Mirador viewer

Czas.

Annotations

Showing 645 annotations

Adding notes only for logged in users

Filtering

Kraków, Wtorek 21 Lutego 1899.

Rocznik LII.

Prenumeratę przyjmują:

AdministracyaCzasu w K rakowie i urzędy pocztowe. Miejscową prenumeratę księgarnia

S. A. Krzyżanowskiego, handel Stanisława K arlińskiego w Sukiennicach, handel Kretschmera,

biuro dzienników Hopcasa i Salomonowej, główna trafika.

—

Ogłoszenia przyjmuje się za opłata

od miejsca wiersza drobnym drukiem za pierwszy raz 20 hal., za każdy następny po 10 hal., ukłaa

tabelaryczny, oyfrowy, skomplikowany pierwszy raz po 40 hal., następny po 10 hal. - N a d e s ł a n e (na

3 stronie) oa miejsca wiersza drnkiem drobnym po 60hal. za kaźay raz. - Ogłoszenia l press

n s e r a tę przyjmują: w e L w o w i e biura dzienników L. Plohna, A. Olszewskiego, centr. biuro ogłoszeń

ul. Kopernika I. ll; w P a r y ż a wyłącznie p. Adam rue de Varenne 38, (prenumeratę p. W . Kaczkowski

Courbevoi pod Paryżem rue du Chemin de fer 44); w W i e d n l n Haasenstein A Vogler (także

w Hamburgu, Frankfurcie n. M,, Berlinie, Lipsku, Bazylei i Wrooławiu), A. Oppelik, R. Mosse (także

w Berlinie, Hamburgu, Monachium i Norymberdze), H. Scbalek, M. Dukes, J . Danneberg, H. Fried

(tylko prenumeratę H. Goldschmid AComp.); w f’rank(siele n. M . G. L. Daube A Comp.

0 V Za każdą zmianę adresu dopłaca się 40 hal. " W

Kraków 20 lutego.

Zycie parlamentarne w Austryi nie znosi

długich przerw. Zaledwie zawarte zostały

wrota Rady państwa na nieokreślony czas,

a już w stolicach prowiucyonalnych otwie

rają się sale sejmowe, zbyt długo stojące

pustką.

Sejmy nie zaradzą temu, czego nie speł

niła Rada państwa. Wiemy, na jak wielkie

straty i niebezpieczeństwa wystawia potę !°ę

monarchii i interesy krajów ów strejk par

lamentarnych mniejszości, trwający od dwóch

lat w Wiedniu, od paru miesięcy w Pesz

cie.

—

Nie możemy atoli podzielać żalów,

skrupułów, czy obaw, wywołanych odro

czeniem Rady państwa — owszem, ze sta

nowiska autonomicznego odczuwamy pewną

satysfakcyę i otuchę, ilekroć Rada państwa

ustępuje miejsca i czasu sejmom krajowym.

Skupienie całego ruchu politycznego w je

duem centrum z uszczerbkiem reprezenta

cyj krajowych nie jest zgodne z podsta

wową myślą, z jakiej wypłynęło życie kon

stytucyjne w Austryi, jest raczej nieprawi

dłowością i zboczeniem, które stopniowo

się rozwijało, zwłaszcza odkąd Rada pań

stwa pozbawiła sejmy atrybueyi pośrednich

wyborów.

Maszyna, zbyt przeciążona, zepsuła się,

porusza skrzydłami, jak wiatrak w powie

trzu, ale niczego już zemleć nie jest zdol

ną. Kto i jak tę maszynę naprawi? Nie

kładźmy zbyt silnego nacisku na spieszny

powrót do pełnego życia parlamentarnego,

bo bywają węzły, których rozcięcie lub

rozwiązanie wymaga czasu.

Nieprzerwal

ność obrad Rady państwa nie jest wcale

synonimem normalnego parlamentaryzmu,

paragraf 14 nie jest symbolem absolutyzmu

lub reakcyi, ale tylko narzędziem w war

sztacie konstytucyjnym, pozostawionym na

wypadek politycznej konieczności. Otwie

ranie i zawieszanie Rady państwa, która

pracować nie chce, co parę miesięcy lub

tygodni — zanim nie nastąpi naprawa tego,

co się w mechanizmie popsuło — byłoby

albo niezabawną farsą, lub dowodem szko

dliwej zawsze słabości. Pewniejszą o wiele

rękojmią, że nie wychodzimy z normalnej

kolei konstytucyjnej, jest zwołanie sejmów

krajowych, gdzie jeszcze nie wdarła się

zaraza i utrzymały się dobre obyczaje par

lamentarne.

Główną materyę obrad zbierającego się

dziś Sejmu galicyjskiego stanowi smutna

sprawa lwowskiej Kasy oszczędności.

Każda kuracya, aby była skuteczną, po

trzebuje dokładnego i ścisłego zbadania

choroby. Niewystarczające dotąd mamy dane

do takiej dyaguozy. Nie wątpimy, że rząd

dostarczy całkowitego materyału i że bi

lansu nie zostawi w półcieniu. Gdy z dnia

ua dzień rozchodzą się wieści, pomnażające

o parę milionów kredyty, udzielone jednej

firmie na bazardowne przedsięwzięcia i zwię

kszające owe dubiosa kredytów, dowolnie

udzielanych bez żadnej podstawy lub z pod

stawą niemoralną — potrzeba szczegóło

wego wyjaśnienia, aby położyć kres prze

sadzie, a zarazem aby całą wykazać praw

dę bez obejść i jakichkolwiek względów.

Tego wymaga poczucie zadośćuczynienia,

abyśmy nie wpadli w tę tradycyjną wyro

zumiałość, co wszystko pokrywa i pragnie

puścić w niepamięć. Wśród owych pozycyj

wątpliwych, jak głoszą wieści, ma być wiele

takich, które nie były tylko skutkiem lek

komyślnej łatwowierności wobec zbyt śmia

łych przedsiębiorstw — ale mają być i ta

kie, które wprost noszą na sobie znamiona

korupcyi.

Lwowska Kasa oszczędności była pod

bezpośrednim nadzorem władz rządowych,

a wydział krajowy nie miał tam żadnej

ingerencyi. lnicyatywa zatem naprawy i sa

nacyi winna wyjść od rządu, a jeże i po

moc Sejmu jest niezbędnie potrzebna to

n,ie wątpimy, że w miarę sił i środków

kraju, pomoc ta w sposób odpowiedni, bę

dzie udzielona dla ratowania poważnej ln

stytucyi kredytowej, nie dla ratowania u

dzi, którzy bądź niedbałością, bądz zią

wiarą katastrofę wywołali. Sejm winien

stać na straży moralności publicznej i o

magać się ukarania winnych, jacyko wie

°ni są.

Baczną uwagę musi Sejm poświęcić

tej wstrętnej, wstydliwej, bolesnej sprawie.

Brawdziwie w tym kraju, gdzie pieniędzy

tak mało, potrzeba jeszcze było tego

przykładnego nadużycia , aby środków, a

niezbędnych dla tylu spraw użytecznycn,

trzeba używać na zabliźnianie, leczenie de

ficytów, sprowadzonych nieporadnością je

dnych, lekkomyślnością drugich! Sejm ma

się tem i kraj zajmować; wydział krajowy

wysunął się odrazu naprzód z ratunkiem,

jakby pierwsze obowiązki nie ciężyły na

rządzie, który miał z urzędu cz,uwać nad

Kasą oszczędności, miał swych komisarzy

rządowych, którzy nawet w części swój

obowiązek spełnili i to niestety bez skutku.

Bogu dziękować wypada, że nie przyszło

do zatraty małych oszczędności, tu nagro

madzonych. Nie wiemy na razie, jakiemi

drogami pójdzie dalsza sanacya.

Ale wiemy, jakiemi drogami iść powinna

sanacya moralna. A tymczasem — i to wytwa

rza wstyd i sromotę całej sprawy — wypa

czono już moralną naukę, ztąd poznaną,

skrzywiono już w części pojęcia i zamie

szano sumienia. Obok deficytu materyalne

go pokazał się moralny deficyt i moralne

bankructwo. Bezkarność zaczyna zwykłe u

nas święcić tryumfy.

Dyrektora Kasy oszczędności, który naj

lekkomyślniej wykraczał przeciw obowiąz

kom i przepisom, cierpiał w niej bezrząd,

a nawet uierząd, skazano... ua ciężką karę

urlopu.

Podniosły się już głosy, żądające dlań

wieńców, jako dla opiekuna przemysłu.

Pomijamy monstrualną swą niemorałnością

uchwałę pewnego koła lwowskich obywa

teli, która świadczyła o dziwnym zaniku

elementarnej etyki; teraz podnoszą się wsty

dliwsze apologie, ale w gruncie rzeczy ró

wnie przewrotne obrony, mające wszystko

osłaniać i odwaniać. W tej pralni, wywa

biającej u nas wszelkie plamy, topią u nas

sumienie publiczne i zasady katechizmu;

plastrami pokrywa się wszystkie blizny, iż

aż jad z pod nich bryzga na całe społe

czeństwo. To przechodzić zaczyna w obłęd

i nałóg bezwstydny i śmiertelny dla su

mień; w Krakowie popełniono sprzeniewie

rzenie w Towarzystwie ubezpieczeń, a wkro

czono tak późno w tę sprawę, że winowajca

potrafił umknąć bezkarnie. Okradziono po

tem Radę miejską, a dotąd wyczekują po

datkujący daremnie w yjaśnień, kto właści

wie w tej Bprawie, prócz złodzieja, przez

zaniedbanie obowiązków zawinił.

We Lwowie zaszło inne nadużycie, stra

szne lekceważenie obowiązków, które się

rozkłada na wiele organów, straszna lek

komyślność w szafowaniu nie swoim gro

szem na spekulacye i iuteresa pewnej ko

teryi. Czy i tu zamazywacze odegrają głó

wną rolę, ci, którzy więcej o desiufekcyi

osób, niż o sanacyi instytucyi myśleć przy

wykli ? Jesteśmy tak czuli na komplimenta

obcych; posłuchajmy, co ci obcy mówią o

tej sprawie, a bezwstydu chyba nie star

czy, aby wstyd stłumić i boleść.

Sejmowi możemy tylko radzić i życzyć

aby z rozwagą rzeczy roztrząsnął i z od

wagą wejrzał w głąb sprawy i w głębie

sumień jednych, bezsumienności drugich,

którzy kraj wtrącili w te męty i odmęty

nieszczęścia. Prawda nieszczęścia już się

ujawniła; kolej teraz na prawdę winy, która

jest ogromną i woła o kaźń i piętno. Nie

chajby nie dopuszczono, aby to piętno, które

się należy winnym, zaciążyło na całem spo

łeczeństwie, aby rana źle i pozornie zabli

źniona jątrzyła się przez lat szereg; niech

by pamiętano zarazem, że nie na to ma

się głos w radzie publicznej, aby obok de

ficytów materyalnych, pokrywać deficyty

moralne.

Emil Loubet.

Le president est mort, vive le president! Gło

wą Rzeczypospolitej francuskiej jest Emil Loubet.

Kim jest ten człowiek, który przed 48 godzinami

jechał z dworca St. Lazare do Wersalu wraz z in

nymi członkami kongresu, wszystkim równy, a

tem tylko różny, że w walizce wiózł zapewne trak,

aby jako jeden z głośno wymienianych kandyda

tów módz w razie wyboru zmienić toaletę — a

tego samego dnia jeszcze powracał do Paryża

witany bębnami i trąbami, eskortowany przez ki

rasyerów z powiewającemi kitami na hełmach,

powracał jako naczelnik potężnego państwa, jako

na lat siedm następca Ludwika XIV i Napoluona

równy cesarzom i królom Europy?

Kimjest? Nowym prezydentem—ale mimo to, to

nie... quelquun. Loubet pochodzi z Marsanne wde

partamencie Dróme, gdzie urodził się 31 grudnia

1838 r. Po ukończeniu studyów prawniczych od

dał się zawodowi adwokata, widocznie z powo

dzeniem, gdyż w dość krótkim czasie wybrany

został burmistrzem w Montćlimar. Okręg ten wy

słał go także w r. 1876 do Izby. Przemawiał nie

zbyt często i nie był zaliczany do wybitnych po

słów. Zabierał głos krótko i rozsądnie w spra

wach rzeczowych i fachowych. Zapała nigdy uie

wzbudzał ani hucznych oklasków nie zbierał; ce

niono natomiast jego pozytywne wiadomości i

praktyczną znajomość administracyi. Był praco

wity i użyteczny. W parlamencie francuskim, gdzie

więcej niż gdzieindziej, panuje dobry frazes, ma

’owniczy gest i zręczna szermierka słów, tacy po

słowie albo giną w szarej gromadzie — albo są

kandydatami na ministrów. Zależy to więcej od

szczęścia i przypadku, niż od zdolności i zasług.

Szczęśliwym dla Loubeta przypadkiem było to, że

od początkn zasiadał stale obok Sadi Carnota.

Zawiązała się ścisła przyjaźń, decydująca na

przyszłość.

Kiedy Carnot został prezydentem, zaraz przy

tworzeniu pierwszego gabinetu pamiętał o długo*

etnim koledze i Loni/et - grndnin 1887 r. wszedł

do gabinetu Tirarda, jako minister robót publi

cznych. W lutym 1892 roku, gdy po dymisyi

Freycineta złożenie nowego gabinetu napotykało

na dnże trudności, Carnot powołał znowu Loubeta,

który objął przewodnictwo i tekę spraw wewnętrz

nych. Urzędowanie miał cierniste. Wybuchł strejk

w Carmaux, z krwawemi bójkami i zamachami

dynamitowymi. Starał się łagodzić namiętności,

szczególniej gdy obrany został sędzią rozjemczym

między robotnikami a pracodawcami; nie okazał

jednak na energii, co tem więcej uwydatniało się

wskutek tego, że jako minister spraw wewnętrz

nych objął dziedzictwo żelaznego Constansa. -

Przeciągnął atoli byt gabinetu aż do wybuchu

skandalu panamskiego na pamiętnem posiedzeniu

Izby 28 listopada 1892 roku. Gdy wdwa miesiące

potem Brisson wystąpił z gwałtownem oskarże

niem ministra sprawiedliwości Riccarda podczas

dysknsyi nad zezwoleniem na urzędową obdukcyę

zwłok bar. Reinacha, Loubet zdobył się wówczas

na efektowną dymisyę i abdykacyę. Zerwawszy

się z ławy ministeryalnej, zawołał podniesionym

głosem: nWszystkie nasze zamiary i czyny są od

rana do nocy podejrzywane - oświadczam więc

i powtarzam: w takich okolicznościach żaden rząd

nie jest możliwy - niech rządzi, kto chce; ja

nie!tf I wytrwał w postanowienia. Był u steru

przez siedm burzliwych miesięcy; odtąd powrócił

do spokojnego życia w senacie, do którego nale

żal od rokn 1885. Od 16 stycznia 1896 r., jako

następca Challemel-Lacoura, piastował wysoką

godność prezydenta senatn, kierował obradami

dobrze, z uprzejmością, spokojem i biurokratyczną

ścisłością.

W Paryżu zawsze był uważany za polityka

nz prowincyi."

Kiedy postępował w zaszczytach,

dano mu złośliwy przydomek ,,orła z Montćli*

mart." Gdy w roku 1892 Carnot powierzył Lou

betowi misyę złożenia gabinetu, Figaro podając

jego sylwetkę, dodał sceptyczną uwagę, że trzeba

się spieszyć z charakterystyką tego ,męża chwili,11

gdyż ,,jutro już może zniknie on w tajemniczych

przepaściach polityki tych prezesów gabinetu, któ

rym nigdy nie powiodło się na czele gabinetu

stanąć." W kilka dni potem Figaro zamieścił na

stępujący wizerunek premiera: ,45 lat, mały,

graby, twarde, stojące włosy, broda krótko przy

strzyżona, jasne oczy; mówi przewlekle z prowin

cyonalnym akcentem. Uczciwy człowiek, mówią

wszyscy, którzy go znają; cichy człowiek, mówią

ci, którzy bywają w jego domu. Życie prowadzi

spokojne, zdała od teatrów i towarzyskiego ruchu.

Charakter z jednego odlewa, snrowy, nie mający

giętkości dyplomatycznej."

Trzy lata później, podczas wyboru prezydenta

w rokn 1895, omawiano jnż także kandydaturę

Loubeta, jako pierwszego z outsider’ów, mimo to

mógł wtedy jeden z dzienników pisać, że nz dzie

sięciu milionów francuskich wyborców znajdzie

się zaledwie dziesięć tysięcy takich, którzy

nazwisko to kiedykolwiek słyszeli". Po roku, gdy

Loubet obejmował przewodnictwo senatu, miał

une mauvaise presse. Od niepamiętnych czasów —

zaznaczały dzienniki — tak podrzędna osobistość

nie zasiadała na tak wysokim fotelu. Jeden z ży

czliwszych sprawozdawców pisał: ,Na kierownika

obrad senatu p. Lonbet nie jest nieodpowiedni

Jest to niski, zażywny pan, około pięćdziesiątki,

z krótką, siwiejącą brodą i łagodnem obejściem.

Łatwy uśmiech i pojednawczość są w urzędowa

niu jego najsilniejszą bronią. Dodać trzeba prostą,

poczciwą wymowę, którą możnaby porównać do

wymowy dobrego ojca rodziny, a poza którą kryje

się dość zoaczny zasób cbytrości, zapewniający

w spokojnych czasach niejeden sukces. Na bu

rzliwe chwile p. Loubet nie dorasta miary męża

stanu. Na Luksemburg wystarcza jego indywidu

alność i zdolność11.

Takim ma być nowy prezydent —i dlatego zo

stał wybrany. Wyszedł z urny w Wersalu uie

dlatego, co zrobił, lecz dlatego, czego nie robił.

Platformą wyborczą była niewątpliwie sprawa

Dreyfusa, walka między oportnnistami republi

kańskimi, a tak zw. nacyonalistami. Lonbet

w sprawie procesu nie zabierał nigdy głosu,

choćby z tego powodu, że był w tym czasie pre

zydentem senatu, kierownikiem obrad, a nie

mówcą i polemistą. Posiada więc pozory bezstron

ności. Z drugiej strony jest on kością z kości

obozn ,,republikańskiej koncentracyi", pochodzi

z tego pokolenia, które wykształciło się za Gam

betty i które dotychczas jest faktycznie u steru,

mimo1 że ma na snmieniu kompromitacyę w skan

dalu panamskim.

Jestto partya liberalnego, kapitalistycznego o

portunizmn. Likwidacyę tej partyi można przewi

dywać w zbliżającej się przyszłości; dziś jeszcze

ta godzina nie wybiła. Dziś to stronnictwo ma

jeszcze siłę przeprowadzić swojego kandydata, a

na kandydata wybrało Loubeta, gdyż ten ani re

wolucyi nie wywoła, ani zmiany nie poprze, a pia

stując obecnie godność prezydenta senatn, jako

prezydent rzeczypospolitej posuwa się tylko o je

dną rangę wyżej w hierarchii republikańskich do

stojeństw.

Wybór prezydenta Rzeczypospolitej

francuskiej.

Konstytucya postanawia, że wybór nowego pre

zydenta dokonany ma być natychmiast po śmierci

iub ustąpieniu poprzednika. We czwartek zakoń

czył życie Feliks Faure; na sobotę godz. 1 zwo

łano wyborczy kongres, składający się z człon

ków Izby poselskiej i senatu. Wybór odbywa się

w Wersalu. Królewskie miasto, stare, spokojne,

zmienia na jeden dzień fizyognomię. — Z Paryża

napływają politycy, dziennikarze, publiczność; -

przywożą gwar, ruch, gorączkę. Pociągi pomno

żone kursują między paryskim dworcem St. La

zar a Wersalem od wczesnego rana. Przy torze

co 200 metrów stoi szyldwach. W Wersalu plac

przed zamkiem obstawiony wojskiem i wzmocnio

ną policyą. Do parku przepuszczani są tylko ci,

którzy posiadają kartę wstępu. Od rana restaura

cye pełne. — Politycy gromadzą się ua śniadanie

w wytwornym nHótel des Reservoirs", w sali, de

korowanej stylowo według staro-francuskich wzo

rów. Dużo podniecenia, rozpraw, zakładów; dużo

także dam, żon posłów i senatorów, które mają

zająć galerye.

Przed godziną l-szą wszyscy dążą do pawilonu

d’Orlćans na lewem skrzydle zamku, w którym

znajduje się ogromna sala wyborcza. — Sala ta,

w formie równoległoboku, czyni wspaniałe wraże

nie Światło pada z góry, przez szyby, ujęte wzło

cone ramy; świecą także zgrabne, marmurowe ko

lumny, podpierające galeryę. Tłem wyniosłej try

bnuy prezydyalnej jest duży obraz, przedstawia

jąey zgromadzenie Stanów jeneralnych. Konser

wator pałacu spieszyć się mnsiał z przygotowa

niami. Przez cały dzień i noc pracowano pilnie,

aby uporządkować salę, nie używaną od ostatnie

go wyboru.

—

Sprowadzony zegarmistrz puścił

w ruch dwa zegary nad trybuną prezydyalną, sto

jące cicho od czterech lat. Założono także nowe

druty elektryczne, aby w razie zakłócenia spo

kojn można było dać sygnał alarmowy. Boczne

apartamenta również odświeżone.

—

Ustawiono

w nieb bufet, zaopatrzony w stosy przekąsek i

flaszek likiem. Zwolna zajmują senatorowie i po

słowie czerwone fotele. Na galeryi wiele strojnych

pań. W loży dyplomatycznej ambasadorowie: wło

ski, rosyjski i szwajcarski, przedstawiciel amba

sady niemieckiej i członkowie nuncyatnry papie

skiej. Wzbija się głuchy szum żywej konwersa

cyi. Gestykulacye stają się żywsze; wszystkich

opanowuje podniecenie, bo wskazówki zbliżają

się już do godz. 1-szej.

Otwierają się małe drzwi w głębi poza try

buną przewodniczącego i ukazuje się Lonbet, któ

ry, jako prezydent senatn, obejmuje przewodni

ctwo zgromadzenia. Wybuchają długie, demon

stracyjne oklaski i okrzyki: ,,Niech żyje Rzecz

pospolita!11Jest to horoskop wybora: Lonbet wita

ny jest jako kandydat, posiadający prawdopo

dobną, dość widoczną większość. Przeciw tej ma

nifestacyi protestują nacyonaliści. Monarchista

Baudry d’Asson rzuca obelżywe słowa przeciw

Rzeczypospolitej. Wszczyna się wrzawa, wśród

której nie słychać przewodniczącego, który zała

twia wstępne formalności, odczytuje artykuły kon

stytncyi o wyborze prezydenta i ogłasza, że kon

gres ma przystąpić do głosowania. Wybór odby

wa się w ten sposób, że prezydent wyciąga z zam

kniętej kasetki literę, od której ma zacząć się wy

woływanie nazwisk. Wyciągniętą literę umiesz

czają huissierzy na tablicy pod trybuną i odczy

tują głośno listę wyborców. Wywołaui wstępują

kolejno na stopnie po lewej, a odchodzą po pra

wej stronie, rzuciwszy do jednej urny, stojącej

na trybunie mówców, kartkę wyborczą, a do dru

giej markę obecności dla kontroli. Głosowanie

musi być wykonane osobiście. Zastępcy są wy

kluczeni.

Wywoływanie nazwisk rozpoczyna się literą D.

Jeden z antysemitów woła zaraz: ,,Czytaj pan:

Dreyfus!" Powstaje krótki zamęt i krzyk. Prezy

dent prosi o spokój, na co antysemita Lesies

woła: nNiech pan milczy! Pan jesteś prezyden

tem panamistów!" Jeden z pierwszych staje na

trybunie Deroulóde, bez kartki, a zwróciwszy

do prezydenta, mówi: nNie będę głosował, gdyż

tylko cały naród powinien wybierać prezydenta!11

Prezydent Loubet oświadcza, iż Deroulóde nie

ma prawa przemawiać. Na to woła Deroulóde

trzykrotnie: ,,Pan jesteś panamistą!" Wszczyna

się dłuższy dyalog między Loubetem a Derou

lćdem. nCzy możesz pan temu zaprzeczyć — woła

Dćroulćde — co o panu dziś rano powiedział

Qnesnay de Beaurepaire?" Lonbet: ,,Nie odpo

wiadam panu." Deroulóde: ,Dobrze, w takim

razie mam prawo nazwać pana panamistą.11Wkoń

cu dwaj woźni zbliżają się ku trybunie, którą

Deroulóde wśród hałasu ostatecznie opuszcza.

Deschanel witany jest oklaskami. Drumonta

przyjęto wrzawą, w której mięszają się sykania

z oklaskami. Drumont woła: ,Precz z żydami"

i oddaje kartkę głosowania. Anarchista Sebastyan

Faure obrzuca obelgami Drumonta, na któie od

powiadają z innej strony okrzyki: ,,Precz z anar

chią!"

Podczas dalszego odczytywania nazwisk, nie

wywołano Loubeta, gdyż prezydent nie głosuje.

Mćline, witany okłaskami przez licznych zwolen

ników, kroczy powoli ku trybunie i trzyma wręku

kartkę z nazwiskiem Loubeta. Skoro wywieszono

literę Q, woła galerya : rQuesnay de Beaurepaire!",

a gdy prezydent oświadcza, że niema członka

kongresu, którego nazwisko rozpoczynałoby się

od litery Q, odzywają się głosy: ,,Bogu dzięki".

Baudry d’Asson, oddając swą kartkę, woła:

,,Niech żyje król!" Monarchista Cunćo d’Ornano

wznosi okrzyk: ,Niech żyje cesarz!" Ukazanie

się Freycineta, Dupuy’ego i Brissona nie wywie

rażywszego wrażenia. Murzyna Legitimusa z Gwa

delupy oklaskują socyaliści dla idei równości.

Powtarzają, że konserwatywny senator Prevost

de Launay, oddawszy głos, zwrócił się do Lou

beta ze słowami: ,,Żegnam pana już dzisiaj, mnie

bowiem nie zobaczysz pan w pałacu Elizejskim,

bo pan jesteś Dreyfussardem!*1 Głosowanie trwało

półtorej godziny. Pół godziny przeciąga się jesz

cze wywoływanie tych, którzy się spóźnili. Ogo

dzinie 3 prezydent przerywa posiedzenie_dla do

konania skrutynium.

Pauza. Senatorowie, deputowani, dziennikarze

gromadzą się wdługiej galeryi t, zw. de Tombaux,

ozdobionej pomnikami bistorycznych mężów i ko

biet. Wszyscy przewidują wybór Loubeta. Mimo

to z gorączkowym pośpiechem zapełnia się sala

na znak dzwonków. Ukazuje się wiceprezydent

senatu Franck-Chauveau. Znak to, że Loubet nie

cbce obwieszczać własnego wyboru. Wiceprezydent

oświadcza sucho i krótko: ,,Przy dopieroco

dokonanem głosowaniu na prezydenta Rzeczypo

spolitej francuskiej oddano 824 głosy. Absolutna

większość wynosi 413 głosów. Prezydent senatu

Loubet otrzymał 483 głosy, dep. Mćline 291, a

80 głosów jest rozstrzelonych. (Glosy: Kto otrzy

mał te glosy? Wymienić nazwiska!) Emil Lou

bet obrany jest zatem prezydentem11

Rozlegają się okrzyki: ,Niech żyje Rzeczpospo

lita! Niech żyje Loubet!" Nacyonaliści wołają:

,,Artou! Arton!" ,,Panama! Panama!" Przewód* (

niczący kładzie kres demonstracyi, oświadczając:

nPosiedzenie jest zamknięte!"

Loubeta nie było wsali. Uprzedzony o wyniku

skrutynium przed jego ogłoszeniem, udał się do

bocznych apartamentów dla przywdziania fraka.

Zaraz rozpoczęło się składanie powinszować i ży

ezeń. — Na życzenia Francka Chauvala, złożone

w imieniu senatn, odparł Lonbet, że ,,staraniem

jego będzie przywrócić łączność republikanów, za

mąconą ostatnimi wypadkami." To samo powtó

rzył prezydentowi Izby Deschanelowi. Prezesowi

ministrów Dupny’emu odpowiedział, że ,,liczy na

poparcie gabinetu."

Powrót do Paryża odbył się wśród dość hała

śliwych demonstracyj. — Na wielkiem podwórza

zamku wersalskiego oczekiwała galowa, staro

świecka karoca, otoczona eskortą kirasyerów. —

Kiedy pojawił się nowy prezydent, zagrali konni

trębacze i uderzono w bębny. Od zamka do dwor

ca wersalskiego utworzyło wojsko szpaler. Loubet

postanowił jechać koleją, podobnie jak Faure,

podczas gdy Carnot i Casimir Perier odbywali

drogę do Paryża powozem. Podczas przejazdu na

dworzec, Loubeta i siedzącego po lewym jego

boku Dnpny’ego przyjmowano przeważnie okrzy

kami: Vive l’armee! Panama! — Demonstracye

wystąpiły wwiększych,rozmiarach podczas wjazdu

do Paryża. Przed dworcem St. Lazare zebrały się

tysiączue tłumy, z obecności bowiem honorowej

eskorty dragonów poznano, że nowy prezydent

przybędzie koleją. Około godziny 5 nadszedł po

ciąg z wagonami, zdobnymi tarczą rzeczypospoli

tej. Loubet ndał się najprzód do pałacn Elizej

skiego, aby złożyć wizytę pani Faure. Wizyta

trwała 10 minnt; następnie odjechał do pałacu

ministerstwa spraw zagranicznych. — Na ulicach

przeważały okrzyki: nDemission! Precz z panami

stą! Precz z Loubetem! Niech żyje armia!" Akom

paniowały gwizdawki. Demonstracyę tę osłabiały

liczne, a chwilami gromkie okrzyki: Vive Loubet!

Prezydent zachował spokój. Widocznem jednak

jest już teraz, że nacyonaliści i antysemici roz

poczną silną agitacyę przeciwko nowo-obranemu

prezydentowi. Zaburzeń nie było żadnych. Are

sztowano zaledwie kilkn demonstrantów. Loubet

zamieszka na razie w ministerstwie spraw zagra

nicznych przy Quai d’Orsay, gdzie zainstaluje się

prowizorycznie, nie chcąc w obecnych smutnych

okolicznościach wprowadzać się do pałacu Elizej

skiego. Na Quai d’Orsay batalion piechoty oddał

elektowi honory wojskowe, a kapela pułkowa

zaintonowała ,,Marsyliankę".

Na ulicach do późnej nocy panowało niezwykło

ożywienie, powiększone okrzykami kamelotów,

sprzedających nadzwyczajne wydania dzienników.

Do godziny 2 w nocy przeciągali mauifestanci

ulice, zapowiadając walkę przeciwko prezydento

wi. W Cafć de princes odbyło się późną nocą ze

branie, na którem przemawiał Coppóe, sławiąc

Deroulćda, jako bohatera. Sytuacya jest taką —

rzekł — iż znajdujemy się może w przededniu

bitwy. —Następnie publicznie uściskał Deroulćda,

co wywołało, rozumie się, powszechny entuzyazm.

Po północy około 2.000 ludzi poszło do Palais

Luxenburg, demonstrując przeciwko prezydentowi.

Liga patryotyczna francuska, której honorowym

prezydentem jest Coppće, wydać chce manifest

z protestem przeciwko wyborowi Loubeta.

Paryż 19 latego. Na drugi dzień po wyborze

(w niedzielę) powtórzyły się wieczorem luźne mani

festacye. Z drugiej strony nadchodzą ze wszystkich

stron Francyi dla nowego prezydenta powinszo

wania. P atrie dowiaduje się, jak twierdzi, wprost

od p. Dupuy, że rząd starać się będzie pozyskać

senat dla ustawy rewizyjnej, nie akceptując ża

dnej poprawy. — Gabinet znajduje się pod tym

względem w, zupełnem porozumieniu z prezy

dentem.

—

Żadnych poważniejszych zajść nie

było. — Publiczność zachowała się wogóle spo

kojnie. — Około godziny kwadrans na dwuna

stą w nocy bulwar Montmartre opróżniony został

z ciekawej publiczności, a gwardya republikańska

i ajenci bezpieczeństwa publicznego utworzyli kor

don. Aresztowano wiele osób, a między innemi

hr. Ban’ego, którego wszakże niebawem uwolnio

no. Z aresztowanych za wieczorne manifestacye

pozbawiono wolności osobistej 150 osób. Dzien

niki, przeciwne rewizyi procesu Dreyfusa, zarzu

cają prezydentowi Loubetowi, iż wybrany został

przez obrońców Dreyfusa; przypominają też za

chowanie się jego w sprawie Panamy oraz przy

pisują mu bardzo mierne zdolności. Lemaitre i

Beaurepaire występują bardzo gwałtownie prze

ciwko Loubetowi w Echo de P aris\ toż samo czyni

Coppće w artykule, zamieszczonym w Gaulois.—

Dzienniki, przychylne rewizyi procesu Dreyfusa,

dziwią się bardzo napaściom, skierowanym prze

ciwko nowemu prezydentowi i zaznaczają, iż wy

bór jego jest czysto republikańskim. Alatin za

znacza, iż Loubet przedstawia wolę kraju, żąda

»***to,wi«»or.m.

. m , m ..c,».......... ............ t% nci , d,

^ PiS^icsarnsJi!S%

Prenumerata wynosi:

W m i e j s c u .................................................

na cały rok na kwartał na 1 miesiąc

Poczt* w państwie austryackiem

..................................

J?v

kor

8 kor- 60 hal

nirnnifti,kiprr,

kor-12kor.5kor.—

B. . ao Włoch, Fran cyi, Anglii*, Belgii,*Szwajca’ryi, iur- ^

14k°r- 5k°r’ 60hal’

c?i i innych państw, należących do związku pocztowego

64 kor

16 kor

6kor -

PrzyJmuJe się tylko od 1 do ostatniego dnia w miesiącu’ -

Łlstv z

d?Admińistracyi ^z a s u °w P ą k o w i e umeratę i ogłoszenia (inseraty) uprasza się nadsyłać franco

nooztowei

TaltAm

fnsty reklam acyjne meopieczetowane nie podlegają opłacie

pocztowej. - U stów mefrankowanych nie przyjmuje się -Rękojksmól nadsyłanych nie zwra(i się

1 of 10 • Strona 1

Mirador viewer

Czas.

Description

Structure

Similar

Error 404 - MBC

trans "Nie znaleziono strony" %}

Mirador viewer

Description

Structure

Similar

Error 404 - MBC

trans "Nie znaleziono strony" %}

Download file

Download file

Deleting a comment

Advanced search

Suggest correction