Mirador viewer

Czas.

Annotations

Showing 429 annotations

Adding notes only for logged in users

Filtering

M 152.

Kraków 8 Lipca — Niedziela.

w r ’swwf!W

codziennie o g(

- -i,

chodzi w Krakowie

" zy Poniedziałki i dni następujące

Rok 1855.

T10D,ęozua 1 Złr. 3 0 kr. —

kwartalna 4 złr.

V \k a J 0 kwartalna razem z przesyłką pocztową 5 złr. m. k

Przedpłata

pizyjmujc się w księgarni Józefa Czbcha przy Głównym Rynku N. 453.

pi mądze przesyłają się franco pocztą wprost do bióra rm)AKCYI c za s o

wyraziwszy na kopercie ,prenumcracyjne pieniądze .

;-j ,/,,,ia

T’łI.VJrnaJ4sic

0GŁO8ZBKIA, rozprawy, odkzwy wszelkiego rodzaju.

DONTEsiKNiA literackie, księgarskie, handlowe, przemysłow e, rolnicze itp.

uw.ADoiasRia tyczące się sprzedały, kupna, dzierżaw itp.

Z a opłatę

od wiersza petytowego za jednorazowe umieszczenie po 4 kr. następne po

2r.

z dop!i;tą po 1,0 krajcarów za każdą publikacyą na stępel rządowy.

/Listy" - ;

nie/rankow aneriepbzyjmujątif, wyjąwszy od stałych lub znanych|korespondentów

Numer pojedynczy kosztuje 10 groszy,

wia".-iaffi :aś!%riw f. t Ł f w f

ali,/’j ot , -

Kraków 1 lipca.

Znajdujemy w M onitorze następujący roz

wój mowy Cesarza Napoleona z d. 2 lipca,

mianej przy otwarciu posiedzenia Senatu i

ciału prawodawczego:

Cesarz zw ołał nadzwyczajne posiedzenie Izb, aby

na nowo odezwać się do ich doświadczego już pa

tryotyzniu. Otwarte w Wiedniu układy zamknięte

zostały, nio przyniósłszy innego skutku, prócz źe wy

świetliły raz jeszcze systematyczny opór Rosyi prze

ciw wszelkiemu istotnemu projektowi zgody, i źe

nowych potrzeba usiłow ań, aby gabinet pet er sb u rg

ski nakłonić do takiego pokoju, j akiego nasz ho nor

i interesa Europy wymagają.

Jeżeli ostatnie układy bezowocnemi zostały, rząd

cesarski ma przynajmniej przeświadczenie, ż e wszy

stko uczynił co tylko było w j eg o mocy, aby im

wszelkie przeszkody usunąć. Gdy gabinet wiedeński

zawiadomił go po podpisaniu przymierza z 2go g r u

dnia, o zabiegach księcia Gorczakowa umawiania się

w przedmiocie pokoju, słuszną było rzeczą nieprzyj

mować bez nieufności zmiany tak nagłej w postę

powaniu Rosyi. Niemógł on zapom nieć, źe przed kil

ką miesiącami odrzuciła ze w zgardą, jako zbyt jej

ubliżające, 4 rękojmie przedłożone jej przez samą

Austryę.

Jednak rząd cesarski przy st ał na to umawianie się

przez wzgląd dla dworu austryackiego, z którym za

warł przymier ze w oczach jeg o wielką mające w ar

tość.

Zaledwo jednak pełnom ocnicy sprzymierzonych po

słyszeli z ust księcia Gorczakowa o przystąpieniu

Rosyi do 4ch punktów, gabin et petersburgski kazał

ogłosić ich wersyą, znacznie zmieniającą ich donio

słość, i świadczącą o braku szczerości wprowadze

nia układów.

Rząd atoli cesar ski uważając się

obowiązanym względem A ustryi i ogr aniczając się

na obraniu wspólnie z sprzymierzonymi środków, aby

kierunek przystąpienia księcia Gorczakowa na nowo

był określony na pierwszem zgrom adzeni u konf e

rencyi, rząd mówię cesarski , pominął to , i układy

się rozpoczęły.

Rząd cesarski przywiązywał jak wiadomo wielką

wagę do trzeciego punktu. Nie spodziewał on się

aby zniesienie pr otektoratu rosyjskiego w Księstwach,

wolność żeglugi na Dunaju, i niepodległość Sułtana,

w stosunkach jego do swoich poddanych wyznania

greckiego były zabezpieczone, dokąd Cesarz rosyj

ski zachowa na morzu Czarnein dost ateczne siły od

zyskania nazajutr z po podpisaniu pokoju, utr aconych

stanowisk. Pr zekonanie to dzi eliły trzy sprzymi erzo

ne mocarstwa. Oświadczyły zatem w protokóle z.28

grud ni a, że 3cia rękojmia obejmuje nietylko wpro

wadzenie cesarstwa ottomańskiego do przybytku pra

wa europejskiego lecz nadto ustanie przewagi ro

syjskiej na morzu Czamem.

Podwójny system wniosły gabinety paryzki i lon

dyński dla dopeł nienia tr eści 3go punktu: system

neutralizacyi, zam ykający m orze Czar ne, wszelkiej

jakiegokolwiek narodu wojskowej fladze, i usuw ają

cy w ten sposób możliwość wojny od owych w y

brzeży, jedyni e otwartych na przyszł ość spokojnej

walce interesów handlowych; i system ograniczenia

dozwalający Rosyi ukazywać się na morzu Czamem,

i utrzymywać tamże pewną ilość okrętów dla osł a

niania swojej god ności i sw ego terytoryum, a opie

ka j aką wykonywać domagaliśmy się prawa, nie miała

mieć cechy zaczepnej ani groźnej. Peł nomocnicy r o

syjscy omijali wszelką dysk usyę nad pierwszym sy

stemem a upar cie wzbraniali się przyjąć zasadę dru

giego. Ze swej str ony przedłożyli oni dwie propo -

zycye. Ta która najmniej oddalała się od naszych,

według własnych wyrazów p. hr. Buola, nie dążula

bynajmniij do usunięcia 10 sposób trwały i w zwykłym

stanie rzeczy, przewagi morskiej Rosyi na Wschodzie.

Odrzucenie wszelkiej zasady ograni czeni a przez

pełnomocników rosyjskich uw alniało nas prawnie od

danej Aust ryi obietnicy układani a się na zasadzie

4 punktów, odtąd mogliśmy żądać zamknięcia kon -

ferencyi, uw ażając przymierze z 2go grudnia za r o z

wiązane.

Gabinet wiedeński powziął jed nak myśl podsunię

cia kombinacyi, którą Londyn i Paryż postanowiły

dokładnie zbadać zanim się wycofają z konferencyj.

Kombinacya ta zasadzała się na systemie p rzeciw

wagi. Położono za zasadę obecność dwu okrętów

każdego z trzech m ocarstw sprzymierzonych tytułem

nadzoru na morzu Czarnem. W chwili gdyby Rosya

powiększyła obecną liczbę floty swej na tem morzu,

każde z trzech m ocarstw mogłoby Wprowadzić liczbę

swych okrętów, równą połowie ogółu floty rosyj

skiej tamże. W r eszcie gdyby char akter tego wzrostu

uważanym był za zaczepny, Sułtanowi wolnoby było

otworzyć ciaśninę wszystkim flagom sprzymierzonym.

Gabinet wiedeński uznaw ał niedostateczność tej

kombinacyi i chciał z Fr ancyą i Anglią zawrzeć przy

mierze, mocą którego str ony byłyby uznały wzrost

sił rosyjskich za zacz epny, w chwili gdyby też

dosięgły cyfry z r. 1853.

Rosyc więc z wyjątkiem jednej flagi, m o g ła b ez

żadnego istotnego niebezpieczeństwa przywrócić m a

rynarkę swoją na stopę groźną, na jakiej znajdowała

się przed wojną. Nie żądano od nićj żadnego zobo

wiązania wzręcz określonego, i zastąpiono zobowiąza

nie mające j ej być narzuconem, zobowiązaniem 3ch

moi j j tw odpierania w następstwie niebezpieczeństw,

jakim niechciano zapobiedz. Bezwątpienia opinia wi

działaby w tej formie porozumienia środ ek użyty dla

ominięcia trudności , którym wahano się stawić czo

ł o , i pewny dowód bezsilności r ządów sprzymi er zo

nych rozwiązania kwestyi wedł ug ducha 3ej rękojmi.

Gabinet wiedeński przedłożył następnie rządowi ce

sarskiemu i królowej W. Brytanii propozycyę opartą

na ogr aniczeniu i mogącą nas zadowolić, lecz z d r u

giej strony niedokładną, gdyż niemiała cechy u ltim a

tu m kładącego na szalę casus belli. Na cóźby się by

ło !przydało dyskutować nad projektem , o którem

naprzód wiedzieliśmy, źe Rosya odrzuci jeg o zasadę,

a którego Austrya nie obiecywała w potrzebie po

przeć orężem.

Układy zostały więc zamknięte, a wojna rozciąć

tylko może kwestye, które pozostały w zawieszeniu.

Dając najwidoczniejszy dowód, źe Rosya żadnego

niedopuszcza środka m ogącego uchylić przew agę jej

na morzu Czarnem i urzeczywistnić 3cią rękojmię,

układy miały równocześnie nadać zobowiązaniom A u

st’ryi względem Francyi i Anglii naj zupełniejszą siłę.

Rząd cesarski przekonany, że wspólnie z rządem

I angielskim uczynił w szystko, co od niego zawisło,

dla ułatwienia zawar cia pokoju, nic nie zmienił w do

tychczasowej swojej polityce. Cel obu mocarstw o -

znaezony je:fi od początku wojny traktatem uświę

cającym ich przymierze. Anglia i Francya nie mają

innych i nte resów na celu, jak przywrócenie równo

wagi na zasadach dość silnych, aby chronić mogły

od ainbicyi która j e st od lat tylu peryodycznie dla

| Europy przedmiotem niespokojności i obawy. Rząd

cesarski nieprzestanie wywiązywać się z zadania,

które Opatr zność nań włożyła, z umiark.owaniem j a

kiem nacechowany j est cały przebieg długiej tej

kryzys. Uzbrojony w obronie sprawy, która w szyst

kie jedno cząc sympatye, zjednoczyć winna wseystkie

sztandary, nic niezaniedba, aby nadać skuteczność

zawartym j uż przymierzom i zawierać now e; lecz

gdyby nawet sam z Anglią miał dźwigać ciężar aż

do końca walki, ma on zupełną ufność w waleczno

ści wojskowej obu ar mij, w odwadze cywilnój obu

narodów. Zdoła o n , nie można o tem wątpić, kwe

styom przez ukł ady w zawieszeniu pozostałym na

dać rozwiązanie zgodne z honorem narodowym, in

teresami i życzeniami Europy.

Kore§pondęncya Czasu.

Berlin 5 lipca.

-f Mowa Cesarza Francuzów, powiedziana przy o

twarciu Ciała prawodawczego, a szczególniej ustęp jej

odnoszący się do Austryi, który brzmi: ,j esteśmy1za

wsze jeszcze w oczekiwaniu, że Austrya dopełni swych

obowiązań, które na tem polegały, że zawarty z nami

traktat przymierza stanie się zaczepnym i odpornym,

skoro układy nieprzyjdą do skutku"— zajmują obecnie,

jak to łatwo pojąć, prawie wyłącznie uwagę publiczną.

Wojnę, wojnę do upadłego, oznajmia światu mowa ce

sarska. Potwierdza ona stanowczo i uroczyście to co

lord Clarendon powiedział w parlamencie: że podstawa

warunków pokoju, na którąj układano się w Wiedniu,

przestała państwa zachodnie obowięzywać. Jakże więc

można oczekiwać, że Austrya dopełni swyth obowią

zań i traktat odporny uzupełni traktatem zaczepnym,

skoro podstawa pierwotnej umowy została opuszczoną,

a ostateczny cel wojny, któryby pozwalał WVtknąĆ 110

wą podstawę warunków, nie je st dotąd wyraźnie wy

tknięty? Mowa cesarska motywuje oczekiwanie swoje

tem, że konferencye nie przyszły do skutku. Lecz to

jeszcze jest kwestyą do rozstrzygnienia, z czyjego po

wodu do skutku nie przyszły? Mowa cesarska zwala

z Francyi i Anglii wypadku tego odpowiedzialność. Lecz

zwala j ą z siebie i Austrya, zwala i Rosya.

,Tako

wej odpowiedzialności, powiedzieliście trafnie (C za s

nr. 14 7) żadne mocarstwo na siebie dobrowolnie nie

przyjmie: lis sub ju d ic e ą. To też oczekiwanie mowy

cesarskiej może mieć tylko znaczenie p i i desiderii, lecz

nie może być uważane za obowiązek, którego dopeł

nienia mocarstwa zachodnie miałyby prawo domagać się

od Austryi w imię traktatu grudniowego. Rozpuszcze

nie trzeciej części armii najwymowniejszym jest dowo

dem, że Austrya do wskazanego mową cesarską obo

wiązku nie poczuwa się. Nie pojmuję, j ak wam jeszcze

z Wiednia pisać m ogą, że wszystko co Austrya dziś

robi, robi w zupełnem porozumieniu się z Francyą,

według naprzód ułożonego planu. Z mowy cesarskiąj

widać, jak mocno gabinet francuzki zadowolony jest

z postępowania Austryi. Kto bliżej się chce o tem do

y.i, ]

. 9t .i:.Gńi?.nU..............,u ln o ,,,,,,,,

wiedzieć, niechaj odczyta, co dziennik P a y s mówi o

redukcyi armii austryackiej. Hr. Walewski miał z tegoż

powodu, jak dzienniki donoszą, dość żwawą konferen

eyą z posłem austryackim, baronem Huebnerem. Mówią

nawet o nocie gabinetu francuzkiego wysłanej z zapy

taniem w tym względzie do Wiednia. Bądź jak bądź,

traktat 2go grudnia nie jest więcąj węzłem, krępującym

wolę Austryi do tego stopnia, że bez poprzedniego znie

sienia się z mocarstwami zachodniemi nicby przedsię

wziąść niemogła i nieśmiała. Dotknąwszy z kolei tak

zwanych czterech punktów rękojmi i wskazawszy z o -

sobna każdego znaczenie i cel, mowa cesarska wyraża

się bez ogródki: , Otóż wszystkie te projekta, ’które

dla bezinteresowności ich możnaby nazwać wspaniało

myślnemi, a które w zasadzie swąj uznane zostały za

słuszne przez Austryą, przez Prusy a nawet i przez

Rosyą, spełzły na niczem w konferencyach".

Mowa

cesarska wspomina także o projekcie Austryi, który na

tem polegał: aby niepodległość Turcyi przez osobny

traktat zagwarantować, i na przyszłość przypadek ten,

w którymby liczba okrętów rosyjskich przekroczyła licz

bę ich istniejącą przed wojną, uważać za casus b e lli

lecz powiada: , ż e przyjęcie podobnego projektu było

niemożebnem, bo nie wiązał on w niczem Rosyi (,?)i

a zdawał się przeciwnie przewagę jąj na morzu Czar

nem przez umowę takową uświęcać (?). Ostatnie te

dwa wnioski nie wytrzymąją krytyki. Są one bardzo

słabą osłoną istotnych chęci, które towarzyszyły ukła

dom mocarstw zachodnich. Chęci te zdradza bliżej dru

gi i trzeci ustęp mowy cesarskiej, które mówią o umiar

kowaniu mocarstw zachodnich, ,ż e po uratowaniu Tur

cyi (przez jej samej waleczność), po wygraniu dwóch

bitew (bez skutku) , po zmuszeniu Rosyi do ustąpienia

z Księstw (za pomocą Austryi i pośrednictwem Prus)

i do wyciągania wszystkich jąj sił na obronę Krymu

(dotąd niezdobytego) — że po odniesieniu tak wielkich

korzyści, przyzwoliły na układy proponowane przez Au

stryą na podstawie warunków, które ani korzyściom

tym, ani prawu służącemu im z mocy dawniejszych

traktatów (?) nie odpowiadały".

Zerwanie konferencyj

wiedeńskich leżało więc odziane osłoną umiarkowania

w życzeniu mocarstw zachodnich. Że Austrya takiego

życzenia nie miała, że Rosya projekt Austryi byłaby

usuitccc,i,

n tem niemożna wątpić. Wstępne

artykuły C za su punkt ten dostatecznie wyjasu.ty.

- je

żeli nic więcej, to przynajmniej podejrzenie zostaje, że

zerwanie konferencyj było skrytą myślą gabinetów za

chodnich. Wolały zaś , aby to nastąpiło przy punkcie

trzecim, aniżeli czwartym. Przyczyny wyłożone w C za

sie w artykułach wstępnych zaraz po zerwaniu konfe

rencyj pisanych, powinny były o tem każdego czytel

nika przekonać, ,W ojna więc musi być dalej prowa

dzoną", są sIom a mowy cesarskiąj. Wojna rzeczywiście

rozstrzygnąć tylko może sprawę niepodobną w innćj

drodze do załatwienia. Lecz czy tylko wojna honoru

wojennego, wojna o zburzenie nowego Ilium? Zoba

czymy, czy wojna taka doprowadzi do celu, który sprzy

mierzeńcy mąją przed oczyma.

(Dokończenie nominacyj sądowych, i politycznych

w Galicyi i Bukowinie’).

(Patrz rozprządzenie ministeryalne poniżćj).

W obrębie Lwowskiego Sądu Wyższego

Kraj ow ego.

Radzcami sądu krajowego we Lwowie: l, radzca

CIĘ§ĆIMMaO-MtTiST^ra i

0 DAWNYCH 1 TERAŹNIEJSZYCH

PRAWACH POLSKICH

SŁÓW KILKA

przez Autora Listopada,

(Dalszy ciąg.

—

Patrz Ner 140, 141 i 151).

Pokazuje się więc, że nąjbezpieczniąjsza hipoteka

jest poczciwość i honor: a te są niezawisłe od prawa

pisanego 8). Bezwątpienia, kto niema ani poczciwo

ści , ani honoru, ten na nich hipoteki zapisać nie może,

jak ten, który nieposiada ziemi, na niąj długu ubez

pieczyć nie jest w stanie, nemo dat, qui non habet.

Wszakże każdy przyzna, że można do pewnego sto

pnia ociągać się z wypłatą długu legalnie ubezpieczo

8) Z umysłu dodaję pisanego. Jest piękny fragment

juris prudencyi greckiej, w którym stoi ,między prawa

mi, którym ulegamy niektóre są pisane, niektóre nie.

Nie właściwszego, i mniój więcój każdy naród posia

dający prawodawstwo, to samo o nióm powiedzieć może.

Dodam do tego, że im mnićj w narodzie praw pisanych,

a im więcój takich, które bytują w stanie żywotnym, bez

pośrednictwa papieru, tam prawodawstwo jest koniecznie

doskonalsze, niżeli tam , gdzie prawodawcy kazuistyczni,

omal że nie wszystkie wypadki przewidzieli,/i na każdy

z nich osobne napisali prawo. Nie trudno nawet przeko

nsć się, że prawa niepisane, są właśnie te, które naj

żeiślój się wykonywają, i to bez naglących środków, a to

dla tego, że one jedne są prawdziwemi prawami.

nego, bez narażenia swojej uczciwości. Podczas kie

dy uchylanie siebie od uiszczenia się z długu jedynie

na honorze opartego je st niczem niewymówioną po

dłością.

Jeżeli więc najlepsza hipoteka je st poczciwość i ho

no.r, zdaje się, że ten, który ma summę do umieszcze

nia, roztropniej czyni, ki’edy stara się ubezpieczyć wzglę

dem charakteru tego, który chce z nim wchodzić w ro

botę, niżeliby miał szperać po księgach hipotecznych,

dla powzięcia wiadomości o stanie jego mąjątkowym.

Zapewne może się omylić na tej poczciwości, i na tym

honorze, ale czyż się nie może omylić w ufności, jaką

by położył w księgach hipotecznych, bo one mu me

dadzą pewności zupełnąj, o tym stanie; — dowie się

z nich o długach obciążających ten majątek, a wszy

stko resztę na czem tylko kredyt się opierać może, bę

dzie się fundować jedynie na przybliżeniu. Okażą mu

stan bierny, ale jego stan czynny może być zagadką,

a nakoniec jakąż mu dadzą pewność księgi hipoteczne,

że bez trudności swoją należytość odbierze? Człowiek

poczciwy nieobarczy swojego honoru obietnicą zwróce

nia tej lub owej kwoty na tym lub owyrń terminie, je

żeli nie jest pewny, że j ą mieć będzie, bo na rzeczy

tylko prawdopodobne uczciwy człowiek nieda swojego

honoru w zakład. Z resztą, chociażby prawodawstwo

i mogło obmyślić środki do wykrycia stanu majątko

wego każdego obywatela (czemu najuroczyściej przeczę),

dla tegóby niezapobiegło wszelkim fortelom zlej wiary,

która w każdem prawodawstwie znaleść może gotową

broń dla siebie. Bo rzetelność, owa matka kredytu

więcej jeszcze się opiera na chęci, niż na możności

uiszczenia się. I tak dług kartowy, wyjęty z pod o

pieki prawa, a nawet przez niego potępiony, z pomię

dzy wszystkich długów, nąjakuratnićj się uiszcza, dla

tego, że opinia publiczna jeszcze piętnuje wzgardą tego,

który przegrawszy kwotę, uchyla się od jąj wypłaty,)

ma w tem zupełną słuszność; a podobnąj kary żadne

prawo pisane obmyślić skutecznie nie może.

Niczego tu nie mówię, coby nie było poparte do

świadczeniem. Dziś nawet, kiedy wyobrażenia honoru

i poczciwości nieco zblakowały, a z drugiej pobłażanie

towarzyskie tak łatwy przystęp dały każdemu do każ

dego, że w najuczciwszym domu nie trudno się spot

kać z takim, który po kilkakrotnie był obitym, a na

wet z takim, któremu się zdarzyło mieć rękę schwy

taną w cudzej kieszeni, kiedy nasze starodawne cnoty

tylko w niektórych powieściach się okazują, i więcej

gorszą rozum, niż budują serca 9), dziś nawet honor

i poczciwość nieprzestały być najszacowniąjszemi hipo

9) Wieczny temat naszych tuzinkowych powieściopisarzy

jest poniżenie tak nazwanej arystokracyi, a w yw yższenie

tych co do niój należeć nie mogą. Każda ich powieść na

tenże sam kopyt, co i wszystkie inne; jedne przeczytałeś,

wszystkie przeczytałeś. W szędzie jakiś zacnie urodzony

człowiek występuje na scenę, jak omal nie zbrodniarz, a

znowu jakiś plebejusz, jako wzór wszystkich cnót; obie fi

gury nic prawdy nawet artystycznój nie mają, i ztąd są

niewypowiedzianie nudne. N ie pojmuję na co te pociski

rzucone naprzeciw arystokracj’i przydać się mogą, a które

przypominają bajkę o schorzałem a niegdyś p)otężnym lwie,

znoszącym obojętnie obelgi tych wszystkich zwierzów , któ

rym się naraził w czasie swojój czerstwości, a który dopie

ro w yszedł z cierpliw ości, kiedy już osła ujrzał srożacego

się przeciwko niemu. D o żadnój koteryi nie chcąc należeć,

i do arystokratycznej nie kołatam, ani wiem nawet, czy ta

kowa istnieje. Z potomkami rodów naszych historycznych,

innych stosunków nie mam, oprócz, ie spotykając się wza

telfaml. KredjA’"Osobłsty jeszcze istnieje; i nierównie

więcąj robi się interesów na dobrej wierze opartych,

niżeli na dokumentach prawom ocnych. Znajdują się do

tąd tacy, na których mąjątku w księgach hipotecznych

ani jednąj cyfry niema zapisanej , a którzy przecie mają

długi wszystkim wiadome, a te bynąjmniej nie trapią

ich wierzycieli. Gdyż obyczaje narodu chrześciańskie

go nie mogą tak dalece być zepsute, żeby w nim nie

znąjdowali się tacy, których słowo j est uważane jako

rękojmia.

YVięc powie kto, że uważam prawa hipoteczne jako

niepotrzebne, i że radbym zostawił rozsądkowi kapita

listów wybór środków ubezpieczających ich wierzytel

ności bez pośrednictwa prawa. Bynąjmniej! i owszem,

to pośrednictwo jest tak niezbędne, że niema i niebyło

jemnie przed sobą zdejmujemy kapelusze. A jednak nie

obcując z n iemi, coraz silniejszy czuję dla nich szacunek,

a to dla t eg o, że przy terażniejszćm usposobieniu opinii

względem arystokracyi rodu, (bo innym arystokracyom wie

le rzeczy jest pozwolonych) najmniejsza skaza, gdyby pa

d!a na którego z nich, dopieroby byly wrzaski; pewnie ni

czego mu nieodpuszczą. Muszą to być ludzie godni, kied)

na nich nic pow iedzieć nie moiua, p )mimo gniewu i zawi

ści, jakie wzniecają. Powstają na salony arystokraty ezne.

Bóg świadek, że niewiem czy jaki z nich b) tuje w

arsza

wie. O ile mógłem zauważać towarzystwa są ciągle z sobą

pomieszane. Ale gdyby takowy i objaw:i s.ę mozebym s.ę

w nim i znudzi!, do czego już jestem wzwyczajony Ale to

pewna, że w nim nie miałbym obawy, by ktoś jak,ejś n:e

przyzwoitości się dopuścił, b ,di w mow.ę, bądź w uczynku.

To tylko szczęście, że ta nienawiść do nazwisk history

cznych nie pochodzi u nas ze swojskiej złoś ci, ale z naila

downiezej głupoty.

1 of 4 • Strona 1

Mirador viewer

Czas.

Description

Structure

Similar

Error 404 - MBC

trans "Nie znaleziono strony" %}

Mirador viewer

Description

Structure

Similar

Error 404 - MBC

trans "Nie znaleziono strony" %}

Pobieranie pliku

Pobieranie pliku

Usuwanie komentarza

Wyszukiwanie zaawansowane

Zgłaszanie błędu