Mirador viewer

Życie Literackie.

Annotations

Showing 335 annotations

Adding notes only for logged in users

Filtering

TYGODNIK

Rok III Nr 1 0' (60) KRAKÓW — KATOWICE 5 marca 1 953 r.

Cena 1 zł

Komunikat Rz^du ZSRR

o chorobie Przewodniczącego Rady Ministrów ZSRR

i Sekretarza Komitetu Centralnego KPZR

Towarzysza Józefa Stalina

MOSKWA (PAP). Agencja TASS ogłosiła na

stępujący komunikat rządowy o chorobie Prze

wodniczącego Rady Mmistrów ZSRR i Sekreta

rza Komitetu Centralnego KPZR Towarzysza

Józefa Stalina.

Komitet Centralny Komunistycznej Partii

Związku Radzieckiego i Rada Mimstrów ZSRR

donoszą o nieszczęściu, jakie spotkało naszą Par

tię i nasz naród — o ciężkiej chorobie Towarzy

sza J. W. Stalina.

W nocy na 2 marca nastąpił u Towarzysza

Stalina, gdy znajdował się w Moskwie w'swym

mieszkaniu, wylew krwi do mózgu, który objął

ważne dla życia części mózgu. Towarzysz Stalin

stracił przytomność. Rozwinęło się porażenie

prawej ręki i nogi. Nastąpiła utrata mowy. Po

jawiły się ciężkie zaburzenia działalności serca

i oddechu.

Do leczenia Towarzysza Stalina wezwąne zo

stały najlepsze siły lekarskie: internista profe

sor P. E. Łukomski; rzeczywiści członkowie

Akademii Nauk Medycznych ZSRR: neurolog

profesor N. W. Konowalow, internista profesor

A. L. Miasnikow, internista profesor E. M. Ta

rejew; neurolog profesor I. N. Filimonow; neu

rolog profesor R. A. Tkaczew; neurolog profesor

I S Głazunow; internista docent W. I. Iwanow—

Nieznamow. Leczeniem Towarzysza Stalina kie

rują minister ochrony zdrowia ZSRR tow. A. F.

Tretiakow i szef zarządu leczniczo—sanitarnego

Kremla tow. I — I — Kupeiin.

Nad leczeniem Towarzysza Stalina czuwają

stałe Komitet Centralny KPZR i Rząd Ra

dziecki.

Z uwagi na ciężki stan zdrowia Towarzysza

Stalina Komitet Centralny KPZR i Rada Mini

strów ZSRR uznały za konieczne zarządzić

z dniem dzisiejszym publikowanie biuletynów

lekarskich o stanie zdrowia Józefa Stalina.

>|< * s{e

Komitet Centralny Komunistycznej Partii

Związku Radzieckiego i Rada Ministrów ZSRR,

zarówno jak i cała nasza Partia, cały nasz na

ród radziecki, uświadamiają sobie w całej pełni

znaczenie tego faktu, że ciężka choroba Towa

rzysza Stalina spowoduje, iż przez okres mniej

lub bardziej długotrwały nie będzie On mógł

brać udziału w pracy kierowniczej.

Komitet Centralny i Rada Ministrów z całą

powagą uwzględniają w kierowaniu Partią

i krajem wszystkie okoliczności związane z cza

sowym odejściem Towarzysza Stalina od kie

rowniczej działalności państwowej i partyjnej

Komitet Centralny i Rada Ministrów wyra

żają przekonanie, że Partia nasza i cały naród

radziecki wykażą w tych ciężkich dniach naj

większą jedność i zwartość, hart ducha i czuj

ność, zdwoją energię w budowie komunizmu

w naszym kraju, jeszcze bardziej skupią się wo

kół Komitetu Centralnego Partii Komunistycz

nej i Rządu Związku Radzieckiego.

KOMITET CENTRALNY KOMUNISTYCZNEJ

PARTII ZWIĄZKU RADZIECKIEGO

RADA MINISTRÓW ZSRR

3 marca 1953 r.

ból i troska

T rudno oderwać się od gło

śników radiowych. Wsłu

chujemy się iv słoioa komunika

tów o chorobie

Józefa Stalina,

wyczuwając poza nimi bicie Je

go serca —

serca światu.

Ileż

bólu, ile troski przysparza nie

równy rytm tego serca.

Tam, ku Moskwie, kierują się

uczucia i myśli bratnich naro

dów radzieckich,

ludzi dobrej

woli na całym świecie, myśli i

uczucia nas, Polaków,

którzy

dzięki Jego pracy i

geniuszowi

uczestniczymy w dziele wyzwo

lenia ludzkości, budujemy uwi

nę życie naszej Ojczyzny. Wsłu

chani w słowa komunikatów —

ślemy najgorętsze życzenia po

prawy zdrowia Towarzysza Sta

lina, który tak bliski

i drogi

jest ludziom pracy w

Polsce

i na całym świecie.

Do komitetów partyjnych,

rad zakładowych

nieustannie

przychodzą głęboko przejęci lu

dzie, dopytując się, czy są jakieś

nowe wiudomości o stanie zdro

wia ukochanego Wodza i Nau

czyciela. „To jakby zachoro

wał najbliższy mi człowiek, ktoś

najdroższy z rodziny“ — powie

dział robotnik z Ursusa, Jan Mi

zerkiewicz. Te sloiąa powtarzają

„ miliony' ludzi,

miliony

ludzi z

czujną troską stróżują u we

zgłowia.

Najbliższego Człowieka.

„Nie możemy sami dopomóc w

ratowaniu zdrowia

Towarzysza

Stalina —

troska się

prządka

Stanisława Feliszek z

Łoclzi.

— Lecz wyrazem naszych uczuć

niechaj będzie wzmożony wysi

łek w pracy, którą walczymy —

tak jak On nas uczy . — o pokój,

o postęp, o socjalizm

Tak więc ani na chwilę nie u

staje dzieło, któremu Józef Sta

lin dal

rozmach

i potęgę; idea

stalinowska jest wiecznie żywa;

idea — nakaz walki o najszczyt

niejsze cele ludzkości.

W dniach troski i bólu, ludne

pracy całej Polski,

skupiając

się jeszcze bardziej

wokół

Partii i Rządu, potęgują

swą

walkę o realizację

wskazań

Józefa Stalina.

Depesza komitetu Centralnego PZPR

Rządu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej

do Komitetu Centralnego KPZR

i Rady Ministrów ZSRR

Do Komitetu Centralnego

Komunistycznej Partii Związku Radzieckiego

Do Rady Ministrów

Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich

MOSKWA — KREML

W imieniu narodu polskiego, wstrząśniętego do głębi wiadomo

ścią o ciężkiej chorobie Towarzysza Stalina, z całego serca życzymy

poprawy w stanie Jego zdrowia.

Ciężką chorobę kochanego gorąco Wodza i Nauczyciela wszyst

kich ludzi pracy, odczuwają jako nieszczęście postępowi ludzie na

całym świecie.

Nasza Partia i naród polski w tych trudnych dniach całym ser

cem podziela uczucia ludzi radzieckich i jeszcze silniej łączy się

wraz z nimi , w — miłości i oddaniu dla Wielkiego Naszego Przyja

ciela — Towarzysza Stalina.

W imieniu Komitetu Centralnego

Polskiej Zjednoczonej Partii

Robotniczej

i Rządu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej

(—) BOLESŁAW BIERUT

STEFAN KOZICKI

DELEGATKI

p o to, aby zostać obranym przewo

* dniczącym

spółdzielni — trzeba

mieć we wsi duży autorytet, być uwa

żanym za człowieka z dużym doświad

czeniem życiowym.

Zdziwiłem się więc nieco, kiedy mło

da 21—letnia dziewczyna, Aniela Na

zaruk, ze spółdzielni w Wólce Tero

chowskiej w Rzeszowskiem — oświad

czyła mi, że jest przewodniczącą i to

już przez cale dwa lata.

Przestałem śię dziwić, kiedy z roz

mowy wynikło, że ta młoda 21—letnia

dziewczyna była przewodniczącą ko

la Z\\ M w swojej wsi w tym eząsie,

kiedy Rzeszowskie żyło jeszcze pod ter

rorem zbrojnych band NSZ tu. Prze—'

stałem dziwić się, kiedy dowiedziałem

się, że ta młoda dziewczyna założyła

w swojej wsi oddział ORMO, który

dwukrotn e stawał do zwycięskiej wal

ki z bandytami.

Obok autorytetu

doświadczonego

■starego człowieka, dobrego gospoda

rza, powstaje nowy autorytet. Auto

rytet zapału młodości, autorytet zwy

cięzcy w walce klasowej.

Pozytywistyczna literatura pozosta

wiła po sobie w spadku obraz obycza

jowości wsi polskiej nierozerwalnie

związany z pojęciem swoistego pa

triarchatu.

W rodzinie chłopskiej o

wszystkim decydował Gospodarz .

On miał nawet monopol na miłość zie

mi. Kobieta wiejska stworzona była

po to tylko, aby żyć w cieniu G o s

p o d a r z a . Literatura współczesna

nie stworzyła jeszcze nowego typu bo

hatera — świadomej, swobodnie decy

dującej o swym losie wiejskiej kobie

ty. Jeśli spotykamy pozytywnego „bo

hatera w spódnicy" w którejś z po

wieści współczesnych o

tematyce

wiejskiej, jest to raczej młoda dziew

czyna, stojąca w konflikcie ze „sta

rymi".

Jest to niewątpliwie dość wiernym

odbiciem sytuacji tego pokolenia ko

biet wiejskich, które wychowane zo

stały w epoce, gdy kobieta na wsi bra

na za żonę znaczyła nie więcej niż do

datek do mórg wnoszonych przez nią

w posagu, w epoce, kiedy prawo ren

ty gruntowej łączyło się harmonijną

symbiozą z prawami kościelnymi „bez

względnego dla męża posłuszeństwa".

(Jeszcze dwa lata temu czytałem an

kietę paszportową polskiego rolnika

reemigranta z Francji, który wypeł

niając formalności związane z powro

tem do kraju w rubryce: „inwentarz

żywy" wypisał obok trzech krów i

dwóch koni: „żona".)

Na sali obrad Zjazdu Spółdzielczości

Produkcyjnej delegatki—kobiety zasia

dały obok mężczyzn, nie było żadnego

przedziału. W czasie dyskusji wyszło

na trybunę bodajże więcej kobiet niż

mężczyzn. Łucja Grot, przewodniczą

ca spółdzielni w

Rogowie, (powiat

Końskie) obwieściła zebranym, że jej

spółdzielnia jest bodajże pierwszą w

Polsce spółdzielnią założoną i prowa

dzoną prawie wyłącznie przez ko

biety.

Nowego bohatera, nowej wiejskiej

kobiety, należy szukać w spółdziel

niach produkcyjnych.

Tam dopiero

kobieta wiejska bierze odwet za da

wne lata: wychodzi z cienia w ja

skrawy blask.

Punkt ciężkości: typowość, zaczyna

układać się na naszych oczach zupeł

nie inaczej niż dotychczas.

❖

Na jednej z uroczystych akademii

słuchałem delegata chłopów,

który

odczytywał tekst swego wystąpienia

z kartki maszynopisu. Początek czy

tał jyoino, ale wyraźnie, potem pot

kną! śię na» trudnym, obcym słowie.

Poprawił się. Zająknął. Nastąpiło dłu

gie, żenujące milczenie.

Na Zjeździe Spółdzielczości Produk

cyjnej wyszła z kartką w ręku na po

dium mała, sucha staruszka, w prze

myślnie zawiązanej chustce, sterczą

cej wykrochmalonym brzegiem na po

dobieństwo daszka męskiej czapki nad

rąbkiem siwych włosów i pobiużdżo

nym czołem. Zaczęła od powolnego od

czytywania. W pewnej chwili zatrzy

mała się. Trudne, obce jej słowo, nie

pasowało do uczucia, jakie chciała wy

razić.

Owładnęło mną przykre

uczucie

wstydu za tego, kto staruszce (może

nawet na jej własną prośbę) poma

gał układać wystąpienie.

Nagle podniosły się opuszczone do

tąd na pulpit oczy staruszki, Patrzy

ła prosto na salę. Ręka jej żacisnęła

się w pięść mnąc kartkę, i tak wła

śnie z zaciśniętą pięścią, to podnosząc

ją, to opuszczając, zaczęła

mówić

prostymi, własnymi słowami:

— Mój syn, syn prostej wyrobnicy

— takie to było bidaetwo, na nędzy

chowane, takie nic — teraz oficerem

jest. Wszystkie moje dzieci wyrosły

na ludzi. Ja też. One idą do socjali

zmu, i ja stara, za nimi. Trzymamy

naszą spółdzielnię bojowo. Krzyczą t:a

nas jeszcze: Wy antychrysty! Prze

klinają nas. Ale to nie dawne czasy.

My im mówimy: uspokójcie się, bo

jak się nie uspokoicie, to my was uspo

koimy !

Staruszka Józefa Wawrzykowska

nie zeszła już z podium prezydialnego

na salę.

Zaproszona do prezydium,

siedziała tam do końca Zjazdu.

— Sześćdziesiąt siedem lat, a mó

wiła jak ZMP owski agitator! — za

chwycał się ktoś przy prasowym stole.

Pomyślałem wówczas,

że od tych

sześćdziesięciu siedmiu lat

odliczyć

trzeba przynajmniej trzy lata istnie

nia spółdzielni produkcyjnej „Pokój",

której członkiem jest Wawrzykowska.

Trzy lata młodości.

STEFAN I? O Z1C K I

1 of 8 • Strona 1

Mirador viewer

Życie Literackie.

Description

Structure

Similar

Error 404 - MBC

trans "Nie znaleziono strony" %}

Mirador viewer

Description

Structure

Similar

Error 404 - MBC

trans "Nie znaleziono strony" %}

Завантажити файл

Завантажити файл

Видалення коментаря

Розширений пошук

Повідомити про помилку