Mirador viewer

Czas.

Annotations

Showing 655 annotations

Adding notes only for logged in users

Filtering

NOT1.

Kraków, Niedziela 1 Stycznia 1888.

------------------------ A : .

Kocznik XLI.

CZAS-,*A

Przedpłata na ,,CZAS11

od 1 stycznia 1888 r.

Z przesyłką pocztowa te państwie

Ausłryackieni:

na cały rok «4 złr.

na pół roku

na kwartał

-r*« 1

nh*

Kwartał

na 1 miesiąc

Zlr- 158

dr. «

zlr. 2-50

Z przesyłką pocztową do Niem iec:

na cały rok 5 6 marek,

na pół roku

na kwartał

na 1 miesiąc

2 9 marek

14 marek

6 marek.

Uprasza się o wczesne zamawianie i wyraźne wy

pisanie nazwiska i miejsca odbioru albo nadesłanie

dawnej opaski drukowanej z adresem.

Oprócz^ wielu inny ch felietonów zamiesz

czać będzie Czas w pierwszym kwartale 1888 r.

dalszy ciąg zajmującej powieści H e n ryk a

Sienkiewiczap.t.: PanWołody.

JOBi s?il.

* S ’ Prenumerata liczy się tylko

od pierwszego do ostatniego dnia

miesiącu. *SI

W T Befelamucye prenumeratorów

o niedoszłe Hfra mog’ą być uwzglę

dnione tylko w p:rzeciągu 3 dni ed

daty dotycząceg:o Irn dziennika. Hira

mera zagubione inogą byc dostar

czone o ile zapas starczy za gotówkę

lab za zalickką po cenie 12 cent. za

każdy Sumer.

Prenumeratę, którą przyjmuje Administracya

Czasu w Krakowie i wszystkie urzędy pocztowe,

najdogodniej i najtaniej przesyłać p r z e k a z e m

pnczfowym.

Cena «CZASUa zagranicą ogłoszona jest w ty

tule każdego Numeru.

W T Miejscową prenumeratę przyj

muje Admlnisbacy« «Czasu,*4 tu

dzież ajencye pp. *J. Sllberstelna

biuro dzienników i ogłoszeń przy

ulicy Floryańskiej handel «. Skal

skiego w (Sukiennicach pod 1. 27,

sprzedaż gazet Win. Kuklińskiego

w hall Sukiennic 1. 6, księgarnia

Stan. A. Krzyżanowskiego w rynku

głównym , handel »afera przy ul.

Grodzkiej, główna trafika w rynku

głównym.

Lwowie przyjmuje prenu

meratę p. Jłózef Knapp w głównej

«trafice cygar I tytoniu Ir. 2 pray

uriey Trybunalskiej i Biuro dzien

" ów_przy Ulicy Karola Ludwika

1mł"*

-Ks-oJKl

Przegląd Polityczny.

Kraków 31 g-rudnta.

Sprawa czesko - niemieckiego zatargu wypłynęła

znowu na porządek dzienny wokutek rokowań u

godowycb, nawiązanych między Marszalkiem ks.

Lobkowitzem a pi;zywódzcami partyi niemieckiej,

która nie bierze udziału w obradach Sejmu. Ko

mitet wykonawczy niemiecki odrzucił jednak pro

pozycye Marszałka Lobkowitza, chociaż, jak pi

szą Narodni Listy, miały one być dla Niemców

tak korzystnemi, iż byłyby się niewątpliwie spot

kały ze stanowczą w kołach czeskich opozycyą.

Niemcy bowiem obstają przy swoich żądaniach,

t. j. domagają się administracyjnego podziału

kraju i języka państwowego, a nadto oświadczają,

iż pierwszy krok do osiągnięcia porozumienia i

pokoju musi wyjść od rządu. Mimo to spodziewają

się, iż przyjdzie jeszcze do nowych rokowań. Nie

mieccy posłowie mają się bowiem zebrać w Pra

dze przed zamknięciem sesyi sejmowej na na

radę i dlatego na wypadek, jeśli nie wejdą do

Sejmu, utrata ich mandatów orzeczoną zostanie

dopiero na ostatniem posiedzeniu sejmowem, które

się odbędzie 19 stycznia.

Niektóre półurzędowe dzienniki niemieckie po

dejmują się chętnie roli wyrażania pewnych obaw

imieniem Austryi, chociaż główniejsze organa o

statniej ich nie wyrażają, a przynajmniej tak sil

nie nie akcentują. Do tego rodzaju nieproszonych

wyręczeń w obawie zaliczyć też należy ostatnią

wiadomość Kreuz Ztg, odebraną niby z Wiednia,

której autor oświadcza, że «chociaż tu (w Wie

dniu) nie mają sposobności sprawdzenia wszyst

kich doniesień o ruchach wojsk rosyjskich, do

znają jednak ogólnego wrażenia, jakoby Rosya

kontynuowała swe przygotowania wojenne.**

Inne dzienniki niemieckie mówią znów, że je

śli nie nad granicami austryackiemi, to w kierunku

granic rumuńskich zdaje się Rosya wzmacniać swe

siły.

0 rezultatach misyi jenerała Schweinitza, a na

wet co do tego, czy misya jego ma coś nadzwy

czajnego lub tylko zwykle zapewnienia dobrych

chęci niemieckich na celu, równie jak o znacze

niu przybycia Szuwałowa, tudzież kwestyi czy do

cara przesłanym został list własnoręczny i czy

w takim razie Szuwałow przywiózł jaką odpo

wiedź na niego, niema najmniejszej dokładnej

wiadomości, a wszystkie rozsiewane w tej mierze

wieści są natury czysto konjekturalnej i dopiero

w przyszłości okazać się może, czy który z rzu

canych domysłów był trafnym.

Kreuz Z tg donosi: Od jednego z domów ban

kierskich w Antwerpii nadeszła tu (do Berlina)

wiadomość, że usiłowania rządu rosyjskiego za

ciągnięcia za pośrednictwem konsorcyum holen

dersko-belgijskiego pożyczki w kwocie 700 mi

lionów spełzły na niezem, bo finansiści belgijscy

i holenderscy nie mogliby ,,wobec niepewności

dzisiejszej polityki rosyjskiej skłonić się nawet do

uskutecznienia mniejszej pożyczki1*.

Chociaż mowa ks. Ferdynanda, którą zamknął

sobranie bułgarskie, unika starannie wszelkiej

wzmianki o stosunku Bułgaryi do mocarstw za

granicznych, ma jednak ustęp jej, aklamowany

przez sobranie, że ,,Bnłgarya dowiodła swemi

uchwałami, iż umie dopełniać swych zobowiązań,

równie jak bronić swych praw1*, pewne polity

czne znaczenie. Dopełnienie zobowiązań ściąga się

do uchwały trybutowej, przez co książę w przy

jemny dla Tarcyi sposób uznanie jej zwierzchni

ctwa zaznaczył; dowód zaś, dany uchwałami, że

Bułgarya umie bronić swych praw, ściąga się wi

docznie do uchwalenia kredytu na obwarowanie

wybrzeży i jest dość znaczącą manifestacyą, że

się Bułgarya wszelkiej ujmie swych praw zbrojno

opierać gotowa.

Wobec tej gotowości do obrony warto wspo

mnieć o tern, że pisma rosyjskie okaznją ciągłą

obojętność względem tego, co się chwilowo stanie

z Bulgaryą i zastrzegają się przeciw przypuszcze

niu, jakoby zmiana księcia mogła ich zadowolić.

Nowoje Wremia kończy artykuł, wyrażający to sa

mo zdanie, temi słowy: ,,Obecna niepewność poło

żenia rzeczy w Bułgaryi nie zatrważa nas. Ogól

ne przekonanie, że niepewność ta wykaże w koń

cu plenność nadziei skrytych i otwartych przeci

wników naszych, zwiększa się z dniem każdym.

Im więcej obojętność nasza niepokoi dyplomatów,

tem oczywi8tszem się staje, że ona właśnie jest

najodpowiedniejszą celom Rosyi.**

W Serbii trwa ciągle opisane jnż wczoraj prze

s lenie, i nie wiadomo dotąd, czy się skończy na

samych tylko zmianach w ministerstwie, czy też

przyjść będzie musiało do rozwiązania skupczyny.

W Petersburgu ogłoszonym został reskrypt mi

nistra wojny, wyznaczający kredyt na przemienie

nie batalionów, stojących w Archangelskn, Petroza*

wodzku, Permie, Ufie, Orenburgu i Astrachanie

w rezerwowe kadry batalionowe, z których każda

ma się składać z pięciu kompanij. Batalion sto

jący w Archangelsku ma być na przypadek wojny

zamieniony w pu!k z dwóch batalionów złożony.

Zamknięcie rachunków jak w kasowości, tak

i polityce rzadko daje się z noworoczny do

konać dat§. Trudno zesumować i odciągnąć

dochody od wydatków, gdy obrót interesów

w pełnym toku. Często kurtyna z now§ dat§

historyczny zap ad a, gdy widowisko zaczyna

się dopiero rozwijać, a Nowy Rok nie nazna

cza ostatniego aktu w tragikomedyi polity

cznej. W dramacie chwili obecnej akcya za

wiła, jakby pod koniec stulecia pary i elek

tryczności duch pędzący naprzód utracił swój§

dzielność , lub też zatrzymywał się z prze

rażenia i grozy, że zamiast wieść do błogiej

krainy wszystkich pięknych obietnic postępu

humanitarnego— stan§! nad przepaści§ kata

strof. Zamiast greckiego fatum zdaje się p a

nować n ad światem w obecnej chwili — j a

kieś nieznane starożytnym bożyszcze o dwóch

Janusowych obliczach pokoju i wojny, ale

z wyrazem ogólnego niezadowolenia i z go

dłem niedecyzyi. Chorzy ’nie mogą wyzdro

wieć ani umrzeć, a otacza ich niewiadomo

czy obawa i żal, czy niecierpliwość i oczeki

wanie. —

Zmora wojny stała się chroniczna

Europy choroba, jak astmy powracające co

chwila i budzące wśród snu. Namiętności i

żądze zdały się ustąpić miejsca uczuciu nie

zadowolenia i złego humoru, który tem gwał

towniej się objawia, im potęga materyalua

jest większą.

Duch historyczny Pru s, choć ma tak ob

szerne i ozdobne łoże cesarstwa niemieckie

go, zdaje się w niem doznawać mąk łoża

Prokrusta — za ciasno mu, czy za szeroko,

dość że trawi bezsenne noce w przewidywa

niach przyszłości, w obawach możliwego zwią

zku mnogich dokoła nieprzyjaciół — i świat

cały swą własną napełnia niespokojnością.—

Olbrzymie państwo północy doznaje również

rozlicznych niepokojów - - nie mówiąc już o

gorączce dynamitowej, o fermencie nihilizmu,

0 studenckich zaburzeniach — w prężeniu na

zewnątrz, choć ma otwarte przed sobą drogi

w głąb Azyi, nie chce odwrócić się od szla

ków wjtkniętych na wschód europejski.—

Z tego, co wiemy o wewnętrznym stanie Ro

syi i usposobieniu monarchy, trudno przypu

ścić, aby istniał tam zamiar rozpoczęcia woj

ny z środkowo - europejskiemi mocarstwami.

Ale panuje tam psychologiczne i polityczne

niezadowolenie, łatwe do zrozumienia, bo po

dwuwiekowych konsekwentnych usiłowaniach

1 ofiarach, aby przyciągnąć do siebie ludy

półwyspu bałkańskiego i otwierać szlaki aż

do Bosforu — wywołano tam własnemi błę

dami zapory, gdy autokratyczny kaprys przy

czynił się do rozbudzenia ducha niepodległo

ści w indzie bułgarskim . Niezadowolenie to,

że nigdy gorzej Rosya nie stała wobec kwe

styi wschodniej — stało się głównym podo

bno powodem rozbicia trójcesarskiego zwią

zku i rosnącego złego humoru, który tak

niepokojące przybiera dziś rozmiary. Jak na

wiosnę, tak i obecnie, mimo alarmów wojen

nych , brak dotąd sformułowania żądań — a

ten zły hum or nieokreślony jest także psv

chologicznem znamieniem sy tu acy i, w której

nieufność podnieca zwaśnione strony do sporu

bezprzedmiotowego, bez celu wytkniętego.

—

Powszechną byłaby wojna, bo powszechnem

jest niezadowolenie.

Ale rok ubiegły obok tych ponurych stron

miał chwile jasne — historya nazwie go ro

kiem jubileuszów. Londyn, B e rlin , obecnie

Rzym, a niebawem Wiedeń stają się wido

wnią uroczystości lubo odmiennego charakte

ru. Zasada monarchiczna w połączeniu z orga

nizmem samorządu i konstytucyi na podsta

wach historycznych i w pełnej równowa

dze stwierdziła się najpierw złotem weselem

pięćdziesięcioletniego panowania królowej Wik

toryi. Jubileusz berliński miał cechę więcej

militarną, jakby na znak, że jeszcze niezu

pełnie zrosło się w organizm to państwo,

sukcesami wojennemi wzniesione.

Aby należycie ocenić historyozoficzną do

niosłość jubileu szu rzymskiego, trzebaby go

porównać z zapowiedzianym za dwa lata jubi

lenszem paryskim. Wiek nasz odtrącał starą

Ewangelię Chrystusową, głosił upadek Ko

ścioła — przyjmował nowe objawienie wiel

kich zasad 89 roku. Z przeciwstawienia r e

wolucyjnych praw człowieka odwiecznej pra

wdzie Boskiego początku — wysnuł się cały

dramat naszego stulecia, synteza jego pory

wów, knowań, przewrotów.

Zapytano świeżo z powodu rzymskich ob

chodów : gdzie są ci co bliski zapowiadali

koniec Kościoła? W Rzymie nowy świetny

tryu mf obchodzi Namiestnik Chrystusowy,

try umf władzy, jaką dzierży od Boga, prawdy

której jest piastunem.

Gdy nadejdzie chwila wystawy paryskiej,

z latarnią żelazną mającą przypominać wieżę

Babel — zapytać będzie można: co się stało

z tem nowem objawieniem praw człowieka,

gdzie po stu latach z wyżyn potęgi stoczył

się naród, co ją światu głosił?

Z francuskich praw człowieka na gruncie

niemieckiej filozofii wyrosła doktryna absolu

tum państwa, a z przymieszką zasady naro

dowości okrąża dziś świat — tu wydając usta

wy banicyjne dla obcokrajowych lub koloni*

zacyą przeprowadzając wewnętrzną — tam no

we podsuwając ukazy dla zaboru ziemi —

wszędzie usprawiedliwiając ucisk i zgnębienie

zwyciężonych. Ostatnia to konsekwencya tej

syntezy prawa, która nie w Bogu lecz w czło

wieku ma swe kryteryum — sroga walka ras

wykluczających się wzajem w pokoju, a tę

piących się w wojnach szczepowych: oto osta

tnia faza humanitaryzmu XIX wieku.

Srogo zaciężył rok 1887 nad plemieniem

i ziemią polską. Nieobliczyć klęsk i ofiar od

Litwy i Podlasia do Wielkopolski, gróźb i

krzywd wołających o pomstę do nieba.

Czy trwożyć się o przyszłość i rozpaczać,

że niebawem ostatnie mogą być zagrożone

ogniska życia narodowego?

Nie, raczej patrzmy z ufnością, że znicz

duchowy nieprzygasł, żeśmy w tym roku i

w tem mieście mieli chwile pociechy i o tu

chy, gdy otwierano podwoje nowego gmachu

dla starej szkoły jagiellońskiej, gdy stan ę

liśmy do obrachunku z usiłowań ekonomi

cznych i artystycznej twórczości, gdy przyby

wał w gościnę Następca wielkodusznego Mo

narchy i naszej mowy, naszej pracy najmiło*

ściwszego opiekuna.

Więc nie bez ufności spoglądamy w przy

szłość, choć tak chmurno i ponuro do koła.

Wszystko nam grozi zagładą, ałe własnych

błędów i win niedorzuciliśmy na szalę, a mo

ralny organizm społeczeństwa nieznamionnje

rozkładu i śmierci.

Niedola nasza poczęła się, gdy mędrcy prze

szłowieczni cbrześc’a?istwu wydali walkę —

zwiększały się nasze uciski im większa powsta

wała przepaść między Kościołem Chrystuso

wym a światem politycznym.

Gdy znów drogę do Rzymu wydeptują jak

przed wiekami posłowie mocarzy i wysłańcy

ludów — w dziejach ludzkości może bliższą

jest chwila przesilenia i zwrotu do źródła

praw człowieka i narodów w prawdach Chry

stusowych.

Pan Wołodyjowski.

POWIEŚĆ

Henryka Sienkiewicza.

(66)

(Ciąg ddszy).

ROZDZIaŁ XIV.

Spali wszyscy nazajutrz do późna, prócz żoł

nierzy strażowych i małego rycerza, który nigdy

dla żadnej uciechy służby nie zaniedbał. Młody

paa Nowowiejski zerwał się także dość wcześnie,

bo mu Zosia Boska od wywczasu milszą była. -

’Przybrawszy się więc od rana pięknie, poszedł

do «wej izby, w której wczoraj tańczono, nasłu

chiwać, czy w przyległych niewieścich komorach

niema j elc z e ruchu i krzątaniny.

W izbie, najętej przez panią Boską, słychać już

było ruch, ale niecierpliwemu młodzieńcowi tak

pilno było Zosię zobaczyć, że chwyciwszy za kin

dżał, począł nim ril*ch i glinę między belkami

wylupywać, aby bodaj przez szparutkę, jednem

okiem, na Zosię spojrzeć.\x

Zastał go przy tej robocie p^n Zagłoba, który

właśnie z różańcem nadszedł i poznawszy zaraz,

co się święci, zbliżył się na palcach i począł o

kładać sandałowemi paciorkami plecy ryeerza.

Ów uciekał, wykręcał się, niby się śmiejąc,

ale zmieszany bardzo, stary zaś gonił i bił, po

wtarzając :

A Turku jakiś, a Tatarzynie, a naści! a

naści! exorciso te! A gdzie mores? To niewiasty

będziesz podglądał? A naści! a naści!

Dobrodzieju! - wołał pan Nowowiejski -

nie godzi się ze świętych paciorków kańczuga czy

nić! Zaniechajcie mnie, bom grzesznej intencyi

nie miał!

-—

Nie^odzi się, mówisz, świętemi paciorkami

!)ić? Nieprawda! Palma w kwietnią niedzielę też

święta, a przecież nią biją. Ha! to był dawniej

pogański różaniec i do Supankazego należał, alem

mu ::o pod Zbirażem wydarł, a potem nuncyusz

apostolski go po\więcił. Patrz, sandał prawdziwy!

Jeśli prawd:jwy sandałowy, to pachnie.

Mnie pachnit różaniec, a tobie dziewczyna.

Muszę ci jeszcze dobrze j/?cy przetrzepać, bo wła

śnie dla wypędzenia djabłaz ciała niemasz nad

święte paciorki!

—

Nie miałem grzesznej ntencyi, żebym tak

zdrów był!

—

Jeno przez pobożność dziurkS dłubałeś, co?

—

Nie przez pobożność, *le przi^ miłość tak

ekstraordynaryjną, że nie w:em , jeże! mn’e r *e

rozsadzi, jako granat! Co tu klimkiell rz.ucać,

kiedy prawda! Bąki tak konia latem n i e ćwiczą,

jako mnie afekty ćwiczą!

—

Patrz, żeby to nie były grzeszne żądie? h°

kiedym tu wszedł, toś ustać nie mógł, jenł tak

piętą o piętę tłukłeś, jakobyś na głowniach )tał.

—

Nie widziałem nic, jak Boga najszczer,zej

kocham , bom też dopiero szparutkę dłubał!

—

Ha! młodość!... krew nie woda! Ja się te?;

czasem dotąd hamować muszę, bo jeszcze wt

mriie leo mieszka, qui qnerit quem devoret! Jeśf

masz czyste intencye, to o ożenku myślisz?

—

Czy o ożenku myślę? A o ezemżebym my

ślał ? Nietylko myślę, aie tek mi jest, jakby mnie

kto szydłem ekscytował! To wasza mość chyba

nie wiesz, żeja już wczoraj pani Boskiej dekla

rowałem i od ojca konsens mam?

—

Z siarki i prochu chłop! daj cię katu! Kie

dy tak, to coinnego, ale powiadaj, jak to było?

—

Pani Boska poszła wczoraj dokomory, chu

stę dla Zosieńki przynieść, ja za nią! Obróci się’

Kto tam?** A ja buch do nóg! «Bijcie, matkb

ale Zośkę dajcie, moją szczęśliwość, moje kocha

nie.** Pani Boska zaś, ochłonąwszy, tak rzecz(-’

«Wszyscy waści chwalą i za godnego kawalera g?

mają-, mój mąż w niewoli, a Zośka bez opieki n*

tym święcie; wszelako ja dziś responsu nie da*b

ani też jutro, jeno później, waszmość zaś też P°

zwoleństwa potrzebujesz.** To powiedziawszy» P°’

szła, myśląc, że może po pijanemu to czynif Ja

koż miałem w głowie...

—

Nic to! wszyscy mieli w głowie! U”^żałeś,

jako owemu Nawiraghowi i Anardratom spiczDtd°

czapki w końcu na bakier zjechały?

—

Nie uważałem, bon sobie już w dnszy ukła

dał, jakby najłatwiej od ojca konsens uzyskać.

—

A ciężko przyszło?

—

Nad ranem poszli,my oba do kwatery, a -e

to żelazo póty dobrze łuć, póki gorące, pomyś!l’

em sobie wraz, że trzeła, choćzdaleka, wymac;10»

jak też ojciec imprezę przyjmie. Więc mówię a ”’

«Słuchaj ojciec, chcę Zośki na gwałt i konsensn

mi trzeba, a nie da ojciec, to bodaj do Wenecya

nów pójdę służyć i tyle mnie będziecie widzieli.**

Kiedy to nie wpadnie na mnie z wielką furyą:

,,O taki synu! — powiada — umiesz ty się bez po

zwoieństwa obchodzić! Idź do Wenecyanów, albo

bierz dziewkę, to jeno ci zapowiadam, że grosza

nie dam, nietylko z mego, ale i z macierzystego,

bo to wszystko moje!1*

Pan Zagłoba wysunął naprzód dolną wargę:

—

O żle!

—

Czekaj waść. Jakem to usłyszał, tak zaraz

mówię: ,,A czy to ja proszę, albo potrzebuję? Bło

gosławieństwa mi trzeba, niczego więcej, bo tego

dobra pogańskiego, co na moją szablę wypadło,

na dobrą dzierżawę, ba! na chudopacholską wieś

wstrzyma! Co jest macierzystego, to niech będzie

dla Ewki na wiano, jeszcze przygarstkę jedną i

drugą turkusów dołożę i hatłasów i lamy sztuczy

nę, a jak przyjdzie zly rok, to i ojca gotówką

poratuję.**

Dopi(roż ojciec rozciekawił się okrutnie:

—

Taki żeś bogaty? — pyta. — Dla Boga! zkąd?

i łupów? Boś wyjechał, jak święty turecki?

—

Bój się ojciec Boga! — odpowiem — toż

edenaśeie lat tą pięścią macham i jako powia—

Jają, niezgorzej, i nie miało się zebrać! Byłem

przy szturmie zrebelizowanych grodów, w których

lniltajstwo i tatarstwo kupy łupów, co najprze

dniejszych, nagromadziło; biło się murzów i wata

chy zbójeckie, a zdobycz szła i szła. Brałem je

no to, co mi przyznano - bez niczyjej krzywdy

ale rosło i gdyby człek nie hulał, byłoby na dwie

takie substancye, jako jest wasza rodzicielska.

—

Cóż stary na to? — spytał rozweselony

Zagłoba.

—

Ojciec zdumiał, bo się tego nie spodziewał

i zaraz na moje marnotrawstwo narzekać począł:

,,Byłaby (prawi) krescytywa, ale taki pędziwiatr,

taki odmigęba, co tylko puszyć lubi, a za magna

ta się wydawać, wszystko zmarnuje, niczego nie

ntrzyma.** Potem ciekawość go przemogła i po

czął wypytywać szczegółowie, co mam, a ja, wi

dząc, że tą smołą smarując, prędko zajadę, nie

tylkom nic nie utaił, alem jeszcze dołgał trochę,

choć zwykle nierad koloryzuję, bo tak sobie my

ślę, że prawda, to owies, a łgarstwo, sieczka.

Ojciec za głowę się brał i nuż w zamysły: «To

a toby się dokupiło (prawi), ten a ten procesik

poparło; mieszkalibyśmy o miedzę, a pod nieby

tność twoją, jabym wszystkiego doglądał.** I za

płakało poczciwe ojezysko: «Adam! — powiada

ta dziewka okrutnie mi się dla ciebie spodobała,

ile że ona pod pana hetmanowską opieką, z cze

go także może być korzyść; Adam! — powiada

jeno ty mi tę drugą moją córkę szanuj i nie

zmarnuj mi jej, bobym ci w godzinę śmierci nie

przebacz) i.** A ja , mości dobrodzieju, na samą

supozycyę Zosinej krzywdy, jak ryknę! Padliśmy

sobie z ojczyskiem w ramiona i płakaliśmy acu

rate do pierwszych kurów!

Szelma stary! — mruknął Zagłoba.

Poczem głośno dodał:

Ha! wprędce może być weselisko i nowa

w Cbreptiowie uciecha, zwłaszcza, że to mię

sopust !

—

Jutroby było, żeby odemnie zalsżało — zawo

łał porywczo Nowowiejski - ale ot co, dobro

dzieju ! Mnie się permisya niedługo kończy, a służ

ba służbą i wracać do Raszkowa muszę. No! pan

Ruszczyc da mi drugą permisyę, wiem! Alem nie

pewien, czy ze strony niewiast zwłoki nie będzie.

Bo co do matki sunę, ta mówi: «Mąż w nie

woli** — co do córki, ta prawi: «Tatuś w nie

woli.** A cóż to? ja tego tatusia w łykach trzy

mam, czy co ? Okrutnie się takich impedymen

tów boję, bo żeby nie to, tobym księdza Kamiń

skiego za sutannę złapał i póty nie puszczał,

pókiby nas z Zośką nie związał. Ale jak sobie

co baby wbiją wgłowę, obcęgami nie wyciągniesz.

Ostatni groszbym oddał, poszedłbym sam po ta

tusia, ale niema jak! Nikt przecie nie wie, gdzie

on jest, może zmarł, i masz robotę! Jak mi każą

na niego czekać, to do ostatniego sądu będę

czekał!

T.%

Piotrowicze z Nawiraghiem i Anararafami

jutro w drogę ruszają; prędka będzie wiadomość.

—

Jezu ratuj! Ja mam dopiero na wiadomości

czekać. Przed wiosną nie mogłoby nic być, a tym

czasem uschnę, jak mi Bóg miły! Dobrodzieju!

wszyscy w wasz rozum i eksperyencyę wierzą,...

wybijcie wy babom z głowy to czekanie! Dobro

dzieju, na wiosnę wojna! Bóg wie, co się stanie;

przecie ja się z Zośką chcę żenić, nie z tatusiem,

za cóż mam do nie, o wzdychać?

—

Namów niewiasty, by do Raszkowa poje

chały i tam osiadły. Tam i o wiadomość łatwiej,

a jeśli Piotrowicz znajdzie Boskiego, to mu bę

dzie do was blisko. Powtóre: ja uczynię, co zdo

łam , ale ty proś i pani Baśki, żeby się za toba

wstawiła.

—

Nie zaniecham, nie zaniecham, bo mnie

djabl....

Wtem drzwi skrzypnęły i weszła pani Bocka.

Lecz zanim pan Zagłoba zdołał się obejrzeć, mło

dy Nowowiejski już grzmotnął się do jej nóg, jak

d!ugi, i zająwszy ogromną przestrzeń podłogi swem

olbrzymiem ciałem, począł wołać:

—

Jest konsens rodzicielski! Dawajcie matko

Zośkę! Dawajcie matko Zośkę! Dawajcie matko

Zośkę!

—

Dawajcie matko Zośkę! — zawtórował basem

Zagłoba.

Hałasy owe wywabiły ludzi z przyległych ko

mór; weszła Baśka, wyszedł z kancelaryi pan Mi

chał, a wkrótce po nich ukazała się i Zosia.

Dziewczynie nie wypadało się niby domyślać,

0 co chodzi, ale oblała się natychmiast ponsem,

1 złożywszy coprędzej ręce w małdrzyk, a buzię

w długi ciup, stanęła ze spuszczonemi oczyma pod

ścianą. Basia zaś poparła z miejsca prośbę juna

ka, a pan Michał skoczył po starego pana Nowo

wiejskiego. Ten przybywszy, zgorszył się bardzo,

że syn nie powierzył mu funkcyi i nie zostawił

sprawy jego wymowie, jednakże przyłączył się do

prośby.

Pani Boska, której istotnie brakło jakiejkolwiek

bliższej na świecie opieki, rozpłakała się wreszcie

i zgodziła zarówno na prośbę pana Adama, jak

i na to, że do Raszkowa z Piotrowiczami wyjedzie

i tam na męża czekać będzie. Dopieroż, zalana

łzami, zwróciła się do córki:

—

Zośka — rzekła— a tobie po sercu li panów

Nowowiejskich zamysły?

Wszystkie oczy zwróciły się na Zosię, a ona,

stojąc przy ścianie, oczy trzymała, wedle zwy

czaju, wbite w podłogę — dopiero po chwili mil

czenia, cała spłoniona do szczętu, wyrzekła ledwie

dosłyszalnym głosikiem:

—

Chcę do Raszkowa!...

—

Moje śliczności!— huknął pan Adam, i sko

czywszy do niej, porwał dziewczynę w ramionaa.

Poczem zaś krzyczeć począł, aż ściany drgały:

—

Moja już Zośka! moja, moja!!

(Ciąg dalszy nastąpi).

IPrenHncra(ę przyjnaisjąs

ii,mnistraeya ,CSAHOuw nM ktnria i urzędypocztowe. ZHleJacew* rH BUM ntf k»8gsr»Sfc

8. a . Krzyżanowskiego, handel Z.Skalskiego w Sukiennicach,b!oro dzienników i ogłoaseń K.Silbwstąiaa

Bynek -i. L 17 w ono,, haudei Bajora ol Grodzka, trafika K uklińskiego w Sukiennicach, g!ówna trafika

róg Bynku i ulicy św. Jana.

S)(Coiu a lii linieraty) przyjmują dę sa opiatę od mięjsan wiersz*,

drobnym drukiem (petit) za pierwszy raz 10 oent. za każdy następny po 6 eeat laiw łu * » (n*

8 stronie) od miejsca wiersza drnkiom drobnym po 80 o«nt za każdy rat.

—

aa aientf przyjmuję: w* tw ow ia Ąjenoya ,CZASU11wgłównym cKladrie tytoniu NrII ulloa

—

, Trybunałaka L. 4; w *»saa-ył» wył%oznie p.Adam Boe des Samta-Perea 81, (prenumerato p. W.Ba

!t *’ «akowski, Courbetoipou Paryżem, Bue duChemin dofer44); w W ied nia pp.Baaaenatefn CsVcgler

*j(iikza w Hamburgu, Frankfaroie n. H , Berlinie, Lipsku, Bazylei i Wrocławiu), A Oppeiik, B.Hoase

gthkże w Berlinie, Hamburgu, Monachium iNorymbardze), H,Schalok,H.Dukes, J.Danneawg.A -Henidł,

pSfStern, (tylko prenumeratę pp. ELGoldaehmidt AC.);wK’weakfwrele m- *fi. G. Ł. Dan’be b C.

,? w W a n ia w is przyjmuj% or(oszenia pp. Beiobman iirrendler, biuro ogiorzeń pr:y ul. Senatorskiej.

__________________________________________

MW*»Sn,"?C,ST’’

»pas starczy, w Krakowiepo10o,, we Lwowieluk zpreeayłk%poeztow% 13e,

^finameraia wyaotl;

(*oest% w »*ńaiw?e anasryaokleia .

nacałyrok *a kwot a’I*a1mittią

-mrf .

niesaaeokleio...|)1’*

S *fc*

2złr.60et

.*»«

i%?gzr*

^ i a u ó w nadsyłaŁiyeiii nie zwraca oię.

1 of 6 • Strona 1

Mirador viewer

Czas.

Description

Structure

Similar

Error 404 - MBC

trans "Nie znaleziono strony" %}

Mirador viewer

Description

Structure

Similar

Error 404 - MBC

trans "Nie znaleziono strony" %}

Pobieranie pliku

Pobieranie pliku

Usuwanie komentarza

Wyszukiwanie zaawansowane

Zgłaszanie błędu