Mirador viewer

Gazeta Krakowska :

Annotations

Showing 496 annotations

Adding notes only for logged in users

Filtering

< STOL

WIELKA—

NOCNY

KRYSTYNA ROŻNOWSKA

ielM stół stał na środku pokoju łub', gdy nie ny, kolorowy ' padwr byłbyło w domu dostatecznie dużego pomie- •tół<

szczenią, na zewnątrz, tuż przed oknami. A Ranc„.w Wielką Niedzielę

wttdy, w =«sl. mojego deledtó™. n. Wl.lkenw

zaczynała »i< prawdziwa wiosna — wspomina pani kiem. Pamiętam jak *a»łada—

Maria. — Był nakryty białym obrusem sięgającym liśmy

prawie do ziemi, obszytym widłakiem. Na środku dwai bracia, siostra 1 ja.

wiosenne kwiaty, żonkile albo tulipany, obok talerz

i kiełkującą pszenicą, na nim baranek z chorągiew- kan

ką, a wokół tego baranka układano pisanki malowa- da, wesoła, wyszła xa mąż

ne przez całą rodzinę. Otaczały je napoje: wódki, mając szesnaście lat

wina, w eleganckich butelkach i karafkach. Przez dwa świąteczne dni, a

, , ,, , , , . , , , czasem także i na trzeci, nieJedną część stołu saetawia- nłecznle • pascha, .o <5z'iŁglej przygotowywano obiadu, po

no mięsiwem. Była więc tzyn- strome atolu ustawiano ciasta, dawano tylko barszcz do popi

ka z wystającą kością owinię- cztery torty: orzechowy, chle- lub tsezawik ze świeżegotą białą bibułą, by ułatwić bowy, biszkoptowy 1 micado, jzczawiu. Już w Wielką Nie

krojącemu jej trzymanie, kura trzy mazurki: królewski, pies- <^3^ zwykle koło południa,

i indyk; sterczące nóżki ptac- kowy i bakaliowy, Wielkanoc- pr2ychodzili pierwsi goście,

twa też, dla wygody konsu- ne baby i sękaoz, tak duży, że krewni, znajomi, sąsiedzi.

mujących, owijano postrzępio- można go było upiec tylko w składali życzenia i. choćby na

ną ozdobnie bibułą. Było pie- wysoko sklepionym ruskim chwilę. zatrzymywali się przy

ezone prosię, nadzie-wane, x piecu, snanym w tamtych świątecznym stole.

pisanką w pysku, polędwica, stronach. W każdej potrawiekiełbasa, ser litewski i — ko- tkwiła gałązka borówki. Strój- #

— Tak byto w ®®Łsa«&' me

je®o dsfedńetw*, gdy mie

szkaliśmy koło Nowogródka

— wspomina pani MARIA

WĘCŁAWOWICŁ — Wyda

ja się, te to było wcaoraj, a,

według kalendarza, ponad pół

wieku temu.

• Dzisiaj, x eałej rodziny, x

którą wtedy zasiadała do sto

łu, pozostała jej tylko siostra

Eugenia Stegner. Pani Mariajest cenionym naukowcem w

Instytucie Włókiennictwa,

ONZ-owskim specjalistą dospraw produkcji, przerobu i

badań W'ełny. Przez całe życie

zachowywała rodzinne trady

cje wielkanocnego stołu. Naj

trudniej było o to w czasie

wojny. Straciła wtedy obu

braci. Chociaż głód dokuczał. piekła na świąteczny

stół baby, torty i mazurki z...

marchwi, kartofli, żytniej mą

ki. Był nawet prosiak upieczo

ny... x ciasta. Nie zabrakło też

pieczeni, przyrządzano ją z...

marchwi, kartofli i grochu,

doprawiając po zmieleniu pucharkiem, jajkiem, cebulą i

odrobiną prawdziwego mięsa.

Niekiedy zdobywano te pro

dukty z narażeniem życia, ty

godniami odkładano racjono

wany cukier i margarynę, o

dejmując sobie od ust. Długo

musiały kruszeć, ciastka upie

czone na sacharynie. Pamięta

jak wymieniła balową suknięna trzydzieści kilogramów'

grochu, którym karmiła się

przez miesiąc cała -rodzina.

Potem długo nie mógł* pa

trzeć na groch, ale z czasem i

takie uprzedzenia mijają. I

był taki czas, gdy świąteczny

stół zastąpiła zwykła deska,

na której leżał wykonany po

mistrzowsku placek z karto

fli.

Gdy w 1949 roku pajjś Ma

ria Węcławowicz zamieszkał*

z rodzicami i siostrą w Dodał,

znów przygotowała obfitywielkanocny stół, jak bywało

w dzieciństwie, J«j pięciolet

nia siostrzenica Basia chodziła

wokół niego oczarowana.

Młodsza, Marysieńka, miała

wówczas półtora roku. Dzisiajpani Barbara jest architek

tem w Paryżu, nie wiadome

czy zachowała jakieś wielka

nocne tradycje, natomiast jęj

młodsza siostra, doktor P<®»

techniki, przyrządza rcścrocfc

nie. wielkanocny stół, ku ucie

sze dwóch małych synków.

Pani Maria Węcłaiwowiaipozostała w Łodzi do dziś,

mieszka tu od trzydzie

stu siedmiu rat. Ten cżas wy

pełniły różne przeżycia ro

dzinne, zawodowa sukcesy i

kłopoty, ale stół wielkanocny

(DALSZY CIĄG NA STR. ®

Proletariusze wszystkich krajów łączcie się!

GAZ ETA KRAKOWS K A

Dziennik Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej

PL1SSN0208-7693

NR INDEKSU 35015

Kraków . Nowy Sącz • Tarnów B 1986—03—29,30,31 ■ Nr 75 (11566) ■ Rok XXXVIII ■ Cena 10 zł ■ Wyd. 1

JRiamił S włoana' Znowu nadzieja. Znowu oczekiwa-Z OOlJw OnIe lata * PrzYsz^ych zbiorów. Nie tylko

BwSlV»B««z siejby'zboża, również z posiewu myśli

rozsądnej, która nas w dniach świątecznych łączy albo w

każdym bądź razie połączyć powinna. Czy możemy się oprzeć

myśli, że nadzieja jest matką rozsądnych? Przysłowie powiada, że jest ona matką głupich. W tym powiedzeniu jest coś

x przewrotnej prawdy. Za głupiego często przecież miano

azłowleka naiwnego. Naiwność serca, jego nieskażony rytmzawsze jest cechą piękną. Czy pochopność serca musi zawsze

przeczyć obowiązkowi rozsądku? Kierujemy się w naszychdziałaniach osobistych, również społecznych, wieloma motywa

mi. Nauczeni doświadczeniem historii bardzo często demonstrujemy obowiązek ścisłej więzi x rzeczywistością, x bytem

materialnym narodu, który tak często stawał w obliczuśmiertelnego niebezpieczeństwa. Czy i wówczas mieliśmy tra

cić nadzieję? Nigdy w gruncie rzeczy naród nasz się jej nie

wyzbył. Dzięki temu chyba istniejemy, choć nikt nie przeczy,

Nadzieja

rozsądnych

że pozytywna praca wielu pokoleń dała fundamenty polskiejinżynierii, polskiego przemysłu, handlu i nowoczesnego rol

nictwa. Ale czym się kierowali Hipolit Cegielski i Zieleniew

ski — fabrykanci Poznania i Krakowa? Literatura uczy nas,że i oni, i wielu innych pozytywnych działaczy azerpało x do

świadczenia — jakże gorzkiego, jakże dramatycznego — wie

lu zrywów zbrojnych, ale i z myśli romantycznej, że Polska

musi powstać z martwych. Rodzący się w połowie wiekuXIX ruch robotniczy tę sprawę właśnie — w wypowiedziach

i działaniu politycznym szczególnie Karola Marksa — uczynił

sprawą sumienia Europy i świata.

Nad wieloma zagadnieniami współczesności polskiej zawisł dziś obowiązek rozsądku. Zbliżający się zjazd PZPR

wywołał w naszym życiu społecznym niezwykle ważny dokument: program działania, poddany dyskusji całego społe

czeństwa. Są takie spotkania, artykuły, wypowiedzi, gdy

młodzieńcza, często romantyczna, porywczość każę mówić

gorzko o tym, że np. wzrost przychodu narodowego jest wtym programie za mały, że w przyroście jego planowanym

za ostrożnie traktuje się te właśnie pozycję. Ale jeśli mamymieć nadzieję, to musi być ona nadzieją rozsądnych. Nie ła

twiejszego — przekonały nas o tym minione lata — niż dopisać jeden czy dwa procenty więcej do tego przychodu. Roz

sądek powiada: napiszmy, zaproponujmy z nadzieją na wykonanie do końca, w całości tego, eo postanowiliśmy. Roz

sądek nakazuje nie tylko pilnowanie się tych wielkości wskazanych w programie, ale nawet — przeszkadzanie w pozor

nych przekroczeniach planu. Podkreślam — pozornych.

Nadzieja kieruje się tu rozsądkiem. Świąteczny nastrój powi

nien i ku temu kierować nasze myśli również w obrębia ro

dzinnych życzeń, które i ja naszym Czytelnikom ośmielam

«ię złożyć na Wielkanoc roku 1986.

OLGIERD JĘDRZEJCZYK

/'A « z • i mamy, proszę Państwa, Wieika-ULO%> noc> czVli święta nadziei.. Niewa

żne, który raz z rzędu, tysiąc dzie

więćsetny któryś, czy też mierzony inną, zna

cznie krótszą miarą, dość, że są i że wszyscy

wiążą z nimi jakieś własne i na własną miaręskrojone rachuby. Ze zaś życie nauczyło nas juz

dawno skromności, każd/y kraje jak mu staje

czyli niezbyt wysoko, bądź nawet nicuje .dawne

spodziewania z prawej na lewą stronę, jak, zno

szone ubranie.

Cóż, proszę Państwa, wedle stawu grobla, a

grobla, jako twór sztuczny i przez człowieka

- usypany zależy tylko... Właśnie, od czego? A

czort, którego imienia nie powinno się w Święto

wymieniać, wie albo nie wie, a skoro.nawet on

może tego nie usiedzieć, to któż, u diabla, wie

dzieć powinien?

Grobla natomiast jest bardzo dziwną konstru

kcją. Jej niezwykłość polega na tym. że część,

czyli kawałek pryzmatycznego nasypu, jest zu

pełnie bezużyteczny, choćby go nawet zbtfdowa—

Jajka

no jak, należy. Ba, nawet pozłocenie karwałka gro

bli na nic się nie przydaje, bo dopiero zamknięta całość ma jakiś seriś. Ot, załóżmy, że ktoś po

stanowił być trzeźwy przez cały czas trwania ja

kiegoś przyjęcia. I był, błyszczał, budził podziw,

tyle, że tuż przed Zakończeniem zwalił się z

pluskiem pod stół, dająe swym postępkiem kla

syczny przykład nieszczelności. Grobli, rzecz ja

sna. Albo ten spiker, którego gaworzenie do

dzieci tak zirytowało, że — jut po wyćwierka

niu ostatniej kwestii i zamknięciu (jak mu się

zdawało) mikrofonu, ulżył sobie szorstkim ba

sem: „a teraz, drogie dzieci, możecie mnie wszy

stkie pocałować”, przy czym nie pozostawił ża

dnej wątpliwości co do kierunku ustawiania się

kolejki spragnionych pieszczoty małolatów.

I znów, proszę Państwa, wszystko na nic, a

przynajmniej niezupełnie tak, jak miało: być-, co

skądinąd na jedno wychodzi, gdyż nie każdy

może wyjść z opresji na wzór pewnego inżynie

ra, który rzeki: dla pośpiechu budujemy drogę

z obu jej końców. Jeśli szosy się zetkną, to bar

dzo dobrze, a jeśli nie, to jeszcze lepiej, bo wte

dy mamy autostradę.

Coś mi się jednak wydaj*, że wbrew zamia

rom wlazłem, w budownictwo wodno-lądowe, czy

li temat ważny, lecz mało świąteczny i na któ

rym się w dodatku słabo wyznaję, w czym zresztą można się doszukać pewnej prawidłowości,

nakazującej rodakom mówić o rzeczach bardzo

sobie odległych. Zaczem zoracam na znane sobie

podwórko nadziei, bo w tej, proszę Państwa, ma

terii wszyscy jesteśmy z konieczności eksperta

mi. Ze zaś czas jest świąteczny, marzy mi się

zmartwychwstanie towaru , i zarobków, czyli tej

dziwnej sytuacji, w której cena jest miernikiem

wartości i jakości zarówno święconego, zdobią

cego nasz stół, jak pracy, która została zmienio

na w owe kiełbasy, szynki, baby i jaja.

W tym menu zawarła sic, proszę Państwa,

mądrość praojców,. widzących -w nim symboliczny związek przyczyń i skutków, dostrzeżony

zresztą niemal natychmiast przez sztukę i potraktowany z odpowiednią powagą, choć na nie

równych prawach. <—

Bo bab, powiedzmy, w sztuce mniej, niż by się

to z istniejących proporcji zjawisk należało, za

to jaj ile się komu podoba. Istna profuzja. Tak

wielka, że —na dobrą sprawę — gdzie tknąć,

tam jakieś jaja wyłażą. Duże i małe, zwyczajne

i nadprzyrodzonej proweniencji, by wspomnieć

tylko Ledę, która — za sprawą Zeusa przemienio

nego w łabędzia — zniosła jaja., z których, zapewne po okresie wysiadywania (inna rzecz, że nie

zachowały się do naszych czasów wizerunki „Le

dy wysiadującej”, a być przecież musiały, no bojak?), zoylęgia się kupa potomstwa, czyli Ka

stor i Polideukes oraz Helena i Klitajmestra,

przy czym brak zgodności co do tego, która mia

nowicie para pochodziła od Zeusa, a która od

ślubnego małżonka Ledy, Tyndareosa, bo rów

nież wówczas ojcostwo nie było całkiem oczywi

ste. Pewne natomiast jest, że jaja były niesamowite. No i oczy. Zwłaszcza Tyndareosa nd

widok boskich, choć tak naprawdę kukułczych

jaj, które mu znienacka podrzucono i jakie —-

być nawet może — musiał w trudzie i niewy

godzie wygrzewać.

Od jego też czasów zapewnt mężczyźni spo

glądają na jaja z nieufnością rosriącą w miarę

przybywającego doświadczenia. Spełnią ich na

dzieję czy przeciwnie, .zawiodą i okryją śmie

sznością jakimś brzydkim psikusem?

Takim, powiedzmy, wręcz obsesyjnym jajoma

nem był Hieronim Bosch, zatykający jaja gdzie

się dało. Czasem aż w nadmiarze, by wspomnieć

tylko „Ogród rozkoszy”, gdzie aż trzy jaja, w

tym dwa kraszone czyli pisanki, sąsiadują ze so

bą. Z pierwszego, czerwonego i. umieszczonego

między nogami nurka (to nie ja, to Bosch!) wy

ziera bocian, w drugim siedzi jakiś człowiek,

spoglądający z trwogą ,na czarną dla niepoznakimyszkę, a 10 trzecim, przeźroczystym, widnieje

naga para zajęta prok.reacja. co. jeśli się dobrzezastanowić, układa się to dość przekonywającą

całość, zwłaszcza że w tymże obrazie dwóch in

nych mężczyzn toczy z wysiłkiem swe jaja po

wszednie po zielonej murawie.

Albo Constantin Brancusi, który przeszedł do

nieśmiertelności dzięki jaju, do którego doszedł

po całym życiu strawionym na pracy w myśl

dewizy „poco tworzyć według modela, to prowa

dzi tylko do rzeźbienia trupów”, skąd wniosek,

że modelu do jaj nie miał w bliskim ani nawet

dalszym sąsiedztwie, bo żył io Paryżu. Ponadto

rzeźbił głównie kobiety, początkowo jakieś u

śpionę muzy, białe i blond Murzynki i — na

koniec — liczne wersje coraz bardziej jajopodo

bnej panny Pogany, skąd drugi wniosek, że towłaśnie Panie kojarzyły mu się najmocniej *

jajami. Ze szlachetnych co prawda materiałów:bp rzeźbił najchętniej w marmurze.

O jajach więc, proszę Państioa. można nie

skończenie, bo temat jest wdzięczny, wszechoga

rniający i świąteczny zarazem.

JERZY MADEYSKI

PISANK

POLITYCZNE

ANDRZEJ S. NARTOWSKI

O wspaniałych

kobietach

Jeszcze niedawno nikt o

nis.i nie słyszał. Dzisiaj jestbohaterką nagłówków wytłu

szczanych na pierwszych stro •nach gazet całego, świata. Pa

ni Corązon Aquino, lat 53.matka kilkorga dzieci, gospo

dyni domowa — została pre

zydentem Filipin. Objęła sta

nowisko w okolicznościachniezwykłych, pó dramatycz

mych wyborach, których wyniki na jej niekorzyść sfałszo

wano. Ta skromna pani dwukrotnie rzuciła odważna wy

zwanie dyktaturze Ferdynan

da Marcosą; po raz pierwszy

— stając do wyborów, po raz

drugi — sięgając na czele

społeczeństwa po urząd prezydenta w drodze pokojowe

go, legalnego, bezkrwawegozamachu stanu.

Jej mąt Benigno Aęuino.

popularny Ninoy, przrwódo*opozycji filipińskiej został w

1983 r. zamordowany przez siłvbezpieczeństwa na płycie lot

niska w Manili natychmiast

po powrocie z wygnania dokraju. Był niebezpieczny dla

dyktatury. Ale Marcos i jego

siepacze nie przewidzieli, że

pani Corazon podejmie, dzieło

męża, że porwie za sobą mi

liony...

Władze rasistowskiej Repu

bliki Południowej Afryki osa

dziły przed laty w więzieniu

przywódcę czarnej większości

Nelsona Mandelę. Na czele

walki o prawa ludności kolo

rowej stanęła jego żona, pani

Winnie Mandela. Przesiedlanai prześladowana, nie zaprze

3taje działalności polityczne]Jest dzisiaj jedną 1 gwiazd

światowej polityki.

Mamy tu do czynieni* z

prawdziwym fenomenem naszych trudnych, niespokojnych

czasów. Polityk uwięziony,

zmarły, zamordowany, nieschodzi wcale ze sceny. Wdo

wa, żon* lub córk* zostsje

wierna jego ideałom, wstępuje

w szranki walki politycznej,

dopełnia dzieła mężczyzny.Jest coś wzruszającego — i

porywającego! — w tych od

ważnych, wspaniałych kobie

tach...W 1559 premier Cejlonu, o

becnie 'Sri Lanki. SolomonBandaranaike został zamordo

wany przez buddyjskiego mni

cha. Kilka miesięcy późniejwdowa po nfcm, pani Sirima

vo Bandaranaike, wygrała wy

(DOKOSCZENHJ NA STR. 4)

Przypominamy oskie T»

denna Kotarbińskiego po

mleazosony w jego „Medy

taojaoh o iycl* godziwym”

(za IH wydaniem z 1976

rokn). Postawa filozofa —

którego 100. rocznica urodzin

właśnio mija — bliższa jest

tu ozukania prawd niż gło

szenia gotowych twierdzeń.

„Istnieje wielka rzesza osób

rozmyślających o życiu go

dziwym — stwierdza autor.

— Członków tej nieformalnej

społeczności niepokoją trzy

główne problemy: jak postę

pować, by nie zasłużyć na

osąd ujemny ludzi godnych

szacunku...”

T 7 wielką ma przewagę

człowiek nad rośli-Vr?4 i zwierzęciem pod

różnymi względami, to ude

rzająco jasne. Ale również ja- '

sne jest i to, że posiada on

też w porównaniu z pozaludz

kim światem żywym pewien

ogromnie uciążliwy przywilej

negatywny — świadomość

własnego nieuchronnego zgo

nu i krótkości życia, niewiel

kiej ilości jego lat. Ta zaś

świadomość stanowi dla nie

go źródło głębokiego smutku,

a często również przyczynę o

słabienia energii, opuszczenia

rąk. Niejeden marnuje czas :

dany mu do przeżycia, ponie

waż martwi się, że ma tego

czasu tak mało. Powstał tedy

specjalny rodzaj literacki, owe

znane „konsolacje”, czyli po

cieszenia w obliczu nadcho

dzącego kresu. (-.)

Ścierają się w poruszonej

sprawi* różne intencje, a po

śród nich dwie przeciwstaw

ne. Niektórzy sądzą, że czło

wiek poważny potuinien sta

le pamiętać o dość bliskim

końcu i ustosunkowywać do

niego świadomie każdy swój

krok. Inni, przeciwnie, mnie

mają, że człowiek naprawdę

rozumny mało do czego ma

mniej powodów, by sobie tym

głowę zaprzątać. Jeżeli wolno

TADEUSZ KOTARBIŃSKI

Krótkość itjcia

wyrazić własne zdanie, to

problem nadaje się do solid

nego przemyślenia, wysnucia

zeń praktycznych ■ konsekwen

cji i wracania doń tylko o ty

le, o tle dobrze jest wracać

co jakiś czas do zagadnień

już przemyślanych dla doko

nania przeglądu argumentacji

i ulepszania jej w razie potrzeby.

Przystępując do rzeczy, mu

simy odtrącić stanowczo wszel

kie próby pocieszania siętym, że się będzie nadal żyło

po zgonie. Brane dosłownie

sa one sprzeczne i basta, a je

śliby się miało na myśli ja

kieś innego rodzaju dalsze

trwanie osobowości (nie ży

cie już, lecz eo innego), to

nie widzimy powodu, by się

zajmować takimi fantazmata

mi. brak bowiem dość poważ

nych danych dla ich poparcia.

Tego rodzaju próby pocie

szenia wiążą się z domniema

niem, że człowiek chciałby i

stnieć 'wiecznie. Ale tak nie

jest, nawet jeżeli ten i ów

tak mówi. Nie jest tak, po

nieważ podobna chęć musia

łaby mieć za warunek intui

cyjne zrozumienie pojęciawieczności. Z* go nam jednak

brak, o tym świadczy cho

ciażby sens następującej hin

duskiej przypowieści. Na

szczyt góry diamentoioej wyż

szej niż Himalaje przylatuje

co rok mały ptaszek i czyści

sobie swój miękki dziobek o

diament. Otóż, gdy ów pta

szek to,‘ten sposób zetrze ca

łą górę, toówczas minie dopiero

pierwsza sekunda wieczności.

Nie ma w streszczonej przy

powiastce ani słowa przesady.

Ogrom wieczności przekracza

wszelkie granice intuicji, nie

może więc być przedmiotem

uświadomionego pragnienia.

Nit • to chodzi ludzkiemu

sercu. Pragnie ono żyć nie

wiecznie, lecz tak długo, jak

mu będzie się chciało żyć.

Nie sama skońcżońość. życia

zasmuca, lecz jego krótko

trwałość mierzona stosunkiem

do pożądanej długotrwałości.

I chciałoby się, by kres na

stępował nie po prostu zna

cznie później, dwa czy trzy,

czy dziesięć razy później, niż

to spotyka starcóio stuletnich,

lecz aby następował wedle ży

czenia, a ni* na mocy niezależ

nych od czyjejś chęci praw

zużywania się ustrojów ży

wych. 7. tym zaś wiąże się

druga troska, niechęć do przy

krości samego procesu zanikania. dla którego obyczajo

wa formuła sprawozdawcza

zna tylko dwie formy alterna

tywne: „po długich i ciężkich

cierpieniach” lub „po krótkich,

lecz ciężkich cierpieniach”.

Otóż obu tym troskom mo

żna w zasadzie zaradzić przy

najmniej w wysokim stopniu.

Od postępów gerontologii za

ety żhaczne przedłużenie zdro

wego i dzielnego życia, kto

wie, może dla wielu osób cał

kowicte wystarczające na mia

rę ich pragnienia własnej

długowieczności. A jest rze

czą postępowego humanitar

nego prawodawstwa przewi

dzieć, dopuścić, prawnie zor

ganizować akty dobrowolne

go kończenia własnego żywo

ta. gdy ktoś już będzie miał

go dosyć. Higiena, lecznictwo

i znawstwo środków uśmie

rzających mogą niezmiernie

wiele uczynić dla uwolnienia

procesów zanikowych od zna

miennych dla nich dziś pospolicie rodzajów udręki, a ulep

szenie stosunków międzyludz

kich potrafiłoby usunąć wie

le powodów ciężkich cierpień

moralnych, których nie szczę

dzi na ogół życie aktualne o

sobom dość długo żyjącym.

To wszystko jest chyba pe

wną racjonalną pociecha.Wszelako przeważnie raczej

nie dla nas żyjących obecnie,

tylko dla szczęśliwszych — o

bu szczęśliwszych na ogół —ludzi przyszłości. Ale i my

sobie mamy po namyśle coś

pocieszającego do powiedze

nia.

Traktujmy własny przyszły

zgon, bez obłudyi wmówięA.

jako . poważne życiowe niepo

wodzenie i próbujmy obejść

się z nim tak, jak się obcho

dzimy z innymi poważnymi

nieuchronnymi niepowodze

niami. Nadejdzie zima i do

kuczliujy mróz. Nie ma sen

su zapobiegać nadejściu zimy,

póki nie umiemy regulować

obrotów planet dokoła Słońca.

Trzeba poprzestać na maksy

malnym możli-wym zapobieże

(DALSZY CIĄG NA STR. f)

1 of 8 • Strona 1

Mirador viewer

Gazeta Krakowska :

Description

Structure

Similar

Error 404 - MBC

trans "Nie znaleziono strony" %}

Mirador viewer

Description

Structure

Similar

Error 404 - MBC

trans "Nie znaleziono strony" %}

Pobieranie pliku

Pobieranie pliku

Usuwanie komentarza

Wyszukiwanie zaawansowane

Zgłaszanie błędu