Czas.

Мірадор - viewer

Czas.

Примітка

Відображення 711 примітки

Додавання приміток лише для зареєстрованих користувачів

Опції

Ner 214.

Kraków, Wtorek 20 Września 1898.

Rocznik LI.

CZAS

Kraków 19września.

Wszystkie ludy gotowały się do złoże

nia jubileuszowego hołdu Monarsze; uro

czysty obchód miał być uwieńczeniem 50

letnich rządów, sprawowanych w imię spra

wiedliwości. Te wszystkie uczucia, jakie

rosły i utrwalały się przez długich lat sze

reg, miały się zestrzelić w jedno uniesie

nie, zagrzmieć przy tronie jednym okrzy

kiem, dźwięcznym i cennym, bo nie wy

nikającym z doraźnego porywu lub z su

gestyi świątecznego nastroju, lecz z prze

świadczenia , że wytrwałej zasłudze należy

się laur i wszystkich sztandarów pokłon.

Zamiast fanfary tryumfalnej, uderzyły

dzwony żałobne. Ludy, które pragnęły świę

cić dzień radości, w koronę, ciążącą tru

dami, wpleść róże, ludy te los tragiczny

zmusza przywdziać czarną krepę i siłą

współczucia w smutku zastąpić jubileuszo

wą manifestacyę. Wezbrane uczucia wcie

liły się w inny kształt i inną zapełniły tre

ścią, popłynęły jednak z tego samego źró

dła — czci i miłości dla Monarchy.

Pismo cesarza Franciszka Józefa *Do

moich ludów" zapswnia, że ,,wspólność bo

leści zawiązała nowy, serdeczny węzeł mię

dzy tronem i ojczyzną", że monarcha ,,z mi

łości ludów czerpie nietylko wzmocnienie

poczucia obowiązku dla wytrwania w po

słannictwie, lecz także nadzieję powodze

nia." Hartowne te słowa odsłaniają moc

charakteru, który zawsze przyświeca wzo

rem ; stwierdzają one także psychologiczną

prawdę, że jeśli dzielona radość jest po

dwójną, to połową boleści jest boleść, dzie

lona z współezującemi sercami. Serc tych

biły miliony w takt z sercem zbolałego

Monarchy. Oby to współczucie stało się

balsamem, tak jak jest z pewnością mę

skiem umocnieuiem paktu przywiązania mię

dzy obywatelami państwa a jego zwierzch

nikiem. Skarb dynastycznych uczuć, nagro

madzony przez 50 lat ojcowskich rządów,

pomnożyły więcej dni żałoby, niżby to

uczynić mogło najświetniejsze upojenie ju

bileuszowych uroczystości. Częstokroć sil

niejszymi są węzły, które łza łączy, niż

te, które radość sprzęga.

Cesarskie podziękowanie.

Wiener Ztg ogłasza następujące pismo cesar*

skie j

Kochany br. Thun! W dniach niezmierzonej ża

łoby, w jaką Mnie i Mój dom pogrążył zgon Mo

jej śp. Małżonki, Jej Ces. Mości Cesarzowej i Kró

lowej Elżbiety, objawiły się w sposób w zruszający

i podniosły miłość i współczucie Moich ludów,

oraz pietyzm dla Zmarłej. Idę za popędem Mego

serca, polecając panu, abyś załączone, a wystoso

wane do Moich ukochanych ludów podziękowanie,

w odpowiedni sposób ogłosił.

Schiinbrun n, 16 w rześnia 1898 r.

Franciszek Józef w. r.

Thun w. r.

Do moich ludów!

Najcięższe, najsroższe doświadczenie nawiedziło

Mnie i Mój dom.

Moja małżonka, ozdoba Mego tronu, wierna to

warzyszka, która w najcięższych godzinach Mego

życia była Mi pociechą i podporą, ze śmiercią

której straciłem więcej, niż wypowiedzieć mogę,

już nie żyje. Straszliwe zrządzenie wydarło Mi ją

i Moim ludom.

Ręka mordercy, narzędzie szalonego fanatyzmu,

który postawił sobie za cel zniszczenie istniejącego

porządku społecznego, podniosło się przeciw n a j

szlachetniejszej z kobiet i w ślep ej, bezcelowej

nienawiści ug odziło w serce, które nie znało ża

dnej nienaw iści i biło tylko dla tego, co dobre.

Wśród bezgranicznej boleści, jaka ogarnia Mnie i

Mój dom, wobec niesłychanego czynu, który cały

cywilizowany świat wprawił w przerażenie, prze

nika przedewszystkiem łagodząco do Mego serca

głos Moich ukochanych ludów. Poddając się

w pokorze Bożemu zrządzeniu, które tak ciężkim

i srogim ciosem Mnie nawiedziło, m uszę Opa

trzności dziękować za to wielkie dobro, jakie Mi

pozostało: za miłość i wierność milionów, które

w god zinie cierpienia Mnie i Moich ota czają.

W tysiącznych oznakach, zbliska i z daleka,

zgóry i z dołu, objawiła się boleść i żałoba za

ś. p. Cesarzową i Królową. We wzruszającej har

monii z powodu niezmiernej straty rozbrzmiewa

skarga wszystkich, jako wierny oddźwięk tego,

co porusza Moją duszę.

Jak ja pamięć Mojej gorąco ukochanej Małżon

ki aż do ostatniej chwili uświęconą zachowam,

tak we wdzięczności i czci Moich ludów, wznie

siono dla niej trwały pomnik po wsze czasy.

Z głębi Mego zbolałego serca dziękuję wszyst

kim za ten nowy dowód serdecznego współ

czucia.

Jeśli odgłosy uroczystości, które w tym roku

rozbrzmiewać miały, muszą zamilknąć, to pozo

staje mi wspo m nienie niezliczonych d ow odów przy

wiązania i gorącego współczucia, najcenniejszym

podarunkiem, jaki Mi mógł być ofiarowanym.

Wspólność naszego bólu zadzierzga nowy, ser

deczny węzeł między tronem a ojczyzną. Z nie

z m ien nej miłości Moich ludów czerpię nie tylko

wzmocnione pouczucie obowiązku wytrwania w na

znaczonem Mi posłannictwie, lecz także nadzieję

pow odze nia.

Zanoszę modły do Wszechmocnego, który Mnie

tak ciężko doświadczył, aby Mi użyczył jeszcze

siły do spełnienia tego, do czego jestem pow oła

ny. Zanoszę modły, aby błogosławił Moim ludom

i wskazał drogę miłości i zgody, na której mogą

się rozwijać i stać się szczęśliwemi.

Schónbrunn 16 września 1898.

Franciszek Józef w. r.

Wiener Z tg ogłasza dalej dw a odręczne pisma

cesarskie do prezydenta gabinetu austryackiego

hr. Thuna i do ministra spraw zagranicznych hr.

Gołucbowskiego, zawiadamiające ich o utworze

niu *orderu Elżbiety" i *medalu Elżbiety" .

Ró

wnocześnie także ogłoszono statuty noweg o orderu.

Wstęp do statutu opiewa: *Powodowani chęcią

dan ia widocznej o znaki Naszego zad ow olenia i

Naszej życzliwości kobietom i dziew icom , które

w swym zawodzie się odznaczyły, albo które za

służyły się dla dobra powszechnego na humani

tarnem , religijnem lub filantropijnem polu, p o st a

nowiliśmy ustan owić w tym celu o sob ny order,

który ku trwałej pamiątce Naszej gorąco ukocha

nej, ciężko opłakiwanej Małżonki ś. p. J . C. M.

Cesarzowej i Królowej. Elżbiety, oraz n a cześć Jej

Patronki otrzymuje nazwę *orderu Elżbiety" .

Z orderem tym łączy m y zarazem m edal zasługi,

który będzie nosić nazwę *medalu Elżbiety" .

Statut obejm uje szesnaście artykułów. Według

nich, order posiadać ma trzy stopnie: wielki krzyż,

order I i II klasy. Wielki krzyż, równie jak or

der I klasy stanowi złoty, emaliowany krzyż; boki

są wygięte i zakończone wycięciem. Krzyż ema

liowany jest na czerwono z biało emaliowanemi

poprzeczkami. Również biało emaliowany jest śro

dek, a brzegi obwiedzio ne złotym pa skiem . Na

zewnętrznej stronie krzyża, na polu środkowem,

znajduje się wizerunek św. Elżbiety turyngskiej,

otoczony aureolą, z krzyżem w górę; na stronie

odwrotnej złoty inicyał *E" na złotej gałązce kwi

tnących róż, um ieszczonej n a biało em aliow anem

polu. Z czterech kątów krzyża, tuż na brzegach

pola środkowego, w yrastają gałęzie z zielono em a

liowanemi liśćmi i emaliowanemi różami, docho

dzącemi do połowy długości ramion krzyża. Nad

krzyżem znajduje się żółte kółko, do którego przy

mocowaną jest wstęga orderowa.

W. krzyż nosi się na w stędze szerokości 66

milimetrów, koloru białego z wąskimi brzegami ko

loru czerwono w iśniow eg o , przewieszonej przez

prawe ramię ku lewej stronie; nadto na lewej

stronie, na piersi, ośmio promienna srebrna gwia

zda z brylantami, na środku której znajduje się

również krzyż orderowy. O rder Elżbiety I klasy

nosi się na lewej piersi n a w stążce szerokości 28

milim. Order II klasy nie różni się kształtem, ani

wielkością od poprzednich. Krzyż jest jed nakże

srebrny, i wszystko, co w poprzednich klasach

wykonane jest ze złota, jest tu srebrnem. Tylko

em ble m aty po obu stron ach orderu, um ieszczone

na polach środkowych, są również złote.

Przyłączony do orderu medal Elżbiety wybity

jest ze srebra ; medal jest okrągły, mierzy w śre

dnicy 31 mm., a na s tropie od;yrotnej inicy ał *E "

na gałązce kwitnących róż.

Kancierzem orderu jest każdorazowy minister

domu cesarskiego i spraw zagranicznych.

Równocześnie ogłasza Wiener Z tg cesarskie pi

smo odręczne, nadające wielki krzyż orderu Elżbiety

hr. Sztaray,

Po pognębię Cesarzowej.

W sobotę po ukoń czo nym obrzędzie pogrzebo

wym, cesarz i wszyscy obcy monarchowie, ksią

żęta i rep reze ntan ci państw, udali się do Burgu,

gdzie cesarz serdecznie pożegnał się z nimi i od

jechał około g odziny 6 wieczorem do S chbnbrunn.

Podczas obiadu familijnego, który się odbył o go

dzinie 6 w apartamentach Stefana, a na którym

byli obecni przybyli na pogrzeb książęta, zastę

pował cesarza arcyksiążę Franciszek Ferdynand.

Król Albert saski nie wziął udziału w obiedzie fa

m ilijnym, lecz spędził z c esarzem kilk a godzin

w Schónbrunn.

Cesarz Wilhelm II po pogrzebie odjechał do

ambasady niemieckiej na obiad, wydany na jego

cześć przez ambasadora hr. Eulenburga. Oprócz

cesarza wzięli udział w obiedzie: niemiecki kan

clerz ks. H ohe nloh e, s e kr eta rz stan u Btilow, człon

kowie niemieckiej ambasady i oficerowie przy

dzieleni do służby honorow ej. O godzinie 8 sk oń

czył się obiad. Cesarz odbył następnie cercie, po

czem o godzinie 83/« udał się na dworzec kolei

północnej, zkąd odjechał na pow rót do Berlina.

Tegoż dnia wieczorem odjechali także: król

Aleksander serbski do Monachium, ks. rejent ba

w arski Luitpold rów nież do Monachium, w. książę

Aleksy do Karlsbadu, królewicz włoski Wiktor

Emanuel do Rzymu. Wogóle przeważna część

przybyłych na pogrzeb książąt opuściła W’iedeń

w sobotę.

W sobotę odbyły się nabożeństwa żałobne w Ber

linie, Paryżu i Londynie, w których wzięli udział

przedstaw iciele rządu i armii.

Sytuacya wewnętrzna.

Wiedeń 19 września.

(Telefonem).

Z powod u po now nego rozpoczęcia k onferencyj

między przywódcami prawicy a rządem, Narodni

Listy podają następujące uwagi z Wiednia o sy

tuacyi:

*W poniedziałek zgrom adzają się znowu po

kilku m iesiącach mężowie zaufa nia p rawicy.

—

Chwila j e st niezmiernie poważna. N ajlepiej będzie,

jeżii niezwłocznie udadzą się do br. Thuna. W ten

sposób wyjaśniłby się wzajem ny stosunek, czego

sobie życzyć należy, bo prawdziwie wielka tego

zachodzi potrzeba. Musi u stać wszelk a niepewność,

niejasność i mglistość. Plenum parlamentarnej ko

misyi prawicy postanowiło jednomyślnie w roku

ubiegłym przy czynić się do załatw ienia sp raw ,

które są koniecznością państwową. O ile rozu

miano przez to ugodę austryacko-węgierską, stało

się to w przypuszczeniu, że ugoda ta będzie le

pszą od sta n u obecnego. Chociaż od tego czasu

gabinety się zmieniały, to jednak żadne stronnic

two z większości nie myśli o cofnięciu się od po

c zynionych przez siebie zobowiązań.

Od obecnej sytuacyi zależy bard zo wiele. Prze

dewszystkiem jest konieczńem, aby prawica wy

stępowała na zewnątrz jako jednolita całość, na

wewnątrz zaś, aby wzmocnioną była przez ,wza

jemność. Dlatego n ależy zapobiedz w sz elkim ob

jawom, z których przeciwnicy większości ciągnę

liby korzyści i które d od ałyby im otuchy. Soli

darność prawicy winna objawić się nietylko w sło

wach i manifestacyach, lecz także w działaniu. Po

siadamy pełną świadomość, że kwestya czeska

lub czesko-niemiecka jest osią całej wewnętrznej

polityki. Pamiętając o tem i uwzględniając inte

resy swej n ar odow ości, posłowie czescy trzym ali

się taktyki, o której byli przekonani, że może

najlepiej odpowiadać temu celowi i złożyli dowo

dy rzadkiej cierpliwości, chęci porozum ienia i z a

parcia się siebie. Nie przyniosą oni przez upór i

lekkomyślność szkody swemu narodowi i nie po

św ięcą pozycyi zajm ow an ej przez trzy lata.

Z drugiej zaś strony hr. Thnn lab którykolwiek

z jego następców popełniałby błąd, gdyby chciał

jeszcze bardziej naprężać n aszą uprzejm ość, albo

gd yby próbow ał przez nacisk innych stronnictw

prawicy skłonić nas do ustępstw, na które sami

nie m oglibyśmy się zdecydow ać. Byłoby to fałszy

wem obrachowaniem. Zapewne umiemy ocenić zu

pełnie i całkowicie w artość p opa rcia ze strony

sprzymierzonych, lecz nie należy zapominać, że

przystąpiliśmy do związku większości nie n a to,

aby obcinano nasze upraw nio ne postulaty, lecz

aby one zostały zrealizowanymi. Na żadnym punk

cie nie możemy ustąpić, albowiem domagamy się

tylko równości, a nie przywilejów, nie pragnie my

sz kody ani niesprawiedliwości d la innych. Admi

ni8tracya państwowa winna zatem z natury rze

czy zwrócić swe starania ku temu, aby własną

siłą tę równość zabezpieczyła i aby przez ścisłe

przestrzeganie i przeprowadzanie jej, aż do osta

tnich koDsekwencyj, za pew niła jej poszanowa nie

u tych, którzy sądzą, że żyjemy jeszcze w owych

odległych czasach, kiedy oni nadaw ali innym p ra

wa, a którzy tylko dlateg o zorganiz ow ali rokosz,

i przy rokoszu obstają, a nawet go wzmacniają, po

nieważ u władzy wykonawczej nie widzą potrze

bnej energii,*

Komitet wykonawczy czeskiego stronnictw a In

dowego na Morawach uchwalił na zgromadzeniu

dnia 16 b. m. następującą rezolucyę, wniesioną

przez posła Stranskyego:

*Komitet wykonawczy stronnictwa ludowego na

Morawach, przeprowadziwszy dyskusyę nad sytn

acyą polityczną, p, chwała dążenie czeskich po

słów do utrzymania, a w miarę możności do wzmo

cnienia parlamentarnego związku prawicy na za

sadzie prejektu adresu, czyni to atoli w oczeki

waniu, że prawica nie będzie wymagać od na

szych posłów ofiar, któreby stały w sprzeczności

z zasadą narodowego równouprawnienia, które

w umowie prawicy wyraźnie , ok reślone zostało,

jako jej ,,wspólna sprawa".

Żyw im y zaufanie dla

klubu po.słów do Rady państwa, że w sprawie

językowej nie zgodzi się na żadne postanowienia,

któreby nie odpow iadały interesom i prawom, po

litycznemu znaczeniu i godności na rod u c zeskiego.

Komitet wykonawczy ubolewa, że rząd wobec

parlam entarnej obstrukcyi nacyonalizmu niemieckie

go nie zastosował należnych środków dla usunię

cia przesilenia państwowego. Dobro państw a leży

nie w ustępowaniu przed gwałtownem zuchwal

stwem lewicy, lecz w w ytężeniu w szystkich sił

władzy państwowej dla słusznej obrony i dla

u rze czywistnienia history czny ch i przy rodzo ny ch

praw poszczególnych królestw i krajów . J eżeli

obstrukcya udaremnia funkcyouowanie konstytucyi,

a rząd mimo to przykłada znaczenie do utrzyma

nia tej konstytucyi, jest to dowodem, że taktyka

obstrukcyjna nie chybia cela i nie można odeń

oczekiwać żadnego zwrotu na lepsze. Z kłopotów

zaczepionego państwa, czerpią napastnicy nie—

Kędy pomarańcze dojrzewają.

Humorystyczny opis podróży kupców rosyjskich

po Ri»ierze i Włoszech

przezN.A . ŁejKiiia.

(10)

(Tłomaczenie z rosyjskiego)

p.G.(F.

(Ciąg dalszy .

XIII.

Iw anow ow ie i Konnrin byliby może grali jeszcze

dalej w hazardy, zwłaszcza, że jeszcze nie pró

bowali szczęścia w ,,Fortunkę , 1 aje Kapiton Wa

siljewicz spojrzął na zegarek i oznajmił, iż musi

spieszyć się na pociąg. Zaczął się żegnać.

Mam nad zieję, że się zobaczymy...

ode

zwała się Głafira Siemionowna. Zabawimy jesz

cze kilka dni w Nicei.

Ależ z pewnością, z pewnością. Przyjadę do

państwa do hotelu. Mam przecie uiścić się z dłu

gu. Zapoznam państwa z pewnym hrabią. Bardzo

w esoły człowiek!

Bardzo prosimy, prosimy... To tak przyje

mnie spotkać rodaków na obczyźnie... Pozwól pan

zapytać, czy pan sam nie jesteś hrabią? — za

pytała Iwanowa.

To jest, jakby to powiedzieć...

—

odrzekł

z uśmiechem .

—

Wiele osób bierze mnie za b ra

biego... Ale właściwie nie jestem hrabią, choć

znam wielu hrabiów i książąt. A zatem, moje u

szanowanie... .jutro nie mogę być u państwa, bo

muszę udać się do ambasadora.

A i my jutro nie będziemy w domu... Poje

dzie m y do Monte Carlo. Mówi pan, że to blisko,

a ja muszę spróbować szczęścia. Dzisiaj mi się

tak powiodło. Kto wie, czy nie wygram większej

sumy w Monte Gajo. Czy lam dużo można wy

o wygrać njożna bardzo duio, ale za to i

zgrać się można,

Przegram tylko to, co dzisiaj wygrałam.

Mając zapas, mogę zaryzykować.

Jakimże sposobem możemy być jutro w Monte—

Carlo, kiedy mamy bilety na tę walkę kwiatową

—

zwrócił uw agę Mikołaj Iwanowicz.

Ach praw da! W takim razie będziemy po

jutrz e w Monte* C arlo.

—

Dlaczegóż pojutrze? Możecie państwo jechać

po walce kwiatow ej do Monte-Carlo. Pociągi od

chodzą co godzina. Do w idzenia!

Rozmawiając w ten sposób, znaleźli się na bul

warze. K apiton W asiljewicz uścisnął wszystkich

za ręce i rzucił powłóczyste spojrzenie ku Głafi

rze Siemio nownie.

—

Ach, jaki to miły człowiek! — odezwała się

Głafira Siemionowna, patrząc za oddalającym się

nowym znajomym.

—

Mikołaju Iwanowiczu, praw

da, że luby człowiek?

—

A któż go tam wie, moja duszko... Ot, ni

czego sobie. Ażeby wiedzieć jaki on jest, to na

to trzeb aby z nim be czkę soli zjeść...

—

No, już z tobą, to doprawdy dogadać się

trudno... Zawsześ taki sam... A wszystko dlatego,

że jesteś zazdrosny. Widziałam dobrze jakeś się

popatrzał na niego, kiedy mi rękę podał.

—

Ani mi się śniło, ani mi przez myśl nie

przeszła...

—

No, daj pokój, daj pokój... Widziałam ja to

dobrze. Przez cały czas krzyw o na niego sp oglą

dałeś, s zczególnie zaś, kiedy do mnie ciszej się

odzywał. Dlatego też nie chcesz przyznać, że to

luby człowiek.

—

Ależ nic nie mówię. Uwzięłaś się na mnie !

—

A cóż ma znaczyć to głupie przysłowie o

soli? On i bez soli jest luby. A co rzecz główna,

to, że jest człowiekiem ze sfery arystokratycznej.

Słyszałeś, jakie m a stosunki! Książęta, hrabiowie,

jenerałowie, ambasador. Sam musi urzędować wja

kiemś poselstwie.

—

No, niech już będzie po twojemu, masz słu

8ZDOŚĆ — machnął ręką Iwanow.

—

Nie masz czego machać na mnie ręką! Cóż

to znow u? Niechże będzie po twojemu... P atrzcie

go, jaki mi mędrzec! A żebyś wiedział, że to jest

człowiek z wyższego towarzystwa! Dosyć spoj

rzeć na jego faworyty, a przytem jest wyperfu

mowany.

—

No, co tu długo mówić! Mojem zdaniem,

jestto kupiep albo komisant. Sam zresztą mówił:

Mam różne interesa" . Trudni się pewnie stręcze

niem, pośredniczy przy kupnie, a czasem sam co

kupi i sprzeda.

Nic to nie znaczy. Arystokracya także się

teraz handlem trudni. Jakiegoż pan jesteś zda

nia ? - zapytała Konurina.

A niech go tam kaczki zdepczą!

Na miłość Boską! Cóż znów za wyrażenia!

Miarkujże się p an choć cokolwiek. Je steś pan

w Nicei, w arystokratycznej miejscowości. Słyszą

łeś pan przed chwilą, że bawi tutaj mnóstwo Ro

syan. Niechże kto posłyszy!

—

A niech sobie słyszą. Przyjechałem tutaj za

swoje w łasne pieniądze, mogę robić, co mi się

podob a i raz jeszcze pow iem : niech go kaczki

zd epczą!

—

I za cóż pan wymyślasz na niego? Uprzej

my człowiek, poświęcił nam ze cztery godziny

czasu - o powiedział n am i objaśnił wiele rzeczy.

—

To po cóż mię do tej przeklętej gry wcią

gnął? Przez niego ubyło mi z kieszeni około pół

torej setki francuskich sreb rników, a on jeszcze

wyłudził odemnie ośmnaście srebrników.

—

Wciągnął do gry, wyłudził! A cóż to pan

dziecko jesteś?

Konurin nie odpowiedział nic. Szli przez rozko

szny skwer, u derzający rozmaitością swej flory.

Ogromne drzewa kameliowe okryte były kwiatem,

między ciem no-zielonymi liśćmi złociły się poma

rańcze i cytryny, widniały wysokie palmy i lata

nie, wysuwały się naprzód liście agawy w kształ

cie olb rzymich rogów ; w kląbach kwitły fijołki,

tulipany , a w powietrzu unosił się cud ny zapach

hiacyntów najrozm aitszy ch barw.

—

Ah, jak tu przyjemnie! Co za rozkosz! za

chwycała się Głafira Siemio nown a.

—

A pan,

Iwanie Kondratjewiczu, nie zwracasz na wszystko

uw agi.

—

Czy to p ana nie zadziwia, nie cieszy?

W marcu, takie piękne, kwitnące pod gołem nie

bem kwiaty — odezwała się do Konurina, chcąc

rozpogodzić jeg o czoło.

—

Mam się czem cieszyć! — P rz eszło półtorej

se tki monety wr przeciągu god ziny roztrw oniłem,

a tam w domu subjekei okradli mię z pewnością

na drugie tyle. Śmieją się teraz ze mnie, żem in

teres opuścił i włóczę się, jak głupi, po zagrani

cznych kraja ch .

—

Więc pocóżeś pan w yjechał?

—

A pocóż mię namówiliście? Pewnie, żem

głupstwo strzelił.

Wyszli ze skweru i znaleźli się nad brzegiem

górskiego potok u Pailon. P otok bystro toczył mę

tue sw e fale po kam ienisto -piasczystem łożysku.

Konurin sp ojrzał po przez poręcz mostu i o d e

zwał się:

—

No, już to rzeka! Mówią: arystokratyczne,

nowomodne miasto — a nad jaką to rzeką stoi!

Wstyd, dopraw dy. Przecież to brudniejsze od n a

szej Karpowki, a nawet rzec można, od Ligowki.

Pfuj!

—

Czego pan plujesz? Pan Bóg dał im taką

rzekę i taką mają.

—

Dobrze, ale pocóż ją w takie kosztowne ko

ryto z kamienia ujęli? Czy to warto wyrzucać

pieniądze?

—

Panu się dzisiaj wszystko w ciemnych bar

wach przedstaw ia.

—

A tak, bo jak sobie pomyślę, po co ja tu

jestem w tej Nicei, zamiast siedzieć w Petersbur

gu, n a Klińskim p ro spekcie, to mię wściekłość

ogarnia. Licho mię tu przyniosło!

—

Znowu pan zaczynasz....

—

Nie zaczynam, bom i nie przestawał! Mój

Boże, co też tam moja żona porabia? westchnął

Konurin.

—

Pewnie herbatę popija — dodał po

chwili.

—

A cóż u Pana Boga! Ciągle tę herbatę pije?

Co sobie pan o niej wspomnisz, to ciągle przy sa

mow arze siedzi.

—

No, taka już z niej amatorka czaju. Jak jej

tylko smutno, to się zaraz do cz aju bierze. Pije

i pije, aż jej para ustami wychodzi. I pewnie, że

to daleko rozumniejsze, niż włóczenie się bez po

trzeby po zagranicznych krajach — dodał Konu

rin i zamilkł na chwilę po tej uwadze.

XIV.

Idąc powoli, doszli do budynku, w którym mie

ściły się sklepy z najrozmaitszymi towarami ga

lanteryjnymi. Na wystawach sklepowych widniały:

kasetki, przyciski, portm onetki z napisami: Sou

venir de Nice. W oknach cukierni powystawiane

były owi ce, smażone w cukrze, którymi słynie Ni

cea. Na w szystkich przedmiota ch poum iesz czane

były ich ceny.

—

Jakież to wszystko tanie! — wołała Gła

fira Siemionow na. P atrz, Mikołaju Iw anowiczu , ta

śliczna szkatułka i drzewa palmowego kosztuje

zaledwie trzy franki. Portm o netka półtora franka...

To prawie za darmo. T rzeb a kupić koniecznie...

—

Na co to, moja dnszko? Wszakżeś już tyle

tej tandety w Paryżu nakupila.

—

W Paryżu swoją drogą, a tutaj znów swoją...

Na co! Dzikie pytanie.,. N a pam iątkę... Chcę so

bie w każdern mieście jakąś pamiątkę nabyć.

Zresztą na podarek dla kogo z krewnych lub

znajomych się przyda. Będą do nas Indzie przy

chodzić i czemże się pochwalę? Przypatrz się,

jaki piękny przycisk, za m arne pięć franków. Kup

sobie.

—

Cóż mi po nim?

—

Jeśli nie chcesz, to ja ci knpię. Mamw y

grane pieniądze. Kupię też parę koszyczkówowo

ców kandyzowanych.

—

Może także na pamiątkę?

—

Proszę cię nie dowcipkuj! Wiesz, że ja tego

nie lubię. Nie jestem taka naiwna, żebym nie

wiedziała, że się owoców na pamiątkę nie ku

puje, a jeśli chcę zawieść do domu koszyczek

owoców, to tylko w tym celu, aby pokazać, jak

tutaj owoce kandyzują. O! cały ananas, poma

rańcza i cytryna w cukrze obsmarzone.

Wchodziła do sklepów i kupowała różne rzeczy.

—

Wygrałam przeszło trzydzieści d w a ruble,

licząc na nasze pieniądze, mogę więc śmiało wy

dać połowę.

—

Mamy jech ać do Monte-Carlo, lepiej zatem

schować te pieniądze — zwracał jej uwagę mąż.

—

W Monte-Carlo wygram znowu, bo mi szczę

ście sprzyja.

—

No, no! Nie łów ryb przed niewodem...

—

Nie bój się, ja już znam swoje szczęście.

Pamiętasz, na Boże Narodzenie, w Petersburgu?

W drugi dzień świąt wygrałam u Parfiena Mi

chajłowicza czternaście rubli w stukułkę i potem

ciągle wygrywałam. Ośmdziesiąt franków w ygra

łam i mam sobie żałować!

—

Otóż, nie wygrałaś wcale tyle, bom ja dwa

dzieścia cztery franki przegrał.

—

A cóż mnie to może obchodzić. T y sobie

swoim dworem, a ja swoim. Iwanie Kondratjewi

czu, kupże pan co dla żony na gościniec.

—

Jeszcze czego! Nie zasługuje ona wcale na

to — odparł Konurin.

—

A to znowu, co nowego? Cóż tak nagle za

winiła? Mówiłeś mi pan o niej ciągle z taką mi

łością, aż tu naraz...

—

Mogła mnie nie puszczać z Petersburga.

Zresztą, usłuchałem już rady pani i kupiłem jej

koronkę w Paryżu.

—

No, tamto pamiątka z Paryża, a teraz wy

pada przywieść coś z Nicei. Kupże pan tę szka

tułkę za cztery franki.

Mikołaj Iwanowicz jęczał już pod ciężarem róż

nych sprawunków, gdy naraz Głafira Siemiono

wna zawołała, wskazując na szyld:

Moi drodzy! Restaurant russe! Restauracya

rosyjska!

Nie może być? — zawołał ze zdziwieniem

Konurin.

Ano, to przynajmniej będzie można

zjeść kapuśniaczku rosyjskiego?

—

Tego już nie wiem, ale wyraźnie stoi na

pisane: *Restaurant russe.*

—

Rzeczywiście, że n apisane. Potrafię na w et

i ja przeczytać po francusku ten napis — po

twierdził Mikołaj Iwanowicz.

Kiedy się tak

szczęśliwie sposobność zdarza, trzeba zjeść obiad

bo już wielki czas na posiłek.

(Ciąg dalszy nastąpi),

wychodzi codziennie z wyjątkiem niedziel i świąt o godzinie 6 wieczorem.

O rt/.ielne Nra Czasu o ile zapas starczy, w Krakowie po 10 ct., z przesyłką pocztową 12 ct.

Lw cw le je st ,,C ias do nabycia w biurach dzienników L. Plohna, A. Olszewskiego, S. Sokołowskiego.

Prenumerata

wynosi:

na cały rok na kwartał na 1 miesiąc

W miejscu . ....

......................................................

20 zła.

5 zła.

1 zła. 80 ct.

Pocztą w państwie a u s t ry a c k i e m ...........................................

24 zła.

6 zła.

2zła 50et

r i e m , e o k i e m ................................................

28zła.

I7zła.

2 zła. 80 et’

u° Włoch, Francyi, Angin, Belgii, Szwajcaryi, Tur

c / i i innych państw, należących do związku pocztowego

32 zła.

8 zła.

3 zła.

Prenumeratę przyjmuje się tylko od 1 do ostatniego dnia w miesiącu. - Listy z pie—

Niądzmii przek azy pieniężne na prenumeratę i ogłoszenia (inseraty) uprasza się nadsyłać franco

do A .m:nistracyi Czasu w Krakowie. - Listy reklamacyjne nieopieczętowane nie podlegają opłacie

pocztowej. Listów niefrankowanych nie przyjmuje s i ę .- Rękopismów nadsyłanych nie zwraca się.

Prenumeratę przyjmują:

Administraeya Czasu w K rakowie i urzędy pocztowe. (Ilejscową prenumeratę księgarnia

S. A. Krzyżanowskiego, handel Karlińskiego, Mańkowskiej w Sukiennicach, handel Kretschmera,

biuro dzienników Hopcasa i Salomonowej, główna trafika.

—

«» głoszenia przyjmuje się za opłatą

od miojsca wiersza drobnym drukiem za pierwszy raz 10 cnt., za każdy następny po 5 cnt., układ

tabelaryczny, cyfrowy, skomplikowany pierwszy raz po 20 ct., n astępny po 5 ct. —

Nadesłane (na

3 stronie) od miej_sca wiersza drnkiem drobnym po 30 cnt. za każdy raz. -- Ogłoszenia I grena.

ineratę przyjmują: w e L w ow ie biura dzienników L. Plohna, A. Olszewskiego, centr. biuro ogłoszeń

ul. Kopernika 1. li; w P aryża wyłącznie p. Adam rue de Varenne 38, (prenumeratę p. W . Raczkowski

Courbevoi pod Paiyżem rue du Chemin de fer 44); w W ied niu Haasenstein A Vogler (także

w Hamburgu, Frankfurcie n. M,, Berlinie, Lipsku, Bazylei i Wrocławiu), A. Oppelik, R. Mosse (także

w Berlinie, Hamburgu, Monachium i Norymberdze), H. Schalek, M. Dukes, J . Danneberg, H. Fried

(tylko prenumeratę H. Goldschmid A Comp.); w %

’rankfnreie n. (I. G. L. Daube A Comp.

M F Za każdą zmianę adresu dopłaca się 20 ot. "W y

1 з 4 • Strona 1

Мірадор - viewer

Czas.

опис

Структура

Схоже

Помилка 404 - MBC

trans "Nie znaleziono strony" %}

Мірадор - viewer

опис

Структура

Схоже

Помилка 404 - MBC

trans "Nie znaleziono strony" %}

Завантажити файл

Завантажити файл

Видалення коментаря

Розширений пошук

Повідомити про помилку