Mirador viewer

Czas.

Annotations

Showing 688 annotations

Adding notes only for logged in users

Filtering

Ner 215.

Kraków, Środa 21 Września 1898.

Rocznik LI.

CZAS

Kraków 20 września.

W niedzielę rano przemówił cesarz Fran

ciszek Józef do swoich ludów w podnio

słym, wspaniałym swoją prostotą manife

ście dziękczynnym — wczoraj w południe

prezydował Radzie gabinetowej, zajmującej

się położeniem politycznem. Tak więc już

na zewnątrz zaznaczył Monarcha, że* stra

szny rozdział historyi austryackiej, zainau

gurowany katastrofą genewską, należy już

do przeszłości, a teraźniejszość, jej wielkie

i małe kłopoty, groźby i trudy, powracają

znów do swych praw. Wypada więc i nam

zdać sobie sprawę z tego, jak na tydzień

niespełna przed zebraniem się Rady pań

stwa przedstawia się położenie polityczne.

Możemy to uczynić tem snadniej, że w dniach

ostatnich otrzymaliśmy z kół politycznych

polskich szereg bardzo cennych informacyj

faktycznych w tym względzie.

W powietrzu słychać nieuchwytne i lotne

hasła pojednania. Nikt z pewnością goręcej

od Polaków pragnąć nie może, by hasła te

przybrały rzeczywiste kształty, by okazały

się echami rzeczywistości. Ale z drugiej

strony nic bardziej niebezpiecznego, jak

w takiej chwili operowanie złudzeniami, bu

dowanie kombinacyj pojednawczych na ilu

zyach lub plotkach. Nic bardziej niebezpie

cznego, powiadamy, bo iluzye i plotki trwa

ją krótko, a kiedy rozpłyną się w mgłę,

pozostawiają po sobie jeden tylko osad

realny: rozczarowanie i nowe, wzmożone

rozgoryczenie. Niestety, jak dotąd, wszyst

kie pogłoski i mętne wzmianki o pojedna

niu czy zbliżeniu się przeciwników, o zła

godzeniu wojowniczego wśród nich nastro

ju łączono z twierdzeniami i objawami

wprost nieprawdziwymi.

I tak naprzód słyszeliśmy, że zebrana

wczgyaj w Wiedniu w osobach swych re

prezentantów prawica wystąpić zamierza

z akcyą pojednawczą. Na czem taka ak

cya prawicy polegaćby mogła, przyznaje

my, że nie rozumiemy wcale. Zbuntowana

mniejszość jedno tylko stawia żądanie:

precz z rozporządzeniami językowemi —

o żadnem złagodzeniu, zmodyfikowaniu tej

pretensyi nie słychać. Czy uczynienie jej

zadość leży w rękach prawicy ? Nie. Tylko

rząd ma możność dokonania tej kipitula

cyi. Że niema do tego ochoty, ani zamiaru,

to widoczna i naturalna. Naturalną jest

także rzeczą, że rząd, nauczony lipcowem

doświadczeniem, nie myśli o przedkładaniu

Izbie, a tem mniej o oktrojowaniu ustawy

językowej, przekonawszy się, że każda

jego propozycya natrafi na głośny protest

obstrukcyi, która protestować musi, aby

żyć mogła.

A więc: wersye o inicyatywie pojednaw

czej prawicy, jak i o akcyi rządu w spra

wie językowej są błędne, a tak odpada je

dna z rzekomych podstaw, na których opie

rano zwrot na lepsze. Wersya następna

obchodzi nas najbliżej, bo polega na wy

suwaniu Polaków naprzód, jako pośredni

ków między zwaśnionymi narodami. Z tą

opowieścią możemy załatwić się bardzo

krótko. Koło polskie stoi dziś, jak w gru

dniu r. z., na tem stanowisku, że w spra

wie językowej decyzya przysługuje tylko

stronom bezpośrednio interesowanym, a więc

Czechom i Niemcom. Trwając niezmiennie

w związku prawicy, akceptuje Koło stano

wisko Czechów w sprawie spornej tem ła

twiej, że odpowiada ono najzupełniej jego

własnemu programowi narodowemu i poli

tycznemu. Pogłoski o zmianie tego sta

nowiska łacno też sprowadzić do ich wła

Ś(frwego źródła: opierają się na przekona

niu, że, wedle słów naiwnego pisma wie

deńskiego ,,grupy Polaków, skupiające się

w Słowie Polskiem i Przeglądzie,u obja

wiają ciągle swoje tendencye pacyfikacyj*

ne (w rzeczywistości umacniające tylko ob

strukcyę w uporze). My tutaj jednak w kraju

wiemy, iż ,,grupa11 Słowa Polskiego składa

się z dwóch mężów, a w Przeglądzie ,,sku

pia się11jego własny korespondent bez po

selskiego mandatu.

Główną jednak podstawą rzekomego po

lepszenia się sytuacyi — i to jest rzecz

najbardziej charakterystyczna — są przy

puszczenia o zachwianiu się jedności w ło

nie prawicy, a to odnośnie do najważniej

szej, właściwie jedynej na prawdę sprawy

politycznej: ugody węgierskiej. I te po

głoski są, jak wiemy z najpewniejszego

źródła, bezpodstawne, a raczej polegają na

nieporozumieniu, które raz przecie wyjaśnić

trzeba. Jak wina nieporozumienia, z którego

powstała legenda o akcyi pośredniczącej

Polaków, cięży na kilku pismach polskich,

tak znów winę nieporozumienia w sprawie

ugodowej ponoszą Narodni Listy. Dziennik

ten, nie wiedzieć na jakiej podstawie, stwier

dził, po odczytaniu poświęconego tej spra

wie artykułu Czasu i odpowiedzi nań w głó

wnych organach słoweńskich, że ,,Polacy

i południowi Słowianie11 chcą forsować

ugodę bez żadnej zmiany, a Czesi i kato

licy niemieccy będą domagać się popra

wek. Gdzie i kiedy Czas, gdzie i kiedy

Slovenski Naród lub Sudsteirische Post wy

kluczały możliwość poprawek w ugodzie, nie

wiemy, a źródło wiadomości o tem czeskiego

pisma jest dla nas zagadką. Dlatego też

stwierdzić możemy, że skonstruowana przez

organ młodoczeski, a wyśrubowana z rado

ścią do niesłychanego znaczenia niezgodność

w łonie prawicy co do traktowania ugody

z Węgrami wcale nie istnieje. I dodajmy,

istnieć nie może, gdyż pierwszem zadaniem

prawicy po zebraniu się Rady państwa

musi być wyszukanie wspólnego programu

i taktyki w sprawie ugody węgierskiej Na

podstawie dobrych informacyj mamy pra

wo przypuszczać, że zadanie to nie będzie

wcale przedstawiać wielkiej trudności.

Widzimy więc, że nie w zachowaniu się

stronnictw prawicy należy szukać punktu

wyjścia do jakiejś zmiany sytuacyi i nie

w zachowaniu się rządu, tylko tam, gdzie

go szukać każe prosty chłopski rozum:

w zachowaniu się opozycyi. Jeśli ta isto

tnie okaże się skłonną do zaprzestania ob

strukcyi, jeśli, jak to tu i ówdzie czytamy,

zamieni obstrukcyę na przyzwoitą parla

mentarną opozycyę — wówczas można mieć

nadzieję, że parlament obecny okaże się

jeszcze zdolnym do pracy.

—

Wyraźnych

oznak takiego zwrotu dotąd nie widzimy;

że powitalibyśmy je z radością, powtarzać

nie potrzebujemy.

Powiedzieliśmy wyżąj, że i rząd w obe

cnej chwili nie może podjąć nic, coby się

mogło przyczynić do zmiany sytuacyi. Od

nosiła się ta uwaga naturalnie tylko do

sprawy językowej i tylko do sytuacyi w Iz

bie.

—

Stauowisko bowiem dotychczasowe

wzmocnił rząd hr. Thuna niewątpliwie i po

tężnie aktem, obwieszczonym wczoraj pu

blicznie: przedłożeniem Koronie do sankcyi

ustaw o regulacyi płac funkcyonaryuszów

publicznych. Sprawa ta Mała się już była

prawdziwą bolączką społeczną ; wypłynąw

szy z najlepszych intencyj, spotęgowała

tylko rozgoryczenie i podkopywać zaczy

nała powagę rządu w szeregach ludzi, po

wołanych do wiernego i ścisłego wykony

wania woli rządu. Okrzyk radości i wdz;ę

czności, jaki odezwał się na wiadomość o

spełnieniu danej obietnicy, okaże rządowi,

że dobrego wczoraj dokonał dzieła. Rząd,

który naprawdę chce rządzić, musi na biu

rokracyi swej opierać się, jak na skalnej

podstawie. Rząd hr. Thuna zaś nietylko

chce, ale i musi rządzić naprawdę, choćby

nawet parlament okazał .hę zupełnie zdol

nym do pracy. Zrozumiał to prezes gabi

netu i austryacki kanclerz skarbu i już za

to należy im się uznanie ze strony wszyst

kich stronnictw prawdziwie państwowych.

Zniesienie sądów doraźnych.

Gazeta lwowska donosi:

P. prezydent ministrów, jako kierownik minister

stwa spraw wewnętrznych w porozumieniu z p.

ministrem sprawiedliwości, zarządził w myśl § 446

procedury karnej zniesienie sądów doraźnych, z a

prowadzonych w pow iatach politycznych Nowy

Sącz i Limanowa rozporządzeniem z dnia 28 czer

wca b. r. 1. 5.590, a to z dniem 21 września b. r.

godzina 6 rano.

Uregulowanie płac urzędniczych.

Już wczoraj donieśliśmy, że ustaw y o uregulo

waniu płac urzędniczych uzyskały sankcyę cesar

ską i że wchodzą w życie z dniem 1 październi

kab.r.

Wiadomość tę potwierdza oficyalna Wiener Abend

post, która pisze:

Najj. P a n ra czył w dniu d zisiejszym udzielić

sankcyi uchwalonym przez Radę państwa usta

wom o regulacyi płac urzędniczych, a m ianowicie

ustawie o regulacyi płac czynnych urzędników pań

stwa, ustawie o dodatkach do płac dla pewnej

części radców trybunału najwyższego i kasacyj

nego, ustaw om o regulacyi płac profesorów uni

wersytetów i na równi z uniwersytetami pozosta

jących szkół wyższych i zakładów naukowych,

dalej u staw ie o reg ula cyi plac nauczycieli szkól

średnich, utrzymywanych przez państwo, nauczy

cieli przy państwowych seminaryach nauczyciel

skich i przy państwowych przemysłowych zakła

dach naukowych, dalej ustawie o dotacyi dla ka

tolickich duszpasterzy i ustawie o dotacyi dla

grecko-oryentalnego duchowieństwa w Dalmacyi.

Obwieszczenie sankcyonowanych ustaw nastąpi

z tym dodatkiem, że podwyższone pensye wypła

cane będą już od 1 października b. r. Podjęte też

zostały natychmiast wszelkie w tym celu potrze

bne przygotowania.

Sytuacya wewnętrzna.

W iedeń 20września.

(Telefonem).

Konferencya hr. Thuna z komitetem wyko

nawczym prawicy trwała dwie godziny i we czwar

tek będzie kontynuowaną. W konferencyi brali

udział posłowie: Jaw orski, Dr Engel, hr. Palffy,

Dr Fuchs, Dr Ferjancicz i Lupul. Baron Dipauli

zap ro szony był również n a k onferencyę, ale nie

przybył, z pow odu, że obchodził s rebrne wesele.

Konferencya praw icy z rządem , mimo że nie

ma w tem nic niezwykłego, w wysokim stopniu

zaniepokoiła lewicę. Nie znając w ynika konfe

rencyi, lew ica te m bard ziej się go obawia. I zno

wu powtarzać się zaczyna stara komedya, że tuż

przed zagajeniem Rady państwa organa lewicy

pomieszczają artykuły, z których domyślećby się

można pewnej cbęci do odwrotu z drogi obstrukcyi,

ale skoro tak zwani umiarkowani obstrukcyoniści

staną oko w oko wobec zbyt radykalnych sprzy

mierzeńców, stchórzą, jak to już tyle razy st:bó

rzyli i znowu skakać będą, jak im zagra Wolf

i Schonerer. N . W. Tagblatt zwraca dziś uwagę,

że sytuacya jest tak uiezwykłą, iż wymaga wiel

kiej ostrożności w wyborze taktyki. Błędem by

łoby, pisze N. W. Tagblatt, zapoznawać, że umo

wa z Węgrami, dająca możność pozaparlamentar

nego wprowadzenia w życie ugody, jest ze strony

rządu posunięciem na szachownicy, które wymaga

szczególneg o rod zaju obro ny ze stro ny opozycyi.

Rząd nie ukrywa się z tem, że opozycya, zamiast

być dla niego ambarasem, stać się ma jednym

z elementów jego własnej rachuby. Prezydent ga

binetu niema już powodu do obawiania się, że

u god a zostanie w parlam encie unie możebnioną,

gdyż to uniemożliwienie dałoby mu, po odroczę

niu parlamentu, możność samoistnego załatwienia

sprawy i na długi czas miałby rząd wolne ręce.

Do tej ewentualności dostroić muszą stronnictw a

obstrukcyjne swoją taktykę. Z usunięciem parla

mentu straciłaby obstrukcya główne pole dla swo

jej skoncentrowanej działalności, przez co z je

dnej strony znikłaby możebność jakiegokolwiek

oddziaływania na związek stronnictw prawicy, z dru

giej zaś strony znikłyby widoki osiągnięcia ja

kiejkolwiek praktycznej korzyści w kwestyi języ

kowej. Nie często zdarza się w naszym we

w nętrznym rozw oju chwila, w której tak konie

cznem byłoby zostawić wytraw nem u i rozważnemu

kierow nictwu pierw szeństwo przed burzliwością

polityczuego temperamentu. N . W. Tagblatt nie

dochodzi do żadnych dalszych konkluzyj i wzywa

tylko stronnictwa lewicy do niezłomnej solidar

ności.

N. f r . Presse podaje z przebiegu w czorajsz ej

konferencyi u hr. T hu na szczegóły, które p rzyjąć

jednak należy z rezerwą. Hr. Thun, pisze N. fr .

Presse, położył nacisk na konieczność rychłego

wyboru dep utaeyi kwotow ej i komisyi ugodowej.

Prezydent gabinetu nie przedłożył jed nak żadnego

planu celem usunięcia obstrukcyi i umożliwienia

pracy parlamentarnej. Zdaje się, pisze w nawia

sie N . f r . Presse, że rząd ani myśli o zniesieniu

rozporządzeń językow ych. Była to więc znowu t.

zw. niezobowiązująca p ogadanka, podczas której

każdy z przywódców prawicy wyłuszczył swoje

stanowisko , nie podn osząc żadn ej pośredniczącej

myśli. Zdaje się jednak, pisze N. f r . Presse, że

w łonie katolickiego stro nnictwa ludowego p o

wstała znowu myśl zasystowania rozporządzeń ję

zykowych aż do uchwalenia językowej ustawy.

Ze wszystkich stron uznano, że praca parlamen

tarna zależy od stanow iska lewicy. Gdyby lewica

o k az ała się nieugiętą, to zdaniem większości, r z ą

dowi nie p ozostanie nic innego, ja k odroczenie

Izby i przeprow adzenie ngody na podstawie § 14.

O ustępstwie ze strony Czechów nie było, jak się

z daje, mowy.

Około 23 bm. odbędzie prezydent Fuchs z pre

zesami klubów prawicy naradę co do programu

prac Izby. Pierwsze posiedzenie poświęcone bę

dzie wyłącznie m anifestacyi żałobnej. Prezydent

Dr Fuchs porozumie się, według N. f r . Presse,

z prezesami klubów lewicy, czy zgodzą się na to,

by on sam, mimo że funkcya jego z rozpoczęciem

sesyi gaśnie, wypowiedział mowę żałobną, czy też

uczynić to ma prezydent ze starszeństwa.

Ceska Revue, oficyalny organ czeskiego klubu

parlamentarnego, omawia obszernie w numerze

wrześniowym zamiary obu gabinetów na w ypa

dek, gdyby ugoda nie mogła być załatwioną

w drodze parlamentarnej.

,,G dyby ewentualne zamiary rządu zostały wy

konane — pisze Revue — usuniętą zostałaby na

cały szereg lat przeszkoda do norm alnego rozwoju

stosunków w Austryi. Przyszłość należy do w ięk

szości, która tego aktu dożyje. Opozycya niemiec

ka zrozumiała dobrze, o co chodzi. Jeśli nie zn aj

dzie środków do wysadzenia w powietrze wznie

sionego już budynku, albo jeśli taki zam ach jej

się nie uda, zostanie przez to odpartym najgw ał

towniejszy atak, skoncentrowany właśnie na ugo

dę. Prawica może z wojny, przygotowywanej przez

opozycyę wyjść tem bardziej zwycięsko, im bę

dzie spokojniejszą, łączniejszą i rozważną. T ak

tyka lewicy wskazuje i dla niej taktykę. Będzie

to taktyka obronna. Obrona wymaga jednak ener

gii i zrozumienia potrzeb chwili. Niema żadnego

rzeczowego powodn do zboczenia z drogi, którą

wyznaczyły praw icy względy na teraźniejszość i

przyszłość. Byłoby grzech em niszczyć w jed n ej

m inucie to, co bud ow a no przez tr zy lata.

—

Kto

z nas Czechów byłby gotowym na obciążenie

swego sumienia takim czynem Herostratesow ym?

Niema Wprawdzie nikogo, kto byłby zadow olonym

zupełnie z dorobku teraźniejszego, ale niem a też

nikogo, kto miałby odwagę powiedzieć: Raczej

nic, niż tylko tyle!"

Kędy pomarańcze dojrzewają.

Hum orysł/czny opis podróży kupców rosyjskich

po Rivierze i Włoszech

przez M’. A. ŁejRina.

(H)

(Tłomaczenie z rosyjskiego)

p.G.W.

(Ciąg dalszy .

Weszli do restauracyi, urządzonej wewnętrznie

w stylu gotyckim , z kolorowemi szybami we

łrzwiach, oknach i zastawionej małymi dębowymi

stolikami o marmurowych blatach.

Konurin rozglądał się dokoła i mówił:

Nie wygląda to wcale na rosyjską restaura

cyę, prędzej podobne to wszystko do urządzenia

niemieckiej knajpy, coś w rodzaju naszej peters

burskiej jadłodajni Niemca Leinera. Siedzą tu,

zdaje się, nawet nad kuflami piwa Niemiacby.

A ot nie na pozorach zewnętrznych, a na ja

dle nam zależy — odrzekł Mikołaj Iwanowicz. -

Zażądamy zupy rybnej, co ? Miasto nadmorskie,

wody dużo, to i rybki być muszą nieszpetne.

.—

O już to ja ryb jeść nie będę! Bóg raczy

wiedzieć, jakie tu ryby mają. Podadzą nam jesz

szcze jakiego węża morskiego -

wymawiała się

Głafira Siemionow na.

Każemy sobie podać rybę rosyjską. No, cze

czugi tu niem a; ale szumbung, okuó, leszcz...

-—

Zdecydowaliśmy się już na kapuśniak, to

zostańmy przy kapuśniaku.

Siedli przy jed ny m ze stolików. Podbiegł do

nich wyczesany garson z ołówkiem za uchem.

Chcielibyśm y się posilić kochanku...

prze

mówił do niego Konurin.

Garson miał zdziwioną minę, a i Konurin za

czynał się dziwić.

Jakto nie mówisz po rosyjsku?

zapjtał

garsona.

Comprend pa s, monsieur...

Nie mówi po rosyjsku... W rosyjskiej resta

uracyi służy i nie zna rosyjskiego języka! To za

wołaj nam kogo takiego, coby umiał po rosyjsku.

Jesteśmy z Rosyi i umyślnie przyszliśmy do ro

syjskiej restauracyi. Cóż, nie rozumiesz? Aj ko

chaneczku, to nie ładnie! Macie szyld rosyjski,

a nienauczyliście się naszego języka. Teraz i u

nas i u was vive la France weszło w modę, wo

łacie vive la Russie, toście się powinni po rosyj

sku wyuczyć. Niechże mu pani powie po fran cu

sku , żeby nam przyprow adził Rosyanina. Pocóż

(na stać przy nas, jak słup!

—

Donnez nous, qui parle russe.

—

Garęon, ąui parle russe.

—

Personne ne parle russe chez nous, madame.

—

Więc, co on opowiada? — dopytywał się

Konurin.

—

A powiada, że tu niema nikogo, władające

go naszym językiem .

—

Masz tobie rosyjską restauracyę! A to hi

storya! Ale potraw rosyjskich dostać można?

—

Manger russe je st? — rzucił pytanie Mikołaj

Iwanowicz.

—

Kapuśniak, bigos, zupa rybna?

Garson uśmiechnął się i odpow iedział:

—

Oh, non, monsieur.

—

Upadam do nóg! Kapuśniaku niema, bigosu

niema i zupy rybnej także. A cóż to za restau

racya rosyjska?! Głafiro! powiedzże mu to po

francusku. On może m nie nie zrozumiał. J akże

bigos po francusku?

—

Na pensyi nas tego nie uczyli.

—

Ale o kapuśniaku to już musieli was uczyć.

—

Soupe au chou. Vous avez soupe au chou?j

—

A present non, madame. Pour aujourd’hui

nous anons: consomme, potage au riz avec des

pois.

—

Nie mają dziś kapuśniaku.

—

A cóż u kaduka! Zapytajże się o zupę ry

bną. Może to przynajm niej będzie?

Zupa rybna... zdaje mi się, że i o niej nie

było mowy na pensyi. Ach prawda... Soupe a ux

poissons. V o us avez f

Garson potrząsnął głową przecząco i podał spis

potraw, wyliczając takowe :

—

Potage, mayonnaise de poisson, poitrine de

veau.

- N ie potrzeba nam twojego spisu potraw! -

r zek ł z oburzeniem Mikołaj Iwanowicz.

—

Może

przynajm niej prosię z chrzanowym sosem m acie?

Przecież choć jedna potrawa rosyjska w restaura

cyi rosyjskiej znaleść się powinna. Cochon, petit

cochon....

Garson uśmiech ał się i ciągle przecząco głową

potrząsał.

—

Nic nie m ają. A wywiesili sobie szyld ro

syjskiej restauracyi. Ł ajdaki!

—

Może i wódki naszej niem a? -

zapytał

Konurin.

—

Vodka russe f Oh, oui, monssieur — zawołał

garson i pobiegł po wódkę.

—

Nie potrzeba! nie potrzeba! — wołał za nim

Mikołaj Iwanowicz. Sądzę, że za oszustw o, zato,

że nas oszukali szyldem, nic tu jeść nie wypa

da — odwołał się do swoich towarzyszów.

—

Naturalnie, że niema tu co robić. Trzeba hul

tajów rozumu nauczyć — odpowiedział Konurin,

wstając od stołu.

Wyszli wszyscy troje z resta uracyi.

XV.

Opuściw szy lokal r esta u ra cyjny , rozpoczęli znowu

wędrówkę po magazynach, gdyż Głafira Siemio

nowna k upow ała ciągle różne fatalaszki. Spra

wunki musiał nieść i Konurin, gdyż Mikołaj Iwa

nowicz był już kompletnie objuczony. Z akupione

zostały widoki nicejskie, cu kierki, imitacye tych

drobnych różnobarwnych kamyczków, którymi za

sia ny jest brzeg z atoki nicejskiej, k ilk a różańców

z niezwykle wonnego drzewa, składane lusterko

podróżne, flakon perfum. Mikołaj Iwanow icz iry

tow ał się.

—

Szk od a, żeśmy nie zjedli obiadu w tej ro

syjskiej restauracyi — mówił — nie trzeba było

grym asić, bo nigdzie z pewnością rosyjskich przy

smaków nie dostaniemy.

—

Pamiętasz przecie, że Kapiton Wasiljewicz

wymieniał nam jakąś restauracyę, gdzie można

dostać kapuśniaku, kaszy, kulebiaki — odezwała

się Głafira Siemionowna. Wymienił naw et nazwę

tej restau racyi, alem zap om niała.

—

To niechże się pani spyta policyanta. Poli

cyant musi pewnie wiedzieć, gdzie się znajduje

taka restauracya — proponował Konurin — do

dając: czas już zjeść, bo głód mi dokuczać za

czyna.

—

Gdzież szukać policyanta? Tutaj niema wi

docznie policyantów — chodzimy już ta k długo,

a nigdziem policyanta nie widziała.

—

A prawda, musi nie być policyi, bom i ja

policyanta nie widział — odezwał się Iwanow.

—

Jakżeżby to było możliwe, żeby policyi nie

było — zauważył Konurin. Nie zwracaliśmy uwagi.

Bez policyantów ani rusz.

—

A nuż się pobiją

na ulicy? I na pijanych trzeba policyantów.

—

Zapominasz pan, że jesteśmy zagranicą.

Tutaj nie ma pijaków.

—

Teraz ich niem a, ale w święta muszą być.

Poszukajmy policyanta na rogu ulicy.

Ale i na rogu ulicy policyanta nie było.

—

Szczególne miasto — dziwił się Konurin. —

Czekajcie, może na stacyi dorożek będzie. — O, tam

stoją fiakry.

Przy fiakrach nie znaleźli również policyanta.

—

Dziwne miasto — mruc zał Konurin. Więc

jakże tu w nocy bywa? Zatem, jeśli cię w nocy

kto napadnię,to możesz sobie wołać ,,policyant!!!u

ile ci się podoba i nikt ci na pomoc nie pospie

szy. I mówią, że tu jest cywilizacya!

—

Nikt tutaj nie napada.

—

Choćby i tak było, to zawsze nieporządek.

Niechże ja wejdę naprzykład tam, gdzie wcho

dzić nie wolno? Któż mię zawróci? Albo i fia

kry? Woźnice mogą się z pasażerami kłócić, lub

też bić się jeden z drugim.

—

Wożuice są tutaj grzeczni. Widzisz pan prze

cie, jak porządnie w yglądają. Nie noszą nawet

liberyi, zupełnie tak samo, jak i paryscy. Ubrani

są tak, jak pan i jak Mikołaj Iwanowicz: garni

tur marynarkowy, kapelusz filcowy i wszyscy

mają zegarki z łańcuszkami.

—

Może to nie są dorożkarze?

—

Jakżeż nie, kiedy stoją przy koniach. Je

den siedzi na koźle i ma nawet okulary na nosie.

—

A niechże go! Myślałam, że to jakiś pan.

Prawda, ma okulary. Cóż to on trzyma? Gazetę?

A tak, gazetę szelma czyta. A to dopiero! A ten

drugi ma ubranie w kraty i niebieski krawat.

I to ma taki krawat, że i pan takiego nie

c ° h o d zi codziennie z wyjątkiem niedziel i świąt o godzinie 6 wieczorem.

WTLn*u L.

r ? ? ? ," ’h" He zapas starczy w Krakowie po 10 ct., z przesyłką pocztową 12 ct.

W Lwowie )est ,,Cza* do nabycia w biurach dzienników L. Plohna, A. Olszewskiego, S. Sokołowskiego.

Prenumerata wynosi:

w mi«;««,,

n a caiy rok na kwartał na 1 miesiąc

W miejscu .

20zła5zła.1 zła80ct

P o cztą w p ań stw ie a u s t r y a c k i e m .................................................

24zła.

6 zła.

2zła 50ct

n ri n ł « uiemieckiem__ .

**..**

28 zła.

7 zła.

2 zła. 80 ct.

.n.

uo Włoch, Francyi, Angin, Belgu, Szwajcaryi, Tur

cvi i innych państw, należących do związku pocztowego

32 zła.

8 zła.

3 zła.

S^resssssweratę przyjmuje się tylko od 1 do ostatniego dnia w miesiącu.

—

Listy z pie

u iądtmi i p n e k a i y pieniężne na prenumeratę i ogłoszenia (inseraty) uprasza się nadsyłać franco

do Admmistracyi Czasu w Krakowie. - Listy reklamacyjne nieopieczętowane nie podlegają opłacie

pocztowej. Listów mefrankowanych nie przyjmuje s i ę . - Rękopismów nadsyłanych nie zwraca się.

Prennmeratę przyjmują:

Administraeya Czasu w Krakowie i urzędy pocztowe, m iejscową prennmeratę księgarnia

S. A. Krzyżanowskiego, handel Karlińskiego, Mańkowskiej w Sukiennicach, handel Kretschmera,

biuro d_zienników Hopcasa i Salomonowej, główna trafika.

—

Ogłoszenia przyjmuje się za opłata

od miejsca wiersza drobnym drukiem za pierwszy raz 10 cnt., za każdy następny po 5 ont., układ

tabelarycznym cyfrowy, skomplikowany pierwszy raz po 20 ot., następny po 5 ot. - N ad esłan e (na

3 stronie) od miejsca wiersza drnkiem drobnym po 30 cnt. za każdy raz.

—

Ogłoszenia 1 prens

ineratę przyjmują: w e Lw_owie biura dzienników L. Plohna, A. Olszewskiego, centr. biuro ogłoszeń

ul. Kopernika 1. li; w P aryża wyłącznie p. Adam rue de Varenne 38, (prenumeratę p. W. Raczkowski

Courbevoi pod Paryżem rue du Chemin de fer 44); w W ied niu Baasenstein A Vogler (także

w Hamburgu, Frankfurcie n. M,, Berlinie, Lipsku, Bazylei i Wrooławiu), A. Oppelik, R. Mosse (także

w Berlinie, Hamburgu, Monachium i Norymberdze), H. Schalek, M, Dukes, J. Danneberg, H. Fried

(tylko prenumeratę H. Goldschmid A Comp.); w Frankfurcie n. m . G. L. Daube A Comp.

0 F Za każdą zmianę adresu dopłaca się 20 ct. " W

masz - droczyła się z Konurinem Głafira Sie

mionow na.

O... o... o... D ajno pani pokój... K upiłem so

bie pół tuzina krawatów w Paryżu.

-—

Prawda, jacy tu dorożkarze! Trudno go od

różnić od panicza! — dziwił się Iwanow.

I nie odróżniłbyś — potwierdził Konurin.

—

Jakbym takiego potrącił na ulicy przez nieuwagę,

tobym go przeprosił.

Ale, m ówcie sobie co chcecie, moi panowie,

a na obiad już czas. Zgłodniała jestem straszli

wie. Już siódma dochodzi.

Tak, tak... trzeba wyszukać koniecznie jaka

restauracyę — zawołali obaj mężczyźni.

Siądźmy do fiakra i każmy się zawieść d(

najlepszej restauracyi.

Po cóż znowu do najlepszej? W najlepsze,

obedrą nas ze skóry — opierał się Mikołaj Iwa"

nowicz.

A Boże drogi! Wygrałam wszakże przeszłe

ośmdziesiąt franków niedawno, to czegóż mam

sobie żałow ać?

Ej, co ty tam ciągle powtarzasz: wygrałam,

wygrałam! Policzno, ile ci teraz z tych ośmdzie

sięciu franków zostało? Nakupowałaś cały stos

tych tam fatałaszek...

Oj ty sknero! A tego to nie liczysz, że ja

slnżę tobie i Iwanowi Kondratjewiczowi za tłó

macza? W Paryżu zgłaszał się tłómacz — żyd,

ale ja się nie zgodziłam i wszędzie sama

tłómaczę. Zydek ów żądał po pięć franków dzien

nie, z jedzeniem i piciem, a ja nic nie biorę. Co

cher

zawołała Głafira Siemionowna — nom

cherchons bon restaurant. Vous savez ? Montrez

nous.

Oh, oui, madame...

Fiakier skłonił się uprzejmie i wsiadł na ko

zioł.

Siadajcie paiiowie, siadajcie...

Zakomen

aerowała Iwanowa.

Mężczyźni wsiedli z nią do powozu, a fiakie

zawiózł ich na Place du Jardin Publiąue, do zna

nej restauracyi London-House.

(Ciąg dalszy nastypi).

1 of 4 • Strona 1

Mirador viewer

Czas.

Description

Structure

Similar

Error 404 - MBC

trans "Nie znaleziono strony" %}

Mirador viewer

Description

Structure

Similar

Error 404 - MBC

trans "Nie znaleziono strony" %}

Завантажити файл

Завантажити файл

Видалення коментаря

Розширений пошук

Повідомити про помилку