Mirador viewer

Czas.

Annotations

Showing 695 annotations

Adding notes only for logged in users

Filtering

Ner 206.

Kraków, Sobota 10 Września 1898.

Rocznik LI.

CZAS

Prenumeratę przyjmują:

Administracya Czasu w H rskowle i urzędy pocztowe. Miejscową prenumeratę księgarnia

S. A. Krzyżanowskiego, handel Karlińskiego, Mańkowskiej w Sukiennicach, handel Kretschmera,

biuro dzienników Uopcasa i Salomonowej, główna trafika. - O gro M z e nl a przyjmuje się za opłata

od miejsca wiersza drobnym drukiem za pierwszy raz 10 cnt., za każdy następny po 5 *ent,., układ

tabelaryczny, cyfrowy, skomplikowany pierwszy raz po 20 et., n astępny po 5 ct.

—

Msdesłsne (na

3 stronio) od miejsca wiersza drnkiem drobnym po 30 cnt. za każdy raz.

—

Oąłoszenln i prenn

meratę przyjmują: we Lwowie biura dzienników L. Plohna, A. Olszewskiego, centr. biuro ogłoszeń

ul. Kopernika I. li; w Paryżu wyłącznie p. Adam rue de Varenne 38, (prenumeratę p. W . Raczkowski

Oourbevoi pod Paryżem rue du Chemin de fer 44); w W iedniu Baasenstein 4 Vogler (także

w Hamburgu, Frankfurcie n. M. Berlinie, Lipsku, Bazylei i Wrocławiu), A. Oppelik, R. Mosse (także

w Berlinie, Hamburgu, Monachium i Norymberdze), H. Schalek, M

Dukes, J. Danneherg, H. Fried

(tylko prenumeratę H. Gołdschmid 4 Comp.); w Frankfurcie n. JT G. L

Daube 4 Comp.

Za każdą zmianę adresu dopłaca się 20 ct.

Kraków 9 września.

W przededniu zebrania Rady państwa,

dziennik Ruślan ogłasza odezwę ,,do po

słów ruskich.11 Już sam adres trochę dzi

wny, bo nie bywa to w zwyczaju dzienni

karskim , aby organ pewnego stronnictwa

lub g rupy posłów, do tychże posłów adre

sował odezwy, kiedy jego zadaniem jest

właśnie w ich imieniu przemawiać. Treść

odezwy przypomina stare nawyknienie po

wtarzania skarg choćby błahych, a zwraca

je do większości parlamentarnej, do władz

rządowych i Sejmu galicyjskiego.

Gdy się zważy, że otwierająca się Rada

państwa nie będzie mogła roztrząsać podo

bnych zażaleń, że będzie to nowa ogniowa

próba dwóch obozów autonomicznej wię

kszości z konfederacyą niemieckiej lewicy,

przyznać należy, że autorowie odezwy nie

właściwą wyb rali chwilę.

Wiadomo, że grupa posłów ruskich we

szła w związek posłów słowiańskich o na

zwie ,,chrześciańsko-narodowych" i tem sa

mem zerwała z tą smutną tradycyą, gdy

posłowie ruscy szli na ogonie niemieckiej,

centralistycznej lewicy. Zwrot ten zapisać

należy na chlubę tego grona posłów ru

skich, których Ruślan jest organem.

W obozie prawicy z większością słowiań

ską a kierunkiem autonomicznym, posłowie

ruscy znajdują się na właściwem miejscu,

ratują godność sprawy, jaką reprezentują.

Wnioskować stąd należy, że minęły czasy,

kiedy posłowie ruscy szli na służbę i szu

kali protekcyi żywiołów, wrogich ludom

słowiańskim, równie jak zasadom i intere

som autonomicznym.

Cóż, kiedy znów odzywa się w Ruślanie

dawny nałóg do ciągłych skarg i narze

kań — i ten gorszy jeszcze obyczaj, jaki

powstał w parlamentarnem życiu austrya

ckiem ustawicznego targu i żądania zapłaty

za każdy krok i każde wotum, lub też oby

czaj licytowania się stronnictw wobec opi

n ii, i wyborców.

Świeżo z obozu tak zwanej konsolidacyi

narodowej, a właściwie z obozu moskalofi

lów i malkontentów wyszedł adres do hr.

Thuna z szeregiem grawaminów i dezyde

tów, jak najdalej sięgających. Więc i umiar

kowany i pojednawczy Ruślan choć ten

adres świeżo potępiał ja ko bezcelową ma

nifestacyę, spieszy ua tę licytaoyę, spisuje

rozliczne żale i woła o żołd i wynagrodze

nie za to, że posłowie ruscy należą do pra

wicy, że głosowali za adresem większości

parlamentarnej i za swe wota w Sejmie o

odnowienie Wawelu i założenie szkoły pol

skiej w Białej.

Czy nie było wzajemności? i jakie k rzyw

dy wymienia Ruślan? Co do wniosków o

kasach Reifeisena i spółkach gospodar

czych, to są dwie kwestye ekonomiczno

społeczne zarówno obchodzące kraj cały

bez różnicy narodowości — i z naszej stro

ny przyznajemy zasługę inicyatywy posłów

ruskich, żałujemy, że nie znalazła w Sej-j

mie poparcia; lecz odrzucenie tych wnio

sków w żadnym razie na karb krzywd na

rodu ruskiego iść nie może — wszak w ka

sach zaliczkowych i kółkach rolniczych za

równo ludność ruska, jak polska znajduje

uwzględnienie i poparcie.

—

Chodzi więc

tylko o inny system, czy inną nazwę tej

samej rzeczy, która już istnieje — a dwóch

organizacyj, czy to finansowych, czy rolni

czych tw orzyć obok siebie byłoby niełatwo.

Wniosek językow y p. Wachnianina znalazł

częściowe załatwienie w rezolucyi sejmo

wej, a wykonanie w rozporządzeniach Na

miestnictwa. Nadpisy ruskie na urzędach

sądowych, urzędach skarbowych, pocztach

i kolejach żelaznych wszędzie już zapro

wadzone — a odezwa przytacza kilka miej

scowości, gdzie się to jeszcze nie stało.

Napisy, to drobiazgi — następuje naj

ważniejsza kwestya szkolna. W ciągu osta

tnich kilku lat Sejm uchwalił zaprowadze

nie gimnazyum ruskiego w Przemyślu, w K o

łomyi i paralelek w Tarnopolu. Były to

ofiary hojne, daleko sięgające, a nawef

przechodzące właściwą potrzebę. Rozwój

inteligencyi ruskiej nie idzie w tak spie

sznym tempie, ani odrębność cywilizacyjna

nie rozwija się tak silnie, aby domagać

się mogła coraz to nowych dla siebie

ognisk.

Od wieków na Rusi odbywał się podwój

ny proces: u góry i w średnich warstwach

przewaga polskości — u dołu, wśród ludu

zniszczenie osad polskich. Dziś wśród in

teligencyi powiększa sję przedział dwóch

narodowości, a przedział ten wyprzedza je

szcze duch ustępstw ze strony większości

sejmowej polskiej w nowych szkołach, śre

dnich o wykładzie ruskim.

Zruszczenie napływu ludności polskiej

odbywa się nader szybko, a środkiem tu

wielce pomocnym jest szkoła ludowa, prze

ważnie od Sanu, ruska. K ra j nasz nie da

się podzielić na sfery odrębne, zarówno cy

wilizacyjnie, jak enografieznie. Ciągłe u

8tępstwa w kw estyi szkolnej większości sej

mowej, ścisła równorzędność władz szkol

nych wobec obu narodowości zmniejsza

ustawicznie status quo, czyli obecny stan

posiadania na niekorzyść polskości. Zanika

w krótkim czasie napływ polskiej ludności

wobec ludu ruskiegu i zacierają się ślady

dawnych osad mazurskich.

Separatyzm w szkołach średnich pomnaża

spiesznie zastęp inteligencyi ruskiej z ży

wiołów, które wczoraj jeszcze różnicy na

rodowej nie odczuwały.

Zaiste, jeśli nie robimy za wiele, to nie

za mało w tym kierunku ofiar na polu

szkolnictwa — oby tylko te ofiary jednały

nam mir i uznanie. Zbyt wiele krzywd i

ucisku doznają Polacy od niemieckiej i ro

syjskiej szkoły— to też wobec Rusi czynią

ciągłe ustępstwa w myśl zasady: ,,nie czyń

drugiemu, co tobie niemiło."

Choć uznania i miru nie doznajemy -

przyznajemy chętnie, że stronnictwo, któ

rego Ruślan jest organem, uratowało w par

lamencie godność sprawy ruskiej, gdy nie

przeszło pod jarzmo kaudyjskie protekcyi

niemieckiej i połączyło się z autonomiczną

prawicą. Stronnictwo to i wewnątrz kraju

uzyska przewagę, jeśli chronić się będzie

licytacyi w grawaminach i postulatach. *

—

W licytacyi takiej zwycięża zawsze na

miętność i skrajność.

Czasy przewagi moskalofilów minęły, choć

pozostały liczne tego obozu odłamy. Ich

dawnem ogniskiem był św. Jur. Zasługą to

zmarłego Metropolity, że tę piękną świąty

nię oczyścił z jej smutnych tradycyi. Gdy

od św. Jura już nie płyną z góry dążenia,

wiodące ku północy — gdy tam, przy

zmianie na stolicy metropolitalnej, ży

cie duchowne wolne od wszelkiej poli

tycznej przymieszki, znów, — jak spo

dziewać się należy — dozna wzmocnienia,

moskalofilizm utraci swój punkt oparcia.

Radykalizm natomiast u dołu się wzmaga

w przerażających rozmiarach, ale też w y

wołuje pewną reakcyę w o pinii, budząc

obawy bezwyznaniowości wśród znacznej

części kleru. Do ludu ruskiego podniety

te jeszcze nie docierają, choć w tym kie

runku nie brak zachodów i starań.

W takich warunkach, jeśli grupa posłów

ruskich dotrwa w związku prawicy, -

w kraju unikać będzie czczej agitacyi, —

jeśli nie pójdzie za ostatnią odezwą Ru -

ślana, coraz więcej zdobywać może gruntu

pod nogami i stanie się prawdziwą kon

solidacyą zdrowych i umiarkowanych ży

wiołów ruskich.

Korespondencya ,,Czasu"

W iedoń 9 września.

(Telefonem).

Jak donoszą z Pragi, zwołane zostało na nie

dzielę 18 b. m. zgro m adz enie c zeskich posłów do

Sejmu i Rady państwa. Zgromadzenie obradować

będzie nad sytuacyą parlamentarną i poweźmie u

chwałę co do stanowiska, jakie zająć ma parla

m en tar ny czeski klub w najbliższej sesyi.

Kierownictwo czeskiej partyi wydało wczoraj

n astępującą inform acyę: ,,Przeszło trzy tygodnie

trwające i świat polityczny w nieustannem naprę

żeniu utrzym ujące konferencye obu rządów, za

kończyły się według urzędowego komunikatu tyl

ko tem, iż gabinet hr. Thuna zdecydował się zwo

łać znowu Radę państwa na 26 b. m. Już ta oko

liczność, iż przedmiotem narad rządów było także

pytanie, czy Rada państwa ponownie ma być zwo

łaną i że około tej formalnej kwestyi obracała się

walka obu gabinetów, ma niewątpliwie polityczne

znaczenie, gdyż jest to bardzo charakterystycznem

dla ocenienia publicznych stosunków, iż właśnie

rząd austryacki opierał się zwołaniu wiedeńskiego

parlamentu dla załatwienia obecnie najważniejszej

sprawy państwa, t. j. austro-węgierskiej ugody.

Fakt, iż Rada państwa obecnie ponownie zwo

łaną została , uważanym jest przeważnie za zwy

cięstwo Węgrów, a specyalnie barona Banffego,

który przy zwołaniu Rady pań stw a obstawał. Ale

zdaje nam się, iż to zapatrywanie nie jest zupeł

nie słu szne i że chodzi tu raczej tylko o formę,

aby węgierski prezydent ministrów, który w pa r

lamencie publicznie oświadczył, iż ugoda może

być przeprowadzoną tylko na drodze parlamen

tarnej , m ógł wobec w ęgierskiej opozycyi powołać

się na to, iż w tej sprawie robił wszystko, aby

z danego słowa się wywiązać. Zdaje się przeto,

iż zwołanie parlamentu ma tylko to formalne zna

cznie i że pozostanie bezskutecznem. Rząd wpraw

dzie stosownie do swoich oświadczeń przedłoży

parlam entowi projekty ugodowe w swoim czasie

przez hr. Badeniego przygotowane i wezwie par

lament do ich załatwienia. Niema jedn ak nadziei,

iż do załatwienia p rzyjdzie, gdyż niemiecka opo

zycya już dziś zapowiada, że nie zadowalnia się

nawet zniesieniem rozporządzeń językowych, lecz

żąda kodyfikacyi niemieckiego języka państwowe

go i że w innym razie do parlamentarnych roz

praw nie dopuści. W obec t akieg o oporu ze strony

Niemców, nie byłaby także prawica skłonną do

przyjęcia projektów ugod owych bez zmiany. Nie

ulega jednak wątpliwości, iż przez korzystne po

prawki, któreby parlam ent uchwalił, mógłby być

uchylony szereg szkód, które w pierwotnych pro

jektach zagrażają naszej połowie monarchii.

Błędnem jest przeto przypuszczenie, że przy

tem zwołaniu Rady państw a chodzi tylko o nowy

dowód, stwierdzający, że parlament wiedeński nie

jest zdolnym do spokojnej pracy, lecz raczej cho

dzi o to, aby Koronie zachować wolną rękę przy

rozstrzyganiu sprzecznych interesów obu połów

państwa.

Z tego powodu ten rezultat w rozwiązaniu prze

silenia, w jak ie m się obecnie z najduje A ustrya ,

nie odpow iada wcale oczekiwaniom, jakie ze wszech

stron do tego przesilenia przywiązywano , gdyż

jasną jest rzeczą, iż nie chodzi tu o zasadnicze

rozwiązanie, lecz o formę, w jakiej objęte ugodą

stosunki obu połów państwa mogą być uregu

lowane.

Z wielu stron żalono się w prasie na to, iż cze

scy posłowie bezczynnie p rzypatryw ali się tej w al

ce, jaka prowadzoną była w Ischl, Budapeszcie i

Wiedniu i że nie stali na straży naszych narodo

wych i politycznych interesów. T ak jednak nie

jest. Czescy posłowie śledzili uważnie w ypadki

ostatnich tygod ni. Starali się oni o to usilnie, aby

szkodliwe dla naszego narodu projekty niemiec

kiej opozycyi zostały udaremnione. Czescy posło

wie w kompetentnem miejscu wyraźnie oświad

czyli, iż nie ścierpią żadnego kroku, który sprze

ciwia się interesom czeskiego narodu, że wszel

kiej tego rod zaju próbie w sposób najbard ziej

stanowczy opierać się będą i wyciągną z tego

wszelkie kousekwencye.

Z tego też powodu o odw ołaniu lub mody

fikacyi rozporządzeń językow ych mo

wy być nie może, jak w ogóle wszelkie

uregulowanie kwestyi językowej bez

zgodzenia się na nie posłów czeskich

jest wy klucz onem. Austrya w przeciwnym

razie wystawiłaby się na najostrzejszą walkę z na

rod em czeskim .

Czescy posłowie nie zaniedbali też postarać się

o to, aby żadna ustawa językowa według pro

jektów hr. Thuna nie była wydaną na podstawie

§ 14 i obstają stanowczo przy tem, iż prawne

uregulowanie kwestyi językowej w królestwie

czeskiem przy sług uje w yłącznie tylko sejmowi.

Nie ulega wątpliwości, iż zbliżająca się sesya

parlamentarna nakłada na czeskich posłów nader

trudne zadanie. Ich obowiązkiem jest — nie szko

dząc narodowym interesom i nie dopomagając do

zwycięstw a niemieckiej obstrukcyi - jed n ak po

stępować tak, aby ostateczne uporządkowanie obe

cnych stosunków zadowoliło czeski na ród, który

słusznie zaczyna być już niecierpliwym. Natural

nie błądziłby, ktoby sądził, iż czeskich posłów

opanow ał pewien brak odwagi. Możemy przeci

wnie społe czeństwo czeskie z apew nić, iż czescy

posłowie wszyscy bez różnicy przygotow a ni są n a

wszelką walkę. Zapowiedziana konferencya posłów

poweźmie niewątpliwie uchwały, które odpowia

dać b ędą zarówno interesom, hono rowi i pow ażnemu

stanowisku narodu, jak i trudnościom obecnej

sytuacyi" .

Jak donoszą z Marburga, Słoweńcy zupełnie

przyłączyli się do hasła, w ydanego ze strony pol

skiej i czeskiej w sp raw ie austro-węgierskiej ugo

dy. Najprzód jiberaluy ich o rg an lublański, a ob e

cnie także Sildsteierische Post ogłasza artykuł o

sytuacyi, którego autorem jest widocznie poseł

Dr Berks. Artykuł ten, przytoczywszy znaną enun

cyacyę Czasu, pisze: ,,Możemy ze stanowiska kon

serw atyw nych Słoweńców wypowiedzieć tylko zu

pełną zgodę na te jasne i trafne wywody pol

skiego organu. Wprawdzie pamiętamy o tem, że

m amy do załatw ienia jeszcze niejed en rach un ek

z rządem i nie m amy powodu zamilczać, iż poło

żenie słow eńskiego narodu nie jest tego rodzaju,

abyśm y z e ntu zya zm em mogli bronić intencyj

rządu. Ale Słoweńcy i ich parlam entarna repre

zentacya od dawna przywykli do tego, iż w wa

żnych spraw ach państw ow ych umieją usunąć na

bok sw oje życzenia i potrzebie pań stw a czynić

zadość nawet wtedy, jeśli ich uprawnione aspira

c ye nie zostały zupełnie zaspok ojone. Jeśli daw n a

niemiecka ,,partya państwowa" demonstracyjnie

zaznacza, iż nie chce już być partyą państwow ą,

n atenc zas my Słowianie chcemy okazać, iż znamy

nasze obowiązki wobec K orony i monarchii. Chwila

dla tej próby nadeszła, a nasze stanowisko w tej

poważnej chwili w skazuje nam nasz patryotyzm,

nasza rozwaga i umiarkowanie. Cesarz i państwo

mogą na nas liczyć".

Ze Sejmu węgierskiego.

Metoda obstrukcyjna z tak niezwykłem powo

dzeniem praktykowana w parlamencie austryackim,

znalazła także podatny grunt w Izbie poselskiej

sejmu w ęgierskiego. Zaraz po zebraniu się Izby,

przedłożył prezydent gabinetu baron Banffy

wniosek, ustalający porządek dzienny dia kiiku

najbliższych posiedzeń Izby. Hr. A pp o nyi, oraz

przywódcy skrajnej lewicy, oświadczyli, że nie

zgodzą się na ustalenie porządku dziennego, aż

pokąd rząd nie wyjawi dokładnie swoich zamia

rów w sprawie ugody. Po tem oświadczeniu po

w stał baron Banffy i wyłuszczył stanowisko

rządu wobec ugody o tyle, o ile w obecnem sta

dyum sprawy, to jest przed zebraniem się parla

mentu austryackiego, wyłuszezyć mógł. Te wy

wody barona Banffego nie zadow oliły opozycyi,

która żąda szczegółowych wyjaśnień w spraw ie

ugody. Całe też posiedzenie Izby we środę za

pełoione było dyskusyą nobstrukcyjną" nad usta

leniem porządku dziennego i zakończyło się bez

pow zięcia uchwały.

Poseł Ferdynand H oranszky oświadczył, iż

partya narodowa wyczerpie wszelkie środki, re

gulaminem dozwolone, aby rząd zmusić do kate

gorycznego wyjaśnienia planów na wypadek, je

śliby parlament austryacki okazał się niezdolnym

do pracy. Poseł Geza Polony i zawołał: I tu

będzie obstrukcyą! a poseł Stefan Rakovszky

groził, iż opozycya nie dopuści do rozpraw, jak

długo Banffy jest prezydentem gabinetu.

Z partyi rządowej zabrał głos poseł August

Pulszky, a przemówienie jego, często przery

wane wrzawą opozycyi, przyjmowała prawica

oklaskami, zwłaszcza że wiadomem było, iż

Pulszky’ego wywody zgodne są z intencyami ba

ron a Banffego.

Poseł Pulszky, polemizując z w n ioskami

opozycyi, zaznacz} ł, że interes kraju wymaga,

aby Węgry nie przedstawiały widowiska dezorga—

Kędy pomarańcze dojrzewają.

Humorystyczny opis podróży kupców rosyjskich

po Rivierze i Włoszech

przezW.A .Łejfcina*

j-;,)

(Tlomaczenie z rosyjskiego)

p.G.W.

(Ciąg dalszy’.

VII.

Na piasku, a raczej na różnobarwnych drobnych

kamyczkach, leżało rzeczywiście coś, ale nie to

pielec. Głafira Siemionowna, przecisnąwszy się

przez tłum , spojrzała i zawoławszy z przestra

chem : Krokodyl! - uciekła.

—

Chodźmy ztąd! Chodźmy!... Nie zbliżaj się

Mikołaju Iwanowiczu!... Iw a nie Kondratjew iczu!...

Wróćże się pan! Jakże możecie zostawiać samą

kobietę! — wołała ze schodów na mężczyzn.

—

Ale to wcale nie krokodyl, a duży wyż.

uspakajał ją Konurin.

—

Jaki znowu wyż! Prędzej do olbrzymiego

suma podobne. Ma szeroką paszczę, a wyż ma

wydłużoną — przeczył Mikołaj Iwanowicz.

Gła

sza! Zejdź, nie bój się. Sum , olbrzymi sum!

Nie, nie! Za nic w świecie nie pójdę. Wi

działam zęby... Straszne zęby!...

—

wołała Iw a

nowa.

—

Ależ ten potw ór nie żyje, zabity...

—

Nie, nie! Daj mi pokój, nie zbliżę się.

Przy wydobytym na brzeg potworze dwaj ogo

rzali rybacy śpiewali jakąś nieskładną piosenkę,

a trzeci ich kolega obchodził tymczasem publi

czność z gliniana miseczką i w ołał:

—

Deux sous pour la representation! Deux

sous!

Zbliżył się do Konurina i wyciągnął do niego

miseczkę , mrugając do niego okiem.

—

Czego chcesz ogorzały sm ok u?

—

Żąda pieniędzy za przypatrzenie się potwo

rowi. Daj mu miedziaka — odezwał się Mikołaj

Iwanowicz.

—

Za co? T akże żądanie! Przecie tu nie teatr,

a brzeg morski.

—

Daj, daj. Cóż ci to szkodzi? No, to ja dam

za ciebie.

—

Mikołaj Iwanowicz rzucił dwa mie

dziaki do miseczki.

—

Iwanie Kondratjewiczu! Więc pan naprawdę

mówi, że ten krokodyl nieżywy? — pytała Iw a

nowa.

—

Nieżywy, nieżywy... Chodź, przekonaj się —

odpowiedział Iwanow.

—

Ale czy naprawdę?

Głafira Siemionow na zbliżyła się i spojrzała bo

jażliwie na m orskiego potwora.

—

Niema wątpliwości, że to krokodyl. Jakiż

okropny! — mówiła.

Obok niej stał wysoki mężczyzna z bokobroda

mi. Był to mężczyzna w średnim wieku, a czarne

faworyty jego były nadzwyczaj starannie wycze

sane. Ubrany był elegancko, miał na sobie do

skonale zrobioną, jasno-popielatą okrywkę i ta

kiegoż koloru mięki kap elusz filcowy. U śmiech nął

się i zwracając się do Glafiry Siemionowny, ode

zwał się po rosyjsku:

Nie jestto krokodyl; jestto rekin, dziki zwierz,

żywiący się nieboszczykami, jeśli się na ten przy

kład ’jakiś okręt rozbije. Tutejsi rybacy często

łowią te zwierzęta i pokazują je potem publicz

ności.

Usłyszawszy język rosyjski, Głafira Siemiono

w na ucieszyła się niewymownie.

Jesteś pan Rosyaninem? — zawołała.

—

Tak jest, Rosyaninem i to najlepszego ga

tunku. Mogę powiedzieć śmiało, że Rosyaninem

najczystszej krwi — odrzekł nieznajomy.

—

Ach, jak to przyjemnie! Podróżujemy już

tak długo’ po zagranicy i nie spotykaliśmy pra

wie Rosyan. Jestem Głafira Siemionowna Iwano

wa, oto mój mąż Mikołaj Iwanowicz, prz em ysło

wiec, a to...

—

Iwan, syn Kondratja, Konurin, kupiec pe

tersburski drugiej gildy - zaprezentował się Ko

nurin.

Nastąpiły uściski dłoni. Nieznajomy zaprezento

wał się jako Kapiton Wasiljewicz i wybąknął na

zwisko, którego nikt jakoś nie dosłyszał.

—

Pan podróżuje dla przyjemności? — zapytała

Głafira Siemionowna, zawracając kokieteryjnie ma

łemi o czkami.

—

O nie, przyjechaliśmy tu na odpoczynek. Je

steśmy tu już od grudnia.

—

Ach, od grudnia już! Czytałam, że tu wcale

zimy nie bywa.

—

Ani troszki zimy. Ot w takiej proporcyi, j a k

na ten przykład dzisiaj. To jest, noce bywają zi

mne, ale i w nocy zdarzało się, żem wybiegał

w surd ucie, jeśli mię gdzieś nied alek o posłano.

—

To jest, jakto: posiano? — zapytała Gła

fira Siemionow na.

—

Pan tu jest w jakim obo

wiązku ?

Elegancki faworyciarz zmieszał się nieco.

—

Właściwie, jak to pani rozumie? Jestem dla*

swojej przyjemności... Pour... jakby się tu wyra

zić? Pour plaisir, ot nic więcej... Jestem nieza

leżny — tłómaczył się. — A czy to raz może w y

paść p otrzeba w ybiedz wieczorem na ulicę! Więc

też nieraz i w grudniu w surducie samym wybie

głem , jeśli mi było pilno.

—

Więc nawet w zimie nie jeździli tutaj san

kami? - zapytał Konurin.

—

Jakże mieli jeździć, kiedy śniegu wcale nie

było.

—

Co za dziwny kraj — w zimie nawet bez

śniegu się obchodzi.

—

Przecie i u nas w Krymie, nigdy sanny nie

bywa.

—

A te palmy, drzewa pomarańczowe, wszystko

to miało liście i w grudniu? — rozpytywał się

Mikołaj Iwanowicz.

—

Wszystko było akurat tak, jak i teraz. Wy

szło się na ten przykład, na brzeg, w południe,

a tu słońce w plecy grzeje. A kurat tak samo...

—

Mój Boże, co to z a błogosławiony klimat!

Trudno uwierzyć doprawdy - westchnęła Głafira

Siemionow na.

—

Po piątaku róże na bulwarach sprzedawali,

w grudniu, dość państwu powiedzieć. Sam kupo

wałem róże dla panien. Bo trzeba państwu wie

dzieć, że my tu już nie pierwszą zimę spędzamy.

Trzecią już zimę tu przepędzamy, opowiadał

jegom ość z bokobrod am i.

—

W zimie bawimy tu

taj, a w lecie mieszkamy w Petersburgu.

—

Aa... to pan także z Petersburga?

—

Tak jest, z Petersburga.

—

Czemże się pan trudni w Petersburgu? —

zapytał Iwanow.

—

Urzęduje pan?

—

O nie, je stem niez ależ ny.

—

Więc pan pewnie handluje? Możeś pan także

kupiec, koleg a.

—

Co?

—

No, różnie byw a.

—

Mam rozm aite inte resa,

odrzekł wymijająco.

Iwanowowie i Konurin wstępowali na schody,

a jegomość o bokobrodach szedł za nimi.

—

Bardzo przyjemnie, bardzo miło spotkać z a

granicą ziomka — pow tarzała Głafira Siemiono

wna.

Byliśmy w Paryżu, a przedtem w Berli

nie i nigdzie Rosyan nie spotkaliśmy.

—

Tutaj zaś jest bardzo wielu Rosyan — rzekł

jegom ość.

—

Nie może być! A myśmy dopiero pierwsze

go pana spotkali. Praw da, żeśmy dopiero dzisiaj

przybyli. Gdzież pan tutaj w Nicei zam ieszkał?

W którym hotelu?

—

Nie mie szk a m w Nicei, a w Monte-Carlo.

Będzie ztąd ze d wadzieścia pięć wiorst koleją...

Na ten przykład, jak z Petersburga do Pawłow

ska. Tutaj przyjechałem tylko w pewnym inte

resie.

—

Jak się nazywa miasto, w którem pan mie

szka? — zapytał Iwanow.

—

Monte-Carlo.

—

Monte-Carlo... Nie słyszałe m nic o te m mieście.

—

Co też pan mówi! Zlitujże się pan! Jakże

m ożna nie słyszeć! Dla tego w łaśnie Monte-Carlo

wszyscy panowie mają ściąg w te strony. Tam

jest właśnie najgłów niejsze miejsce... W abik, że

tak na ten przykład powiem. Tam panowie grają

w ruletkę.

—

W ruletkę? Aha, słyszałem, słyszałem! Ale

nie wiedziałem, że to miejsce tak się nazywa! —

zawołał Mikołaj Iwanowicz.

—

Wyobraź pan so

bie przez tę ruletkę właśnie, cioteczny brat mojej

żony wrócił do Petersburga bez butów, a zabrał

ze sobą trzy tysiące rubli na drogę, pięć zaś po

słaliśmy mu potem. Taka to jest ta ruletka! Trze

ba jechać zobaczyć.

—

K oniecznie trzeba...

—

potwierdził faw ory

ciarz.

—

To jest właśnie najciekawsze w tych

stron ach...

—

Więc jak się to nazywa, to miasto?

—

Monte-Carlo — podpowiedziała mężowi G ła

fira Siemionowna.

—

Dziwię się, że tego nie wiesz!

Ja już tyle razy czytałam o Monte Carlo, o ru

letce i wszystko wybornie wiem.

—

Czemużeś mi nie powiedziała, jakeśmy tutaj

jechali?

—

Zapomniałam poprostu. Człowiek wykształ

cony i oczytany nie może nie wiedzieć o rulecie

i Monte Carlo.

—

Jedźcie państw o, w arto być raz chociaż...

Ciekaw e...

—

mówił Kapiton Wasiljewicz i do

dał: — Zresztą, kto raz tam zajrzy i popróbuje

szczęścia w tę ruletkę, tego i drugi raz i trzeci

raz tam pociągnie. Ręczę, że będziecie państw o

ciągle później zaglądali.

Przebyli całą część bulwaru, zwanego Jettee

1romenade i weszli już na Promenadę des An

glais, gdzie się koncentruje ruch publiczności.

(Ciąg dalszy nastąpi).

n,,

wychodzi codziennie z wyjątkiem niedziel i świąt o godzinie 6 wieczorem.

Oddzielne Nra Czasy,, o ile zapas starczy, w Krakowie po 10 ct., z przesyłką pocztowa 12 et

Lwowie i M t » Cza* do **bycia w biurach dzienników L. Plohna, A. Oltzew tkiejo, S. Sokołowskiego.

Prenumerata

wynosi:

w miaiaeii

na ca^U rolc na kwartał na 1 miesiąc

P o c z tą w państwie austryaekiem ,—

!i!!!i.! 24zła!

2z!a50cl

.;..aoWlo-ch,F

" i!i”i;Belgii,

T,ri

***

cyi i innych państw, należących do związku pocztowego

32 zła.

8 zła.

3 zła

Prenumeratę przyjmuje się tylko od 1 do oatatniegro dnia w miesiącu.

—

Listy z nie

oądim M p ,i e k a iy pieniężne na prenumeratę i ogłoszenia (inseraty) uprasza sie nadsyłać franco

do AdministracyiCzasuw Krakowie.

Listy reklamacyjne nieopieczetowane nie* podlegają opłacie

pocztowej. Instow mefrankuwanych me przyjmuje się. -

Rękopismów nadsyłanych nie zwraca się.

1 of 4 • Strona 1

Mirador viewer

Czas.

Description

Structure

Similar

Error 404 - MBC

trans "Nie znaleziono strony" %}

Mirador viewer

Description

Structure

Similar

Error 404 - MBC

trans "Nie znaleziono strony" %}

Download file

Download file

Deleting a comment

Advanced search

Suggest correction