 kilometrów; w znacznej części

jest to pustynia bez wody i roślinności. Anglo

egipska armia dopiero w tych dniach ma rozpo

cząć wymarsz, a w Dongoli spodziewa się być

zaledwie w października. Powstaje więc obawa,

czy wyprawa bar. DhaniBa, jeśli jest faktem, nie

naraża się na zgniecenie przez armię Madystów.

Zarówno bowiem ekspedycya Konga dla anglo

egipskiej, jak i anglo egipska dla Konga, mogą

być tylko pjmocnemi dywersyaroi, a nie faktycz

nymi posiłkami i wspólnym planem złączoną ope

racyą wojenną. Dodać należy, te E to ile Belge

poddaje krytyce i wyraża powątpiewanie w ści

słość informacyj, podanych przez Soir .

Korespondencya ,,Czasu’!

Petersburg 22 sierpnia.

(Z pobytu Rusinów galicyjskich).

(+) Z liczby 40 Rusinów galicyjskich i icb

współziomków, zamieszkałych w Kijowie, którzy

zwiedzali wyBtawę w Niżu.-Nowogrodzie, zaledwie

18 przybyło do stolicy nadnewskiej. Jeden z nichjuż

w Petersburgu przejechał wprost z dw rca kilei

mikołajskiej na dworzec kolei petersbursko - war

szawskiej, aby ndać się w dalszą podróż; inny

(F. J. Świstań) odjechał po jednodniowym poby

oie w Petersbnrga. Zważywszy na liczbę i przy

padkowy skład tej garstki turystów, przyjęć ta

kicb, jakie się zwykle urządza deputacyom, re

prezentującym kogokolwiebbądż lub cośkolwiek

bądż, oczywiście nie było i być nie mogło. Sło

wiańskie jednak Towarzystwo dobroczynności, nie

odznaczające się zbyteczną wybrednością lub tak

tem w urządzaniu różnych przyjęć, gotowem było

użyć całego swego, zresztą coraz widoczniej sła

bnącego wpływa, aby zgotować moskalofilom ga

licyjskim przyjęcie, mające charakter jakiejś de

m( n’(trącyi narodowo politycznej. Zamierzano więc

najpierw urządzić uroczyste powitanie na dworcn,

przyozdobić flagami hotel Półoocny (Siew ier naja

Gostinica), gdzie przeważna ich część zamieszkała,

dać ucztę na cześć przedstawicieli «braci cierpią

ccj° poza granicami Rosyi, a przynajmniej dać

uroczyste przedatawieuie w teatrze. Żadna z tycb

manifestacyj słowianofilskicb nie przyszłado skutkn.

Są wcale wyraine wskazówki, iż rząd sobie ta

kitb maoifestacyj nie życzył. W przededniu nda

nia eię cara do Wiednia, uznał rząd za niewła

ściwe owacye na cześć Rusinów galicyjskich, przy

którycb naturalnie nie obeszłoby się bez wycie

czek antyaustryackich.

Aby jako tako upozorować przed pewną czę

śc;ą inteligencyi rosyjskiej, żyjącej ideami Święta

Komarowa lub Nowoje W remia Suworina, zanie

chanie wszelkich uroczystych przyjęć, powoływano

się na icteres i życzenie samychże Rnsinów. Mo

skalofile bowiem galicyjscy z obawy, jakoby przed

podejrzeniami, insynuacyami, procesami i więzie

niem, nie życzyli sobie żadnych demonstracyjnych

uroczystych przyjęć. Naturalnie, że i turyści ru

scy, nie odznaczający się, jak się uskarżali nie

którzy Rosyan1e, zbyteczną odwagą cywilną z je

dnej, a powodowani ebęcią rozbndzenia tem go

rętszej sympatyi wśród swych «współrodaków"

ncdnewskich z drogiej strony, chętnie się tutaj

przedstawiali w roli nieszczęśliwych, cierpiących

ofiar swej wierności dla ideałów ogóluo-rosyjskich.

Posłuchajmy np., co pisze Siwiet p. Komarowa, bę

dący w tym wypadkn oczywiście echem skarg i

żalów pp. Markowa, MonczałowBkiego, Dobrjań

skifgo itp. ,Za każdym ich krokiem — czytamy

w Świecie — śledzą bacznie w ojczyźnie, znaj

dującej się pod ciężkim nciskiom sprawy polskiej.

Wystarcza tyłko rzec życzliwe słówko na powi

tan’e współrodaków rosyjskich, wystarcza wyra

zić szczerzej sympatyę dachowe — a już Stróże

więzienni pobrzękują kluczami, sądy gotują się do

wydania werdyktu. Tak, ciężkiem jest życie Ha

liczanówI Popatrzcie na nieszczęsną prowincyę

anstryacką, gdzie gospodarują Polacy! Trudno

sobie przedstawić bardziej oburzający, bardziej

niemądry despotyzm! Wszystko tam redukuje się

do tego, aby ludność każdej godziny, nawot ka

żdej chwili odcznwała nad sobą cisnącą i gnio

tącą rękę władzy. Władza ta składa się wyłą

cznie z Polaków.° W taki sposób oszczerczy in

formowali widocznie turyści galicyjscy reporterów

tych dzienników, które chętniej zajmowały się ich

tutejszym pobytem. Większa część bowiem prasy

zanotowała tylko po kronikarska, pomiędzy bieżą

cymi wypadkami dnia pobyt Rnsinów galicyjskich,

a inne (Pietersb. Wiedomosti np.) całkiem o nim

miiczały.

Na dworcu Mikołajewskim, w chwili przybycia

pociągu z Moskwy, wiozącego Rusinów, zebrało

się nieco ciekawych, na których oczywiście nigdy

w wielkiem mieście nie zbywa; w każdym razie

było ich bez porównania mniej, niż na powitanie

chanów Chiwy lob Bnchary, albo któregoś z po

słów azyatyckich. Niektórzy szli w tem przeko

nanio, iż ujrzą zagranicznych gości o wybitnym

typie małoruskim. Ci, co lubią patrzeć na po

wierzcbowność, co pragną wyczytać z mLJ głos

serca lub duszy, doznali niemiłego rozczarowania,

którego złagodzić nie mogło parę rumianych bu’

ziaków doniek galicyjskich. Tylko autor małego

feljetcnu w Nowoje Wremia upatrzył w przyby

szach galicyjskich nastojaszczich russkich «Kiedy

rozmawiasz z Haliczaninem — pisze tenże nie

dostrzegasz z początka żadnej różnicy pomiędzy

twoją a jego mową, a dopiero później, dzięki U

kim słówkom, jak «to,° «szczo," «jak* i t. p. zdo

łasz uchwycić pewną różnicę, która wskazuje dla

narzecza gałicysko-ruskiego stanowisko pośrednie

pomiędzy mową wielko rosyjską a małornską.

Gazety rosko-galicyjskie czyta się z taką łatwo

ścią, jak rosyjskie. Z języka, z powierzchowno

ści, z manier, a sądzę, iż nawet z całokształtu

poglądu na świat, Haliczanie %ą istotnie w zapeł

oości Rosyanami, takimi Rosyanami, jak ja lub

ty, czytelniku, a tylko odznaczającymi się szcze

gólmejszą miłością ku swej uciskanej narodowo

ści. Szczególniejsza namiętność w tej miłości daje

s’ę wytłómaczyć tym uciskiem, jakiego doświad

czają Rosyanie w Austryi. Większość przy

byłych do nas Haliczau są takimii bojownikami

za narodowość, jakich i my mieliśmy, kiedy nam

zagrażali Tatarzy, Szwedzi i Lacby.° Takie to

wrażenie usiłowali wywrzeć goście czerwonornscy

na reporterach dziennikarskich!

Rusini galicyjscy zwiedzali osobliwości Peters

bnrga, jeździli do Kronsztadn, aby oddać cześć

prochom Micbała Kaczkowskiego, zwiedzali Peter*

bof, najczęściej w asystencj’i zamieszkałych jnż

tutaj od dłuższego czasn współziomków, którym

udzielali, jak zapewniają, dnżo naturalnie najfał

szywszych szczegółów z życia i stosunków gali

cyjskich, dla późniejszego zużytkowania w prasie

rosyjskiej. Z tutejszej kolonii małoruskiej nikt

prawie do nich się nie zbliżał, upatrując w go

śoiach galicyjskich odstępców swej narodowości.

Na śniadaniu w hotelu Północnym nie zbywało

na toastach ze strony rnskiej na cześć koryfeu

bzów obozn panslawistyoznego w Rosyi, na po

myślność i rozwój gościnnej Rosyi, przyczem nie

zapomniano także o panu Aristowie, sekretarza

słowiańskiego Towarzystwa dobroczynności, przez

ręce którego przechodzą wszelkie snbsydya w go

tówce i dary ua rzecz szermierzy idei panrosyj

skiej po za granicami państwa; z rosyjskiej stro

ny po za szeregiem toastów na rzecz pp. Markowa

i Monczałowskiego, pito zdrowie dam ruskich z Ga

licyi, korzystając z obecności trzech ich przedsta

wicielek na śniadaniu w hotelu Północnym. Jedna

z nich panna Aglaja Lewicka, córka Emiliana

Lewickiego, sędziego z Czerniowiec zaręczyła się

z Aleksandrem Osipowem, przybranym synem

znanej autorki S. Leontiewej-Lewickiej, piszącej

pod pseudonimem «Sołdatbi,° która przed laty

gromadziła w swym domn w Warszawie wszel

kich karyerowiczów rnskich i nawet niernskicb

z Galicyi, propagując wśród nich zasady prawo

sławia. Jednego dnia nastąpiło poznanie, a dra

giego zaręczyny — tak gorącą miłością zapałali

ku sobie Rosyanin petersburski ku Rusince czer

mowieckiej. Należy się spodziewać, iż następna

jakaś wystawa powszechno rosyjska lub inna ja

kaś okazya ściągnie tutaj do nas daleko więcej

eór czerwo o-rnskicb_

(List powyższy, nzupełniauy opisem pożegnal

nego śniadania, o którem Nowoje Wremia za

mieszcza, co następuje:

,Dzisiaj, o godzinie 12 w połndnie, goście nasi,

Galicyanie, wyjechaii z Petersburga do domu.

Dla pożegnania się z nimi przybyło do hotelu

Północnego wielu ich ziomków, zamieszkałych

w Petersburgu, oraz wielu członków Towarzystwa

słowiańskiego z W. Atistowem, A. Wasiliewcm

i S. Szarapowem na c:ele. Podano skromne śnia

danie, w czasie którego obecni wymienili ostatnie

i bardzo gorące słowa. P. Moucza!owsbi w imie

niu nietylko Galicyan, przybyłych tym razem, ale

i w imieniu całego nzrolu galicyjsko ruskiego

dziękował gospodarzom za szczerze russką go

ścinność i prosił o zachowanie ich w życzliwej

parnię i P. Nikitin zaproponował wystawienie Da

grobie Kaczkowskiego w Kronsztadzie kaplicy

pamiątkowej, nn co z drobnych składek wśród

Galicyao zt brano już pewną kwotę. P Marków

mówił o miłości, łączącej Galicyan ścisłymi wę

z!ami z matką Rosyą, która to miłość krzepi bie

dny naród, wystawiony na najcięższe przc’ścia.

A. Wasiiiew przypomniał słowa z adresu Towa*

rzystwa słowian(kiego, przesłanego metropolicie

bośniackiemu i skończył tak swą mowę: ,Nie

traćcie odwagi drodzy uasi bracia, trzymajcio się

tak silnie, jak dotąd, pielęgnujcie swą wiarę

i wierzcie, ie wybije godzina wolności dla Slo

w au*. P. Szarapow rzekł, żo «Towarzystwo sło

wiańskie miało już sposobność przyjmowania ró

żnych przedstawicieli słowiańskich i ie zawsze

doznawało przytem w mniejszym loh większym

stopnia uczucia dumy. Wszystkim przysłużyła się

Rosya. Tylko wobec narodu galioyjsko rusk’ego

czujemy niejako zaniepokojenie. Była chwila,

w której cała Ruś mogła była być zjedroczona

i ehwilę tę zmarnowało się skntkiem nieznajomo

ści naszych zadań narodowych. Później zapomnie

liśmy prawie zupełnie o rodzonych naszych bra

ciach. Ale przyjazd ten Bkłonił nasze sfery inte

ligenta* do zainteresowania się rnsskimi rakor

donowymi i obudził żywe sympatye°. — Nastę

pnie zajechały powozy i goście wraz z odprowa

dząjącemi je osobami ndali się na dworzec war

szawski°.)

Drugi lis t margr. Wielopolskiego.

Petersburski K r aj zamieszcza następujący drugi

list margrabiego Zygmunta Wielopolskiego:

Wielmożny panie redaktorze!

Z okazyi artyknłn p. Sigmy o wcna mym Ale

ksandrze Ostrowskim napisałem do K r aju list, za

którego pomieszczenie w Nrze 2G tegoż pisma

dzięki składam.

Nader zaszczytne miejsce daliście mojemu ode

zwaniu się, atoli nie mogę dziękować za oprawę,

za złocisty i kwiecisty powijak, za artykuł wasz.

Chociaż wielce ula mnie pochlebny, stanowczo

odeprzeć go mnszę, a to z powodów, wyrażonych

w liście do mnie, który tak dalece odbija me wła

sne poglądy i przekonania, że tutaj go podaję

niemal in extenso. Zastrzegam, że mi chodzi o

rzecz, o treść, a nie o żaden objaw towarzystwa

wzajemnej admiracyi.

«Przeczytałem list twój w K r aju i pospieszam

zakomunikować ci pierwsze moje wrażenie. Jest

on świetnie napisany, a długi artykuł, w który

K r aj uznał za stosowne go oprawić, nie zdoła o

słabić wrażenia, jakie wywiera.

«Choć młody jeszcze, od chwili gdy myśleć się

nauczyłem, widziałem wielką historyczną sprawę

ANATOL KRZYŻANOWSKI.

(31)

PER ASPERA AD ASTRA.

Powleić na tle wipó*c»eanem.

(Ciąg dalszy).

XI.

Położenie Anny Konieekiej do nader trudnych

należało.

Gwałtowna zmiana w usposobieniu jej męża

zbyt była widoczną, aby mogła ujść obcemu na

wet oku. Tem więcej przeto nie nkryła się przed

wzrokiem żcny, przed jej spostrzegawczością, peł

ną tkliwego uczucia i niepokoju. Niepodobna było

tłómaczyć dłużej podrażnieniem nerwowem tego,

co nosiło wszystkie cechy choroby moralnej, co

uderzało podnieceniem dncha i jego niemocr za

razem, szarpaniem własnej wewnętrznej istoty i

jej kapitnlacyą bezsilną.

Pani Anna, pomimo cichej swej słodyczy i

usuwania się na plan drngi, pos:adała wrodzoną

bystrość nmysłn, wydoskonaloną wykształceniem,

a zaostrzoną w tym razie głębokiem przywiąza

niem do męża oraz ciągłą troską o szczęście jego

i spokój. Natnra jej, nawskróś kobieca, zrodzona

jot do poświęcenia i zaparcia się siebie, wolna

od cienia egoizmn, znała tylko jeden cel w ży

cin: dobro swych ukochanych. Wobec tego, czyż

mogła nie spostrzedz borz, wstrząsających ich

dnszą?

Ponura małomówncść Zygmunta, połączona z pe

wnem żdziczeniem, gwałtowne wybucby ożywię

nia, niechęć względem Orzelskiego, oraz nieukry

wane uwielbienie dla Miły, wszystko to uieobcem

było pani Konieekiej. Śledziła je od pierwszego

zaczątku, od owego wrażenia, jakie uczyniła na

mętu jej nadzwyczajna piękność artystki i, ze

stawiając razem, doszła w psychologicznej swej

analizie do nieuniknionego wyniku.

Zbyt dobrze znała Zygmunta, aby nie widzieć

zawziętej walki, jaką z sobą toczy; lecz ten bój

zacięty rozbrajał ją właśuie. I ona była tylko czło

wiekiem i nią więc szarpały nawskróś lndzkie

uczucia. Obrażona duma i godność własna, zn:e

ważona miłość małżonki i ambicya kobiety, wszyst

kie wreszcie pojęcia o honorze i obowiązkach go

ścinności względem siostry, przebywającej pod icb

dachem, buntowały się w jej sercu i powstawały

przeciw Zygmuntowi. Wyraźne jednak cierpienie

jego łagodziło panią Annę. Jeżeli w warunkach

podobnych nie umiał nad sobą zapanować, był

chory widocznie, chory moralnie; cbcąc go więc

uleczyć, chcąc uratować ojca jej dzieciom, trzeba

postępować z całą delikatnością, należną duszom

niepoczytalnym chwilowo.

Najlepszem lekarstwem było nsnnięoie go w po

czątkacb zaraz z pod wpływu Miły. Wobec jednak

świeżego jej powrotu, po sześcioletniej nieobecno

ści w kraju, stawało się to uiemożebuem. Wido

czne zajęcie się nią Orzelskiego ntrudniało jeszcze

położenie. Każdy bowiem czarowny uśmiech Miły,

każde olśniewające jej spojrzenie, każdy fajer

werk dowcipu lub błyskawica kokieteryi, zwrócona

do Adama, padała nietylko na jego wrażliwość,

lecz i na niewygasłe, a popiołem przysypane za

rzewie w sercu Zygmunta Konieckiego.

Jego żona widziała to doskonale; widziała, że

jedna iskra niebaczna zdoła tu złowieszczy pożar

sprowadzić; a jednak miała ona ręce tak związa

ne że biegowi wypadków niczem przeszkodzić nie

mogła. Miła była przecież jej siostrą, Orzelski to

warzyszem lat dziecinnych i przyjacielem od serca

Zygmunta. W Btosuukn tym tworzyli kółko nie

rozerwalce prawie, tak, że jawni mi’ość Orzeł

skiego rozwijała się w ich oczach, podniecając

tajone nczncia Zygmunta. Usunąć się w takiej

chwili od młodej pary, to z jednej strony wydać

ich i siebie na łnp plotek, komentarzy i oszczer

stwa, zdrogiej, u ś w i a d o m ić zainteresowanymgro

żące im niebezpieczeństwo i doprowadzić ich może

do wulkanicznego wybnchu.

Pani Anna pojmowała niezmierną drażliwość

położenia. Zamiast też okazywać gn ew lnb nr»zę,

siągnęla do skarbnicy duszy swaj, po wszystkie

szlachetne, nagromadzone tam nczncia, po całe

bogactwo poświęcenia i zaparcia się siebie. Z prze

dziwnym, iście niewieśiim taktem, z głęboką do

brocią s%rca zacnej i rozumnej kobiety, starała się

przykuć do s ebie męża, mocą tkliwość’, wyrozu*

meuia i Hłodyczy. Podsuwa1» mn więc dzieci,

kierowała myśli jego ku innym obowiązkom, byle

przeciągnąć położenie, byle dać Orzelskiemu czas

do zdobycia ręki Mily, co oprzytimniłoby pra

wdopodobnie jego przyjaciela, a jej szwagra, wy

kazując mu całą potworność władającej nim na

miętności. Sprawa jednak przedłożyła się, a groźba

stawała się coraz straszniejszą.

Gwałtowne, zazdrością podsycane nczucie Zy

gmunta, wzrastało tak widoczni^, stawało się tak

pochłaniającym, it lada chwilę mogło zerwać

wszelkie zapory, łamiąc egzystencję całego sze

repu ofiar i pogrąża;ąc w przepaść niedoli tizy

związane z sobą roduny.

Wobec alternatywy tej, Anną najsprzeczniejsze

miotały uczucia. Zawsze niezadowól na z rewnej

morał aej indolencyi mężs, pragnęła i modliła się

gorąco, by go cokolwiek z niej wyrwało; by

nśpiony przykremi wspomnieniami młodości, tra

wiony duchową anemią, odzyskał energię i siłę,

któraby umysł jego zbudziła ku ambicyi i szer

szym, społecznym celom. Dziś widziała z rozpaczą,

że chwila pożądana nadeszła. Zygmunt budzi! się

do innego życia, ale budził mocą niezdrowej na

miętności, mocą miłości dla jej siostry... Co robić?

Jak zażegnać niebezpieczeństwo? Błagać Mi!ę by

wyjechała napowrót z kraju, do którego przybyła

zaledwo. to znaczyło zerwać związek jej z Orzeł

skim, złamać całą przyszłość. Uciec się do łaski

jej, prosząc, by odepchnęła Zygmunta, to może

otworzyć oczy dziewczyny na nieznane jej nie

bezpieczeństwo i popchnąć.w przepaść, jej spokój,

a swoje szczęście.

Małżeństwo więc Miły byłoby jedyuem wyba

wieniem. I już, już Ania cieszyła się, że ważny

ten fakt lada chwila zadecydowanym zostanie,

gdy list, nadeszły z Paryża, zawiadomił pąuuę

Sławińską, iż Kain jej, Kain wśród pożaru,

wznieconego dla ukrycia trupa brata, ów obraz

alegoryczny poniekąd, a pojmujący w oowy zu

pełnie sposób pierwszy pierwiastek złego i zbro

dni na świecie, dzieło, któremu zawdzięc?ala

rozgłos swój i sławę, znalazło nabywcę. Po G ra nd

p r i x d%onneur, w Salonie paryskim, przychodziło

wyższe jeszcze odznaczenie. Oto rząd francuski

postanowił nabyć ,Kaina, jako płótno na wskróś

muzealne, do «galeryi współczesnych mistrzów*,

w pałscu Luksemburskim. Chodziło tylko o unor

mowanie ceny, przez twórczynię głośnego arcy

dzieła.

Nowy ten zaszczyt i nowy trynmf npoił artystkę.

Osobiste wrażenia, prywatne troski, wszystko zni

knęło wobec zapału dla sztuki. Gdy więc Anna

w chwili tej poruszyła myśl małżeństwa, odurzona

!aurami malarka wzięła górę nad kobietą i Miła

zapewniła ją, że artyzm i sława, że nieśmiertelne

królestwo barw i piękna więcej ją nęci nad cichą

przystań domową.

Pani Anna, świadoma, ii naleganiem może tył

ko popsuć sprawę zamilkła na razie.

Późniejsze zachowanie się szwagra, a nade

wszystkn poróżnienie jego z Orzelskim, otworzyły

nareszcie oczy panny Sławińskiej. Natychmiastowy

jej wyjazd przekonał raz jeszcze panią Annę, iż

w uieszczęciu tem całem siostra jej najznpełniej

niewinną była.

Nie zmieniało to jednak faktów, nie zmniejszało

grozy położenia.

Zamknięta w swoim pokoju, po wyjeżdzie Miły,

Anna łamała ręce rozpacznie. I w jej duszy, spo

kojnej zazwyczaj, szalały dzisiaj wszystkie sza

tany uczuć ludzkich: żal i zazdrość piekąca, obu

rzenie, gniew i obraza. Krótkie, lecz gwałtowne

pożegnanie Zygmunta z Miłą, lekceważenie, z ja

kiem do niej, do żony, ani jednego nie przemó

wił słowa, a wreszcie samotna jego wędrówka

w polu były ostatnią kroplą w kielichu jej gory

czy. Czuła się znieważoną, upokorzoną, zdeptaną,

Wzrok jej ducha wszakże, idący w niepokoju naj

wyższym za mężem, widział, intuicyą wiedziony

całą straszną walkę jego, całe szamotanie się bez

silnego charakteru, w okowach tej niezdrowej na

miętności, całą samowiedzę, z jaką rozpaczał nad

swą nędzą moralną... Znała go dobrze; wiedziała,

łe natura to z gruntu uczciwa i szlachetna, lecz

słaba, a tem samem wszelkiej odporności pozba

wiona; była pewną, iż dumne jego czoło, musi

się w prochu korzyć wobec pojęcia własnej nico

ści ; że ten człowiek, nie zdolny do zapanowania

nad sobą, czuje się jednak zgnębionym i głęboko

nieszczęśliwym nikczemnością serca, które nie

nioiało się oprzeć pokusie.

Świadomość jego bólu topiła stopniowo gniew

jej w rozżalenie, a to ostatnie zamieniała w litość.

I pani Anna cierpiała już tylko nad niedolą tych

dwćch istot nkochanych. Niepokój o siostrę, a

bezbrzeżne współczncie dla męża przepełniało jej

serce. Co robić, aby uratować oboje? Jak otrze

źwić, uleczyć Zygmunta? - pytała się sama sie

bie po raz dziesiąty może.

Uprzedzić o wszystkiem Orzelskiego, to zna

czyło doprowadzić do zbrojnego między nimi star

cia, a zarazem wykopać przepaść, dzielącą go od

Miły.

Rozmówić się otwarcie z Zygmuntem, to nara

zić się prawdopodobnie na nieobliczony z jego

strony wyboch i nieunikoione później zerwanie;

na skandal publiczny, na rozłąkę i sieroctwo swych

dzieci. Nie, nie! Raczej wszystko, niż cios taki.

Niecbże nie pokutnją niewinni! Niech syn jej nie

rumieni się kiedyś za ojca; niech córka nie bę

dzie karaną przez świat za chwilowe szaleństwo

i nieopatrzną lekkomyślność matki, która wybry

ku podobuego ani zażegnać, ani przez miłość ma

cierzyńską znieść w cichości nie potrafiła.

I umilkła duma patrycyoszki, zagasła miłość

własna obrażonej kobiety. Pozostała tyłko matka,

we wzniosłem swem poświęceniu, matka, składa

jąca na ołtarzu przyszłego szczęścia swych dzieci

wszystkie osobiste bunty i nrazy.

(Ciąg dalszy nastąpi),

,C .» .« wychodzi dwa razy dziennie z wyjątkiem niedziel i świąt. Nr główny o godz. 6 wieczorer"

Dodatek poranny o godz. 9 rano.

Oddzieliw Nra^ (7zaAu o ^le

R° !O ct, z przesyłkąpoczt. 12 ct. Dodatek 3 « .

me lwowio ,,o za s je si « nabycia w biurzo dzienników, przy ulicy Karola Ludwika I. 9 .

Prenumerata wraz z dodatkiem wynosi:

frmloj.cn

w* cm* ro* na kwartał na1mxtsxoc

P«*.tą w państwie a n stryd okie m ...............................! ! !

gSr

JS"Srt

*.do^och,rS^S?uCBe^;s^ryi,fur:

***

?**

y: i innych państw , należących do związkn pocztowego

82 ab.

8 *fr

8 nfr

Pr*y)muje siężyżLood1do e.t .t .le.o d.ta w miesiąca. -

LI.T ,’ , Die.

do^ dm *n iT hr^ ?vT piem§*nB’ n*, prenumeratę i ogłos»enia (inseraty) npraaaa eię nadsyłać franco

P "7 ^*kowie.

Listy reklamacyjne nieopiecsttowane nie podlegają opłacie

p towc] - Listów m efrankowanych nie przyjmuje się. -

Rękopismów nadsyłanych nie zwraca sie

f sennneialą pnyjmają:

1°***1* pocztowa W1.J m .w

rr.su.nl,księgarnia

lo’r a

lów na trafika handel V

w Snkiennleaoh, biaro dzienników H ena, Ł anfcB -

H.r,’,,,i. ,

ot’»«

Kreteohmera, b.oro dcienn. Hopoasa ł Salom onow ej, blnro k Akowskiej

L8*"SLr*ft""M

przyjmuje ri% ** opłatą od mlejsca^ersza foobnym dn

« każdy następny p ib ont. -

*od«.* ...(ns8Vtro".

Łw^^°”k?*0’J??PO80ont.aakażdyra*. -

O(łs.M

.U1frtnam«t

luJpT!!a

daianników nlioaKarola Ludwika 1. 9 , oantralne biuro ogłosseń ullta

c’tnihmn?nndPa^ł^^J Ti

le P-,A dłni rue de Varenne 88, (prenumeratę p. W . Baczkowsk

pod Paryżem me do Ghemln deferiż); W wied aia pp. HaaaensteinA Vogler(Ukże

5?e* *-*Pika, Żasyiei i Wrocławiu), A. Oppęłik, B . M oim (także

w Berlinie. Hambnrgn, Monachium i Norymberdze). H Bohalek M Dnk i J

rv H fhmII

(tylko prenumerat% pp. H. Ooldaehmid *B o m p , / ’

’W;

A!SS!

Pojedyncze Nra (12 ct.) i dodatki (4 et,) sprzedaje w Bochni handel A. Ziętkiewicza.

1 of 6 • Strona 1

Mirador viewer

Czas.

Description

Structure

Similar

Error 404 - MBC

trans "Nie znaleziono strony" %}

Mirador viewer

Description

Structure

Similar

Error 404 - MBC

trans "Nie znaleziono strony" %}

Pobieranie pliku

Pobieranie pliku

Usuwanie komentarza

Wyszukiwanie zaawansowane

Zgłaszanie błędu