Dziennik

Мірадор - viewer

Dziennik Literacki. 1947, nr 35 (1/6 XI).

Примітка

Відображення 267 примітки

Додавання приміток лише для зареєстрованих користувачів

Опції

Nakład: 3ŁC0.C00 egzemp!arzy.

Dołączone do ,,Dziennika Połskiego"

DZIS W NUMERZE:

Trzy opowiadania pisarzy Jugosławii

Zbigniew B eńkowski: List z Paryża

Stan. Czernik: Ignacy Fik jako poeta

Kazimiera IHakowiczówna: Wiersze

Przegląd czasopism - Kroniki -Humor

ROK I ^ Nr 1(35) ^ KRAKÓW, 1-6 LISTOPADA 1947

DES4NK4 MMSłMOyC

liustrowoh Jerzy Banduro

ZABAWA

VANJA KADAUS: Partyzant rzucający granat.

Z jugosło

wierszy pa

)(APLO Df?srOVN^-KAJUH

BOSO POJDZ!EMY...

Boso^ pójdz;emy wieczorem rów :eśu;.

boso pójdz:e;ny po ż;em; zram one/,

pośród roz)twfdyc): gałęz" czereśni,

uścf.snę e; (P);w;e dłonie spragnione.

B;afe, bicie są kwfafy czereśni,

ponure groby st;aconych więźniów.

Jak dumne, łotne mewy na wodę,

tak on;" padii za noszę swobodę.

Boso pójdziemy wieczorem rów;cśni,

gdzie sady w bieii rozkw;tłej klęczą

naręcz gaięzi zerwiemy z czereśni,

by zaM adniMw groby uwieńczyć.

DZIENNIK LITERACKI" ukazuje stę po raz ?3 jako stale uzu

pełnienie ,.Dziennika Poiskieg." , a równocześnie po raz pierwszy

jako tygodnik rozpowszechniany w całej Po)sce. Pragnie, aby kul.

tura naszego narodu by!a związana z rzeczywistością . była udzta.

tern I wyrazem odpowiedzialnego tworzenia wszystkich w arstw spo.

tecznych. Dtatego. zattczając do swych najbt,iszych w spólpracw .

ników najwybitniejszych pisarzy, publicystów i artystów, zapra.

sza także do w spółpracy działaczy społeczno-oświatowych, naw .ą ,

;ująć ścisłe kontakty z wydziałami kultury i sztuk. Związków

Zawodowych i z ruchem świetlicowym.

,,Dzienn.k Literacki , jak

wykazały ankiety, jest na)poputarnte]szym z pism spo!eczno.l .te.

tackich wśród młodzieży.

Zogniskowanie twórczego trudu ku!tur.tnego, zw !alcza środo,

wiska krakowsktego. ożywienie I wciągnięcie do współpracy tzw

prowincji oraz upowszechn-ente myśt) i osiągn.ęć całego narodu -

oto zadan)e, jakie w tym stopniu nte było dotąd udztalem żad.

t.ego pisma titerackłego w Potsce I w wiełu krajach. To zobo.

wiązuje i redakcję i współpracowników. Do Ich grona może i p.—

winten nałeżeó każdy czytetnłk. korespondent.

r ovantka Meszułamów wcześnie te—

J go dnia wyszła z domu. Chciała ko

niecz!nie zdążyć na dzisiejszą za,bawę.

Dzieci miały się zejść w pustej ułicy

oddzielonej od Dunaju torem kolejo

wym, ki!lku m agazynami, wielkim

śmietnikiem i kałużą. Rzadko tędy

przejeżdżał wóz, jeszcze rzadziej po

jawiali się Hudzie. N a końcu uiiicy,

prócz kiiku obdrapanych domów, sta

ła siara fabryka. Jovanka przeszła ko

ło starego meczetu, przez wyboistą

wiańsłdch

r^yzancLicht

MA R)N FRAMCZEV;Ć

KOLUMNA

Kolumna walczących przecbodzł.

Drogą, w bezkres.

Spokojne c;enie przy drodze

w ołają.

w pejzażu rosną bunty.

W izdebce na peryferiach

zos!ało dużo wierszy

niedokończ"onych

i jedna dziewczyna,

kióra częsio myśii o dziwnych

popołudniach

i zmierzchach.

Kroki.

Skręt drogi w kurzawie.

To nasze wojska

przechodzą.

Przekład Antoniego Brosza

ścieżkę i zna;lazła aię na umówionym

miejscu. Czekali łam j;uż czterej Ga

bajowie, Mika, Róża, Żak, bracia Kon

finowie z siostrzyczką, czworo żydow

skich dzieci, Iwan j Marko. Dzieci

miały się bawić dziś w- Niemców i

Żydów. Jeden z tych, który będzie

Niemcem, zo stanie podst:ępnie zabity,

a pozostali, za karę, będą rozstrzela

ni. Jeś!i nie będzie dość chłopców,

mogą się bawić i dziewczęta.

Dzieci były bardzo rozgorączkowa

ne i chciały, aby zabawa zaczęła się

jak najprędzej ponieważ mlaiy stra

cha, aby po które z nich nie posiali

rodzice. W tych czasach dzieci n,ie

puszczano na dłużej poza dom.

—

No zaczynajmy już] Zabawa jes,t

długa, kiedy to skończymy — powie

działa niecierpliwie dziewczynka, któ

ra przed chwilą ze strachem myślała,

có zrobi jeśii na nią padnie .,odgry

wać" Niemca.

—

Patrzcie! Baby mają gios. Jak się

mamy boisz, to -nie ież za nami, —

odezwał się do niej Iwan.

Po krótkiej naradzie Iwan zakomu

nikow ał:

—

Losuj,cie! Napisałem w domu

kartki. Kto wyciągnie ka,rtkę z napi

sem Niemiec, odegra Niemca i będzie

zabity...

Dzieci o,garnął strach.

—

Czym zostan.ie zabity? — za,py

tała rumiana Róża drżącym głosem.

—

Żak przyniósł jakieś strzeiby.

Świsnął ojcu ze sklepu. K artki są tu,

ciągnijcie.

Żak wiecznie uśmiechnięty, o drob

nych. M ałych zębach, rozwiązał w orek

i wyjął z niego kilka dziecinnych

s,trze!b zupełnie nowych Wygiądały

jak prawdziw e. Miały biyszczące, b ij.

szane g!ównie, spusty i czerwone ta

kierowane koi,by.

Dzieci patrzyły z radością islrachem

) sięgały do czapki Iwana drżącymi

rę,kami, jałAy od tego załeżaio ich

życie. Aie nie miały sposobności

w szystkie ciągnąć, bo Żak, któ,ry trze

ci ciągnął, krzyknął:

Niemiec! Ja jestem Niemcem!

Iwan daiej wyjaśniał p!an zabawy:

—

Żak więc będzie chodził i pilno

w ał fabryki. Bierz jedną f]intę i sma

ruj pod fabrykę. Pi!nuj. Gdy us!y-"

szysz strzał padniesz niby zabity. M ar

ko cię zabije. Strzeii do cieb:e i pobić,

gnie w dół pod most. w stronę Du

naju. Meszutami hędą odgryw ać pc!i

cję. Póidą za fabrykę i iak .słyszą

wystrzał, wybiegną. A wy się wszy

scy pochowajcie Kogo złapiec:e, "en

zostanie rozstrzelany. J a będę nie

mieckim sędzią,

(Fragment)

—

H!u ich mamy schwytać? - zapy

tał młodszy Meszułam:

Nastało mitczenie. Potem zabrał

głos najsta,rszy Gabaj:

—

Za jednego Niemca potrzeba stu

Żydów i komunistów, a nas tylu nie

ma.

Iwan zamyślił ęię.

—

Jesteśmy dziećmi. Nas starczy

za jednego Niemca dziesięcioro. Gdy

znajd,ziecie dziesięcioro, nie szukajcie

daiej. Możecie" chwytać dziewczęta

też jeśii już są z nami. Aie uwaga,

ty!ko zabijanie jest na niby, wszyst

ko inne robi się naprawdę. Ci, co bę

dą 6ię chował!, niech się chowają do

brze, a poza tym próbójcie uciekać.

A ci, co będą szukać, niech uważają

dobrze, aby im nikt nie zwiał.

—

A gdzie się będzie strzelać? —

zapytał całkiem poważnie Mika.

—

Koło Dunaju. Zastrzelonych j tak

się rzuca często do wody — odpowie

dział Iwan, ale był zaskoczony jogo

pytaniem.

—

Ałe przy zabawie, myślę, że nie

potrzeba rzucać do wody? — pytała

dia pew ności Róża.

—

ż tobą jedną powinno się to wła.

śnie zrobić — odezwał się średni Ga

baj )— bo jesteś tchórzem. Wychowu

jesz się nad Dunajem, a boisz się

wody.

Meszułam,i jednak mówili, że strze

la się przeważnie pod jakimś murem,

więc i oni tak 6amo będą strzelać.

Ktoś przechodzący obok dzieciarni

s,poj)rzał z zaciekawieniem Dzieci n a

tychmiast zaczęły mówić o czym in

nym w obawie, aby im kto nie popsuł

zabawy. Róża zaczęta kreślić na ziemi

plan na ,,szkołę", Żak wygniatał pię

tą dołek w ziemi.

Wreszcie poszedł Żak piłnewać fa

bryki. Chodzi} długimi krokami, tu

pał przy tym jak niemiecki w arto

w nik przed jakimś ważnym obiektem.

Ma,rko zawiązał sobie szaiik na szyi,

pożyczoną od Miki czapkę nasunął na

czoło i gdzieś się uiotnił. Meszutami

pobiegii za róg fabryki. Pozostaii roz

bieg!i się szukać kryjówek..

Kiedy Marko zobaczył, że ui:ca jest

pusta, zdecydował, że czas już zabić

Zaka-Niemca. Żakowi trzęsły się ko

tana i czekał w na)pięciu na wystrzał,

który miał paść każdej chwil:. Praw

dziwemu Niemcowi jednak jest le

piej, ponieważ nie wie; że ma paść,

że ktoś do niego strzeii. A Żakowi za

leżało na tym bardzo, żeby upaś-" p ra

widłowo. Mimo to, że niepokój jego

rósł z m,inuty na minutę, chodź:) sta

łe długimi krokami. Uważa), aby nogi

jak najwięcej wyrzucać do przodu,

gdy wtem rozległ się stabv strzał, jak

z pukaw)ki. Żak upad) obok rowu.

Oczywiście nie tak ładn,ie, jak to so

bie przedstawiał.

Po dokonanym czynie Marko począł

uciekać, uw ażając, aby to robić tak,

jak robią zamachow cy prawdziwi.

Trochę schyłony, z głową podaną na

przód, biegł długimi krokami wzdłuż

muru. Spoza fabryki wyskorzyii Me

sziułami policjanci i zaczęli pościg za

mordercą. Iwan pozostał przy zabik

tym. Gdy się wszyscy roz;biegli, Żak

podniósł głowę i zapyta):

—

Czy dobrze upadłem?

—

Jeżel:ś gruchnął z całej siły. to

dobrze — odpowiedział mu !wan szep

tem.

—

A jak długo mam tutaj tak !cżeć?

Chciałbym wi,dzieć jak do nich będą

6trzelać.

—

Nie ruszaj się. Musisz tu zostać

do końca zabawy.

I,wan zam yśtił 6ię. Już ukiadał pian

ja,kby nazajutrz można ca)ą zabawę

jeszcze !epiej zorganizować. Ojciec

mu kiedyś opowiadał o jakimś znajo

mym, który jeszcze przed pierwszą

wojną służył w policji. Musiał zastrze

lić swego krewnego, o którym wie

dział, że jest niewinny i sam s:ę na

d,rugi dzień zastrzelił. Ojciec się wte

dy chwycił za głowę i powiedział:

^Dokończenie na str. 7j

1 з 8 • Strona 1

Мірадор - viewer

Dziennik Literacki. 1947, nr 35 (1/6 XI).

опис

Структура

Схоже

Помилка 404 - MBC

trans "Nie znaleziono strony" %}

Мірадор - viewer

опис

Структура

Схоже

Помилка 404 - MBC

trans "Nie znaleziono strony" %}

Download file

Download file

Deleting a comment

Advanced search

Suggest correction