Mirador viewer

Czas.

Annotations

Showing 639 annotations

Adding notes only for logged in users

Filtering

Net206.

Kraków, Wtorek 8 Września 1896

RocznikXLIX.

CZAS

P*«»nmsratę »rzyjnanją:

AdminUtrscys Ctasu « K n k o w ii I nrt?dy poeitowe. w

J-ow»sr.a

m i. kdwsniit

8. A . Krsytanowakiego, haadnl Niemojewikiogo w Sukiennicach, biuro dzienników Her*k" hanSetaB^

* 1Kro’*ołlm,^*t biuro diicnn. Hopcasa i Salom oncwej, biuro Mańkowskiej

(Sukiennioc). O a l o n » » i » (Inacrsty) pnyjmuje *ię *a opłat§ od miejsca wiem a drobnym «tri

kiem (petitem) sa pierwisy rac 10 ent., u każdy naatępny po 6 ent.

Isdeilao* (na/stronie

ed miejaca wiersza druk)em drobnvm po 80 ent. sa każdy ris .

Ov«o»eolo1frcsoomto

prsyjmui§: w o Ł w o w lo biuro dzienników ulica Karolu Ludwika 1. 9 , centralne biuro ogłoszeń ulica

Kopernika I. li; w P o ry » o wył§etnie p. Adam rue de Varenne 88, (prenumeratę p. W. Eaeskowsk

OourbcTOi pod Paryżem rue du Chemie de fer H): w W !ed o!m pp. Haaaenstein A Vogier (Ukżs

w Hamburgu, Frankhireie a. M Berlinie, Lipsku, Bazyl,i 1Wroeliiwiu), A. Oppelik, B. Móaae (akie

w Berlinie, Hamburgu, Monachium i Norymberdze), fl. Behalek, M. Dukee, J . Dauneborg, H. Fiiedl

(tylkoprenumeratędo. H OoldsohmidAComp.ł; w V r*nhr»«i. o . m, Q.l, DaubeACome

Pojedyncze Nra (12 ct.) i dodatki (4 et,) sprzedaje w Bouhui handel A. Ziętkiewicza.

Kraków 7 września.

Cesarz Mikołaj II wdał się w dziadka,

króla duńskiego; to samo ma usposobienie

co on, te same upodobania i zapewne te

same zapatrywania. Takie nasunęło się spo

strzeżenie tym, którzy zbliżają się do władcy

Rosyi. Zapowiadałoby to umiarkowane, świa

tłe, dobrotliwe wew nątrz rządy, pokojową

politykę na zewnątrz.

Co do tej ostatniej, indywidualność i cha

rakter młodego cesarza wzmocniłyby tylko

zasadę, której świat cały, a z nim Rosya

hołdują. Z tego ogólnego dziś punktu wi

dzenia śledzić też należy przebieg podróży

rosyjskiej pary cesarskiej. Nie może ona

sprawić niespodzianek, bo odbywać się bę

dzie z jednej strony na tle europejsko* po

kojowem; z drugiej w granicach istnieją

cego ugrupowania się mocarstw; a w tej

mierze nie zmieni nic okoliczność, iż nie

ks. Łobanow, ale p. Szyszkin znajduje się

w orszaku cesarskim, co zresztą wynika

już ztąd, iż był pomocnikiem zmarłego mi

nistra, a następca takowego dotąd miano

wanym nie został. Nie przeszkodzi to światu

przypatrywać się i badać z żywem zaję

ciem wszelkich szczegółów podróży; nie bra

knie też najrozmaitszych interpretacyj i wy

zyskiwań na rzecz czczych kombinacyj. —

Lecz wobec nich wskazaną jest nietylko

wstrzemięźliwość, ale sceptycyzm.

Dalszej podróży cesarskiej pary rosyj

skiej zbywać będzie nawet na owym polity

cznym momencie, który połączony był z przy

jazdem do Wiednia, a który odnosił się do

zoryentowania się wspólnego Rosyi i Au

stryi w sprawach wschodnich i zdążania

do zgodnego zachowania się. Wobec bo

wiem tych spraw, porozumienie się tych

dwóch mocarstw jest punktem głównym,

rozstrzygającym, a wszystko inne podrzę

dnem i pośredniem tylko. I tak gdyby we

Wrocławiu miała być mowa o zajściach i

sprawach wschodnich, nastąpiłoby to odno

śnie do s!osunków rosyjsko-austryackich.

Niem cy bowiem niejednokrotnie oświadczały,

że Wschód obchodzi je tylko pośrednio ze

względu na Austro-Węgry, a obowiązujące

traktaty o tyle brane - by tu być mogły

w rachubę, o ileby zaszedł wypadek, czy

konieczność odporu w razie bezpośredniej

zaczepki.

Ten czynnik spraw wschodnich i z icb

powodu, stosunku Austryi do Rosyi, na

dawał dniom wiedeńskim cechę, której nie

będą miały, przynajmniej w tym samym

stopniu, dalsze chwile przepędzone za gra

nicą przez dwór rosyjski. Ten czynnik nie

dotykał w niczem związku Austryi z Niem

cami, przeciwnie zawsze przez ostatnie był

uznawanym; z drugiej strony zjazd wie

deński pośrednio tylko obchodził Francyę.

Z przybyciem rosyjskiej pary cesarskiej do

Wrocławia, rzecz się o tyle zmieniła, iż jej

podróż nabiera wyłącznie znamienia mię

dzynarodowej kurtuazyi i etykiety w gra

nicach istniejących związków politycznych,

które muszą być bacznie strzeżone nawet

w odcieniach.

Spotkanie we Wrocławiu nie powinno ani

urazić, ani drażnić uczuć francuskich, a ten

wzgląd wzięty został widocznie w rachubę

przy ułożeniu programu, który zapobiegł

bytności na ziemi niemieckiej władcy R o

syi w bolesne dla narodu francuskiego ro

cznice. Zbyt cennemi są dla Rosyi związki

z Fraucyą już dlatego, że bez żadnych

ofiar przynoszą jej korzyści, aby chciała i

mogła je osłabiać lub narażać we Wrocła

wiu. Z drugiej strony pobyt w Paryżu ce

sarstwa rosyjskich nie ma z pewnością na

celu zaostrzenia stosunków sąsiedzkich po

między Rosyą i Niemcami, ani oziębienia

ich między dwoma dworami. Natarczywość

francuskiego entuzyazmu, bezprzedmiotowa,

w każdym razie przedwczesna, egzaltowana

wdzięczność dla Rosyi, mogą być z uprzej

mym uśmiechem p rzyjęte, ale nie zmienią

znaczenia podróży, które nie przekroczy

granic, nakreślonych pokojową polityką oraz

istotą istniejących związków i przymierzy.

Francuzi mogą się upoić bytnością w Pa

ryżu rosyjskiej pary cesarskiej, ale nikt

w Europie ani się nią przerazi, ani urazi.

A przy wszelkich względach politycz

nych i ich subtelnościach będą tu przecież

w grze także czysto ludzkie uczucia, przy

zwyczajenia i tradycye; będą nawet i za

sady, z którerai bądź co bądź nie czyni się

nigdy zupełnego rozbratu na wyżynach spo

łecznych.

—

W Wiedniu, we Wrocławiu,

w Londynie cesarska para rosyjska jest

między swoimi, jest w gronie krewnych,

wśród równych sobie, pomiędzy tymi, co

w wielu rzeczach jednakowo myślą, czują,

temi samemi pragnieniami ożywieni, te same

niebezpieczeństwa zażegnać w teraźniejszo

ści i w przyszłości usiłują. A aczkolwiek

pobyt nieograniczonego samowładcy i je

dnego z najpotężniejszych monarchów w sto

licy rozpasanej i słabej rzeczy pospolitej,

niezwykłością swoją może mieć powab kon

trastów, to przecież pomimo rosyjskich sym

patyj i duńskich żalów, cesarska para ro

syjska uczuć się może we Franeyi między

swoimi i w swojej atmosferze chyba w Chau

tilly n ks. d’Aumale.

Przegląd polityczny.

Biała chorągiew rozejmu i pokoju powiewa nad

Kreta. Powstanie zakończone. Długo budziła nie

dowierzanie akcja dyplomatyczna mocarstw, ak

c ja nieraz chwiejna, często niezgodna, w zasadzie

niebezpieczna, w praktjce, jak się zdawało, teo

retjczna, akcja, zasłaniająca krzyżuące się inte

resa politjczne bas!ami humanitaryzmu, a niemniej

):chana naprawdę po wulkanicznej pochyłości od

głosami rzezi, mordów i okruc’eństw. Nieufność

miała tak silną podstawę w bistorji i nrozwiąza

niu" kw estji armeńskiej, Ie jeszcze teraz, kiedj

wiadomości z Kanei i Aten roznoszą wieść po

kojn i manifestacje wdzięczności dla mocarstw,

jeszcze teraz przezorność i bistorja m ag is tra vi

tae, kale oczekiwać dalszego rozwojn wypadków;

miesiące dopiero atoli, jeśń nie lata pozwolą stwier

dzić, c z j radość nie jest przedwczesna i c z j ,,za

łatwienie kw estji kreteńskiej" jest faktyczne,

trwale, pozytywne, lub te! tylko dyplomatycz

ne i formalne. —

W tej cbwili depesze przedsta

wiają sytnacyę w nadzwyczaj korzystnem świetle.

Ciało konsularne telegrafme z Krety, ! e cbrze

ściańscy deputowani przyjęli propozycye Porty, a

raczej mocarstw; tej e%mej treści zapewnienia

o mahometi uekich posłach przesłał jeneralny gu

bernator wyspy.

—

Nowa konstytucya ma być,

wedł?g dzienników greckich, wprowadzona w !y

cie z d. 1 września st. st.

Obecna organizacya Krety będzie nierównie li

beralniejsea, ni! traktat z Haleppa. Wyspa otrzy

muje wprost autonomię, bomerule. Sejm posiada

micyatywę ustawodawczą w zakresie wewnętrzne

go ustawodawstwa; rozporządza własnym budie

tem, który obejmuje nietylko podatki lokalne,

przez sejm uchwalone, lecz tak!e połowę opłat

cłowytb na wyspie. Kreta posiadać hędzie nadto

własną niemal armię, bo przez kraj i na koszt

kraju ma być zorganizowana !andarmerya, pod

czas gdy msximum tureckiej załogi ograniczone

jest do 1 0000 żołnierzy. Ustępstwa obejmują

wiele; ie obejmują dość, dowodem zgoda Kreteń

czyków, do zgody nieskłonnych i zapewne nie

ebętnie zrzekających się , czy odkładających na

p(! dej urzeczywistnienie panbeleńskiej idei w po

łączeniu z Grecyą. Róinica między ciaśaiejszym

traktatem w Haleppa a obszerniejszą rową kon

stytnryą tkwi nietylko w treści; o wiele walniej

szym, jeśli nie najważniejszym jest ustęp o rę

kojmi wprowadzenia w tycie ustawy zasadniczej.

Odnośny przepis orzeka, i e reformy wykonane

b,dą nietylko wogóle pod gwa rancyą mocarstw,

lecz !e w szczególe rad przeprowadzeniem aktu

humerale czuwać ma europejskie ciało konsularne

Wiadomo, ! e reformy armeńskie otrzymały ,g w a

rancyę" mocarstw, wiadomo równie!, !o dotąd

,,zagwarantowane" rtf irmy pozostały martwą li

terą, czczą formą. Gwarancya mocarstw jeat wie!

ką nad Turcyą chmurą, z której grożą tylko wiel

kie piorunny; w cienia tej chmnry jednak, bez

silnej, bo sapotęinej, krzewi się bezkarnie dalej

nieład administracyjny, przekupstwa małych urzę

dników i ucisk ludności w Armenii. Rękojmia ko

misyi konsularnej jest niesaprzeczenie ściślej okre

ślona, przystosowana do praktycznego celn. Czy

jednak konsolowi*, 1 n adający głównie moralną

powagę, zdołają faktycznie zapewnić ty cie nowej

konstytacyi? Siłą icb jest siła mocarstw, z któ

rycb każde zosobna zdolne jest może zmusić Tur

cyę do wypełnienia obietnic; mocarstwa te atuli,

postępnjąc zgodnie, trzymają się tak silnie zs ręce,

!e wszystkie dłonie są uwięzione i skrępowane.

Jeśli reformy staną aię faktem, wyspa ma widoki

pięknej przyszłości i bogatego rozwoju. Lndność,

składająca się przewainie z Hellenów czystej krwi,

ma nznaną opinię inteligentnej i zapobiegliwej.

Zniesienie ucisku tureckiego moio się stać nowym

okresem w historyi starej Krety.

Najbliższa trudność w rozwiązaniu kwestyi kre

teńskiej wysnwa się j ni w pierwszych daircb. —

Trudnością jest ocbrona ,,praw mniejszości.11 Kreta

pi siada 240.000 mieszkańców chrześcisńekich i

38 000 mahometan. Mniejszość n ahometańska, sto

sunkowo dość nieinaczoa, ma większe roszczenia,

ni! liczbę, g dy! nie zginęła jeszcze tradycya u

przywilejowanego stanowiska ,,wiernych1* i zwy

cięzców. Stanowisko to zresztą doznaje silnego

poparcia przez wojsko i z Konstantynopola. Nowa

konstytncya postanawia, !e nchwały sejmn zapa

dają bezwzględną większością głosów. Tem sa

rnem tracą wszelkie zna:zenie posłowie mabome

tańscy. Depesze gubernatora o zgodzie mabome

tańskich posłów na relormę osłabiają wiadomości,,

!e lndnuść zamierza wysłać deputacyę do snłtana,

!e w K andyi, głównem siedliska mahometan, pa

nnje wrzenie. Korespondent Kiiln. Z tg kreśli na

stępujący obraz miasta: ,,Katastrofy oczekiwać

mo!na każdej chwili. Tłumnie płyną do miasta

muzułmanie. Cbrześciań pozostało zaledwie tysiąc.

Władze utraciły wszelką powagę. Mimo zakazu

gubernatora wszyscy niemal muzułmanie ukazują

się otwarcie na ulicach z brduą. Rząd nie wystąpi

energicznie, nie dlatego, !e nie chce, lecz raczej

ie nie może. W czasie pokoju mo!n* nłyć ! ił

nierzy dla ochrony cbrześciań, lecz nigdy w obe

enem rozdrażnieniu. W dziennikach zagranicznych

są wiadomości, że wojsko strzelało do mnzułma

nów ; jest to fałsz. Nie padł ani jeden strzał, na

wet dla obrony przed tłumem gubernatora Hassau

baszy."

Cesar% w 6ali( ji,

Podobnie, jak w rokn 1880, tak i teraz cesarz

Franciszek Józef zajął rezydenoyę swą w palacn

Krysowickim; ztąd wyjeżdżać będzie na odbywa

lące się pod jego naczelnem dowództwem wielkie

manewry dwó.b korpusów, lwowskiego i przemy

skiego.

Skoro tylko nadeszła urzędowa wiadomość, !e

cesarz zaszczyci swoją bytnością powiat mośriski,

zawiązał się za inicyatywą prezesa R»dy powia

towej, br. Stanisława Stadnickiego, i pod tego!

przewodnictwem komitet powiatowy w celu odpo

wiedniego powitania i przyjęcia monarchy.

Przedewszystkiem zaś zajęła się Rada powia

towa rekonstrukcyą drogi powiatowej, prowadzą

cej od dworca kolejowego w Mościskach do mia

sta i drogę tę na przestrzeni przeszło 4 kilometro

wej zrekonstruowała w zupełności systemem Mac

Adama, kosztem przeszło 18 000 złr., tak, ie obe

cnie w niewielu okolicach kraju znajdzie eię tak

gładka i tak dobra droga. Wszystkie inne drogi

w powieęie zostały za wspólnemi staraniami sta

rostwa i Rady powiatowej ponaprawiane i do do

brego stanu doprowadzone.

Dla godnego powitania cesarza przyozdobiła

dyrekcya kolei państwowych dworzec kolejowy i

jego peron bardzo pięknie i snto licznemi flagami

o barwach państwowych i narodowych, tarczami

berbowemFi godłami, a nadto postarała się o elek

tryczne oświetlenie dworca. Dekoracye te przed

stawiają się tem świetniej, !e na przestrzeni mię

dzy Krakowem a Lwowem nie ma na ładnym

dworcu tyle i tak pięknych i starych drzew, jak

w Mościskach, to te! cały peron przedstawia wi

dok nader malowniczy.

Równie! malowniczo przedstawia się droga, pro

wadząca z dworca kolejowego do Krysowie, wzdłnż

której co kilkanaście kroków powiewają na wyso

kich masztach olbrzymie flagi o barwach państwo

wych i narodowych. I tn przyczyniają się znacznie

do npiększenia dokoracyi gęsto po obn stronach

drogi zasadzone drzewa.

!Szczególnie jednak świątecznie i uroczyście wy

gląda miasto. Tn przyszli komitetowi powiatowemu

w pomoc sami mieszkańcy miasta, którzy dobro

wolnie odnowili swoje domy i udekorowali je bar

dzo snto rótnobarwnemi flagami. Uroczysty i świą

teczny wygląd miasta i drogi prowadzącej od

dworca kolejowego do Krysowie podnoszą znacznie

trzy bramy trynmfalne, z których pierwszą nsta

wiono na granicy gminy Snlkowszczyzny i Mościsk,

drngą w mieście obok kościoła parafialnego, a

trzecią na granicy gminy Krysowice. Komitet po

wiatowy zrobił słowem wszystko, eo w danych

stosunkach było mo!liwem, by uroczystość powi

ta!na cesarza wypadła jak najświetniej a lndność

oczekiwała przybycia monarchy z ogromną rado

ścią, pragnąc zgotować mn prawdziwie tryumfalny

pochód z dworca kolejowego w Mościskach do pa

łacu w Krysowicach.

Krysowice, airdziba hr. Stanisławów Stadnic

kich. położone wśród rozległego klucza tego imie

nia o 4 kim. od Mościsk, obok gościńca powia

towego wiodącego t dworca kolejowego w Mości

skach do Sambora, są rezydencyą prawdziwie

wielkopeńską.

Na lewo od gościńce, dążąc w kierunku z Mo

ścisk, wjeżdża się przez okazałą bramę wprost

ua obszerny dziedzinieo. Po jednej jego stronie,

zaledwie o kilkaset kroków od wjazdn, wznosi

się pałac jednopiętrowy bardzo obszernych roz

miarów, zbudowany w drugiej połowie XVIII w.,

z morami o jasnej barwie kamiennej, z dużym

balkonem, pod który mogą zajeżdżać powozy,

oraz z wysokim dachem czerwoną blacbą pokry

tym. Z jednej strony przedłuża się pałac w skrzy

dło, które zamyka od frontu nadzwyczaj prze

stronny dragi dziedziniec, otoczony zewsząd za

budowaniami gospodarskiemi i obszernemi staj

niami, gdzie teraz mieszczą się konie cesarskie,

oraz wozownią i t. d.: w środku dziedzińca stoją

obecuie takie trzy wagony, któremi przewieziono

rozliczne sprzęty, slnżące do urządzenia mieszkań

dla orszaku cesarza. Z drugiej strony pałacu znaj

duje eię osobna loggia o arkadach w stylu wło

skiej willi, z której schody prowadzą wprost do

ogrodu.

Wspomniany powyżej główny dziedziniec (cou r

d’honneur), którego środek zajmuje pięknie utrzy

many Ławnik z wytwornym kobiercem z różno

barwnych roślin, zamknięty jest z przeciwległej

pałacowi strony zgrabnym bndynkiem, mieszczą

cym liczny szereg pokojów, obróconych obecnie na

kwatery członków naczelnej komendy manewrów

i jeueralaego sztabu, oraz osób zo świty cesar

skiej, tudzież dla służby. W środku tego traktu,

naprzeciw balkonu pałacowego, wznosi się wioża

z zegarem, pod którym brama i krużganek pro

wadzą na zewnątrz. Zwraca tn jeszcze nwagę

masywna bodowa w rodzaju warownego bastyonn

0 wystających potężnych podwalinach; pochodzi

ona widocznie z czasów znacznie dawniejszych

uit pałac, a zamyka do połowy trzeci bok dzie

dzińca, który wskutek tego ma właściwie tylko

jednę stronę wolną, mianowicie od ogrodu. Po

obu stronach bramy wjazdowej wznoszą się w y

sokie okopy. Okopy te umajone wieńcem kwia

tów, posiadają zarazem także grożaiejszą ozdobę

w postaci dwóch starożytnych dział, które zdają

się strzedz wstępn d) obecnej rezydencyi monar

szej. Po drogiej stronie pałacn drzwi o wynio

słych figuralnych ramach wiodą do parka, zajmu

jącego kilkadziesiąt morgów, a w eałem znacze

nia wyraża wspaniałego. Na piękność jego skła

dają się nietylko iście imponujące rozmiary i prze

pyszne wiekowe drzewa, lecz także wielka roz

maitość, dająca miejsce zarówno rozległym mura

wom i grapom drzew w rodzajn angielskim, jak

1 misternie strzyżonym a otrzymanym wzorowo

partyom francuskiego ogroda, pełnym doskona

łych ścieżek i pięknych trawników, wyciągniętych

szpalerów i uroczych alei. Potok, który przez

park przepływa, a po którym rzucone są liczne

mosty i mostki o najrozmaitszych kształtach, do

daje powabn parkowi pełnemu ślicznych, różno

rodnych widoków.

Wejście do pałacn stanowi dnly westybal

w styla barokowym, którego dawniejszą ozdobę

tworzą liczne popiersia, oraz meble, sięgające prze

szłego wiekn. nową zaś niezliczone a wspaniałe

trofea łowieckie obecnego właściciela, jeduego

z pierwszych myśliwych w kraju. Z przedpokoju

prowadzą szerokie kamienne schody na pierwsze

Diętro do właściwych apartamentów monarchy.

Wchodzimy najpierw do wielkiej sali frontowej,

której zewnętrzna ściana półkolista otwiera się

E. ŁASZOWSKA- GERARD.

CUDZOZIEMIEC,

(27)

(Z angielskiego).

(Ci§g dalszy).

ROZDZIAŁ XVI.

Biały marmurowy krzyż.

Nazajutrz Phemie miała ból głowy, co zresztą

było znpełnie naturalnem po niezwykłem utrudze

niu i wzruszeniach dnia wczorajszego. Nie miała

ochoty do wizyt i wytłómaczyła się zmęczeniem,

gdy Resi i Rtidi Giffingen przyszły w południe

do hotelu zaprosić ją na przechadzkę do Glanegg,

gdzie kilka znajomych osób postanowiło przepę

dzić popołudnie; oficerowie na koniacb mieli pa

niom towarzyszyć.

Cbrissy, zachwycona każdą możliwą rozrywką,

z radością zajęła miejsce Phemie i ubrana w po

życzony od Pbemie kapelusz i londyński żakiet,

w doskonałym humorze pojechała z Resi i Rndi.

Pbemie przepędziła większą część dnia na sofie.

Koło czwartej godziny, gdy sofa i własne myśli

jnż jej się sprzykrzyły, przyszła do tego przeko

nania, i e przecież świeże powietrze dobrzeby od

działało, i zaproponowała ojcu, który się wybie

rał malować góry w Aigen, !e z nim pójdzie.

Mały wiejski kościółek z wysmukłą wieżyczką

leży u stóp Gaisbergn, dwie mile od Salcbnrga.

Na lewo odeń stoi wiejska gospoda, drewniane

stoły i ławki ustawiono pod rozłożystymi kaszta

nami dla wygody gości; po prawej wznosi się pię

kny zamek, własność Schwarzenbergów, a obszerne

ogrody, cieniste aleie, czyste, chłodne wody podo

bne są do klejnotów, skradzionych z płótna Pous

sina i Boucbera; w środka, między gospodą a zam

kiem leży cmentarz, otoczony mnrem; z przodu

wspaniały widok na góry z szczytami tn i ówdzie

pokrytymi wiecznym śniegiem.

Mr Dalrymple nie mógł aię na razie zdecydo

wa(’, z jakiego punktu zacznie malować. Trndno

mu było znaleźć miejsca, z którego dwa szozyty

góry Walszmana przedstawiałyby się równie ko

rzystnie; wahał się czas jakiś, w końcn odało mu

się znaleść, czego szukał, usadowił się na skła

danym stołeczka pod parasolem, na małem wznie

sieniu, tn! nad gospodą.

—

Jak dłngo papa myśli malować? — zapy

tała Phemie, gdy zobaczyła, !e usiadł; zegarek jej

wskazywał kwadrans na szóstą.

—

Około półtorej godziny — odpowiedział, a

namyśliwszy się, dodał: — ale mi powiedz, gdy

byś się cznła zmęczoną i chciała wcześniej pójść

do domn.

Mr Dalrymple zaczął malować, pełen cnotliwego

z siebie zadowolenia w poczuciu, i e spełnił ojcow

ski obowiązek. Zaczynał przyzwyczajać się — jak

s *bie powiadał — do myśli, !e się ma opiekować

dorosłą córką i czuł, jak gdyby był wczoraj doka

zał cudu zaparcia s:ę samego siebie, przegrawszy

siedm robrów wista, granego bez honora.

Zastawiona samej sobie Pbemie, poszła w stronę

kościoła i otworzywszy małą, żelazną fnrtkę, we

szła na cmentarz, gdzie się przechadzała, podzi

wiając bogactwo kwiatów na niektórych grobach,

podczaB gdy inne były zupełnie zaniedbane i po

kryte chwastami. Szczególniej jeden grób uderzy!

jej wyobraźnię, biały marmurowy krzyż, otulony

tak krzakiem róży, oplatającym jego ramiona, że

nie można było przeczytać napisn. Przed miesią

cem krzak pokrywały setki białych róż, teraz

kwiaty opadły, pozostawiając tylko 8*karjaJay

głóg, który na tle białego marmuru wyglądał jak

krople^krwn^ ^ ^

pochoWany?

rozmyślała

Phemie, i wyciągnęła rękę,żeby odsunąć jednę

gałązkę i przeczytać napis, który_ by. n ą

nięty. Ale ciernie pochwyciły dłoń i palec w z o

śliwy uścisk, jak gdyby róża czuła «.ę obrażoną

jej śmiałością wobec grobu, przez nią str e

Phemie wyciągnęła podrapaną i skrwawioną rękę

i już nie próbowała zaspokoić ciekawości.

Wyszła z cmentarza drugą furtką, prowadzącą

w pole i usiadła na kamiennym stopnia, oglądając

pokaleczoną rękę. Taż poniżej wielkiego palca

najbardziej ją bolało, a duża kropla krwi, p-do

bna do głogn, potoczyła się po ręce na jasną su

knię. Przez cbwilę nie mogła zatamować krwi,

a w końca spostrzegła duży siniec w miejscu,

gdzie jeden z cierni pozostał. Wszelkie usiłowania,

żeby go wydobyć lewą ręką okazały się daremne.

Pbemie musiała poprzestać na owinięciu ręki

cbustką od nosa. Nie powróciła już na cmentarz,

bo znajdowała, ! e daleko przyjemuniej rozkoszo

wać się zachodzącym słońcem, siedząc na kamiennym

stopniu, odłożywszy książkę na bok.

Pbemie przyniosła z sobą tomik Tanchnitza, ale

kartki nie były jeszcze rozcięte, nie wzięła z sobą

nc ia do rozcinania kartek i może z tej przyczyny

nie próbowana otworzyć ksią żki, leżącej na kda—

Dacb. Labo panny, czytające powieści, zwykle nie

dają się odstraszyć taką małą przeszkodą, bilet,

lob nawet szpilka od włosów wystarczają w takim

wypadku. Pbemie nie przyszło widać nic podo

bnego na myśl, siedziała więc bezczynnie, puściw

szy wodze myślom, które może były bardziej

zajmujące, niż losy fikcyjnej heroiny w książce,

dotąd obcej. Czyż wspomuienie tego wszystkiego,

co się w ciągn ostatnich dwudziesto czterech go

dzin stało, nie było równie interesującem, jak ja

kakolwiek książka? i czy to było jej winą, że

myśli opornie wracały do owego wypadku w ko

tylionie, gdy przez pomyłkę dała niebieską ko

kardkę baronowi Wolfsbergowi? Było to natnral

nem, że się zastanawiała nad wielkiem podobień

atwem dwóch kuzynów i jeszcze bardziej uderza

jącą różnicą.

—

Jak ja Bię mogłam pomylić i pomyśleć, że

Leo, to Poldi? — pytała samej siebie — bo czyż

nie różnili się tak, jak dyament czystej wody ró

!ni się od kawałka czystego szkła bez wartości?

Poldi nie opłakiwałby nigdy tak długo ani żywej

ani umarłej Melity jak Leo, powiedziała Riki Gif

fingen, i mimo woli Pbemie zaczęła sobio wyobra

żać w myśli, jak ta Melita wyglądała, o której

tylko tyle wiedziała, że ją Leo Wolfsberg kochał

i że nmarła na tydzień przed ślnbem. Czy była

blondynką, czy brunetką? czy miała czarne, czy

niebieskie oczy? czy była wesołą, czy smutną,

i czy jej nie było żal, bardzo żal umierać i zo

stawić go z rozdarłem sercem?

Dojmujący ból przerwał jej myśli, skaleczona

ręka zaczynała puchnąć, a miejsce, w którem

cierń tkwił, poczęło sinieć. Poprawiwszy chnstkę,

Phemie powstała, żeby pójść do ojca, może on

zdoła cierń wyjąć, ale gdy miała wejść na cmen

tarz . zatrzymała się na progn, bo posłyszała gło

sy. Zajrzawszy ostrożnie przez otwartą furtkę, zo

baczyła trzy osoby, dwóch panów i panią; stah

przed tym samym grobem, który przed chwilą

zwrócił jej uwagę. Pani miała na sobie szerokie,

niekształtne ubranie i duży kapelusz, który cal

kiem zzsłaniał jej rysy. W jednej ręce trzymała

wieniec z astrów, a dragą machała gwałtownie

i wskazywała na grób z wielkiem uniesieniem

Jeden z panów był stary i pochylony, zdawał się

z trudnością poruszać, ho się ciężko opierał na

ramieniu towarzysza. A ten towarzysz, jak Pbe

mie spostrzegła ze wzrnszeniem, nie był nikt inny,

jak ten, o którym właśnie myślała — Leo Wolfsberg,

Glosy przycicbnęły, kobieta uklękła przy gro

bie i w milczeuin modliła się cbwilę, okrywszy

twarz w chnstkę; gwałtowne łkanie wstrząsało

nią całą , dwaj mężczyźni stali z odkrytemi gło

wami. Kobieta powstawszy, umocowała wieniec

na krzyża, Leo jej pomagał. Potem wszyscy ko

lejno pokropili grób święconą wodą, umieszczoną

w kropielniczce u stóp krzyża. Po skończonej ce

remonii wszyscy troje poszli w przeciwnym kie

runku, stary mężczyzna opierał się zawsze na ra

mienia towarzysza, a kobieta trzymała chnstkę

przy oczach.

Czując się już bezpieczną, że nie zostanie spo

strzeżoną, wróciła na cmentarz i czekała, aż wszy

scy wyszli za furtkę. W jednem miejscn mnr był

zburzony, przez ten wyłom zobaczyła doróżkę

w alei kasztanów. W tym kierunkn szli, a w koń

ca Leo pomagał obojga wsiadać do powozo.

—

Pojedzie, nie spojrzawszy nawet na mnie —

pomyślała Phemie z dziwnem uczuciem bóln w ser

cu , ale już w następnej cbwili nkryła się za mo

rem z obawy, żeby jej nio zobaczono. Gdy zno

wn wy szła , Leo zamknął drzwiczki powozn, nca

’ował rękę kobiety na pożegnanie, powóz odje

chał w stronę Salcbnrga, młody człowiek zaś wró

cił się napowrót na cmentarz, idąc szybko, jak

gdyby miał jakiś ceł wytknięty.

—

Gdzie jest ogrodnik? — słyszała, jak py

tał.

—

Powiedz mu, żeby tn natychmiast przy

szedł. Chcę z nim pomówić, czemn powierzony

mn grób jest tak zaniedbany.

Baron Wolfsberg wszedł na cmentarz wraz z o

grodnikiem, a Pbemie zaledwie zdołała się nkryć

za pomnikiem z czerwonego marmnrn, dość wiel

kim, żeby ją zasłonił, mogła jednak dokładnie

słyszeć każde jego słowo. Ogrodnik był bardzo

wymowny, przepraszał i tlómaczył się , że pan

baron przyszedł właśnie w tym jedynym miesiącn

w rokn, gdy grób nie był w porządku. W kwie

tnia pokryty był bratkami, w majn mnóstwem nie

zapominajek, a przez caly czerwiec i lipiec, przy

sięgał, krzak róży był prawdziwym cndem pię

kności, przyjeżdżali nmyślnie z Salcbnrga, żeby

go oglądać. Szkoda, że pan baron nie pomyślał

o tem , żeby przyjechać przed miesiącem! Warto

było spojrzeć. N a przyszły miesiąc zasadzi cały

grób lewkoniami i f!oksami. Właśnie dziś popołu

dniu miał wybrać potrzebne kwiaty, a niech na

jego własnym grobie nie będzie ani listka, ani

kwiatka, jeśli nie mówi prawdy. Dnżo jeszcze

było podobnych argnmentów, ale z głosu Lea w i

dać było, i e one mn znpełnie nie trafiały do prze

konania.

—

Przyjdę tu znown za tydzień, nim wyjadę

z Salcbnrga — rzekł w końcn — i biada panu,

jeśli nie znajdę grobn w innym stanie. Proszę a

przątnąć wszystkie te zwiędłe kwiaty, a różę przy

ciąć, jak należy.

(Ciągda,lszynastąpi),

, c « .» » wychodzi dwa razy dziennici z wyjątkiem niedziel i świąt. Nr główny o godz. 6 wieczorem.

Dodatek poranny o godz. 9 rano.

Oddzielne NiaCfeosw, o ile Mp s starczy, w Krakowie po 10 ct., z przesyłka poczt. 12 ct. Dodatek 3 rt.

We Lwowie ,,C zas jest de labyoia w biurze dz,enników, przy ulicy Karola Ludwika I. 9 .

Prenumerata wraz z dodatkiem wynosi:

w miel ,on

n a cały rok na kwartał li*m 1 miesiąc

pm u « » ptńM,rie

. : e:;::;;

Mrf;;

tS;

id?;3 *

:w u.iS555k

J - J mny°h P«natw, należących do twiątkn pocztowego

88 *łr.

8 %a.

I3złr.

przyjmuje eię tylko od » do .it.t .łeR o dolo wmiesiąca. -

Listy ( pie

, ’ ”f ? 1. .* " * .* * r pieniężne ue prenumeratę i ogłoszeni. (inoeraty) upraeea eię nadsyłać franco

iAamimstrt i Czasu w Krakowie.

—

Listy reklamacyjne nieopieczftowane nie podlegają opłać b

p )oatowe). Listów nie,frankowanych nie prmyjmnje eię. — Rękopismów nadayłanyeh nie zwraca eię.

1 of 6 • Strona 1

Mirador viewer

Czas.

Description

Structure

Similar

Error 404 - MBC

trans "Nie znaleziono strony" %}

Mirador viewer

Description

Structure

Similar

Error 404 - MBC

trans "Nie znaleziono strony" %}

Download file

Download file

Deleting a comment

Advanced search

Suggest correction