Czas.

Мірадор - viewer

Czas.

Примітка

Відображення 724 примітки

Додавання приміток лише для зареєстрованих користувачів

Опції

Ner198

Kraków, Środa 8 Sierpnia 1900.

Rocznik LIII.

CZAS

(wydanieporanne).

Prenumeratę przyjmuję: Administracya C’zasu w K rakowie i urzędy pocztowe.

M i e j s c o w ę p r e n u m e r a t ę księgarnia S.A . Krzyżanowskiego, handle: St. Karlińskiego w Sukiennicach

H. Kretschmer a Rynek, 10, Biuro dzienników Hopcasa i Salomonowej, Głó w n a tr afika, w Rynk u głównym.

O g ło s z e n i a przyjmuje się za opłatą od wiersza petitem za pierwszy raz 20 Dal., za każdy następny

po 10 hal.; układ tabelaryczny, cyfrowy, skomplikowany, pierwszy raz po 40 hal,, następny po 10 nal.

N a d e s ł a n e (na trzeciej stronie) od miejsc a wie rsza drukiem petitowym 60 h alerzy za każdy raz.

Ogłoszenia 1prennm eratę przyjmują: we Lwowie biuradziennikówL.Plohna, A.Olszew

skiego, St. Sokołowskiego, A. Hollenara, K. Buchstaba; w J a r o s ł a w i u Biuro dzienników; w N o w y m

!Sączu H. Bachner; w P r z e m y ś l u A. Juszczyński księgarnia kolej., D. Heszeles, księgarnia Ringlera;

w Rzeszowie M.Weintraub; w Stanisławowie Jasielski i Sp.: w Tarnowie M.Rockach;

w Tarnopolu C. Haliczer; w Paryżu *»włączniep. Adam ruedeVarenne 38, (prenumeratę p. W.

Raczkowski Courbevoi pod Paryżem rue de Chemin de fer 44); w W i e d n i a Haasenstein A Vogler

(także w H ambu rgu, Fr ankfurcie n. M,, B erlinie, L ipsk u , Bazylei i Wrocławiu), A. Oppelik, R. Mosse

(także w B erlinie, H am bu rg u, Monachium i Norymberdze), H) Sch alek. M. Dukes , J Da nnebe rg, H.

Friedl (tylko prenumeratę H.GoldschmidtAComp.); w Frankfurcie n. 31. G. L. DaubeAComp.

Za każdą zmianę adresu dopłaca się 40 hal. " W

Adres Redakcyi: ul. św. Tomasza Nr 32.

Telefon Nr 50.

KrólHumbertaWatykan.

Berlińska G e r m a n i a , znany organ katolików

niemieckich, ogłasza następujący list z Rzymn,

nadesłany przez jej stałego korespondenta:

Jest całkiem naturalnem i ludzkiem, że postać

zamordowanego króla Hnmberta stanęła obecnie

dla Włochów w świetle nieco idealistycznem, po

dobnie jak pierwszy król, Wiktor Emanuel, stał

się ,,świętością narodową". Szacunek, cześć, oka

zywane zawsze w państwach monarchicznych oso

bie króla, pojawiły się we Włoszech dopiero po

śmierci tych pierwszych królów. Za życia bowiem

król Humbert nie mógł swoim Włochom nigdy

dogodzić. Jednemu król, ubrany zw ykle w czarny

surdut i cylinder, wydawał się nza mało królew

skim"; dla innego, gdy się ubrał w uniform, za

nadto królewskim. Jedni zarzncali mu zbyteczną

rezerwę w polityce wewnętrznej; drudzy wyma

gali od niego jeszcze większej neutralności. —

W rzeczywistości jednak trudno znaleść monarchę,

któryby ściślej trzymał się litery konstytucyi.

Zmarły król pozostanie zatem we wspomnieniach

s w ego narodu, jako król-mieszczanin, ale nie tego

pokroju, jakim był np. Ludwik Filip ze swoim

bawełnianym parasolem, lecz jako król cywilny,

jako wzór władcy, dbałego o materyalny dobro

byt poddanych, u którego cnota miłosierdzia i do

broczynność, spełniana w tajemnicy, zajmowały

pierwsze miejsce przed hucznemi uroczystościami

publicznemi lub teatralnemi paradami wojskowemi,

Przy zagranicznych zjazdach i przyjęciach.,

przedstawiał się król Humbert całkiem inaczej

Żaden Włoch z pewnościąby go nie poznał, a

w pamięci pozostawał obraz zupełnie fałszywy.

W Berlinie niebieski mnndur huzarski nadawał

Humbertowi postać marsową, której w rzeczywi

stości nie miał i nie chciał mieć. Razem z unifor

mem, król przyjął także wojskow y sposób salu

towania. Tntaj we Włoszech bywało inaczej.

—

Króla, którego znanojwogóle tylko w ubraniu cy

wilnem, widziano zaw sze podczas przejażdżek po

wozem, jak trzymając kapelusz w ręku, kłaniał

się na obie strony, nie zważając nawet, czy mu

się kto pierwszy kłania, czy nie. Że mu się

w Rzymie czasem nie bardzo kłaniano, było winą

nie tyle króla, powszechnie bardzo łubianego, ile

raczej winą jego ojca i jego rządów.

O życiu prywatnem króla bardzo niewiele przedo

stawało się do szerszej wiadomości. A właśnie to,

choćby przelotne poznanie tego życia pozwoliłoby

poznać i zrozumieć charakter króla Humberta.

Najbardziej charakterystyczną jego cechą była do

broczynność, chęć złagodzenia nędzy tam, gdzie

to było najkonieczniejszem. Każdego poranku

przynoszono królowi wybitniejsze dzienniki rzym

skie, prowincyonalne i zagraniczne. Ważniejsze

ustępy podkreślał poprzednio sekretarz prywatny.

Król siadał zw ykle na tarasie od strony ogrodów

Kwirynału i zagłębiał się w czytanie dzienników.

W ręku miał zawsze ołówek fioletowy i dopisy

wał swoje uwagi. S ą one charakterystyczne: ,,to

wydaje mi się słusznem"; ,,chcę mieć dalsze in

formacye" ; ndla ministerstwa";

,,do biblioteki

prywatnej" i t. p. Najczęstsze dopiski wchodziły

jednak w zakres dobroczynności. Brzmiały one

zwykle: ,,posłać natychmiast jałmużnę", przyczem

oznaczoną była suma, wynosząca czasem do

10.000 lirów. T e jałmużny królewskie, których

suma ogólna dochodziła czasem do kilku milio

nów lirów, oraz objawiane zawsze przy tej spo

sobności poczucie sprawiedliwości króla, były pod

stawą niejednego cichego szczęścia. Im też za

wdzięcza król miłość, największą właśnie klas

najniższych a dowiodły jej głębokie a liczne ob

jawy żałoby w sferze robotniczej.

O osobistym stosunku zamordowanego króla do

kościoła i do Watykanu, obiegają zwłaszcza te

raz najbardziej sprzeczne i najmylniejsze poglą

dy. Niejednokrotnie nawet — choć może w do

brej wierze — brak rozwagi lub żle zrozumiany

interes, stosunek ten rozmyślnie zaciemnia i skrzy

wia. W tem, co zamierzam wyłuszczyć, staję na

turalnie poza wszelką polityką, poza tą kwestyą

mianowicie, która w ostatnich latach swojej aktual

ności i międzynarodowej doniosłości nietylko by

najmniej uie straciła, lecz tak samo, jak przed

tem, leży na sercu całemu światu katolickiemu,

a nadto stała się główną przyczyną etycznego

zdziczenia, politycznej i ekonomicznej demorali

zacyi we Włoszech. I tak z wielu stron, szcze

gólniej zagranicą starano się przedstawić króla,

także w jego osobistym stosunku do religii,

jako wcielenie garybaldyjskiego zjednoczonego

państwa, a tem samem jako władcę antykościel

nego i antykatolickiego. -

Słyszy się nawet często

zdanie, że król Humbert był w ogóle ekskomuni

wany. W wszystkiem tem nie ma ani słowa pra

wdy. Zmarły król — pomijając nawet maksymę

de mortuo...

był osobiście zawsze wierzą

cym i wiernym katolikiem; nie opuszczał nigdy

Mszy św. w niedziele i święta; częstokroć w cią

gu roku przystępował do Komunii św., a także

w ostatnich miesiącach uzyskał od swojego spo

wiednika jubileuszowe odpusty.

W zakresie polityki włoskiej musiał nieodpo

wiedzialny konstytucyjny król zjednoczonych Włoch

w osobie Papieża widzieć zarazem głowę tej par

tyi, która większości parlamentarnej wydawała

się najbardziej niedogodną i groźną, a mianowi

cie t. zw. partyi klerykalnej, mającej właśnie

w Rzymie nieraz bardzo mało wspólnego z Ko

ściołem i z religią. Po za tem, a zatem w dzie

dzinie czysto religijnej, żywił król Humbert w iel

ką cześć dla osoby Ojca św ., co także Papież

w zakresie czysto ludzkim nie pozostawiał bez

t odpowiedzi wobec całej królewskiej rodziny.

Oceniając te uczucia, jakie ożywiały zamordo

wanego króla, dalej ze względu na głęboką bo

leść i żałobę królowej, znanej z pobożności i prak

tycznej miłości bliźniego, natychmiast po otrzy

maniu wiadomości o śmierci, odprawił Leon XIII

Mszę św. za spokój duszy zmarłego monarchy,

i modlił się na tę intencyę długo i gorąco w swo

jej kaplicy prywatnej. Chciał też Ojciec św. w y

słać natychmiast telegram kondolencyjny do kró

lowej, jako wielkoduszny a pełen dobroci książę

pokoju. Powody dyplomatycznej natury, przedsta

wione przez kardynała Rampollę, postanowienie

to zmodyfikowały o tyle, że współczucie wyraził

w imieniu Ojca św ustnie arcybiskup medyolań

ski podczas swojej wizyty w Mouza.

Pogrzeb króla Humberta.

Rzym 8 sierpnia. Król Wiktor Emauuel III

przyjmie obce deputacye w piątek. Gorączkowa

praca trwa około dekoracyi Panteonu, dworca i

ulic. Do miasta przybyło już mnóstwo cudzoziem

ców na pogrzeb.

R z y m 8 sierpnia. Podczas pogrzebu króla bę

dą do Panteonu wpuszczone tylko sztandary tycb

pułków, których król był właścicielem. Ceremonie

kościelne będą bardzo krótko trwały, a program

muzykalny zajmie 27 minut. W Panteonie zajmą

miejsca tylko przedstawiciele państw i dworów

zagranicznych.

W i e d e ń 8 sierpnia. Z rozkazu cesarskiego

od cbwili zawiadomienia o śmierci króla Hnm

berta aż do jego pogrzebu flagi na wszystkich o

krętach wojennych są do połowy masztu spusz

czone. Jestto oznaka największej żałoby, która,

według regulaminu, przepisaną jest tylko ua znak

żałoby po śmierci własnego panującego.

Anarchiści.

B e r lin 8 sierpnia. Do Local-Anzeigera tele

grafują z Medyolanu wczoraj popołudniu: Bressi

złożył prawie zupełne zeznania. Wyja

wił swoich wspólników i wyjaśnił, w jaki spo

sób spisek powstał. Szczegóły trzymają

władze w taje,mnicy. Bressi złożył swe

zeznania pod warunkiem, że zdejmą z niego ka

ftan bezpieczeństwa, który musiał od piątku co

dziennie przez 10 godzin mieć na sobie. Jego za

chowanie się jest jednak jeszcze ciągle oporne.

Często w zyw a do siebie dyrektora więzień, pod

pozorem, że chce ulżyć swemu sumieniu i złożyć

ważne zeznania. Gdy jednak dyrektor przybędzie,

oświadcza, że o niczem nie wie. Czasem wzbra

nia się przyjąć pokarm. Wczoraj pozwolono mu,

na gorące jego prośby, napisać list do żony do

Ameryki.

U r n k s e l a 8 sierpnia. Tutejszy centralny

związek anarchistów zaprzecza wiadomości, ja

koby Bressi i Sanson wykonali zamachy z pole

cenia partyi anarchistycznej. Centralny związek

nie projektował żadnych zamachów, tak, że za

mordowanie króla Humberta i zamach na szacha

perskiego, należy uważać tylko za czyny poszcze

gólnych jednostek. Tak samo jest nieprawdziwem,

jakoby partya projektowała zamordowanie cesa

rza Mikołaja lub innych panujących.

Rzym 8 sierpnia. Ubiegłej nocy uwięziono

52 osoby, podejrzane o anarchistyczną agitacyę.

B e r l i n 8 sierpnia. Wczoraj na tutejszym

dworcu aresztowano dwóch dziennikarzy, powra

cających z pogrzebu ks. Koburgskiego, a miano

wicie korespondenta londyńskiej E x p r e s s i kore

spondenta M o m i n g P o s t . Korespondenta konser

watywnej Morning Post miano za pewnego fran

cuskiego anarchistę, a korespondenta dziennika

E x p r e s s wzięto za anarchistę włoskiego. Dopiero

po godzinie wyjaśniono pomyłkę i wypuszczono

obu korespondentów, którzy zresztą byli zaopa

trzeni w paszporty.

KROM!KA.

Kraków 8 sierpnia.

Rozbite zgromadzenie. Wczoraj we wtorek

na godzinę 7 wieczorem zwołał komitet starszych

cechów zgromadzenie do sali Rady miejskiej celem

narad nad sprawami rękodzielniczemu Zebranie za

gaił przewodniczący komitetu p. Piotr Kosobucki, a

odczytawszy porządek obrad (zmiana ustawy prze

mysłowej, obesłanie wiecu rękodzielników w Pradze,

utworzenie Izby rękodzielniczej i wnioski) zaznaczył,

że inicyatywa do zwołania tegoż zgromadzenia wy

szła od ,K oła mieszczańskiego", jako jedynego zgro

madzenia samodzielnych rzemieślników; dalej przy

pomniał, że 8 grudnia z r. cechy krakowskie wy

słały delegatów do Pragi celem omówienia sprawy

zwołania wiecu rękodzielników ; wreszcie objaśnił, że

obecnie zawiązał się dla wiecu w Pradze komitet,

złożony z 15 cechmistrzów i 4 zastępców; komitet

ten wybrał mówcę przewodniczącym, p. Szafę jego

zastępcą, p. Stankiewicza sekretarzem i zaprosił rę

kodzielników krakow skich na dzisiejsze narady.

Po powołaniu na sekretarza p. Glonczyka, miał

referować o zmianie ustawy przemysłowej p. Kor

necki. Tymczasem stała się rzecz niespodziewana:

oto na mównicę wybiegł znany radykał p. Mikołaj

ski, i oświadczywszy, że p. Kornecki polecił mn

wygłosić referat zastępczo — rozpoczął mówkę po

lityczną wezwaniem zebranych do wyrażenia ,nieza

dowolenia z rządów autonomicznych" i zaczepkami

stronnictwa katolicko-narodowego ,Przyjażniaków" i

t. d . Zgromadzeni poczęli szemrać.

P. Józef Ligęza głośno zaprotestował przeciwko

tym politycznym wycieczkom, a p. Kornecki wyra

ził zdziwienie, że p. Mikołajski ośmielił się twier

dzić, iż otrzymał mandat zastępowania go w refera

cie_

—

Zgromadzeni, widząc, że p. Mikołajski do

rwał się do głosu podstępem , poczęli stanowczo prze

ciw tem n oponować, aż wreszcie p. Kosobudzki opu

ścił krzesło prezydyalne, a komisarz policyi p. To

masik dw ukrotnie zaznaczył, że zgromadzenie roz

wiązuje. Mimo tego oświadczenia przedstawiciela w ła

dzy, p. Mikołajski pow ołał na przewodniczącego ja

kiegoś swego poplecznika i zaimprowizował drugie

swoje zebranie. Wobec takiego obrotu rzeczy, wię

ksza część zgromadzonych — a było ich około 80 -

opuściła salę. Zgromadzenie zostało rozbite, gdyż im

prowizowanego konwentyklu za dalszy ciąg zgroma

dzenia uważać nie można.

—

Wydział Rady powiatowej krakowskiej odbył

wczoraj posiedzenie pod przewodnictwem p. Skirliń

skiego. Załatwiono następujące sp ra wy: do oszaco

wania g ru ntów , przeznaczonych) pod budowę wa

łów na lewym brzegu Wisły wydelegowano pp. D ra

Milieskiego i Stanisław a C zekajskiego; do komisyi

taks wojskowych pp. br. Władysława Mycielskiego,

Stanisława Czekajskiego i Franciszka Orzechowskie

go. Następnie rozstrzygnięto kilka rekursów w spra

wie budowli w gminach powiatu i uchwalono plan

regulacyjny dla odbudowania tej części gminy Liszki,

która uległa pożarowi w dniu 19 lipca.

—

Uchwa

lono dalej zaopiniować przychylnie, jednakże z nie

któremi zastrzeżeniami, regulamin targowy dla gmi

ny Czernichów; w końcu uchwalono udzielić kilku

podupadłym włościanom pożyczek laudemialnych po

2 proc. w kwotach od 400 do 700 koron.

—

Goście czescy po powrocie z Wieliczki oglą

dali wczoraj wieczorem o godz. 8 strażnicę pożarną,

gdzie straż ogniowa nrządziła próbę mobilizacyjną.

Czesi hncznie oklaskiwali sprawue manewry dziel

nych strażaków . Dziś rano po Mszy św. w kościele

św. Anny zwiedzą Wawel, Skałkę, oraz inne ko

ścioły i zabytki. Odjazd do Zakopanego nastąpi po

południu tego samego dnia.

—

Oszpecenie Małego Rynku. Otrzymujemy no

tatkę następującej

osnowy: Niktby może

nie

przypuszczał, że można jeszcze bardziej oszpecić Mały

Rjnek nad to, co jnż uczyniono. Zdobył się na to

p. J . K. właściciel sklepiku przy kościele św. Bar

bary i buduje na całej szerokości Wikarówki w przej

ściu przez bramę od kościoła NP. Maryi na Mały

Rynek wystawę sklepową, szeroką na kilka metrów,

a wysoką pod pierwsze piętro. Oczywiście robi to

za wiedzą właściciela kamienicy i zezwoleniem bu

bownictwa miejskiego, dla których najwidoczniej nie

istnieją wszelkie względy estetyczne i poszanowanie

dla zabytków, jakimi są kościół NPMaryi i św. Bar

bary i śliczny, iście średniowiecznym urokiem owia

uy zakątek w tem przejściu. Toż lepiej wyglądała

przed nowem pomalowaniem Wikarówka, oblepiona

ogłoszeniami. T e przynajmniej od czasn do czasu

ulewny deszcz zmywał; wystawa sklepowa zaś nie

ulegnie temu losowi, a zwiedzający Kraków oddadzą

słuszne uznanie tym, którzy przyczyniają się do no

zdabianin" uroczych zakątków naszego Rynku.

—

Przejechanie. Na ulicy Franciszkańskiej jakiś

parobek z Grzegórzek przejechał wczoraj po połu

dniu o godz. 4 -tej 52 letnią posługaczkę Antoninę

Dziewińską. Odniosła ona lżejsze obrażenia na tw a

rzy i uległa potłuczeniu grzbietu.

—

Ofiary WOdy. L w ó w . (Tel.) . Podczas kąpieli

w rzece Tanwi pod Ulanowem utopii się 6 letni

chłopak, Jan Dołowy.

W Małej wsi w pow. nowosądeckim utopiła się

w Dunajcu pozostawiona bez dozom nad brzegiem

rzeki 2 letnia dziewczynka Zofia Janurówna.

W Dolinie (pow. tłumacki) utopił się 5 letni chło

pak, Iwan Rokowyk. Zwłoki wyłowiono siecią ry

backą.

W Solcu (pow. drohobyski) utopił się podczas ką

pieli 18 letni Uko Minczak.

W Tnligłowach (pow. mościski) utopił się w rze

ce Wiszni Iwan D ebiak, parobek, będący w służbie

u tamtejszego grecko-kat. proboszcza.

Podczas kąpieli w Strwiązu utonął Piotr Petryk,

parobek u grecko-kat. proboszcza w Wojutycacb.

—

Honorowe obywatelstwo. L w ó w . (Tel.) . Rada

gminna miasta Mikołajowa nadała honorowe obywa

telstwo starszemu komisarzowi starostwa w Stanisła

wowie, Wincentemu Polowi.

—

Kongregacya dekanalna duchowieństwa rzym

sko-kat. z dekanatu buczackiego naznaczoną została

na d. 8 bm. do Monasterzysk.

MAŁY

FELJETON.

Sen rybaka.

Obrazek JI. N . Fotapenkf.

Szczęśliwy to był połów wczoraj ! Rybacy z ma

łej wioski nad Dnieprem zarzucili, bez wielkiej

nadziei, sieci swoje w miejscu, gdzie rzeka tak

się szeroko rozlewa, że zda s:ę być morzem. —

A ryby potrzebne były koniecznie, bo Boże Na

rodzenie tnż tnż, i kupcy na targu wyrywają so

bie formalnie towar z rąk. Zaledwie który rybak

uderzy dzióbem czółna o brzeg, handlarze już tar

gają się o rybę i wtykają gwałtem zadatki do

ręki. W całem mieście smażą dziś i pieką sanda

cze, karpie i liny.

—

A jednak rybacy nie mieli

wielkich nadziei. Wiatr wiał od morza, więc cze

góż można się było spodziewać? Ale gdy sieci

legły już na dnie a rybacy zaprzęgli się do lin,

by je ciągnąć, wiatr nagle się obrócił i napędził

do siec-i moc ryb. Ostap Knrgus, ataman ryba

ków, zapełnił po brzegi dwa czółna i popłynął ka

miasta.

Na wysepce rybackiej wznosiło się zaledwie

półtora tuzina chat rybackich. Wszyscy ich mie

szkańcy przywędrowali tu niegdyś z miasta.

—

Pierwszą chatę zbudował Ostap. Uplótł siecie, za

rzucił i wyciągnął z rybami. Nie wiele jej było,

ale rad był.

Z czasem połów stawał się coraz obfitszym, a

gdy wieść o powodzeniu Ostapa doszła do mia

sta - było to przed laty trzydziestu - przyby

wał jeden po drugim, budował chatę i tak po

wstała wkrótce cala wieś. Z początku wszyscy

używali małych sieci, jak Ostap, potem ludzie u

tworzyli artiel. Kupili wielki włók za wspólny grosz

i zaczęli łowić ryby jak należy.

Każdy artiel ma zawsze atamana. U naszych

lndzi nie było wątpliwości, kto ma nim zostać. -

Ostap Knrgus pierwszy tu osiadł, on założył wieś,

a więc został atamanem sam przez się. On wie

dział najlepiej, gdzie się kryją ryby, gdzie się

kręcą sandacze, gdzie karpie, gdzie węgorze i

szcznpaki, gdzie jakich ryb szukać należy w czerw

cu, a gdzie w sierpniu i t. d.

We wsi nie było ani szynków, ani kramów, ale

miasto było blisko, bo czółnem stawało się w niem

w pół godziny, a lekką łódką, która sunęła po

Dnieprze jak piórko, jeszcze prędzej.

Ostap sprzedał swój połów. Był nie sam, ale

z dwoma towarzyszami. Pozbywszy towaru, szli

razem, jak zwykle, do szynka oblać udany inte

res. Szynk stał tnż nad rzeką. Przy dobrej pogo

dzie, na wyspie słyszano jak w nim gra organi

sta, a gdy wiatr wiał od miasta, myślałby kto

nawet, że to we wsi grają.

Ostap i towarzysze weszli zatem do szynku.

Myślałby kto może, że wchodzi się tam, staje

przy ladzie, pije kieliszek i zaraz wychodzi? - -

Wcale nie. Wchodzi się pomaleńku, robi pokłon

z krzyżem św. przed obrazem i siada przy stole,

żąda ćwiartki z przekąską, nalewa się szklanki

i popija zwolna, gwarząc bardzo rozsądnie. Opo

wiada się o dawnych ludziach, o pogodzie, drwi

się z nieobecnych, a chwali tych, co są na miej

scu. W ten sposób przychodzi jakoś samo z sie

bie, że po pierwszej ćwiartce idzie dalsza, po

niej druga, trzecia i czwarta, tak długo, aż żadeo

z towarzyszy nic jnż wogóle nie rachuje. Bywało

tak zawsze, było więc i teraz. Bawiono się tak

dłngo, że na dworze zrobiło się całkiem ciemno

A kiedy Ostap z obu towarzyszami wyszli z kar

czmy, było im jakoś tak dziwnie, że żaden nie

mógł sobie przypomnieć, z jakiej okazyi pili i

gdzie są, na wyspie czy w mieście.

Jeden z kupców, który też pił, ale mniej i trzy

mał się dobrze na nogacb, zaczął się bać, jak ci

trzej dostaną się do domu. Zerwał się bowiem

silny wiatr, a na rzece przewalały się wysokie

fale i pieniąc się, huczały głośno.

—

Bracia kochani — odezwał się kupiec — a

jakże wy dopłyniecie do brzegu? Weźcie sobie

kilkunasto przewoźników do pomocy.

Rybacy obrazili się.

—

Co? — odpowiedzieli.

—

Albośmy nie ry

bacy? Sam Dniepr zaniesie nas do domu.

Nogi Ostapa rysowały dziwue figury na piasku,

gdy szedł do czółna. Bo nogi te nie przywykły

stąpać po ziemi. Albo chodziły, zanurzone w wo

dzie, gdy Ostap ciągnął włók, albo jechały sobie

wygodnie w łodzi.

Wszyscy trzej postanowili zgodnie jechać jedną

łodzią razem, a drngą zostawić do następnego ra

na w mieście. Pożegnali się z kupcami, wsiedli

na łódż i odbili od brzegn.

Dwaj rybacy wiosłowali. Ostap zaś wyciągnął

się na dnie łodzi. Ta chwiała się na obie strony,

dziób wyskakiwał w górę, wprost ku niebu, a

potem spadał na dół. Wiatr huczał im nad glo

wami, a gdy się znaleźli na środku rzeki, wzmógł

się jeszcze bardziej. Ciemno było cboć oko wy

kol, niebo było całe w chmarach. Od wyspy wi

dać było światełka w oknach. Wioślarze nic

spuszczali z nieb oczów.

Nagle, silne uderzenie wichru wytrąciło im wio

sła z ręki, łódż przewróciła się i wszyscy trzej,

także Ostap Kurgus naturalnie, poszli jak kamie

nie na dno.

Poszli na dno. Na to nie było żadnej rady.

Utonęli jak kawałki ołowiu, umocowane przy

włóku, aby szedł prędzej w głębinę. —

Spadali

wszyscy jeden przy drugim, rzędem, aż legli na

piaszczystem dnie.

—

No, dzięki Bogn, dojechaliśmy — przemówił

Ostap do towarzyszy — którzy powtórzyli: Dzię

ki Bogu, dojechaliśmy.

Wiatr milczy. Nie słychać ani jego świstu, ani

szumu trzcin nadbrzeżnych, ani groźnego huku

fal, bijących o brzeg. Naokoło nic się nie rusza.

Cicho i spokojnie tn na dole, jak nigdy nie by

wa na ziemi.

—

N o , przyjaciele, co zrobimy teraz — za

pytał Ostap.

Nagle w tej ciszy dał się słyszeć jakiś odgłos.

Zpoczątku cichy, jakby szum w uszach, wzrastał

zwolna. Wszyscy zwrócili głowę w tę stronę i

nagle spostrzegli przed sobą pysk olbrzymiego

szczupaka. Pysk otwarł się i rybacy ujrzeli dwa

szeregi białych, ostrych zębów. Po nim ukazał

się pysk drugi, potem trzeci, dziesiąty, setny, aż

wreszcie otoczył ich cały legion takich pysków.

—

A, mamy tych łotrów zawołały wszystkie chó

rem, a najgłośniej pierwszy z przybyłych. —

Ostap Kurgus i jego dwaj koleżkowie! To cudo

wnie! Nareszcie mamy was!"

—

Te szelmy objedzą nam ciało aż do kości" —

pomyślał sobie Ostap i jego przyjaciele. Ale, że

Ostap nie bał się nigdy, postanowił potargować

się ze szczupakami, zanim icb zjedzą.

—

Cóżeście wy za jedni?" — pytał.

—

Nie wiesz tego? Ha, h a , ha! Cóżto, czy nic

podobnego nie wpadło do twojej sieci w ostatnich

trzydziestu latach? Cóż? przypominasz sobie

już?"

—

Ba, panie — wyglądacie jak szczupaki.

—

Jesteśmy też nimi. Spojrzyj na nasze zęby,

to się o tem przekonasz.

—

Pewnie — odrzekł Ostap.

—

Wiedzże, że wybiła twoja ostatnia godzina.

Jnż ci nic nie pomoże.

—

Naturalnie, pewnie. Jest was tyle a nas

tylko trzech. No, czegóż się gapicie? Weźcie się

do nas!

—

O nie, to nie idzie tak gładko. Wysiano nas

tylko na zwiady. Na ciebie, Ostapie, dawno cza

tujemy. Teraz, skoro cię mamy, będziemy cię

sądzić.

—

Któż to będzie mię sądził?

—

Kto? Nie wiesz kto? Nasz starszy sędzia,

sum.

—

Co, sum?

—

Tak, sum. Postawimy was wszystkich trzech

przed sądem. Hej, sandacze! Chwycić tych lndzi i

zawlec ich przed kratki! A wy, lekkie linki,

płyńcie szybko do sędziego i powiedzcie mu, że

śmy złapali Ostapa Kurgusa z dwoma towarzy

szami.

Liny popłynęły naprzód, a sandacze powiodły

Ostapa z przyjaciółmi, kołem ich otoczywszy. W ę

drowali coraz dalej, coraz głębiej, napotykając

ciągle po drodze tłumy ryb rozmaitych. Szczupak

płynący na czele ogłaszał wszystkim radośnie:

,,Ostap Kurgus z dwoma towarzyszami dostał się

w nasze ręce. Prowadzimy go na sąd."

A wszystkie ryby przyłączyły się, usłyszawszy

to. I tak szło dalej i dalej. Rzecz szczególna:

Ostap i towarzysze płynęli także. Wiosłowali ra

mionami i nogami, i szło im nie gorzej jak szczu

pakom i karpiom. Po jakimś czasie piasek skoń

czył się i stanęli na gruncie gliniastym. Wresz

cie wśród niezmiernie gęstych wodorostów ujrzeli

olbrzymiego suma, w otoczeniu mniejszych sumów

i wspaniałych karpi. Ostap na ich widok pomy

ślał: — Ot nie wiedziałem właściwie, gdzie na

leżało dawniej łowić tych łotrów.

—

A , otóż są — zaryczał grzmiącym głosem

wielki sum, otwierając straszną paszczękę. Zoba

czymy, co znajdziesz na swoją obronę? Cóż, przy

znajesz się do winy?

—

Do winy? — zdziwił się Ostap.

—

A cóż! Od trzydziestu lat łapiesz nas w zdra

dzieckie sieci, sprzedajesz nas w mieście i każdy

kto tylko zechce, gotuje nas w kotle, smaży w rą

dlu, suszy na słońcu lub soli. A ty udajesz, że

nie wiesz nic o tem?

—

Dobrze, dobrze — odrzekł Ostap — otwórz

swoją paszczę i połknij mię. Na zdrowie! Jeśli

chcesz wejdę ci sam do gardła.

—

Widzisz go, jaki chytry! Nie bracie, tak

łatwo się nie skończy!

—

To się nazywa łatwo?

—

I jak! Nie, najpierw cię posolimy, potem

wysuszymy na słońca, usmażymy w rądlu, ugo

tujemy we wrzącej wodzie, abyś wiedział, coś ro

bił naszym braciom.

—

Do djabła — pomyślał Ostap, drapiąc się

z tyłu głowy.

—

Będzie ładna historyą!

—

A będzie — mówił. — No dzieci zaczynajmy!

Więc zaczęli. W mig były na miejscu trzy o

gromne kamienie, na górze gładkie jak wyheblo*

wane łóżko. Rozebrano wszystkich trzech i poło

żono na tych stołach. Dwa sandacze przytocz) ły

kilka beczek grubej, krymskiej soli. Przy każdym

z rybaków stanęły po dwa szczupaki z wielkimi,

ostrymi zębami. Robota zaczęła się.

Najpierw Ostapowi rozcięły brzuch i wyrzuciły

wnętrzności, nasypały soli ile wlazło, potem ob

sypały go solą z wierzchu, napchały soli do nosa,

oczów i uszów. Ponadcinały mn skórę na pier

siach, bokach i plecach, i natarły te miejsca

solą. Dokonały tego karasie; szcznpaki wyszcze

rzały tylko zęby.

—

Cóż, miło wam? — pytał sum.

—

Phi, nie bardzo — odpowiedział Ostap, a

po nim jego przyjaciele, których oporządzono aku

rat tak samo.

—

Zawleczcie ich na słońce i wysuszcie ! To

im się więcej spodobał — rozkazał sum.

Cztery karpie, z których każdy ważył pewnie

ze dwa pudy, wzięły Ostapa na grzbiety i w y

niosły na powierzchnię rzeki. Słońce prażyło nie

miłosiernie, a Ostap leżał strasznie długo, aż w y

sechł całkiem. Obok schnęli dwaj towarzysze.

Potem spuszczono icb na dno, gdzie stały już

trzy stosy, a na wierzchu każdej ogromny rądel.

—

Teraz ich smażyć, ale uważać aby się zaru

mienili i skruszeli. Karasie! to wasza robota!

A nie zapomnijcie o śmietanie!

Ostap z towarzyszami legli zatem w rądlach

i zaczęli się smażyć. Przewracali się ciągle z boku

na bok, i rzucali się w górę. Ale sum i tem się

nie zadowolnił i zawoła!:

—

Żywo, dorzucić masła! I kartofli! Będą nam

lepiej smakować! Więcej ognia! Więcej, więcej!

—

Gotowi! - zawołały karasie.

—

Jnż? Ślicznie. Teraz do kot!a z nimi! Zda

je mi się, że się zmieszczą w jednym. A dodaj

cie cebnli, pieprzu i korzeni! Prędko, prędko!

Wyjęto Ostapa z przyjaciółmi z rądli i wrzu

cono do kotła z wrzącą wodą.

—

Boże miłosierny! Za co nas to wszystko

spotyka! Za co! Cóżeśmy złego zrobili? — wo

łał Ostap z głębi kotła, bo jnż nie mógł wytrzy

mać, i — obudził się.

W rzeczywistości jednak obudził się dlatego,

że czółno uderzyło silnie o brzeg, a nadto, bo je

den z towarzyszy szturchnął go tęgo w bok, wo

łając:

—

Wstawajcie, ojcze Ostapie! Jesteśmy w domu!

—

Co, w domu? Doprawdy, w domu?

—

A pewnie! Gdzieżby ? Przecież zawsze wra

camy. Natośmy rybacy.

—

No, no! Ale mi się śniło.,.! Nie uwierzyli

byście !

Uwiązali czółno, a Ostap opowiadał po drodze

towarzyszom, co mu się śniło. Obaj kiwali gło

wami i mówili:

—

No, taka rzecz może się tylko rybakowi

przyśnić._________________

Telegramy »Czasu4*

W ied eń 8 sierpnia. Wiener Ztg donosi: Mi

nister wyznań i oświaty zamianował nauczyciela

przy seminaryum naućzycielskiem we Lwowie

Dra Jana Nittmanna i suplenta przy semina

rynm nauczy cielskiem w Rzeszowie Leopolda Wil

helma, starszymi nauczycielami.

W i e d e ń 8 sierpnia. Prezes Koła polskiego

p. Jaworski wyjechał ztąd wczoraj do swojego

majątku w Galicyi, Skwarzawy.

W ie d e ń 8 sierpnia. Namiestnik Leon hr. Pi

ninski przybył tu wczoraj z Drezna.

W i e d e ń 8 sierpnia. Prezydent węgierskiego

gabinetu, Koloman Szell, przybył tn wczoraj, a

dziś odjedzie do Ischl.

,,,w

dw*

* L,,*tt

».—

....

Prenumerata

wynosi:

W K r a k o w i e w m i e j s c u .............................................

na całyrok nakwartał Ina1 miesiąc

Poczt% w państwie Austryackiem

..............................................

. 2 koron 10 koron 3 kor. 60 hal.

Niemieckiem . . . !

....................

w°ro n

koron f kor- -

B do Włoch, Francyi, Anglii, Belgii, Szwajcaryi, Turcyi

6 k0r0n 14 k°r0n 5 kor-60 ha,’

, innych państw, należących do związku pocztoweg"o’

64 koron 16 koron 6 kor -

Osobna prenumerata na wydanie poranne wynosi miesięcznie z przesyłka pocztowa 1 koronę

,.,

30hal-.

w miejscu z odniesieniem do domu 1 koron«

* Koronę

rggarjftesArs

1 з 2 • Strona 1

Мірадор - viewer

Czas.

опис

Структура

Схоже

Помилка 404 - MBC

trans "Nie znaleziono strony" %}

Сталася помилка