Przekrój.

Mirador - viewer

Przekrój. 1965, nr 1068 (26 IX).

Adnotacje

Wyświetlanie 227 adnotacji

Dodawanie notatek tylko dla użytkowników zalogowanych

Opcje

PBZE

NASI

PRZOD—

KOWIE

ZYJĄ

OBOK

NASI

SIERPNIA 1964 roku

kosiłem trawę między

słonecznikami. Wtem u

! słyszałem w pobliżu jakiś

! dźwięk, coć jak by sapanie

i czy parskanie — podobne

dźwięki wydaje pies, gdy coś

mu wpadnie do nosa.

Zatrzymałem

się, wsłuchałem.

Znów zacząłem kosić. Drugi raz —

ten sam dźwięk. Przestałem kosić.

Kiedy dźwięk rozległ się po raz

trzeci, odłożyłem kosę i poszedłem

zobaczyć.

Nagle z trawy w moim kie

runku uniosły się dwie ręce,

podobne do ludzkich lecz czar

ne, owłosione, długie; szcze

gólnie długie były palce. Rzu

ciłem się stamtąd i wlazłem

na wóz, który stał w odległości

8—10 metrów od tego miejsca.

Stojąc na wozie ujrzałem zgar

bioną ludzką postać, która odda

lała się w głąb plantacji słoneczni

ków. Dokładnie obejrzałem tylko

plecy. Porośnięte były długimi ru

dymi włosami, jak u bawołu, na

głowie — długie włosy.

Kiedy ałmasty skrył się, zsze

dłem z wozu i znów zabrałem się

do koszenia. W tym momencie

usłyszałem kwilenie, dochodzące

z tego samego miejsca. Ostrożnie

podszedłem, rozsunąłem trawę. Na

stłamszonym sianie, jak w gnież

dzie, leżały dwa noworodki. Wi

docznie ona dopiero co je urodziła.

Noworodki wyglądały zupełnie

jak ludzie, tylko, że niewielkie —

do 2 kilogramów najwyżej, a poza

tym od ludzkich niczym się nie

różniły. Skórę miały różową jak

u dzieci. Zupełnie taka sama głowa,

rączki, nóżki. Nie owłosione. Poru

szały rączkami i nóżkami.

Wybiegłem stamtąd, zaprzągłem

wóz i w róciłem do wsi. Op)owie

działem o swym sp)otkaniu rodzinie,

sąsiadom. Po 2 czy 3 dniach p)o

wróciłem na to miejsce. Nikogo

tam już nie było.

Pytanie: Dlaczego nie zakomu

nikowaliście o tym nikomu?

Odpowiedź: A komu miałem za

komunikować? Po co?

Pytanie: To wy nie wiecie, że to

jest bardzo ciekawe, że zajmują się

tym uczeni?

Odpowiedź: A kto to wie, że to

coś p)otrzebnego... Nigdy w życiu

nie słyszałem, żeby się tym ktoś

„interesował”.

Jest to

stenogram

rozmowy

z 55-letnim Hukerem Achamino

wem, kołchoźnikiem z Kabardii na

Kaukazie. Dr Zanna Kofman spisa

ła przeszło 400 podobnych wyp)o

wiedzi ludzi, którzy na własne oczy

widzieli dwunożną istotę, zwaną

w różnych językach kaukaskich:

ałmasty, mazył, mesze-adam, tchis

- kacy, agacz-kiszi — co oznacza:

leśny, albo dziki człowiek.

Większość op)owieści owych n a

ocznych świadków została spisana

w ciągu ostatnich lat. Wśród

świadków są ludzie kilku narodo

wości, osoby w różnym wieku, róż

nych zawodów, o zróżnicowanym

poziomie intelektualnym i wyksz

tałceniu.

Opisy spotkań z owymi istotami

są niekiedy barwne, sensacyjne,

przyprawione szczyptą niesamowi

tości — a niekiedy zwyczajne, su

che, ot tak, jak by nasz chłop op)o

wiadał np. o snotkaniu z łosiem.

W ten powszedni sposób opisują

swe spotkania z ,,dzikim człowie

„kiem” przeważnie ludzie miejscowi,

dla których takie spotkania są wy

darzeniem wprawdzie rzadkim ale

nie nadzwyczajnym czy ,,nadprzy

„rodzonym” .

Mimo owej różnorodności osób —

ich świadectwa sa zdumiewająco

zbieżne, jeśli chodzi o wygląd zew

nętrzny tej zagadkowej istoty:

wzrost około 1,80 m, cała owłosio

na. Przygarbiona, p)orusza się na

dwóch nogach, m a długie ręce.

Głowę ma wydłużoną, wąską, spa

dziste czoło i ukośnie osadzone za

czerwienione oczy, w ielkie zęby.

Nie mówi lecz mamrocze...

Ależ to Yeti! — p)owie niejeden

z Was.

—

Ależ to osławiony ,,czło

wiek „śniegu”, o którym tyle się

mówiło kilka lat temu!...

—

Po pierwsze, Yeti — to nazwa

lokalna, używana przez ludy hima

lajskie, p)odobnie jak

ałmasty,

tchis-kacy itd.,

których to nazw

używają narody kaukaskie. Po dru

gie, ,,człowiek „śniegu” to termin

niefortunny, bowiem dosłownie oz

nacza on człowieka, który żyje

i znajduje sobie pożywienie wśród

śniegów, co stanowi nonsens biolo

giczny. Tyle co do nazwy...

W ten sposób rozpoczął rozmowę

ze mną prof. Borys Porszniew,

główny znawca przedmiotu

ZSRR, teoretyk i inicjator p)oszu

kiwań hominoida, człowiekowatej

istoty na Kaukazie.

Borys Porszniew jest postacią

ciekawą. Z wykształcenia i zawodu

jest profesorem historii, sp)ecjalizu

jącym się w zagadnieniach średnio

wiecza. Niedawno obronił drugą

pracę habilitacyjną, tym razem

z socjologii. A równocześnie już od

wielu lat zajmuje się właśnie owy

mi zagadkowymi istotami człowie

kowatymi.

—

W całej sprawie ,,człowieka

„śniegu” — mówi prof. Porszniew —

istnieją dwa p)odejścia do proble

mu. Większość rozumowała tak:

coś takiego istnieje, trzeba więc to

„,,coś” znaleźć, schwytać, być może

zabić — i wówczas dowiemy się co

to jest takiego. Oto, nawiasem mó

wiąc, dlaczego z p)oszukiwaniami

,,człowieka „śniegu”, miało do czy

nienia tyle osób nie mających sp)ec

jalnego przygotowania. Poszukiwać

„,,czegoś” można również nie p)o

siadając żadnego p)odstawowego za

sobu wiedzy, tak samo jak i głosić

wszem wobec, że ja rzekomo owego

„,,czegoś” nie widziałem, a gdyby

ono istniało w rzeczywistości to już

n a p)ewno by m sp)otkał.

Inni, w ich liczbie i ja — p)owiada

profesor — p)oszli inną drogą: od

białych plam lub dojrzewających

problemów do logicznie sformuło

wanych hip)otez naukowych. Od

wielu lat zajmuję się różnymi as

pektami pochodzenia człowieka.

Stopniowo doszedłem do wniosków,

które nie tylko nie są p)owszechnie

uznane, ale przeciwnie na pierw

szy rzut oka wydają się nie do

przyjęcia. Wnioski te dotyczą tych

kop)alnych gatunków biologicznych,

od których bezpośrednio p)ocho

dzimy my, ludzie współcześni.

,,Człowiekiem „śniegu” zaintereso

wałem się dopiero w tym momen

cie, kiedy zauważyłem, iż p)oszcze

gólne informacje prasowe o nim

w sposób zadziwiający koresp)on

dują z niektórymi sp)ośród moich

dotychczasowych wniosków i hip)o

tez naukowych...

Prof. Porszniew przestudiował

m ateriały o wszelkich wykopali

skach śladów praczłowieka. Rów

nocześnie przestudiował tysiące

informacji o zagadkowych żyją

cych istotach człekopodobnych spo

tykanych jakoby w różnych czę

ściach świata, a zwłaszcza w Azji.

W rezultacie tych studiów p)owsta

ła obszerna monografia. ,,Problem

szczątkowych hominoidów na o

becnym „etapie”.

W ciągu kilku godzin prof. Por

szniew wyłuszczał mi swoją hip)o

tezę i jej uzasadnienie. O tym —

dalej na stronie 13.

Tak sobie Da

niel Mróz wy

obraża nean

dertalczyka -

ałmasty

Ale ZADOWOLONA! — bo obsypana soletkę, 4. na palcu — pierścionek (ta biżu

skarbami Dalekiego Wschodu. DZIEW - teria stanowi komplet: ametysty w sreb

CZYNA ze zdjęcia ma: 1. na szyi — na - rze), 5. wazon z laki. Wszystko z orien

szyjnik z ametystów oprawnych w srebro, talnych sklepów PHD „,,Jubiler”.

Patrz

2. w uszach — klipsy, 3. na ręce — bran- także tekst i zdjęcie na stronie 15. k - 6588

JERZY REDLIGH

NR1068.CENA3ZŁ

26 WRZEŚNIA 1865 R.

Korespondencja s2 S R R

1 z 15 • Strona 1

Mirador - viewer

Przekrój. 1965, nr 1068 (26 IX).

Opis

Struktura

Podobne

Błąd 404 - MBC

trans "Nie znaleziono strony" %}

Mirador - viewer

Opis

Struktura

Podobne

Błąd 404 - MBC

trans "Nie znaleziono strony" %}

Завантажити файл

Завантажити файл

Видалення коментаря

Розширений пошук

Повідомити про помилку