Czas.

Mirador - viewer

Czas.

Adnotacje

Wyświetlanie 661 adnotacji

Dodawanie notatek tylko dla użytkowników zalogowanych

Opcje

N" 290

Kraków’ , Sobota 19 Grudnia 1903.

Rocznik LV L

CZAS

(Wydanie wieczorne).

ł*rer

teratę ynjjmą)ęi Adminiatraoy« Csasu w Krakowie i arcędy jonitowe.

M iejs c o w ą prennmeratę księgarnia 8.A . Krcytanów skiego, handle. 8 t KarlińskJego w Snkicnnłeaeb

H. Kręte iLmerA, Rynek 10, Binro dzienników Hopoue i Salomonowej, Główna trafika wRynkn głównym

Ogłoaaenia priyjmnje sie u opłatę od wiersza petitem ta pierwszy rac 20 hal_ u kaldy następny

po 10 haL; okład tabelaryczny, cyfrowy, skomplikowany, pierwaty rat po 40 hal., n astępny po 10 nil.

N ad e oła n e (na trzeciej stronie) od miejsca wierata drukiem petitowym 60 halerzy za katdy rat.

Ogloaaeaia f prennm eratę prtyjmąja: we Lwowie biura dzienników L.Plołrna, A.01asew

akiego, 8t.Sokołowskiego, K.Bnchataba; wJaro sław ia Bitrodzienników: wPodgórm a Poturalskl,

Rynek; w Prsemysln A. Justyński księgarnia kolej., D.Besteles; wRaeaaowle M.Welntranb,

w Ntanlaławowle J«sielskiISp.; wTarnowie M,Rookaeh; w Tarnopola C.Halieccr.

w P a ry in wyłacinie p. Adam rue de Varenne 88 (prennmeratę p. W . Kaczkowski, Courbevoi pod

Paryiem rne de Chemin de fer 44); w W ied nia Hauenstein A Vogier (takie w Hamburgu, Frank

furcie n. M,, Berlinie. Lipeko, Bazylei i Wrocławiu), A. Oppflik, R. N o m (takie w Berlinie, Hamburgu,

Monachium i Norymberdze), H. 8ohalek, M. Dukes, J . Dannoberg, F . Friadl (tylko prenumerat* H.

GoldsobmldtftComp,);wFrankfurcie a. H . u . L.DsubeftOoap.

JLF* Za ksidę r.mlanę adresu dopłaca się 40 baL rtHB

Adres Ke.i akoyi: uL św. Tomasza Nr 32. -

Telefon Nr 60.

sesya.

8krócoua Świętami sesya delegaeyj wspól

nych dopełnioną zostanie po Nowym R ku

rozprawami nad wszystkie id co obecoie

w kilku dniach zostało poruszonem. Prze

m owy prezesów, mowa tronowa, rozmowy

podczas cercie, zw ięzłe narady, próba ob—

Btrukcyi ze strony opozycyi węgierskiej —

stanowię całość krótkiej sesyi, w której

punktem środkowym i pićce de resistance

jest exposć hr. G Głuchowskiego.— Wstrze

mięźliwe i trzeźwe, nie zabarwioue złudze

niami, a le nie zaczernione pesymizmem,

którego przekonanym przeciwnikiem je st

minister spraw zagranicznych, exposć tego

roczne je st jasnym i dokładnym przeglą

dem politycznym wypadków i zdarzeń osta

tniego roku. Nie potrzebujemy bliżej nad

niemi się zastanawiać, albowiem w ciągu

roku zdawaliśmy z nich szczegółową spra

wę. To, o czem dodatkowo przyszłoby nam

wspomnieć, zarówno jak to, coby o przy

szłości wróżyć pozw oliło, nie znajduje się

w exposś. W monarchii, w której położenie

wewnętrzne góruje nad zewnętrznem, a tro

ska domowa nad zagraniczoą, sprawozda

nie z e stosunków międzynarodowych nie

mogło zawierać uio stanowczego, rozstrzy

gającego, ani zbyt nowego; nie mogło się

wyzwolić, tak samo jak i polityka euro

pejska rządu, z pod wpływu tego stanu rze

czy i tej przewagi.

Są w exposć godne uwagi zdania — a

stawiamy na pierwszem miejscu to: iż po

mimo najskrupulatniej strzeżonej zasady

niemięszania się w wewnętrzne sprawy ob

cego państwa, niepodobna z załotouemi rę

koma przypatrywać się rozwojowi stosun

ków, które mogłyby własny byt życiowy

dotknąć. J e st tu głęboka nauka i przestro

ga dla tych państw, w których nieporad

ność i słabość u góry sprzyja takiemu roz

lużnieniu stos”uików, iż zwolna może, ale

nieuniknienie prowadzi do bezkarności

be?rządu, wytwarzając stan rzeczy, w któ

rym obcy znajdują najczęściej pozór, cza

sem jednak - jak w obecnym wypadku

z T urtyą - słuszny powód Dieprzypatry

wania się dł- * 1 / założouemi rękami roz

wojowi opi2 -

stosunków, który mógł

by naruszyć w końcu ich własuy byt ży

ciowy.

Hr. Gołu-howski nie upiera się; ma on

tę nie małą dla męża stanu zaletę, iż jest

wytrwałym, ale nie ypartym. Dlatego w te

gorocznym expos6 "z wytworną swobodą

poświęcił koncert europejski^ a opierając

s ię na nabytem doświadczeniu, słuszuie i

rozumnie dał pierwsy ^istw o w sprawa*,

wschodnich ddałank% dwóch mocarstw,

Austro-Węgier i Rosyi, działaniu, które je st!

ego dziełem i zasługą. W mowie troio

wej zaznaczoue są trzy tego dzieU nia ce

e: utrzymanie pokoju, status quo, i po

rządku; z tych pierwszy i ostatni w Ma

eedonii dotąd osiągniętemi nie zostały ; co

do nich też, jak wogóle co do przyszłości,

nic stanowczego nie dowiedzieliśmy się

)odczas krótkie) sesyi. Jeduo tylko stwier

dzone m zostało, tak w mowie cesarskiej,

ak w exposć ministra że — jakeśmy to

zawsze twierdzili — rzecz rozgrywa się

między Turcyą i Bułgaryą, między zmy

słem zachowawczym pierwszej a żądzą na

bytków drugiej. I z tego względu zaleco

ne ro zgraniczeuie administracyjnych powia

tów, dla w łaściw ego ugrupowania różnych

narodowości w Macedonii, jest rzeczą ro

zumną, stawiającą granicę bułgarskim za

chciankom — co Porta winna by zrozumieć

uzoać.

—

Ale, niestety, jeżeli zdaniu, że

Turcya nie zmienia się przeciwstawi( hr.

Gołuchowski inne, że Tnrcya musi się

zmienić, jeżeli żyć chce, — to możnm trze

cie wyrazić: iż raczej umrze, niż się

zmieni.

Mówiąc o odnowieniu trójprzymierza, ja

ko trwałej podstawy międzynarodowej po

lityki monarchii, minister był, jak zresztą

w całem expus4, polemicznym. Sam jednak

z wyb irnym zmysłem i taktem odwołał się

do ćwierćwiebowego przymierza Austryo*

Węgier z cesarstwem niemieckiem, o któ

rego doniosłości i prawdzie nikt nie pod

nosi wątpliwości — podczas gdy zaatrze

żenią odnoszą się do trzeciego sojusznika,

którego zachowanie się zmniejsza powagę

trójprzymierza. Dla ocenienia tego atonn

rzeczy oraz ulicznych objawów we Wło

seech, znalazł hr. Gołuchowski odpowie

dnie, godne i zw ięzłe wyrazy, hamowane

względami międzynarodowymi, ua któr«

strona przeciwna nie zawsze dość baczną

zwraca uwagę, skoro nawet wtedy, kiedy

chce być względną, uie umie być popra

wną. Zdarzyło eię to ministrowi spraw ze

wnętrznych Tittoniemu, który potępiając

i m dentystyczne objawy i tłómacząc, dia

czego nie moźe mieszać się z powodu zajść

w Iunebrucku we wszystkie sprawy sąsie

duiego mocarstwa, dodał, że zresztą to tem

mniej byłoby właściwem, skoro p. Koerber

nie jeBt przeciwny założeuiu uniwersytetu

w łoskiego - jak gdyby to w jakikolwiek

sposób mogło tu wchodzić w rachubę, ber

zupełnego pomieszania pojęć o międzyna

rodowych et suukach i obowiązkach. To

też gdy w exposi czyta się =o ciągle usta

lającym się syat-mie grupowania się spe

cyficznycb interesów, które obecnie st no

wią nicmiil uzupełniającą część europejskiej

równowagi”, przychodzi na myśl zbyt czę

sto w ostatnich czssach używane wyraże

nie u =wojskowej sile węgierskiej uzupeł

niającej wspólną arm ę".

wyrażenie, me

wróżące nic dobrego dla równowagi sto

sunków między dwoma częściami monar*

hii. Ze zaś te specyficzne iuteresa znaj

dują poparcie w częstszych od pewuego

czasu zjazdach — jak mówi expos( — mo

narchów, możua by te dostojne podróże po

równać... z odwiedzii!Imi chorych.

Z dziedziny bieżącej polityki przechodzi

expose w duchową — i znowu w polemi

czny sposób omawia znane *uchowanie się

Austro-Węgier ua oonclave. Objaśnienia

zbyteczne; dla ludzi dobrej wiary byty po

trzebne wobec rozognienia sprawy niewła

ściwą krytyką. Choć nikt rozsądny nie

mógł o tem wątpić, minister słusznie stwier

dził, że =zastrzeżenie44 nie je st obowiązu

jące dla conclave, lecz objaśniającem i prze

strzegająeem. Głośny zaś nacisk, położony

na samodzielne zupełnie postępowanie Au

stro-Węgier. bez porozumienia, cóż dopiero

nacisku politycznego z zewnątrz, stanowi

wartość nie małą oświadczenia i wyja

śnienia.

Formą swoją i treścią, ale takie przed

miotem, dotyczącym najżywotniejszy cb wa

runków poi.tyki europejskiej każde erpoęe

hr. Gi)łncbowskiego j est wypadkiem, któ

rem dyplomacya i publicystyka żywo i kii

kokrotuie aię zajmnje. Dla nas j e st ona

tym razem częścią całości, k órą stanowi

krótka sesya delegacyjiia - W tej całości

położenie wewnętrzne, stworzone rocznem

w monarchii przesileniem, główne zajmuje

miejsce. W położeniu wewnętrznem zaś kró

tka «esya wykazała dwa dążenia główne,

które uazwaó można notą rządową: jedno,

zmierzające do utrzymania bądż co bądż

związku dunlistyrziitgo i do obniżania

w opinii doniosłości ustępstw wojskowych,

pooeynionych Węgrom; nawet, o ile się da.

do zamilczenia o w h; dfngie, *wrócone

nie tyle przeciw obstrukcyi, jak dzisiej

szym nbstrukcyonigtom, aby tą drogą do

prowadzić do zadowolenia *e rządów p.

Koebera. D ra te dążenia wyraźnie się od

rysowały podczas krótkiej se syi — ale w cie

uiu pozostały środki icb urzeczywistnienia.

Kongres katolicki w Bolonii.

Kongres katolików włoskicL w Bolonii, jaki aię

odbył w b. m. odsłania aię * każdyai dniem wy

raźniej i dobitniej, jako fakt wyjątkowej donio

złości dla całego świata katolickiego, a więo wo

góle i dla całego świata cywilizowanego. J ot

przez to nabierał kongres w Bolonii szczególniej

ezego znaczenia, te był pierwszym na ziemi wio

skiej za rządów obecnego Pupieża P .asa X, a

więc, te skutkiem togo, z natury rzeczy musiał

nastręczyć nie jed ną sposobność do zaznaczenia

stanowiska, jakie Ojciec św. tajmie w kwestyi

dziś dla katolików wszystkich, z całego świata

u ii. *miernie w aiuej, bo .*r kwestyi polityki eocyal

uej, a w szczególności metody działania i akcyi

praktycznej. Głębokie zwłaszcza rótnice, które

dzielą o9tro stronnictwa katolickie we Włoszech

na dw a oddzielne obozy, m usiały z konieczności

sprowadzić oświadczenie i interwencyę Stolicy św.

Przewidywania te okazały się trafnemu T ak kwe

stye, które stanęły na porządkn dzieunym obrad

kongresu, przebieg tycb obrad, jak i stanowisko

Stolicy św. wobec nich udow adniają niedwuznacz

nie, te Papiei Pinu X solidaryzuje *ię z kiernn

kiem demokratycznym socyalnej polityki. Jest to

polityka, której kardynał i patryaroha wanecki

utyczal swego czynnego poparcia, a która dopro

wadziła pojednawczością swego dncha do władzy

i do rząaów miasta większość katolicką, utrzy

mującą się i dziś )trzy sterze spraw mnnicipium

Weno(yi. Je st to polityka, którą zainaugurował

swemi sławnemi encyklikami Leon XIII. Jeteli

zaś jest jaki odcięć różnie, to chyba w metodzie

działania. Leon XIII, potętna inteligencya, kładł

nacisk ua wielkie koncepeye myślowe; Pius X

umysł bardziej pozytywny, Inbi działanie praktycz

ns, przenosi sferę ezynów nad spekolseye intełe

ktualne. Tak.m tet zarysował się światn Pius X

podczas kongresu w Bolonii

Organizacya katolicyzmn we Włoszech, rozga

łęziając się coraz nitej od prowincyj do dyecezyj,

od dyscezyj do parafij, od tycb a t do najmniej

szych osad, przedstawia związek bardzo *)l)isty,

który na bgólnjm kongresie, pod przewodnictwem

osobistości, naznaczonej przez Papieża, koncsntrnje

w swem łonie wszystkie siły żywotne katolickiej Italii.

J a t na pierwszem posiedzeniu kongresu boloć

skiego, pod prezydencyą hr. Grosoli ze stronni

ctwa młodych z kierunkiem demokratycznym, je

szcze przez papieża Leona XIII na to stanowisko

powołanego, okazało się dowodnie, te stronnictwo

odłamu konserwatywnego straciło na znaczenia i

źe widoczna nie moźe liczyć Da poparcia tyczliw

sze knryi rzymskiej. Na całej linii kiernnek spraw

głównych przeszedł pod dvrekcyę Ływiołów mło

dych, ezynnyeb. Prałat don Mori, główny wódz

demokracji chrześciańskiej, został wybrany je

dnym z przewodniczących kongresu, a arcybiskup

boloński kardynał Srampa, wyróżniał go wśródin

nych i odbywał ciągle z mm nar idy.

Pod wpływem niewątpliwie wskazówek Stolicy

św. powstrzymywał zarazem don Muri a zadziwia

jącą zręcznością gorętsze żywioły w zapędach,

niezbyt zgodnych z życzeniami Papieża. Partya

derookratyczua chciała kwestyę non srpedit wnieść

na porządek dzienny i prosić Ojca św , aśeby o

chylil zakaz, który od lat 30 nie dozwala katoli

kom brać ndzialn w wyborach politycznych i o

graniczą ieb działanie jedynie du ciał mnnirypal

nycb i rad prowincyonalnych. Lecz kwestya ta

mogła w następstwie łatwo zmienić się w dysku

syę uad tak doniosłym problemem, jak spraw a

władzy świeckiej Papieża, a dalej poddać Ojcn

św.

w kształcie prośby czy życzenia kongre

pewną dyrektywę polityczną. Rzecz uie

cmiernie drażliwi, i obosieczna. Dzięki prałatowi

Mnri sprawę tę nsnnięto zupełnie, tak, że nie przy

szła wcale naw et na porządek dzienny. Przewa

żjło zdanie, te kwestya ta należy wyłącznie do

decyzji Stolicy św. Powściągliwość tę stronnictwa

demokratycznego przypisują obecnie powszechnie

wpływom Piata X i jego wskazówkom, przes kar

dynala Svampę udzielonym prezydynm kongresu

I Natomiast w sprawach innycb, i to znaczenia

wprost zasadniczego, zwyciężyło najznpełoiej stron

nictwo demokratyczne. Odtąd, obok przedstaw icieli

nrzędowych kongresu, na wszystkich stopniach

hierarchii mają eię potworzyć grupy posiłkujące,

ttórycb g!ównem, a nawet wyłącsnem zadaniem

będzie zajęcie się kwestyami ekonomicznemi i ao

cyalncmi. Naturalnie, że do grap tycb weszli przs

dewezystkiem zwolennicy prałata don Moriego.

W ten spssób skrzydło demokratyczne postępowe

katolików otrzymało nietylko nznanie i aprobatę

twej działalności, ale nadto posiadło zwoją arię

dową repretentacyę w dyrekcyi całego rnchn ka

tolickiego, który akotkiem tego przeobraża się

w rm h z wybitnym charakterem socyalnym.

Tendencyom odlamn nltrakonserwatywnego, któ

ry trw a w opozycyi biernej i bezczynnej wobec

urzędowych Włoch, przeciwstawia partya demokra

tyczna akoyę samodzielną i czynną na wszystkicb|po

1uh, diatępoycb dzUlalnoftoi katolików. Polityka

biernej bezczynności wychodziła w końcu jedynie

na korzyść radykałów, którym w ten sposób k a

tolicy swem zamknięciem ułatwiali walkę i zwy

cięstwo. Z wielką stanowczością oświadczył się

też kongres za wyjściem * tej bierności _I kato

licy mają prawo do sloćea na ziemi włoskiej4 —

mówił jede n z mówców tego kiernnkn. Zgodnie

z tem uchwalił kougres, większością bardzo zna

czną, sawezwać wszystkich merów katolickieb,

ażeby wstępywali do stowarzyszeń i związków,

których celem obrona indywidualności antonomi

cznej municypiów w obec za chłanności omnipotso

cyi państwowej. T ak samo zalecił kongres nau

czycielom i pedagogom katolickim, a żeby brali

czynny ndział w niewyznaniowych U kta T ow a

rzystwach pedagogicznych; przez to w niejednym

razie nnieestwią destrukcyjne działania radyka

łów bezwyznaniowych, a zarazem zapewnią swyai

ideom wpływ szerszy. Takaż aama zachęta w y

szła do stndentów katolickich uniwersytetów wło

skich. Wogóle kongres katolicki w Bolonii nie

wahał się ani na chwilę wciągnąć w swe obra

dy wacyMtkie problemy społeczne, które aktualno

ścią swoją domagają aię bliższej rozwagi. Przy

tem zachowała większośó demokratyczna wie)kia

umiarkowanie i wstrzemięźliwość polityczną, któr«

wskaznją jasno, że czerpie ona w oparcia się «

Stolicę św. dyrektywę całego postępowania.

—

W istocie oświadczył prezydent kongresu br. Gr«

soli, wohee namiętnej opozycyi skrzydła konser

watywnego, te porządek dzienny kongresu i kwe

stye obrad ustanowiono za wiedzą i sankcyą pa

pieża Pinsa X A kiedy następnie w pismach te

go odlamn katolików zdowo pojawiły się zarznty

przeciw kongresowi, stwierdził organ Watykanu

Osserratore romano w osobnym artykule, te P a

pież solidar,znje się s duchem scbwał, zapadłych

na kongresie bolońskim.

To oświadczenie nrzędowego organa nadaje

kongreaowi boi( ńskiemn znaczenie istotnie donio

słe. Pius X nietylko aprobnje politykę socyalną

Leona XIII, ale stara się przenieść ją ua pozy

tywny grnnt praktycznej działalności i nadaje jej

tem samem znamię i charakter jednego z głów

nych zadań w działalności spolectnej katolików.

Dyrektywa idąca od kongreso bolońskiego, stan.«

się tet niewątpliwie wytyczną dla działania ka

tolików i w innych państwach.

Obstrnkcya.

Wiedeń 18 grndnia.

Rozmowa cesarza z Drem Kramarzem zaj

mnje bcsnsUnnie Uk ezeską, jak niemiecką pra

WACŁAW GĄSIOROWSKI.

PANI WALEAYSKA.

POWIEŚĆ HISTORYCZNA

(25)

a epohl liapałeońihlej.

(C ią g dalszy).

Tymczasem, gdy tak głęboko był przekonanym

że przecież nie po to Prusaków wojował, aby

ziemi odebranej im ustąpić, aby i

nie mial

zajaśnieć w całej pełni gwiazda w ielkiego moca

rza -

naraz stanęła przed nim ponura, menbla

gana prawda! Pułkownik ją aż nadto pojął!

PaDiery te pow iedziały mH aż nadto, boć za

wierały kwintesencyę napołe°ńskiej dyplojnac)i,

bo w tych kilku słowach =me przyw!ązuję ia

dnej wagi" ozwała się całatroma tycia, całe szyder

S J .wiat!», rt.,prM aąiłc.so

mroków, cala tragedya uwag, dla któr.ą gmęl)

tysiące, cały fałsz odezw i gabinetow yc

proklamacyj, półsłów ek, naw et zaręczeń.

Żołnierzem był Łączyński — żołuierzcm y -

l nie tym żołnierzem — zawadyaką, co zakosz

wawszy bojowego hazardu, niby zaprawiony oj

polowania wyżeł, na widok strzelby myśliw

skiej — tak on na odgłos pobudki staje w sze

regu i wojować idzie, nie szukając i nie cbcąc

znać innej racyi nad wojowanie. I nie tym żoł

nierzem, który przy knfie wina werbunkowego

po pijanemu się zaprzedał i miast cieślą lnb ko

walem zostać, jął si§ żołnierskiego rzemiosła

I nie tym żołnierzem był Łączyński, którego roz*

pis amtn dymowym rachunkiem ogarnął, a pan,

ziewąjąc nad urzędowym papierem, w =kamasze

wyznaczył. I nie tym je sz cze żołnierzem, co skn

stony gromkiem zawołaniem w odza, dlatego ni

knie w mrowia armii, aby tem łatwiej zHależć

sposobność do wyniesienia, do w zbicia się ponad

równię tłnmn.

Łączyński był żołnierzem wiary w omamienie,

żołnierzem wiary w gromkie hasła rewolncyi fran

cnskiej, wiary w Napoleona — żołnierzem blyalu

nadziei.

Ta nadzieja w nim trwała, niekiedy tlała tyl

ko, lec* była wciąż — a t buchnęła płomieniem -

a teraz jęła gasnąć.

Wejście Romeufa wyprowadziło pulkowuika

z osłupienia, w które był zapadł.

—

Gzy nie przeszkadzam pann pułkownikowi?

—

Ach, nie, proszę!

—

Widzę, te pan zajęty?...

Łączyński zwinął pośpiesznie papiery i scho

wał w zanadrze mnndrru

—

Właśnie zb!ita aię pora śniadania — koń

czył Roineuf.

—

A nadobitek kolega Simonosky

prosił mnie o wyjednanie mo pozwolenia być

przedstawionym panu pnlkowuikowi.

Owszem, nie mam nic przeciwko temu!

Romcuf z ukłonem cofnął aię ku drzwiom. o

tworzył je i wpuściwszy młodego kapitana szta

bn - zaprezentow ał:

pan Józef Simonosky, adjntant jego eksce

lencyi, marszałka Daroust.

Szym anow ski! - poprawił adjntant.

—

Rad jestem poznać.

Uwalałem sobie za obowiązek prosić o xa

szczYt przedstawienia - odrzekł po polsku bzy

n,anowski.

Tyle razy słyszałem nazwisko pa na

PIJŁac" yński spojrzał ze zdumieniem na jasną,

szczerą twarz Szymanowskiego.

Doprawdy! Toć chyba musimy mieć współ*

Dy?

o”? e m 1myślę, panie pnłkownikn!

Inaczej tego brać nie mogę - odrzekł

T , . j oczyński i w dalszym ciągu zwrócił prxed

°* J * i! n J t na służbę adjutancką Rymanów

n,,ot rozmowym m . ^

wypadki

8kSzgv0manow8ki i Romenf z c ałą gotowością i pe

ńoia siebie podjęli temat, imponując pulkc

WD0S

świadomością położenia, prostując dcli

wuikowi s

domysły, d racząc mnóstwem

katuiC jeg °

ołotniei potyczki P°d Zecbercn. A

nowi’1 »* doi!fSS»f:

łminłycb,

Łr«m »ni?ni. ^

».»I**»

marszałków i generałów, że a t to pnłkownika

niemile dotknęło.

—

Więc jego ekscelencja, dowódca trzeeiego

korpusu, bawi jeszcze w Wmrezawio?

—

Ba, ba I - odparł ze śmiechem Romenf.

Żeby to! Mamy go pod bokiem, w AileDsteinie!

I w dodatkn nie w humorze, bo prawdziwa m »

dame Daronst zapowiedziała nam swój przyjazd!

—

Jakto, prawdziwa!

—

Boć mamy dwie martzalkowe ! — objaśni!

Romenf.

—

Jed ną , małżonkę od wielkieh rocep

cyj, damę dwora tęskniącą stałe w Paryża — a

drngą najmilszą w świecie osóbkę, znakomicie

znoszącą namiotowe tycie.

—

Śmiałe pan czynisz ze stawienie*

—

Alei, panie pnłkownikn, właśnie kolega Ro

menf bardzo dowcipnie podkreśla szczególniejszą

okoliczność; otóż ta droga, weselsza paui Davoosi

jest nderznjąeo podobną do prawdziwej, z tą na

tnraluie różnicą, te jest w tym samym typie pię

knośeią.

—

Słowem — zakończył Maternie Romenf.

—

Pani marszałkowa nnmer pierwszy ijeżdża, więc

pani marszałkowa nnmer drngi mnsi ustąpić!

—

Snać panowie do adjotanckieb czynności

zaliczacie U kte i rozsiewanie plotek o swoim

zwierzchnika ?

Kapitanowie spojrzeli po sobie znacząco i przy

brali wymuszenie urzędowe postawy.

—

Proseę mi darować tę nwagę, leci jam nie

przywykł do podobnych rozmów!

—

Panie pnłkow nikn — dodał niedbale Ko

menf — śmiem zapewnić, łe gdyby jego eksce

lcneya marszałek był obecnym, ani słowa z tego.

co rzekłem, nie potrzebowałbym zmienić!

To lekkie przemówienie się pnłkownika z ad

jntantami ochłodziło rozmowę. Kapitanowie nni

kali tywazycb wyrażeń, a Łączyński był zły sam

na siebie, ie niepotrzebnie wyrwał eię z napomnie

niem. Lecz całą niewłaściwość swego wystąpienia

zrozumiał imc pan Paw eł dopiero po śniadaniu

n jenerała Ilenró, gdzie nadewszystko Romeo(

swobodą obejścia i niczem niekrępowaną tartobli

wością wobec jenerała dal poznać Łączy ńflkjemt),

jak dmtsce *taaowisko adjstanta aztabs nie mUlo

_Js_.jC_a . 1iIkJ1

iUi

n_a

w sobie nic z dyeeypliny, z karnego uszanowa

nia Romenf dowcipkował, Herv4 pomagał mn

dzielnie i ledwie czasem, kiedy adjntaniowi wy

rw ała się zbyt ostra alnzya, groził mn pobłałli

wie palcem.

Ta atmosfera mierzyła Łączyńskiego, lecz była

zarazem jeszcze jednera więcej rozczarowaniem,

bo burzyła jegn wielkie wyobrażenia o sztabie, o

Herrćm, o samym DaTonlcie.

Z prawdziwą algą powitał pnłkewnik koniec

śniadania, podziękował jenerałowi za uprzejmość

i, tam ni« wiedząc dlaczego, postanowił nie zwie

rzać mn się ze znalezienia papierów Bertranda.

łierrć nie pożałował Łączyńskiemn pochlebnych

słów, nam rozporządził aię co do poiazdn — i

wreszcie do drzwi odprowadził.

Romenf z Szymanowskim asystowali Łączyń

skiema aż do alokowania się w pojeździć Pułko

wnika ujęła ta grzeczność.

—

Jestem panom niezmiernie obowiązanym!

Nie wiem, jak mam dziękować 1 Nadto, pozwoli_

cie mi się usprawiedliwić szczerze, po żołnierska !

Uczyniłem wam wymówkę! Lecz, cóż chcecie,

lata cale za obóz batalionu się nie wyjrzaio, więc

takie liniowe prostactwo wyjdzie czasem, niby

szydło z w orka!

—

Panie pnłkownikn I Z calem uszanowaniem

przyjęliśmy jego słowa I — odrzekł z nklonem Ro

menf. —

Każde napomnienie, pochodzące z nat tak

zasłużonego oficera, jak pan, panie pnłkownikn,

jest nadto cennem!

—

No, nol Mó| kapitanie, nie odpowiem ci na

wet, bo ci sprostać nie nmiem w ga!aoteryi! Lecz

gdybym wom mógł czem kiedy *łożyć, liczcie na

omie! Liczcie!

—

Najmocniej obowiązany panu pułkownikowi!

—

I ja również! — podchwycił Szymanowski.

—

Nie zaniecha m tej z aszczytnej sposobności,

panie pułkowniku! A jnż i teraz poważę zię z l a

ikat! i,ści jego skorzystać...

—

Proszę cię, kapitanie!

—

W Warazawia miałem szczęście być prezen

t ,wauym pani Walewskiej, otóż za szczęścia so

bie poczytam, jeteli pan pułkownik przypomni

mnie j«j pamięci!

—

Pani Walewskiej!? - powtórzył Łączyński.

—

Tak jest, siostrze pa na pnłkow nika! Miałem

szczęście w Warszawie I Kapitan Flahant był ła

skaw , na baln n księcia Borgbesel

—

Owszem, zapewne! — bąknął Łączyński,

którego to nó*»e przypomnienie mn siostry czegoś

niemile dotknęło.

Romenł zasypał pnłkownika nowemi dziękczy

nieniami.

Łączyński odpowiedział dosyć zimno na uścisk

dłoni Romenfa, skinął ręką na pożegnanie Szyma

nowskiemu i zawołał na woźnicę.

Para tęgich ogierów rnszyla z kopyta, uwożąc

pnłkownika do głównej kw ate ry cesarskiej.

IV.

Mrok jnt zapadł, gdy Łączyński stanął przed

gospodą w Ostródzie. Zmęczony dwudniową po

dróżą i ziąbem wskróś przejęty, pułkownik powi

tał i ukontentowaniem gospodę, bijącą potokami

światła i pary, obiecnjąc sobie w dobrze ogrzanej

izb?ę zażyć wczasn. Na samym wstępie atoli spo

tkał go przykry zawód Izby gospody były wy

pełnione zbitym tlnmem oficerów rozmaitej broni

i stopni. Tłumem tak splątanym, że Łączyńskiego

odrazn w szelka nadzieja odeszła, aby mógł zna

leźć bodaj przytnłek w tej gospodzie. Chcąc w szak

że dopytać się, czy i gdzie ma szukać noclegu -

Łączyń.ski po przez grapy siedzących na podło

dze oficerów dostał się ao szynkwasn i dotarł da

skalonego w kącie właściciela gospody, ła ch m a

nami okrytego iydk a

—

Słuchajcie, noclegu mi potrzeba!

Zydek wtulił głowę vr ramiona.

—

I mnie samemn potrzeba!

—

Dobrie zapłacę!

—

Jabjm sam zapłacił!

—

Cóż do licha, garści słomy nia m acie?

Zydek kiw nął się płaczliwie.

—

Nic nie mam! Wzięli wszystko! Sami n ę

dzą! Go chcą robią!

—

Więc kwaterkę wódki I

—

Wódki!? Była wódka 1 Wszystko było* Ma

eały amt takiego zajazdn by nie

wychodii z wyjątkiem dnTpo tdedzieU 1

111------11SSBBwaMi

fi IW»«« ,,Cm i** jest da sabycla^hlfcnęfe dzhr«

^^^*wlEzorem * rMydwemii,5-4 »»*nowi««

*w.«ViŚ5SWŁŁST-"

’

i%ss»

Oiobua prenumerata na wydanie poranne

64 koron

16kwon 6kor. -

OddzielnyNrwydaniaporannego wK rS o° ^ ^ o

5omu1koronę.

9 4 koronę

Swnisbzwi Czasu w Krakowie.

AefcELl

(wssraty) nprasza się nadnyłaófra n jdo

prgyjmoję Hę.

M ,t|

1 z 8 • Strona 1

Mirador - viewer

Czas.

Opis

Struktura

Podobne

Błąd 404 - MBC

trans "Nie znaleziono strony" %}

Mirador - viewer

Opis

Struktura

Podobne

Błąd 404 - MBC

trans "Nie znaleziono strony" %}

Download file

Download file

Deleting a comment

Advanced search

Suggest correction